Η Ωκεανία σε Σύγκρουση με Ευρασία Ανατολική Ασία

06:10 2/5/2021 - Πηγή: militaire

Zero Hedge                     

Submitted by South Front

H αναδυόμενη στρατηγική των HΠΑ φαίνεται να επικεντρώνεται στην επιβολή ενός καθεστώτος απομόνωσης της Ρωσίας και της Κίνας με στόχο την τελική επίτευξη αλλαγής καθεστώτος και στις δύο χώρες μέσω ενός συνδυασμού πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών μέτρων.

 Η στρατιωτική συνιστώσα συνίσταται στη δημιουργία ναυτικών, εναέριων και διαστημικών δυνατοτήτων αποκλεισμού και πλήγματος που στοχεύουν αυτές τις δύο χώρες και οποιεσδήποτε άλλες χώρες ευθυγραμμίζονται με αυτές. Η συνεχιζόμενη μετατόπιση των στρατιωτικών δυνατοτήτων

των ΗΠΑ μακριά από τον παρατεταμένο χερσαίο πόλεμο, προς τη ναυτική και εναέρια επίθεση μεγάλης εμβέλειας, με χρήση υπερηχητικών όπλων και πυραύλων, όπως αποδεικνύεται από την απόρριψη των αρμάτων μάχης και του βαρέως πυροβολικού από το Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ και τον αμερικανικό στρατό που επιλέγει οπλοστάσια πυραύλων μεγάλης εμβέλειας και με δυνατότητες κατά των πλοίων, δείχνει προτίμηση για πόλεμο «μη επαφής» στο μέλλον, με τα κράτη-πελάτες να έχουν επωμισθεί την αποστολή της «προσφοράς αίματος» σε μελλοντικές συγκρούσεις. 

Το γεγονός ότι ακόμη και ο Πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού των ΗΠΑ, το ανώτερο στρατιωτικό συμβουλευτικό όργανο της πολιτικής ηγεσίας, ένας στρατηγός τεσσάρων αστέρων του αμερικανικού στρατού, υποστηρίζει ότι στο μέλλον ο στρατός των ΗΠΑ θα πρέπει να μειώσει τη χρηματοδότησή του για να διευκολύνει τα απίθανα φιλόδοξα σχέδια επέκτασης του Αμερικανικού Ναυτικού, είναι από μόνο του πολύ αποκαλυπτικό.

Η εμμονή του ΝΑΤΟ με τη λεγόμενη «Anti-Access/Area Denial», ή A2/AD bubbles (Άρνηση Πρόσβασης/Περιοχής), ή «φυσαλίδες» A2/AD, που υποτίθεται ότι κατασκευάζονται από τη Ρωσία και την Κίνα, προκειμένου να προστατεύσουν τα εδάφη τους από την επίθεση του ΝΑΤΟ σε τοποθεσίες όπως η Περιοχή του Καλίνινγκραντ, η Κριμαία, το Νησί Χαϊνάν και άλλες τοποθεσίες, είναι ενδεικτική της επιθετικής φύσης του επιχειρησιακού σχεδιασμού του ΝΑΤΟ, ο οποίος είναι σαφώς επηρεασμένος από την εμφάνιση προβλεπομένων στόχων που μπορούν να ανταποδώσουν τα πλήγματα.

Η ανάπτυξη των σμηνών αεροπλάνων άνευ πιλότου και η άπελπις έμφαση στην ανάπτυξη όσο το δυνατόν περισσότερων από τα σαφώς ελαττωματικά μαχητικά F-35 stealth, είναι όλα μέρος της τεχνολογικής κούρσας εξοπλισμών που προορίζεται να δώσει στην επίθεση ένα πλεονέκτημα έναντι της άμυνας.

Αλλά η τεχνολογία είναι μόνο ένα μέρος του παζλ. Το άλλο είναι ότι οι τεχνολογίες βαθέως πλήγματος απαιτούν ελεύθερη «πρόσβαση» σε πολιτικά ανοικτό εναέριο χώρο, που μπορεί να μην είναι πάντα διαθέσιμος. Επιπλέον, οι δυνατότητες βαθέως πλήγματος των ΗΠΑ μπορεί επίσης να βασίζονται σε βάσεις που βρίσκονται σε κράτη-πελάτες και οι οποίες θα γίνουν στόχοι αντιποίνων.

Ότι η πιθανότητα, πράγματι, η μεγάλη πιθανότητα τέτοιων αντιποίνων επισημάνθηκε με την προειδοποίηση της Ρωσίας προς το ΝΑΤΟ -πριν από τις επιθέσεις πυραύλων κρουζ κατά της Συρίας, μετά την σκηνοθεσία χημικού δήθεν βομβαρδισμού στην Ντούμα  -ότι, εάν στοχοποιηθούν ρωσικές δυνάμεις ή εγκαταστάσεις, ο ρωσικός στρατός δεν θα περιοριστεί στην κατάρριψη των πυραύλων, αλλά θα χτυπούσε επίσης τις πλατφόρμες εκτόξευσης (δηλαδή τα αεροσκάφη και τα πολεμικά πλοία) καθώς και τις βάσεις από τις οποίες λειτουργούσαν.  

Αυτό  θα σήμαινε βομβαρδισμό αεροπορικών και ναυτικών βάσεων του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα, την Ιταλία και τόσο μακριά όσο η Ισπανία, η οποία φιλοξενεί τέσσερα αντιτορπιλικά του Αμερικανικού Ναυτικού στον Ναυτικό Σταθμό Ρότα. 

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το μήνυμα ελήφθη από το ΝΑΤΟ και δεν στοχοποιήθηκαν ρωσικές δυνάμεις ή εγκαταστάσεις. Αλλά το προηγούμενο δημιουργήθηκε, και μπορούμε να υποθέσουμε ότι θα ακολουθηθεί σε οποιεσδήποτε μελλοντικές αντιπαραθέσεις.

Αυτό σημαίνει ότι η ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να εξαπολύουν πλήγματα κατά της Ρωσίας ή της Κίνας, των δυνάμεων και των βάσεων τους τόσο εντός όσο και εκτός της εθνικής επικράτειας και του εναέριου χώρου τους, θα περιοριστεί επίσης από την απροθυμία των κρατών-πελατών να υποστούν τα προβλεπόμενα αντίποινα.

Αυτό δημιουργεί μια μεγάλη διπλωματική πρόκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες υποβιβάζουν τους «συμμάχους» τους στο ρόλο του σάκου του μποξ, εξαναγκάζοντας τους να δεχτούν αντίποινα μετά τις δικές τους επιθέσεις. Το μέγεθος της Ρωσίας και της Κίνας μαζί σημαίνει ότι η πρόκληση ποικίλλει από περιοχή σε περιοχή. 

Η κατάσταση είναι σχετικά πιο εύκολη για τις ΗΠΑ, δεδομένης της εγγύτητας, στην περιοχή  της Αλάσκας, όπου σημειώνεται μια σημαντική στρατιωτική συσσώρευση, συμπεριλαμβανομένης της αντιβαλλιστικής πυραυλικής άμυνας, της μελλοντικής βάσης των στρατηγικών βομβαρδιστικών και των σχεδίων για σημαντική μόνιμη ανάπτυξη F-35 εκτός από τα F-22 αεράμυνας που έχουν ήδη τοποθετηθεί εκεί. 

Ωστόσο, αυτές οι βάσεις έχουν αρκετά περιορισμένη εμβέλεια, ακόμη και με εναέριο ανεφοδιασμό για τα F-35, πράγμα που σημαίνει ότι για να επιτευχθούν οι στόχοι πιο κοντά στις αμερικανικές δυνάμεις του Αρχάγκελσκ και του Μουρμάνσκ θα πρέπει να βασίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε βάσεις στη Νορβηγία, την Ισλανδία, ακόμη και τη Γροιλανδία. Η πιθανότητα οι αρμόδιες πολιτικές αρχές να δώσουν τη σύμφωνη γνώμη τους για τη χρήση αυτών των βάσεων για την υποστήριξη των βομβαρδισμών κατά των  ρωσικών δυνάμεων ή εγκαταστάσεων φαίνεται να είναι χαμηλή. 

Δεδομένων των οικονομικών συμφερόντων αυτών των χωρών στην Αρκτική και της αποτελεσματικότητας του Αρκτικού Συμβουλίου στη διαχείριση των προβλημάτων της περιοχής, δεν φαίνεται πιθανό ότι η Νορβηγία, η Δανία ή η Ισλανδία θα διακινδύνευαν να αποτελέσουν στόχο ρωσικών στρατιωτικών αντιποίνων και το αναπόφευκτο τέλος αυτού του διεθνούς οργανισμού που θα ακολουθούσε.

 Ενώ η Σουηδία και η Φινλανδία κάνουν επίσης θορύβους για την ένταξη τους στο ΝΑΤΟ, το οποίο θα  αποκτούσε τεράστιες εκτάσεις εναέριου χώρου για να «έχει πρόσβαση», με αμερικανικά αεροσκάφη και πυραύλους, στη Ρωσία, η προοπτική να γίνουν στόχος αντιποίνων τους έχει μέχρι στιγμής εμποδίσει να ενταχθούν σε αυτόν τον οργανισμό. Δεν πρέπει, ωστόσο,  να υποτιμάται η δυνατότητα ύπαρξης διαφόρων μυστικών συμφωνιών και ρυθμίσεων που αποκρύπτονται από τους πληθυσμούς αυτών των χωρών.

Πάντως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δύο χώρες που είναι πραγματικά πρόθυμες, σε κυβερνητικό επίπεδο, αν όχι στο λαϊκό, να απορροφήσουν τα ρωσικά πλήγματα αντιποίνων.

Πρόκειται για την Πολωνία και τη Ρουμανία, οι οποίες έχουν ήδη συμφωνήσει να φιλοξενήσουν τμήματα του εθνικού συστήματος πυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ, και  που έχουν εγγυηθεί  ότι θα δώσουν στις ΗΠΑ οποιαδήποτε “πρόσβαση” χρειάζονται σε περίπτωση επιχείρησης κατά του Καλίνινγκραντ ή της Κριμαίας, αντίστοιχα. Ο περιοριστικός παράγοντας εδώ είναι το γεγονός ότι και οι δύο αυτές χώρες τυχαίνει να είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα παραμείνουν έτσι για το άμεσο μέλλον παρά τις προηγούμενες προσπάθειες των ΗΠΑ να διχάσουν την ένωση ξεφλουδίζοντας πρώτα τη Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια την Ανατολική Ευρώπη. 

Αν και δεν είναι μέλη της Ευρωζώνης, αποτελούν ωστόσο μέρος της κοινής αγοράς και των ανοικτών συνοριακών ζωνών και χρησιμεύουν ως ο προτιμώμενος προορισμός για «εξωτερική ανάθεση έργου» από δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες, που επιδιώκουν να αποφύγουν το υψηλό κόστος εργασίας της Ευρωζώνης (το οποίο δημιουργεί το δικό του σύνολο προβλημάτων). 

Η πίεση στον αγωγό North Stream 2, αλλά και σε όλους τους οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς ΕΕ-Ρωσίας, υποκινείται από την επιθυμία εξάλειψης της πολιτικής αντίστασης στην ελεύθερη χρήση του εναέριου χώρου της ΕΕ για επιθετικές στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Ρωσίας και των στόχων της. Μέχρι στιγμής είχε μικρή επιτυχία, και μάλιστα ανέβασε το ζήτημα του North Stream 2 στο επίπεδο του ερωτήματος εάν η Γερμανία είναι με οποιονδήποτε τρόπο κυρίαρχη χώρα.

 Οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκούν επίσης έμμεση πίεση στη Γερμανία, φλερτάροντας ενεργά τη Γαλλία ως τον «προτιμώμενο» ηπειρωτικό συνομιλητή τους εις βάρος της Γερμανίας. Ωστόσο, τα οικονομικά οφέλη της συνεργασίας ΕΕ-Ρωσίας αποδείχθηκαν μεγαλύτερα από οτιδήποτε θα μπορούσαν να προσφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να τα αντισταθμίσουν, και η εκδοχή του Μπάιντεν για τις πολιτικές “America First” είναι απίθανο να είναι πιο ελκυστική από αυτή του Τραμπ.

Για να επιδεινωθούν τα πράγματα, η εγγύτητα της Πολωνίας και της Ρουμανίας με τη Ρωσία υποδηλώνει κάποια απροθυμία να τοποθετηθούν εκεί μεγάλες στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και όταν πρόκειται για επιχειρήσεις από βομβαρδιστικά που εδρεύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, ορισμένες από τις λειτουργίες υποστήριξής τους θα εκτελούνται από στρατιωτικές μονάδες που εδρεύουν στη Γερμανία, την Ιταλία και τη Μεγάλη Βρετανία, καθιστώντας τις ευάλωτες και σε αντίποινα. 

Εδώ, αν μη τι άλλο, η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη για τις  ΗΠΑ από ό,τι στην περίπτωση της Ευρώπης, διότι δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε μία χώρα ισοδύναμη με την Πολωνία και τη Ρουμανία υπό την έννοια μιας πρόθυμης πολιτικής ηγεσίας να καταστήσει τη χώρα της όμηρο του στρατιωτικού σχεδιασμού της Ουάσιγκτον.

 Οι σχετικές χώρες όπου οι ΗΠΑ έχουν επί του παρόντος βάσεις περιλαμβάνουν την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, καμία από τις οποίες δεν θεωρεί τη σχέση της με την Κίνα ως παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Φιλιππίνες, Ινδονησία, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, δεν δείχνουν σημάδια ότι δίνουν στις ΗΠΑ λευκή επιταγή σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση εκτός από μια σημαντική απειλή από την Κίνα για τα ζωτικά τους συμφέροντα. Η πολιτική αντίσταση θα σήμαινε την ώθηση των υποδομών υποστήριξης των ΗΠΑ μέχρι το Γκουάμ, το οποίο είναι πολύ μακριά και πολύ ανεπαρκώς ανεπτυγμένο για να διατηρήσει μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις ομάδων μάχης αεροπλανοφόρων στον ανατολικό Ειρηνικό ή τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας. 

Ακόμη και η Αυστραλία, η οποία έχει ένα ισχυρό σινοφοβικό λόμπι και η οποία επιπλέον αυτοπροσδιορίζεται ως μέρος της “Αγγλόσφαιρας”, βρίσκεται σε δίλημμα όσον αφορά τη σκοπιμότητα χορήγησης απεριόριστης πρόσβασης στις βάσεις και τον εναέριο χώρο της με σκοπό τις επιχειρήσεις κατά της Κίνας.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά την εξασφάλιση των πολιτικών προϋποθέσεων για την εφαρμογή του φιλόδοξου αερο-ναυτικού-διαστημικού αποκλεισμού και των δυνατοτήτων πληγμάτων εξ ασφαλούς αποστάσεως  καταδεικνύουν τη σημασία της παραδοσιακής διπλωματίας για την εθνική ασφάλεια. Η προσέγγιση της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, καθώς και η κακοήθης «διπλωματία των Τίγρεων» της Κίνας δημιούργησαν μια κατάσταση στην οποία η στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ εκτοπίζεται λειτουργικά από πολιτικές εκτιμήσεις.

Δεν φαίνεται καν ότι η ηγεσία των ΗΠΑ έχει επίγνωση των λόγων αναποτελεσματικότητας της στρατιωτικής της δύναμης, γιατί διαφορετικά δεν θα έστελνε πολύ καταπονημένα αεροπλανοφόρα σε αποστολές «Double-Pump», και δεν θα διατηρούσε στρατηγικά βομβαρδιστικά δεκαετιών σε κάτι που μοιάζει με συνεχείς περιπολίες, αλλά τώρα χωρίς πυρηνικό φορτίο.,

Αυτό είναι, ωστόσο, πώς μοιάζει ένας πολυπολικός κόσμος και έτσι θα μοιάζει καθώς προχωρεί

Η αποδοχή της κυβέρνησης Μπάιντεν να παρατείνει για πέντε χρόνια το Σύμφωνο START με την Ρωσία  (για τα πυρηνικά όπλα μεγάλου βεληνεκούς) χωρίς προϋποθέσεις, σε πείσμα αντιρρήσεων σκληροπυρηνικών όπως η Βικτόρια Νούλαντ, υποδηλώνει ότι υπάρχει κάποια απρόθυμη αναγνώριση ότι ο κόσμος μετακινείται  προς μια πιο δίκαιη κατανομή εξουσίας και πλούτου.

The post Η Ωκεανία σε Σύγκρουση με Ευρασία  Ανατολική Ασία appeared first on Militaire.gr.