Γυναίκες στον πόλεμο! 4 θαραλέες ρεπόρτερ στις φλόγες και το θάνατο

06:05 24/6/2021 - Πηγή: militaire

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ποιος είπε ότι ο πόλεμος είναι ανδρική υπόθεση;

Στα πεδία των μαχών, στην αγριάδα, τις κακουχίες και τον θάνατο, οι γυναίκες αποδείχθηκαν δικαιωματικά, το ίδιο σκληρές και ατρόμητες με τους άνδρες μαχητές.

Σε όλες τις μεγάλες στρατιωτικές συγκρούσεις, υπήρξαν γυναίκες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή με τον ένα η τον άλλο ρόλο και αποστολή και κάποιες, έγραψαν την δική τους ιστορία.

Το απέδειξαν από την απόβαση στην Νορμανδία, μέχρι σήμερα!

Ο πόλεμος στο Βιετνάμ ήταν ωστόσο ,ίσως η μεγαλύτερη

ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. 

Παράλληλα, ήταν και ο πρώτος πόλεμος όπου βρέθηκαν στην εμπόλεμη ζώνη γυναίκες ανταποκρίτριες, δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, που παρά τις διακρίσεις, τις παρενοχλήσεις και τις περιφρονήσεις, κατάφεραν να μεταδώσουν στους Αμερικανούς αναγνώστες τον πόλεμο με άλλη ματιά.

ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΣΤΥΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ

Γυναίκες δημοσιογράφοι επέλεξαν για λογαριασμό των τοπικών εφημερίδων που εργάζονταν, να ξεκινήσουν το μεγάλο ταξίδι και να βιώσουν τις κακουχίες και τα άδυτα ενός πολέμου.

 Τρεις, όμως, κατάφεραν με αυτοθυσία και πάθος, ν’ αφήσουν το στίγμα τους, να ξεχωρίσουν και ν’ αλλάξουν την ιστορία του ρεπορτάζ. 

Πρόκειται για τη Γαλλίδα φωτογράφο Catherine Leroy, την Αυστραλέζα δημοσιογράφο Kate Webb και την Αμερικανίδα συγγραφέα Frances FitzGerald, όπως αναφέρονται στο ειδικά αφιερωμένο βιβλίο της Elizabeth Becker, συγγραφέας και δημοσιογράφος που κάλυψε εθνικές και διεθνείς υποθέσεις ως ανταποκρίτρια των New York Times. 

Με τίτλο΄You Don’t Belong Here: How Three Women Rewrote the Story of War΄, μεταφέρονται τα επιτεύγματά τους με τρομερό ενδιαφέρον. 

H ίδια που ήταν ανταποκρίτρια στην Καμπότζη, έχει γράψει και το ‘When the War Was Over’, ωστόσο στο νέο της βιβλίο, αφηγείται την ιστορία των τριών αυτών γυναικών, μέσα από γράμματα και ημερολόγια, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Atlantic.

Σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο χώρο της δημοσιογραφίας, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για πόλεμο, η Frances FitzGerald ακολούθησε μια διαφορετική πορεία από τους άνδρες συναδέλφους της, που επικεντρώνονταν περισσότερο στην αφήγηση και την περιγραφή των μαχών, καθώς και στις αποτυχίες των Αμερικανών αξιωματούχων.

 Η FitzGerald, όμως, σοκαρισμένη από τα βασανιστήρια των Βιετναμέζων, υπό τον ζυγό των Αμερικανών, περνούσε περισσότερο χρόνο στα νοσοκομεία, στα χωριά και τις φτωχογειτονιές. 

Απορροφήθηκε από τις τραγωδίες των προσφύγων, τις πολιτικές απόψεις, την ιστορία και την κουλτούρα του Βιετνάμ. «Είχε τελείως διαφορετική οπτική, λες και ήταν από διαφορετική χώρα, έδωσε μια νέα ερμηνεία στον ξένο ανταποκριτή», γράφει η Becker στο βιβλίο της.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ

Η Catherine Leroy χωρίς εμπειρία και αρκετά μικροκαμωμένη, κατάφερε με το θάρρος της, να κερδίσει επάξια τον σεβασμό των ανδρών. Συνόδευε τους πεζοναύτες στη μάχη και με την κάμερά της απαθανάτισε τις ζοφερές στιγμές με έντονο πάθος.

 «Λίγοι φωτογράφοι πλησίασαν τους στρατιώτες όσο η Leroy, η οποία σύρθηκε μαζί τους στη λάσπη όταν ήταν απαραίτητο, με τον φωτογραφικό φακό να εστιάζει στα μάτια και τις αλλαγές της έκφρασης.

 Ήταν ήσυχη παρουσία, οι στρατιώτες σπάνια την αναγνώριζαν». 

Καμία άλλη γυναίκα φωτορεπόρτερ δεν έμεινε περισσότερες ημέρες από την Leroy στην πρώτη γραμμή του πολέμου.

 Ήρθε μάλιστα πολύ κοντά με τον θάνατο, όταν μία σφαίρα που είχε στόχο την καρδιά, καρφώθηκε στην κάμερα.

Οι γυναίκες ανταποκρίτριες πολέμου είναι πλέον σύνηθες στα μάτια μας, ωστόσο ακόμα και σήμερα χρειάζεται να ξεπεράσουν πολλά στερεότυπα, και για μερικές, ο μόνος τρόπος να γίνουν αποδεκτές είναι να γίνουν πιο σκληρές από τους άντρες συναδέλφους.

 Η Catherine Leroy χάραξε τον δικό της δρόμο, μπαίνοντας σε ελικόπτερα και κάνοντας τον εαυτό της αόρατο, ξεφεύγοντας από τη γαλλική καθολική ανατροφή της. 

Η Kate Webb, με διαφορετική τακτική, προκαλούσε τον εαυτό της, ξεφεύγοντας από το σκοτεινό παρελθόν της.

 Η κόρη διανοοούμενων από τη Νέα Ζηλανδία, που μεγάλωσε στην Αυστραλία, εμπλεκόταν στην αυτοκτονία του καλύτερού της φίλου στο σχολείο. 

Λίγα χρόνια αργότερα, οι γονείς της σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

 H Frances FitzGerald πήγε στο Βιετνάμ προκειμένου να ξεφύγει από την μητέρα της που της ασκούσε έλεγχο, αλλά και για να εντυπωσιάσει τον πατέρα της που ήταν απών στα χρόνια της εφηβείας της.

ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ

Όπως η Leroy και η FitzGerald, η Webb πήγε στο Βιετνάμ, χωρίς καμία ανάθεση ή σχετική εμπειρία, από καθαρή περιέργεια και θέληση. 

Eγινε γνωστή για τα θαρραλέα ρεπορτάζ της, κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ κρατήθηκε φυλακισμένη για εβδομάδες από τα εχθρικά στρατεύματα.

 Στη Σαϊγκόν έκοψε τα μαλλιά της κοντά, αγόρασε τα δικά της εργαλεία μάχης και έπεισε την UPI να της δώσει μια ευκαιρία.

 Εργάστηκε πιο σκληρά από οποιονδήποτε και, όπως η FitzGerald, αφηγήθηκε θέματα που οι άντρες συνάδελφοι της, άφηναν στο περιθώριο. 

«Η Webb αρνιόταν κάθε φιλοφρόνηση και μισούσε να την αποκαλούν γυναίκα ρεπόρτερ, ένιωθε ότι ήταν ένας τρόπος απόρριψης των επιτευγμάτων της», γράφει η Becker.

Κάποιοι δημοσιογράφοι είναι αρκετά τυχεροί για να βρουν ένα θέμα που θα τους σημαδέψει. 

Καμία ιστορία δεν είναι, όμως, πιο απαιτητική από τον ίδιο τον πόλεμο. 

Η Webb έμεινε στη Νοτιοανατολική Ασία για μια δεκαετία, καλύπτοντας την εξάπλωση του πολέμου στην Καμπότζη, ενώ απήχθη από εχθρικά στρατεύματα δύο φορές. Παραιτήθηκε από τη δημοσιογραφία, όταν το αφεντικό της στο Hong Kong, έδωσε αρνητική αναφορά για τη δουλειά της στους ανωτέρους. 

Η Leroy δεν βρήκε ποτέ άλλο θέμα που να αγγίζει την εμπειρία στο Βιετνάμ. 

Η FitzGerald συνέχισε να γράφει βιβλία δημιουργώντας μια εξέχουσα καριέρα, όμως η εμμονή με το Βιετνάμ δεν την άφησε ποτέ.

Όταν πρόκειται για το πολεμικό ρεπορτάζ, δεν υπάρχει διαφορά φύλου.

 Ωστόσο η Becker θέλησε να μεταφέρει τις ιδιαίτερες θυσίες που έπρεπε να ακολουθήσουν αυτές οι τρεις γυναίκες: τις προσβολές, το ψυχολογικό κόστος, τη δυσκολία σταθερών σχέσεων και φυσικά την οικογένεια.

 Έδωσαν μια πιο διευρυμένη ματιά στους Αμερικανούς αναγνώστες που ίσως να μην γνώριζαν ότι την ήθελαν εξαρχής.

Εν τέλει οι γυναίκες μπορεί να μην αντιμετωπίζουν πλέον τα εμπόδια που αντιμετώπισαν οι τρεις αξιοθαύμαστες γυναίκες που αφιερώνει τις σελίδες του βιβλίου της η Elizabeth Becker, αλλά εξακολουθούν να έχουν λιγότερες πιθανότητες, συγκριτικά με τους άντρες συναδέλφους τους, σε ελευθερία εισόδου στα στρατεύματα των ΗΠΑ και των αξιωματούχων της εθνικής ασφάλειας.

 Όπως και να ‘χει, όμως, ένας πόλεμος είναι πολλά περισσότερα από μάχες, είναι η ζωή στο σύνολό της.

ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΗΣ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ

Η Απόβαση στη Νορμανδία με κωδική ονομασία Επιχείρηση Ποσειδών (Operation Neptune) ήταν η Συμμαχική απόβαση στα παράλια της Γαλλίας, που έλαβε χώρα στις 6 Ιουνίου 1944, μέρα γνωστή και ως D-Day. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση της ιστορίας για την απελευθέρωση της δυτικής Ευρώπης από τους Ναζί.

Η αγγλική κυβέρνηση έδωσε διαπίστευση σε 558 συγγραφείς, δημοσιογράφους και φωτογράφους για να καλύψουν την Απόβαση στη Νορμανδία. 

Η Μάρθα Γκέλχορν ήταν καθιερωμένη στο πολεμικό ρεπορτάζ δημοσιογράφος και εργαζόταν στο περιοδικό Collier. 

Το Collier, ωστόσο, διάλεξε τον γνωστό συγγραφέα Ερνεστ Χεμινγουέι, εν διαστάσει σύζυγο της Γκέλχορν για να καλύψει το ιστορικό γεγονός.

Ο Χεμινγουέι της είχε τόσο μεγάλη εκτίμηση που πρότεινε να πάει και εκείνη.

 Οι αρμόδιοι όμως την απέρριψαν, όπως και όλες τις γυναίκες δημοσιογράφους.

Η Γκέλχορν δεν το βαλε κάτω και κρύφτηκε ως λαθρεπιβάτης στην τουαλέτα ενός νοσοκομειακού πλοίου.

 Όταν έφτασαν στις ακτές της Νορμανδίας, η Γκέλχορν αποβιβάστηκε μεταμφιεσμένη σε τραυματιοφορέα και δεν έγινε αντιληπτή. Έφτασε μάλιστα χωρίς τον Χεμινγουέι, τον οποίο τελικά οι Βρετανοί έκριναν ως ιδιαίτερα …πολύτιμο και δεν του επέτρεψαν να αποβιβαστεί.

Πληροφορίες

marie claire

The post Γυναίκες στον πόλεμο! 4 θαραλέες ρεπόρτερ στις φλόγες και το θάνατο appeared first on Militaire.gr.