Η αυξανόμενη “παλίρροια” της πολιτικής βίας – Η απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ είναι μέρος μιας παγκόσμιας τάσης

05:25 26/7/2024 - Πηγή: militaire

Είναι κοινός τόπος για τους Αμερικανούς να θεωρούν ότι τα προβλήματα της χώρας τους είναι μοναδικά. Μετά την απόπειρα δολοφονίας κατά του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ στις 13 Ιουλίου, πολλοί σχολιαστές έχουν παρουσιάσει το γεγονός και τις εντάσεις γύρω από αυτό ως πρωτοφανείς. Άλλοι έχουν φτάσει σε συγκρίσεις, αλλά αυτές ήταν σχεδόν πάντα εγχώριες - εστιάζοντας, για παράδειγμα, στον εκπληκτικό αριθμό επιθετικών όπλων σε ιδιωτικά χέρια στις Ηνωμένες Πολιτείες σε σύγκριση με τον αριθμό σε κάθε άλλη χώρα του

πλανήτη.Είναι σίγουρα αλήθεια ότι ο πυροβολισμός ήταν μια μοναδικά τρομακτική στιγμή, αν και αποτελεί μέρος μιας αυξανόμενης παλίρροιας απειλών. Υπήρξε ένας τυμπανοκρουσμός μεγάλων βίαιων γεγονότων (ή παρ' ολίγον γεγονότων) τα τελευταία χρόνια: η επίθεση του όχλου στο Καπιτώλιο για να σταματήσει η πιστοποίηση της προεδρικής ψηφοφορίας του 2020- ο πυροβολισμός του Ρεπουμπλικανού βουλευτή Στιβ Σκαλίσι σε αγώνα μπέιζμπολ στο Κογκρέσο το 2017- η συνωμοσία απαγωγής κατά της κυβερνήτη Γκρέτσεν Γουίτμερ το 2020. Αυτό το επικίνδυνο περιβάλλον έχει ενταθεί…Μεταξύ του 2016 και του 2021, οι απειλές κατά μελών του Κογκρέσου δεκαπλασιάστηκαν και μειώθηκαν μόνο κάπως μετά την προεδρία του Τραμπ. Οι απειλές κατά ομοσπονδιακών δικαστών διπλασιάστηκαν από το 2021. Και σε πρόσφατες τριμηνιαίες δημοσκοπήσεις, το ένα πέμπτο των τοπικών εκλεγμένων αξιωματούχων -όπως μέλη σχολικών συμβουλίων και κομητειακών επιτρόπων- αναφέρουν ότι έχουν δεχθεί βίαιες απειλές.Αλλά οι Αμερικανοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα προβλήματα αυτά δεν είναι μόνο δικά τους: η πολιτική βία αυξάνεται σε πολλές δημοκρατίες. Η παρ' ολίγον θανατηφόρα εμπειρία του Τραμπ στα χέρια ενός νεαρού άνδρα χωρίς σαφή κομματική ατζέντα έχει απόηχο στην απόπειρα δολοφονίας του Ιάπωνα πρωθυπουργού Φούμιο Κισίντα πέρυσι. Ένα χρόνο πριν, ο πρώην πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε δολοφονήθηκε - η πρώτη δολοφονία Ιάπωνα ηγέτη από τη δεκαετία του 1930. Τον Αύγουστο του 2023, ένας υποψήφιος πρόεδρος του Ισημερινού δολοφονήθηκε αφού έφυγε από προεκλογική συγκέντρωση. Και τον Μάιο, ένας δράστης επιχείρησε να δολοφονήσει τον πρωθυπουργό της Σλοβακίας.Οι νυν και πρώην αρχηγοί κρατών δεν είναι τα μόνα θύματα. Από το 2022 έως το 2023, στη Γαλλία σημειώθηκε δωδεκαπλάσια αύξηση της βίας κατά εκλεγμένων αξιωματούχων, σύμφωνα με τον Οργανισμό δεδομένων τοποθεσίας και γεγονότων ένοπλων συγκρούσεων (Armed Conflict Location and Event Data Project). Συνολικά 51 υποψήφιοι δέχθηκαν σωματική επίθεση κατά τις τρεις εβδομάδες που οδήγησαν στις εκλογές του Ιουλίου. Στη Γερμανία σημειώθηκαν πάνω από 10.000 επιθέσεις εναντίον πολιτικών τα τελευταία πέντε χρόνια και χιλιάδες άλλες σε κτίρια κομμάτων. Οι εκλογές του 2024 στο Μεξικό ήταν οι πιο θανατηφόρες μέχρι σήμερα, με 37 δολοφονίες υποψηφίων και πάνω από 800 τραυματισμούς. Στην Κολομβία, την Ινδία και τη Νιγηρία, η βία κατά αξιωματούχων βρίσκεται επίσης σε έξαρση.Παρόλο που η βία σε κάθε χώρα έχει διαφορετικές αιτίες, υπάρχουν σαφή μοτίβα που απηχούν σε όλες τις χώρες. Η αμερικανική πολιτική βία έχει πολλά κοινά με εκείνη που λαμβάνει χώρα στη Γερμανία και την Ινδία, καθώς και στις πιο πρόσφατες εκλογές της Γαλλίας. Σε όλα αυτά τα κράτη, ένα σημαντικό μέρος των επιθέσεων είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν ριζοσπαστικοποιημένων κομματικών, συχνά υποκινούμενων από τα κόμματα. Ο περιορισμός του απαιτεί τον περιορισμό των πολιτικών αυτών των κομμάτων.Αλλά αυτό είναι πολύ πιο εύκολο να ειπωθεί παρά να γίνει, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί, οι ψηφοφόροι έχουν μόνο δύο πραγματικά κόμματα για να επιλέξουν -και το ένα από αυτά έχει καταληφθεί από μια ριζοσπαστική πτέρυγα. Ο Τραμπ μπορεί να είναι το πιο πρόσφατο θύμα της αμερικανικής πολιτικής βίας, και οι επιθέσεις μπορεί να προέρχονται και από τις δύο πλευρές του χάσματος. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι οπαδοί του περιλαμβάνουν τους μεγαλύτερους δράστες της χώρας και θα είναι δύσκολο να τους αποκλείσουμε.Ζώνη ΚινδύνουΔεν βιώνει κάθε χώρα πολιτική βία για τους ίδιους λόγους. Η βία της Γαλλίας, για παράδειγμα, περιλάμβανε ένα μείγμα ταραχών που σχετίζονταν με την αστυνομική βία και τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος το 2022 και το 2023, πριν μετατραπεί σε κομματικές επιθέσεις εναντίον υποψηφίων βουλευτών κατά την προετοιμασία των εκλογών του Ιουλίου 2024. Οι Κολομβιανοί υποψήφιοι συχνά στοχοποιούνται από ένοπλες ομάδες για να φοβίσουν τους πολιτικούς παράγοντες ώστε να εξυπηρετήσουν εγκληματικά συμφέροντα. Στη Νιγηρία, πολλοί τοπικοί αξιωματούχοι απαγάγονται από ληστές απλώς για να εισπράξουν ικανοποιητικά λύτρα.Αλλά συχνά υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ των κρατών. Οι μεξικανοί υποψήφιοι, όπως και οι κολομβιανοί, σκοτώνονται συχνά από εγκληματικές οργανώσεις. Στη Γαλλία και τη Γερμανία, η πολιτική βία υποκινείται από ριζοσπαστικοποιημένες πολιτικές ομάδες που έχουν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα στην οποία η βία είναι πιο αποδεκτή ως πολιτική συμπεριφορά - αν και συχνά γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον τους. Το Παγκόσμιο Πρόγραμμα κατά του μίσους και του εξτρεμισμού (Global Project Against Hate and Extremism), για παράδειγμα, εντοπίζει ένα σημαντικό μέρος της πολιτικής βίας στη Γερμανία σε υποστηρικτές του ριζοσπαστικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), οι ακραίες αντιμεταναστευτικές θέσεις του οποίου περιλαμβάνουν τον σχεδιασμό συναντήσεων για αναγκαστικές απελάσεις με νεοναζιστικές ομάδες. Οι βίαιοι νεαροί υποστηρικτές του AfD, για παράδειγμα, έχουν επιτεθεί σε κεντρώους και πράσινους πολιτικούς. Αλλά έχοντας δημιουργήσει μια τόσο επιβαρυμένη ατμόσφαιρα, οι ίδιοι οι πολιτικοί του AfD αντιμετωπίζουν τώρα τον μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων. Στο ινδικό κρατίδιο της Δυτικής Βεγγάλης, τα κόμματα διαθέτουν μαχητικές πτέρυγες που εκφοβίζουν τόσο τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης όσο και τους δύστροπους συντρόφους τους, χρησιμοποιώντας ταραχές, βομβιστικές επιθέσεις και δολοφονίες για να κρατήσουν τους ανθρώπους σε τάξη.Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται αρκετά διαφορετικά από ό,τι συμβαίνει στους δρόμους των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά μια επισκόπηση των τελευταίων οκτώ ετών αποκαλύπτει πολλές ομοιότητες. Εκτός από την εξέγερση της 6ης Ιανουαρίου, επίδοξοι τρομοκράτες απείλησαν πολιτειακά νομοθετικά σώματα το φθινόπωρο του 2020. Ο υποστηρικτής του Τραμπ Σεζάρ Σαγιόκ ταχυδρόμησε βόμβες με σωλήνες σε Δημοκρατικούς πολιτικούς και υπαλλήλους του CNN. Το 2022, ένας άνδρας στο Οχάιο πυροβόλησε και σκότωσε τον γείτονά του επειδή πίστευε ότι ήταν Δημοκρατικός.Οι βίαιοι δράστες στοχεύουν επίσης ανθρώπους από παρόμοια ιδεολογικά στρατόπεδα. Ο όχλος της 6ης Ιανουαρίου, για παράδειγμα, έφερε μια θηλιά και φώναζε «Κρεμάστε τον Μάικ Πενς» -στοχεύοντας τον ίδιο τον αντιπρόεδρο του Τραμπ- επειδή αρνήθηκε να βοηθήσει στην κλοπή των εκλογών. Οι συν-κομματικές επιθέσεις σημαίνουν ότι, αν και η συντριπτική πλειοψηφία της πολιτικής βίας προέρχεται από τη δεξιά, τα θύματα είναι σχεδόν εξίσου κατανεμημένα στο χάσμα αριστερά-δεξιά.Η 6η Ιανουαρίου ήταν η πρώτη φορά που ταραξίες επιχείρησαν να ανατρέψουν αμερικανική προεδρική εκλογική αναμέτρηση. Αλλά οι κομματικές επιθέσεις δεν είναι κάτι καινούργιο στην ιστορία των ΗΠΑ. Στη δεκαετία του 1830, το Κόμμα του Know-Nothing οργανώθηκε γύρω από μια αντιμεταναστευτική και αντι-καθολική πλατφόρμα, οδηγώντας στη βία του όχλου από τους υποστηρικτές του κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του. Το 1860, ο Νότος της χώρας -με επικεφαλής πολιτικούς που τάσσονταν υπέρ της δουλείας- διαχώρισε τη θέση του, πυροδοτώντας τον Εμφύλιο Πόλεμο. Και αφού αυτός ο πόλεμος τελείωσε, οι πρώην ομόσπονδοι ανέκτησαν έδρες στο Κογκρέσο διεξάγοντας αιματηρές μάχες στις οποίες οι Δημοκρατικοί του Νότου δολοφονούσαν ανοιχτά Ρεπουμπλικανούς, πολλοί από τους οποίους ήταν μαύροι, για να τους τρομάξουν από το να ψηφίσουν. Και οι Dixiecrats χρησιμοποίησαν βία κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα για να προσπαθήσουν να συντρίψουν το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα.Σήμερα, υπάρχουν Αμερικανοί τόσο στην αριστερά όσο και στη δεξιά που υποστηρίζουν την πολιτική βία. Η αριστερή βία τριπλασιάστηκε από το 2015 έως το 2020 σύμφωνα με την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Τρομοκρατία (το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν στατιστικά στοιχεία κατανεμημένα ανά ιδεολογία). Αλλά τα βίαια περιστατικά από αριστερόστροφους δράστες ξεκίνησαν από έναν πολύ μικρό αριθμό και παραμένουν σπάνια. Τα βίαια περιστατικά από τη δεξιά, εν τω μεταξύ, ξεκίνησαν από μια υψηλότερη αφετηρία και στη συνέχεια αυξήθηκαν σημαντικά- το 2020, η δεξιά ήταν υπεύθυνη για σχεδόν τέσσερις φορές περισσότερα προγραμματισμένα βίαια περιστατικά από ό,τι η αριστερά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει καταληφθεί από ένα εξτρεμιστικό περιθώριο πρόθυμο να εξομαλύνει τη βία. Ο πρώην κυβερνήτης του Μιζούρι Έρικ Γκρέιτενς, για παράδειγμα, έτρεξε μια προεκλογική διαφήμιση που τον έδειχνε να εισβάλλει σε ένα σπίτι με ένα όπλο και να ενθαρρύνει τους υποστηρικτές του να «πάρουν μια άδεια κυνηγιού RINO (Ρεπουμπλικάνος μόνο κατ' όνομα)». Ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης και σύμβουλος του Τραμπ, Ρούντι Τζουλιάνι δήλωσε: «Ας κάνουμε δίκη με μάχη», πριν στείλει τον δεξιό όχλο προς το Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου. Οι αντιπρόσωποι Πολ Γκόζαρ, Μάρτζορι Τέιλορ Γκριν και Στιβ Κινγκ έχουν μιλήσει στο συνέδριο της λευκής εθνικιστικής επιτροπής πολιτικής δράσης America First τα τελευταία χρόνια. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι μια μελέτη του 2020 από την πολιτική επιστήμονα Πίπα Νόρις διαπίστωσε ότι -όταν μετράται με βάση την ιδεολογία και την τακτική- οι Ρεπουμπλικάνοι είχαν πολύ περισσότερα κοινά με το αυταρχικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης της Τουρκίας παρά με τα κυρίαρχα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης.Συνασπισμός Λογικής Πώς μπορούν λοιπόν οι Ηνωμένες Πολιτείες να περιορίσουν τις επιθέσεις; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Αλλά ορισμένες από τις άλλες χώρες που παλεύουν με την κομματική βία έχουν κάνει καλύτερη δουλειά από άλλες και αποτελούν ένα πιθανό πρότυπο.Σκεφτείτε, πάλι, τη Γαλλία και τη Γερμανία. Και στα δύο κράτη, τα κυρίαρχα κόμματα περιόρισαν την εμβέλεια των εξτρεμιστών σχηματίζοντας ένα ρυθμιστικό πεδίο, γύρω από τους πιο επικίνδυνους παράγοντες. Στη Γερμανία, το κύριο κεντροδεξιό κόμμα έχει αποκλείσει τη διακυβέρνηση με το AfD, και επομένως τη νομιμοποίηση του. Το γαλλικό κεντροδεξιό κόμμα έχει επισκιαστεί σε μέγεθος από τον ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό- το RN είναι ήδη η κυρίαρχη συντηρητική οντότητα της χώρας. Αλλά στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας, η κεντροδεξιά συνεργάστηκε με τους ευθείς κεντρώους, την κεντροαριστερά και ακόμη και την κανονική αριστερά για να εμποδίσει την ακροδεξιά να αποκτήσει πλειονότητα. Αυτό ήταν μια τεράστια πρόκληση: οι υποψήφιοι από όλες αυτές τις παρατάξεις έπρεπε να εγκαταλείψουν τις κούρσες μεταξύ του πρώτου γύρου (όπου κέρδισε ο Εθνικός Συναγερμός) και των επαναληπτικών εκλογών, ώστε να μην μοιραστούν οι ψήφοι. Αλλά ήταν μια σαφής επιτυχία. Χάρη στο έργο τους, το «ρεπουμπλικανικό μέτωπο» στέρησε από την ακροδεξιά ένα μεγάφωνο με το οποίο θα μπορούσε να διαδώσει τις ανελεύθερες και απάνθρωπες ιδέες που προκαλούν την κοινωνική βία.Η προσαρμογή αυτών των διδαγμάτων στο δικομματικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι δύσκολη, αλλά όχι αδύνατη. Θα απαιτούσε πρώτα να παραδεχτούμε ότι το πιο σημαντικό είναι να κρατήσουμε τους φορείς του βίαιου λόγου μακριά από τα κορυφαία πολιτικά αξιώματα. Κάτι τέτοιο απαιτεί να παραμερίσουμε τις διαφωνίες και να σχηματίσουμε μια μεγάλη σκηνή με τη μεγαλύτερη πιθανότητα νίκης. Για τους Δημοκρατικούς, αυτό θα απαιτούσε να ενεργήσουν ανοιχτά με βάση την πραγματικότητα ότι απαιτείται αλλαγή προεδρικού υποψηφίου. Για τους Ρεπουμπλικάνους που δεν ανήκουν στον Τραμπ, αυτό θα σήμαινε την ανάληψη μιας σαφώς μη βίαιης και κλασικά φιλελεύθερης ταυτότητας γύρω από την οποία θα μπορούσαν να συσπειρωθούν, όπως έκαναν οι Γάλλοι Ρεπουμπλικάνοι και όπως επιχειρούν ομάδες όπως οι Principles First και οι Ρεπουμπλικάνοι για το Κράτος Δικαίου. Αν και τέτοιες αλλαγές φαίνονται τρομακτικές, ένα σύντομο χρονοδιάγραμμα μπορεί να είναι ενδυναμωτικό για να επιβάλει τον επείγοντα χαρακτήρα της στιγμής.Για να υλοποιηθεί αυτό το πρόγραμμα χωρίς να αναγκαστούν οι φορείς του να υπονομεύσουν (ή να καταστρέψουν) τις εκλογικές τους πιθανότητες, οι μεταρρυθμιστές ίσως χρειαστεί να αλλάξουν τη δομή του αμερικανικού εκλογικού συστήματος. Πολλοί Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι είναι πιστοί στον Τραμπ, αλλά μια σταθερή πλειονότητα (πολλοί από τους οποίους ψήφισαν την πρώην κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας Νίκι Χέιλι στις προκριματικές εκλογές, ακόμη και αφού είχε τερματίσει την εκστρατεία της) δεν είναι. Μπορεί να μην είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν πολιτικό ρούχο για να ψηφίσουν έναν Δημοκρατικό, αλλά έχουν ήδη δείξει την προτίμησή τους να ψηφίσουν έναν διαφορετικό τύπο Ρεπουμπλικάνου. Η Αλάσκα και το Μέιν, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν την ψηφοφορία κατάταξης που επιτρέπει σε πολλούς Δημοκρατικούς και Ρεπουμπλικανούς να κατέβουν στις γενικές εκλογές χωρίς να διασπάσουν τη βάση τους, και σε αυτές τις αναμετρήσεις, πολλοί Ρεπουμπλικανοί ψηφοφόροι ψήφισαν μη ακραίους υποψηφίους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Η ψηφοφορία με σειρά προτεραιότητας δίνει επίσης κίνητρα στους πολιτικούς να μετριάσουν τις απόψεις τους, επειδή οι λιγότερο κομματικοί υποψήφιοι είναι πιο πιθανό να καταταγούν δεύτεροι στα ψηφοδέλτια. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αλάσκα και το Μέιν ανέδειξαν τη Λίζα Μαρκόφσκι και τη Σούζαν Κόλινς - τους δύο Ρεπουμπλικάνους γερουσιαστές που είναι πιο πρόθυμες να μιλήσουν κατά της βίας και της αντιδημοκρατικής δράσης (εκτός από τον Μιτ Ρόμνεϊ της Γιούτα, ο οποίος αποσύρεται από το αξίωμα).Το να επιτραπεί η ανάδειξη διαφορετικών πλευρών ενός κόμματος είναι σημαντικό τώρα για τη Δεξιά. Αλλά θα μπορούσε να γίνει εξίσου χρήσιμο και για την αριστερά. Το Δημοκρατικό Κόμμα παραμένει ως επί το πλείστον μη ανεκτικό στους βίαιους δρώντες, αλλά και η αριστερή υποστήριξη της πολιτικής βίας αυξάνεται. Ορισμένοι υποστηρικτές του ανεξάρτητου γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς απείλησαν τους υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών το 2016, για παράδειγμα. Το 2017, ένας αριστερός ταξίδεψε στην Ουάσινγκτον με σχέδιο να σκοτώσει τον δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου Μπρετ Κάβανο. Και παρόλο που μόνο ένας μικρός αριθμός διαδηλώσεων Black Lives Matter το 2020 και διαδηλώσεων υπέρ των Παλαιστινίων το 2024 κατέληξε σε βία, η βία αυτή ήταν σοβαρή σε πόλεις όπως το Σιάτλ.Αυτή η άνοδος δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Σε μια πολωμένη κοινωνία, η βία σπάνια μένει για πολύ σε μια πλευρά. Η τελευταία έκρηξη πολιτικής βίας στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε από τη Δεξιά, καθώς οι διαχωριστές στο Νότο λιντσάρισαν μαύρους Αμερικανούς και δολοφόνησαν ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων τη δεκαετία του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Όμως αυτές οι δολοφονίες κινητοποίησαν αντιδράσεις από εκείνους που θεωρούσαν ότι ο καιρός για τον ειρηνισμό που πρέσβευε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ είχε περάσει. Η βία εξαπλώθηκε προς τα αριστερά καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970, με ταραχές, μαχητικές ομάδες και δολοφονίες από εξτρεμιστές.Οι Ηνωμένες Πολιτείες απέφυγαν τη δολοφονία του κορυφαίου προεδρικού υποψηφίου τους. Αλλά αυτό έγινε από καθαρή τύχη: ο 20χρονος δράστης δεν πέτυχε το κρανίο του Τραμπ για λιγότερο από μια ίντσα. Η χώρα μπορεί να μην είναι το ίδιο τυχερή την επόμενη φορά, και τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι καταστροφικά. Όταν ένας 19χρονος στο Σεράγεβο σκότωσε τον αυστριακό αρχιδούκα Φραγκίσκο Φερδινάνδο, ένας βαθιά διχασμένος κόσμος βυθίστηκε στον πόλεμο. Το προσάναμμα είναι τοποθετημένο στις Ηνωμένες Πολιτείες και είναι ξερό. Οι Αμερικανοί πρέπει να πάρουν μαθήματα από άλλες χώρες για να σταματήσουν την ανάφλεξή του.Πηγή: Foreign Affairs

The post Η αυξανόμενη “παλίρροια” της πολιτικής βίας – Η απόπειρα δολοφονίας του Τραμπ είναι μέρος μιας παγκόσμιας τάσης appeared first on Militaire.gr.