Η ανάδραση της Δύσεως

05:20 10/2/2025 - Πηγή: militaire

Γράφει ο

Νικήτας Χιωτίνης

Αυτό που αποκαλούμε Δύση, δεν είναι παρά ένα διακριτό κοινωνικό σύστημα. Σε αυτό συμπεριλαμβάνονται οι παράγοντες   που οργανώνουν, διαμορφώνουν και συντηρούν τις Δυτικές κοινωνίες: οικονομία, πολιτική και πολιτισμός, όπου εμπεριέχεται η κατά Καστοριάδη φαντασιακή τους θέσμιση, κατ’ ουσίαν η φιλοσοφική τους θέσμιση. Με άλλα  λόγια η    νοηματοδότηση του ανθρώπου, απ’ όπου προκύπτουν οι στόχοι και οι προτεραιότητες της ζωής του. Αυτή θεμελιώθηκε στις  Ελληνικές φιλοσοφικές προτάσεις, που σταδιακώς οδήγησαν στον Χριστιανισμό. Οι προτάσεις της Νεωτερικότητας

που ακολούθησαν, προσπάθησαν να αναπροσανατολίσουν τον ρού της ιστορίας,  αν και όπως φαίνεται  οι παλιές Παραδόσεις  εξακολουθούσαν, «σιωπηρώς και ανεπαισθήτως», να είναι τελικώς αυτές που διαμόρφωσαν και εξακολουθούν να διαμορφώνουν την Ιστορία.  Ποιοτικές διαφορές υπήρξαν και υπάρχουν, όμως τα βασικά χαρακτηριστικά της Δύσεως  παρέμειναν κατ’ ουσίαν κοινά μεταξύ των λαών της.     

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Όμως, εδώ και αρκετές δεκαετίες, η Δύση διέρχεται υπαρξιακή κρίση. Τη  συνοψίζει ο Καστοριάδης, όταν μιλά για τις δύο μεγάλες «απογοητεύσεις του κόσμου». Η πρώτη απογοήτευση επήλθε με την οπισθοχώρηση των θρησκειών και των φερόμενων από αυτές υπαρξιακών βεβαιοτήτων,  η δεύτερη με την χρεοκοπία των πολιτικών ιδεολογημάτων, που φιλοδόξησαν να   αντικαταστήσουν τις θρησκείες. Αποτέλεσμα αυτών  αποτελεί το προκύψαν «οντολογικό κενό», με άλλα λόγια η έλλειψη  πεδίου αναζήτησης   υπαρξιακού  νοήματος ζωής.   

Σε αντίθεση,  μεγάλο μέρος του πλανήτη  κινείται διαφορετικά. Δυναμικά  αλλά και απειλητικά. Ιδίως αυτό στο οποίο επικρατεί ο Ισλαμισμός. Πρόκειται για θρησκεία, που παρά την αρχική συνομιλία της, έως και επιδίωξη συμπόρευσή της, με τον Χριστιανισμό και παρά τις διακηρύξεις της περί αποστροφής της από τα εγκόσμια, μετεβλήθη γρήγορα σε  πολιτική ιδεολογία με κατακτητικές προθέσεις και πράξεις. Αιώνες πριν την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οδήγησε τους λαούς της στην  κατάκτηση εκτεταμένων περιοχών της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Μέσης Ανατολής, της Μικράς Ασίας και μεγάλων περιοχών στη Βόρειο Αφρική.   Έκτοτε οι κατακτητικές επιδιώξεις των πιστών σε αυτή τη θρησκεία λαών,  τόσο εδαφικές όσο και πολιτισμικές, όχι μόνο δεν έπαψαν να υπάρχουν, αλλά δυναμώθηκαν. Ενίοτε βιαίως, με   τρομοκρατικές μάλιστα μεθόδους, ενίοτε ειρηνικώς. Ιδιαιτέρως σήμερα, που οι Δυτικοί λαοί όχι μόνο στερούνται υπαρξιακών νοημάτων, αλλά και ότι απέμεινε από αυτά το αποδιώχνουν, με την προώθηση της «κουλτούρας ακύρωσης (cancel culture), η κατάκτηση από το Ισλάμ της Δύσεως δείχνει  εύκολη υπόθεση. Τελικώς όμως δεν είναι έτσι: η Δύση, θεωρούμενη ως ένα σύστημα που απειλείται, αναδρά μέσω των μηχανισμών ανάδρασης των συστημάτων.

Τα συστήματα που απειλούνται- μας εξηγεί η συστημική θεωρία-  είτε προσπαθούν να επαναφέρουν την ισορροπία τους, καταπολεμώντας την απόκλιση από την προτέρα τους κατάσταση, είτε προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες ισορροπίες, είτε μετασχηματίζονται εσωτερικά, για να μπορέσουν να διατηρηθούν ως τέτοια. Στη σημερινή Δύση, συμβαίνουν και οι τρείς αυτοί τρόποι ανάδρασης. Το κατά Γιούνγκ συλλογικό ασυνείδητο των λαών της είναι αυτό που τους επιβάλλει.

Στην  Ευρώπη άρχισε ήδη να καταπολεμάται η «κουλτούρα ακύρωσης».  Η Μελόνι στην Ιταλία έγινε πρωθυπουργός με το σύνθημα  «είναι γυναίκα, είμαι μάνα, είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή». Στη Γαλλία προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη Μαρίν Λε Πέν, που έλαβε τις περισσότερες ψήφους στις εκλογές, αλλά λόγω εκλογικού συστήματος δεν εξελέγη πρωθυπουργός. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν να πρωτοστατούν «ακροδεξιά» κόμματα, με τη σταδιακή αποδαιμονοποίηση του όρου «ακροδεξιά». Οι εξαγγελίες αυτών των «ακροδεξιών»  κομμάτων επικαλούνται  την άμυνα της πατρίδας τους ως έθνους και  την τήρηση των παραδοσιακών αξιών. Παρότι επικαλέστηκαν αρχικώς  φασιστικές απόψεις και εθνικιστικές εξάρσεις, υπό την έννοια της θεώρησης του έθνους τους ως ανώτερου  των υπολοίπων εθνών, τελευταία δείχνουν προσαρμογή στα νέα κοινωνικά δεδομένα και στις καθεστηκυίες απόψεις και έτσι τυγχάνουν ευρύτατης κοινωνικής αποδοχής. Δεν εκφραζόμαστε υπέρ η κατά των κομμάτων αυτών, απλώς διαπιστώνουμε τους λόγους αποδοχής τους από τις κοινωνίες, ασχέτως αν αυτά τα κόμματα τις εξαπατούν. Υπενθυμίζω τον εύστοχο στίχο του Σαββόπουλου «..και μεις που αριστερίσαμε ποιο τάχα ήταν το λάθος, εφιάλτης ήταν το όνειρο, αλήθεια όμως το πάθος..».

Ενισχύστε το militaire.gr ,δείτε γιατί ΕΔΩ

Στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού, οι κατ’ εξοχήν εκκοσμικευμένες κοινωνίες της Δύσεως,  αυτές των ΗΠΑ, αντιδρούν αναλόγως.  Προσπαθεί η χώρα αυτή να επιβάλει πάση θυσία τις «πολιτιστικές» της προτάσεις, δηλαδή την ανάδειξη της κατανάλωσης σε οντολογικό επίπεδο. Όμως   ταυτόχρονα προσπαθεί να δημιουργήσει και εδαφικά αναχώματα στην ισλαμική επέλαση. Προσπαθεί να επιβληθεί και με  οικονομικό τρόπο, τρόπο που θεωρεί ως παντοδύναμο.  Είναι οι  λόγοι που δημιούργησε και ενισχύει το Ισραήλ και είναι οι  λόγοι που επιδιώκει την προσάρτηση της παραθαλάσσιας λωρίδας της Γάζας, με την μετατροπή της σε τουριστική «ριβιέρα».   Όπως άλλωστε και οι  λόγοι για τους οποίους θα συνεργαστεί με τη Ρωσία, κάτι που ήδη  κάνει εμμέσως. Άλλωστε η σημερινή Ρωσία ανήκει ιδεολογικώς, κοινωνικώς και λειτουργικώς στη Δύση, όπως το είχε διακηρύξει και ο Ντε Γκώλλ. Μη ξεχνάμε πως μέχρι την εισβολή της στην Ουκρανία, ήταν πρακτικώς ενταγμένη στην Ευρώπη, αλλά και εν πολλοίς εξακολουθεί να είναι,  παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες της «Ευρώπης του Μπάϊντεν».  Ούτε να ξεχνάμε πως η Ρωσία υπήρξε κατ’ εξοχήν αντίπαλος της Τουρκίας και πως έτσι   δύσκολα θα ενταχθεί σε ευρασιατική συμμαχία, όπως πολλοί φοβούνται.

Βέβαια η Ιστορία δεν έχει λήξει και περιμένουμε τις εξελίξεις, που πιστεύουμε θα συμφωνούν με τις ανωτέρω απόψεις μας. Ελπίζοντας   να μη χρειαστεί η βία ως μαμή της, όπως έλεγε ο Μαρξ.

The post Η  ανάδραση της Δύσεως appeared first on Militaire.gr.