Η πρόκληση της κυβέρνησης Τραμπ για την Κίνα

05:20 3/12/2024 - Πηγή: militaire

Η ανασυγκρότηση της αμερικανικής ισχύος θα απαιτήσει αποδοχή στο εσωτερικό και στο εξωτερικό - και από τον ίδιο τον Τραμπ.Η πρόβλεψη της πολιτικής της επερχόμενης κυβέρνησης Τραμπ για την Κίνα -και η πιθανή αντίδραση της Κίνας- είναι ένα παιχνίδι εικασιών. Στην πρώτη του θητεία ως πρόεδρος, η συναλλακτική προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ διέφερε συχνά από την ανταγωνιστική προσέγγιση της ομάδας του. Αυτές οι αντίθετες παρορμήσεις θα καθορίσουν τη δεύτερη θητεία του. Αλλά παρά την αβεβαιότητα που περιβάλλει την προσέγγιση της

κυβέρνησης Τραμπ, η κεντρική πρόκληση που αντιμετωπίζει είναι σαφής: η τοποθέτηση των Ηνωμένων Πολιτειών ώστε να ξεπεράσουν την Κίνα, καθώς ένα κρίσιμο παράθυρο στον ανταγωνισμό αρχίζει να κλείνει.Στις αρχές της διακυβέρνησης Μπάιντεν, ανώτεροι αξιωματούχοι συγκεντρώθηκαν, διάβασαν τις πληροφορίες και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δεκαετία του 2020 θα είναι η καθοριστική δεκαετία στον ανταγωνισμό των ΗΠΑ με την Κίνα. Χωρίς διορθωτική δράση, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετώπιζαν έναν αυξανόμενο κίνδυνο να ξεπεραστούν τεχνολογικά από την Κίνα, να εξαρτηθούν οικονομικά από αυτήν και να ηττηθούν στρατιωτικά στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας ή στα Στενά της Ταϊβάν.Η νέα ομάδα Τραμπ θα οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο δεύτερο μισό της κρίσιμης δεκαετίας. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν. Οι επιλογές του Τραμπ για την εθνική ασφάλεια, ιδίως ο Μάικ Γουόλτς ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας, ο Μάρκο Ρούμπιο ως υπουργός Εξωτερικών και η Ελίζ Στέφανικ ως πρέσβειρα στα Ηνωμένα Έθνη, κατανοούν το έργο που τους περιμένει και έχουν απόψεις που συνάδουν με την αυξανόμενη διακομματική συναίνεση σχετικά με την ανάγκη να ξεπεράσουν την Κίνα. Το πιο σημαντικό εμπόδιο στην υλοποίηση μιας ανταγωνιστικής προσέγγισης μπορεί να είναι η τάση του ίδιου του Τραμπ για συμφωνίες, συναλλαγή και κολακεία προς τον πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ, η οποία μερικές φορές υπονόμευσε τις πιο σκληρές προσεγγίσεις του επιτελείου του, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης των ελέγχων των εξαγωγών και της ηχηρής υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ άλλων μέτρων, την πρώτη φορά.Εάν η νέα ομάδα του Τραμπ μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την πρόκληση, θα έχει την ευκαιρία να βελτιώσει την ανταγωνιστική θέση της Αμερικής. Η κάλυψη του χάσματος κατά την κρίσιμη δεκαετία μπορεί να απαιτήσει να αξιοποιηθεί το έργο του προέδρου Τζο Μπάιντεν, όπως ακριβώς η ομάδα Μπάιντεν αξιοποίησε το έργο της διοίκησης Τραμπ. Η διοίκηση Μπάιντεν επικεντρώθηκε στην ανοικοδόμηση της αμερικανικής δύναμης, εστιάζοντας στα θεμέλιά της στο εσωτερικό και στις σχέσεις της με τους εταίρους της στο εξωτερικό, μια προσέγγιση που συνοψίζεται στο σλόγκαν της «επενδύω, ευθυγραμμίζομαι, ανταγωνίζομαι». Αυτή η φόρμουλα μπορεί επίσης να χρησιμεύσει ως ένας τρόπος για την εκπλήρωση του οράματος της κυβέρνησης Τραμπ για «ειρήνη μέσω της ισχύος». Αλλά η ανοικοδόμηση της αμερικανικής ισχύος θα απαιτήσει από την κυβέρνηση Τραμπ να αναλάβει και νέες προσπάθειες, οι οποίες εξαρτώνται από τη διακομματική υποστήριξη του Κογκρέσου και τη συμμετοχή του αμερικανικού κοινού.Ορισμένα από τα πιο επείγοντα ερωτήματα σχετικά με την αμερικανική πολιτική για την Κίνα στρέφονται σε ζητήματα σχετικά με την εσωτερική πολιτική, η οποία παρέχει τη βάση για την αμερικανική ισχύ. Αλλά τα θεμέλια αυτής της ισχύος έχουν ατροφήσει, ιδίως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αναλάβει σημαντικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να διορθώσει αυτές τις αδυναμίες.Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να διορθώσουν την αμυντική βιομηχανική τους βάση για να αποτρέψουν γρήγορα την Κίνα και, αν χρειαστεί, να την νικήσουν σε μια πιθανή σύγκρουση. Επί του παρόντος, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εξαντλούσαν όλα τα πυρομαχικά τους μέσα σε μια εβδομάδα διαρκούς μάχης και θα αγωνίζονταν να ανακατασκευάσουν σκάφη επιφανείας μετά τη βύθισή τους, με εθνική ναυπηγική ικανότητα μικρότερη από εκείνη ενός από τα μεγαλύτερα ναυπηγεία της Κίνας. Η κυβέρνηση Τραμπ πρέπει να επικεντρωθεί στην επίτευξη προόδου σε δύο χρονοδιαγράμματα: το διετές πρόβλημα της ανάπτυξης περισσότερων μη επανδρωμένων συστημάτων και πυραύλων κρουζ και βαλλιστικών πυραύλων στον Ινδο-Ειρηνικό, καθώς και το πρόβλημα των πέντε έως δέκα ετών της αναζωογόνησης της ναυπηγικής βιομηχανίας των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία φθίνει εδώ και δεκαετίες χωρίς έναν επαρκή εμπορικό τομέα για να τη διατηρήσει βιώσιμη.Η Ουάσινγκτον πρέπει επίσης να προστατεύσει τις κρίσιμες υποδομές της από κυβερνοεπιθέσεις. Η Κίνα έχει θέσει σε κίνδυνο τις κρίσιμες υποδομές των ΗΠΑ στις οποίες βασίζονται εκατομμύρια Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων ύδρευσης και φυσικού αερίου, μεταφορών και τηλεπικοινωνιών, με στόχο να υποκινήσει το χάος, να σπείρει τον πανικό και να μειώσει τη βούληση των ΗΠΑ σε ένα σενάριο σύγκρουσης. Καθώς επενδύει σε επιθετικές ικανότητες, η κυβέρνηση Τραμπ θα πρέπει επίσης να ενισχύσει την αμερικανική άμυνα μέσω ενός συνδυασμού ρυθμιστικών μέτρων, νέας νομοθεσίας που θα καθιστά τις εταιρείες υπόλογες για τις ανεπαρκείς άμυνες στον κυβερνοχώρο και νέων τεχνικών προσπαθειών που μπορούν να περιπλέξουν τις ικανότητες των κακών παραγόντων να διεισδύσουν στα δίκτυα των ΗΠΑ.Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να επενδύσουν στην επαναβιομηχανοποίηση και την τεχνολογική ηγεσία. Η Κίνα αντιπροσωπεύει ήδη περισσότερο από το 30% της παγκόσμιας μεταποίησης, μπορεί να καινοτομεί με επιτυχία, ηγείται όλο και περισσότερο στους τομείς του αύριο και ανακατευθύνει τεράστια ποσά κεφαλαίων στη μεταποίηση, καθώς η αγορά κατοικίας της παραμένει στάσιμη. Το αποτέλεσμα, ένα δεύτερο «κινεζικό σοκ» παρόμοιο με εκείνο που πλημμύρισε τις αμερικανικές αγορές με φθηνά κινεζικά προϊόντα στις αρχές του αιώνα, θα απειλήσει το μέλλον των Ηνωμένων Πολιτειών ως βιομηχανική δύναμη και θα τις αφήσει περισσότερο εξαρτημένες από την Κίνα απ' ό,τι η Κίνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος θα απαιτήσει όχι μόνο δασμούς αλλά και βιομηχανικές πολιτικές για την τόνωση της μεταποίησης και της βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας και συντονισμό με συμμάχους και εταίρους. Τα τιμωρητικά μέτρα που απευθύνονται στους συμμάχους, όπως οι δασμοί, θα περιπλέξουν την ικανότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να τους επιστρατεύσουν στις προσπάθειες προστασίας από την πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα της Κίνας.Για να προωθήσει αυτή την εσωτερική ατζέντα, η διοίκηση Τραμπ δεν μπορεί να βασιστεί μόνο στις εξουσίες του εκτελεστικού κλάδου. Θα χρειαστεί σημαντική διακομματική υποστήριξη από το Κογκρέσο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν προσέγγισε με αυτόν τον τρόπο ορισμένες σημαντικές εγχώριες πρωτοβουλίες, μεταξύ άλλων μέσω του νομοσχεδίου για τις υποδομές και του νόμου CHIPS και Science Act, και η κυβέρνηση Τραμπ θα μπορούσε να κάνει το ίδιο.Η κυβέρνηση Τραμπ θα πρέπει επίσης να κινητοποιήσει το αμερικανικό κοινό. Από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, κάθε Αμερικανός πρόεδρος έχει εκφωνήσει μια ομιλία σε ώρα αιχμής από το Οβάλ Γραφείο σχετικά με κάποια πτυχή της πολιτικής για τη Μέση Ανατολή. Κανείς δεν το έχει κάνει για την Κίνα. Ο Τραμπ μπορεί να εξετάσει το ενδεχόμενο μιας ομιλίας προς το έθνος για την πολιτική της Κίνας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα διαμορφώσει τη φύση του ανταγωνισμού με την Κίνα θα έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν θα εκφωνήσει μια τέτοια ομιλία. Με έναν ξεκάθαρο αλλά όχι δημαγωγικό τόνο, τονίζοντας τον ανταγωνισμό αλλά όχι απαραίτητα την αντιπαράθεση, και συνδέοντας τον ανταγωνισμό με την Κίνα άμεσα με τα συμφέροντα των Αμερικανών, ο Τραμπ θα μπορούσε να συσπειρώσει το αμερικανικό κοινό, την κοινωνία των πολιτών, την ακαδημαϊκή κοινότητα και τον επιχειρηματικό τομέα πίσω από τις προσπάθειες της κυβέρνησης.Η πρόκληση της Κίνας αφορά εν μέρει την κλίμακα. Η Κίνα είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη σε πληθυσμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι το κορυφαίο βιομηχανικό κράτος στον κόσμο και ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος περισσότερων από 100 χωρών. Για να μπορέσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες να ανταγωνιστούν, πρέπει να αποκτήσουν τη δική τους κλίμακα. Ο καλύτερος δρόμος για να ανταγωνιστούν το μέγεθος της Κίνας θα περνάει μέσα από συμμάχους και εταίρους.Η αμερικανική δύναμη απορρέει από το πλούσιο δίκτυο συμμαχιών και συνεργασιών της χώρας. Εκτός από τη διόρθωση των διαρθρωτικών προβλημάτων στο εσωτερικό της χώρας, η κυβέρνηση Τραμπ θα πρέπει να εμβαθύνει τον συντονισμό της με φιλικές χώρες σε δύο βασικούς τομείς: την οικονομία και την τεχνολογία και την ασφάλεια.Για να αποφύγει ένα δεύτερο σοκ της Κίνας και να δημιουργήσει συνθήκες που ευνοούν την επαναβιομηχάνιση, η διοίκηση θα πρέπει να συγκεντρώσει τις αγορές των συμμάχων και των εταίρων και να ευθυγραμμιστεί μαζί τους όσον αφορά τις δασμολογικές και ρυθμιστικές προσεγγίσεις που προστατεύουν τη δυτική βιομηχανία. Και για να διατηρήσει την ηγετική θέση στην τεχνολογία, θα χρειαστεί να συνεργαστεί σε θέματα ελέγχου των εξαγωγών για να αποτρέψει την πτώση ευαίσθητης τεχνολογίας στα χέρια της Κίνας.Για να αποτρέψει την επιθετικότητα της Κίνας στα Στενά της Ταϊβάν ή στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, η κυβέρνηση Τραμπ θα πρέπει να βασιστεί στις επιτυχίες συνεργασίας της κυβέρνησης Μπάιντεν στην περιοχή, οι οποίες περιλάμβαναν το AUKUS, μια τριμερή εταιρική σχέση ασφαλείας για την παροχή στην Αυστραλία δυνατοτήτων πυρηνικών υποβρυχίων, το Quad, το οποίο έφερε κοντά τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία, και τις προσπάθειες διαφοροποίησης του αποτυπώματος των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων στην Αυστραλία, την Ιαπωνία, την Παπούα Νέα Γουινέα, τις Φιλιππίνες και αλλού. Το τελευταίο μέτρο αμβλύνει τον κίνδυνο που αποτελούν τα πυραυλικά συστήματα της Κίνας για τις αμερικανικές δυνάμεις κοντά στην Κίνα και επέτρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες να λειτουργούν πιο ευέλικτα και ανθεκτικά. Η αποτροπή απαιτεί επίσης την παροχή ασύμμετρων δυνατοτήτων σε συμμάχους και εταίρους μέσω πωλήσεων όπλων και με την τοποθέτηση αμερικανικών δυνατοτήτων στο έδαφός τους, όπως έκαναν πρόσφατα οι Ηνωμένες Πολιτείες με την ανάπτυξη του πυραυλικού συστήματος Typhon στις Φιλιππίνες, προκειμένου να δημιουργηθεί κόστος για την κινεζική επιθετικότητα. Και τέλος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απαιτηθεί συνεργασία με συμμάχους και εταίρους για την αύξηση του οικονομικού και πολιτικού κόστους για τον τυχοδιωκτισμό της Κίνας στην Ασία, μεταξύ άλλων μέσω συντονισμένων κυρώσεων και δηλώσεων ως απάντηση στην κινεζική στρατιωτική δραστηριότητα. Κανένα από αυτά τα βήματα δεν είναι εφικτό εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρήσουν μόνες τους.Το αν η κυβέρνηση Τραμπ είναι σε θέση να επιτύχει συνεργασία σε αυτές τις προτεραιότητες εξαρτάται από τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τους συμμάχους και τους εταίρους. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, δικαιολογημένα, φοβούνται ότι ο Τραμπ θα επιβάλει δασμούς στις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών, θα περικόψει τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία, θα πιέσει την Ευρώπη να αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες και ενδεχομένως θα επιδιώξει τη δική του μορφή αποκλιμάκωσης με τη Ρωσία, με την ελπίδα ότι η αυξημένη εμπλοκή των ΗΠΑ θα μπορούσε να αποδυναμώσει τη σχέση Κίνας-Ρωσίας. Οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους στις ευρωπαϊκές χώρες για να επιφέρουν μια ευρύτερη αναπροσαρμογή στη διατλαντική σχέση, η οποία θα διασφαλίζει ότι η Ευρώπη θα ενισχύσει την άμυνά της, θα αυξήσει την υποστήριξη προς την Ουκρανία και θα επιβάλει αυστηρότερα οικονομικά και τεχνολογικά μέτρα στην Κίνα, όπως για παράδειγμα στον έλεγχο των εξαγωγών, σε συντονισμό με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή η προσέγγιση θα ήταν σοφότερη από το να πιέσουμε για ένα πακέτο άμεσων και φανταχτερών βραχυπρόθεσμων παραχωρήσεων που θα έβλαπτε τις συμμαχίες χωρίς να τις αναπροσαρμόσει ουσιαστικά. Ομοίως, στην Ασία, οι απειλές του Τραμπ κατά την πρώτη θητεία του να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από συμμαχικές χώρες, να απαιτήσει μεγαλύτερη πληρωμή για τις αμερικανικές βάσεις ή να εγκαταλείψει τις αμυντικές δεσμεύσεις των ΗΠΑ στηρίχθηκαν σε πραγματική αμερικανική επιρροή. Αγνοούσαν όμως το γεγονός ότι οι Αμερικανοί σύμμαχοι στην περιοχή πρέπει να ασχοληθούν με τις δικές τους εσωτερικές πολιτικές καταστάσεις, στις οποίες οι ψηφοφόροι συχνά αντιδρούν αρνητικά στη δημόσια πίεση από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια διακριτική προσέγγιση για την επιστράτευσή τους στη στρατηγική της κυβέρνησης για την Κίνα θα είναι πιο αποτελεσματική.Απειλές, μπλόφες και υποσχέσειςΤο Πεκίνο, από την πλευρά του, λαμβάνει ήδη μέτρα προετοιμασίας για την επερχόμενη κυβέρνηση. Ανησυχεί έντονα για την απειλή του Τραμπ να επιβάλει δασμούς 60% στα κινεζικά προϊόντα και έχει ήδη σηματοδοτήσει ότι είναι έτοιμο να προβεί σε αντίποινα με δικούς του δασμούς, εξαγωγικούς ελέγχους και κυρώσεις, καθώς και με καταστολή των αμερικανικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Κίνα. Εάν οι Κινέζοι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι τα αντίποινα θα προκαλέσουν περαιτέρω κλιμάκωση από τον Τραμπ, ενδέχεται να είναι συγκρατημένοι, αντικατοπτρίζοντας τη συμπεριφορά τους στον εμπορικό πόλεμο κατά την πρώτη θητεία του Τραμπ. Εάν πιστεύουν, ωστόσο, ότι τα αντίποινα μπορεί να προκαλέσουν την υποχώρηση της κυβέρνησης Τραμπ υπό τον φόβο της αύξησης του πληθωρισμού ή των κινδύνων για τις βασικές αμερικανικές εταιρείες, τότε είναι πιο πιθανό να απαντήσουν δυναμικά, ίσως ακόμη και να επιδιώξουν την κλιμάκωση για την αποκλιμάκωση, μια τακτική που προανήγγειλε το Πεκίνο στη στοχοποίηση της Micron, μιας αμερικανικής εταιρείας κατασκευής ημιαγωγών, και στην πρόσφατη χρήση ελέγχων εξαγωγών σε στοιχεία σπάνιων γαιών ως απάντηση στους αμερικανικούς εξαγωγικούς ελέγχους. Υπάρχει όμως και μια τρίτη πιθανότητα: αν ο Τραμπ επιβάλει δασμούς 60% στην αρχή της προεδρίας του και δείξει περιορισμένο ενδιαφέρον για διαπραγματεύσεις, και η Κίνα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι κίνδυνοι για την οικονομία της (και τη φήμη του Σι) είναι υπαρκτοί και απαράδεκτοι, τότε το Πεκίνο μπορεί να μην έχει άλλη επιλογή από το να απαντήσει δυναμικά, ανεξάρτητα από την αναμενόμενη αμερικανική απάντηση.Δεν είναι σαφές αν η απειλή της κυβέρνησης Τραμπ για δασμούς είναι μια διαπραγματευτική τακτική που αποσκοπεί στην επίτευξη αλλαγής στη συμπεριφορά της Κίνας, μια αδιαπραγμάτευτη πολιτική των ΗΠΑ που αποσκοπεί στην επίτευξη της αποσύνδεσης ή ένα μείγμα και των δύο. Για το Πεκίνο, το καλύτερο αποτέλεσμα μπορεί να είναι να ελπίζει στο πρώτο και, μέσω ενός μείγματος αντιποίνων και προσωπικής διπλωματίας, να πιέσει για μια συμφωνία που θα μπορούσε να περιλαμβάνει εμπόριο, τεχνολογία, ακόμη και μέτρα καταπολέμησης των ναρκωτικών. Για να αυξήσει τις πιθανότητες ενός τέτοιου αποτελέσματος, το Πεκίνο μπορεί αρχικά να προβεί σε αντίποινα κατά εταιρειών με στενούς δεσμούς με τον Τραμπ, συμπεριλαμβανομένης της Tesla του Έλον Μασκ, προκειμένου να δώσει κίνητρα για αποκλιμάκωση. Κινέζοι αξιωματούχοι μπορεί επίσης να επιδιώξουν να αποσπάσουν τον Τραμπ από το πιο σκληροπυρηνικό προσωπικό του και να παίξουν με το άμεσο προσωπικό του συμφέρον, όπως έκαναν στις διαπραγματεύσεις μετά την έναρξη του εμπορικού πολέμου ΗΠΑ-Κίνας κατά την πρώτη θητεία του. Η στρατηγική τους είχε ως αποτέλεσμα ο Τραμπ να υποβαθμίσει την καταστολή της Κίνας κατά των διαδηλωτών στο Χονγκ Κονγκ, να εκφράσει την υποστήριξή του στα στρατόπεδα εγκλεισμού της στη Σιντζιάνγκ, να προσφερθεί να άρει τους εξαγωγικούς ελέγχους στη Huawei και τη ZTE και να αποδεχθεί ακόμη και μια εμπορική συμφωνία που δεν αντιμετώπιζε τις πρακτικές βιομηχανικής πολιτικής της Κίνας. Με δεδομένο αυτό το ιστορικό, το ενδεχόμενο το Πεκίνο να προτείνει στον Τραμπ μια μεγάλη διαπραγμάτευση στην οποία οι έλεγχοι των εξαγωγών ημιαγωγών και άλλες επίδοξες αδιαπραγμάτευτες αμερικανικές πολιτικές, ενδεχομένως συμπεριλαμβανομένης της αμερικανικής πολιτικής για την Ταϊβάν, θα πρέπει να διαπραγματεύονται απευθείας με το Πεκίνο, θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα το πιο ανταγωνιστικά διακείμενο προσωπικό της κυβέρνησης. Μια τέτοια πρόταση θα πρέπει να απορριφθεί.Ο πιο έξυπνος δρόμος για την κυβέρνηση Τραμπ όσον αφορά τους δασμούς μπορεί να είναι να «βράσει τον βάτραχο» αυξάνοντας σταδιακά -ή απειλώντας με αύξηση- τους δασμούς, αντί να τους επιβάλει όλους αμέσως. Αυτή η προσέγγιση θα περιπλέξει την ικανότητα του Πεκίνου να απαντήσει δυναμικά και να κατηγορήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ότι είναι η μόνη διασπαστική δύναμη στο εμπορικό σύστημα. Θα έδινε χρόνο στις αμερικανικές και ξένες εταιρείες να προσαρμοστούν. Και θα μπορούσε να επιτρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες να αποσπάσουν ουσιαστικές παραχωρήσεις από το Πεκίνο, δίνοντας στους Κινέζους ηγέτες τον πολιτικό χώρο να εργαστούν προς την κατεύθυνση μιας συμφωνίας αντί να τους στριμώξουν αμέσως στη γωνία και να τους αναγκάσουν να προβούν σε αντίποινα.Πέρα από τον εμπορικό πόλεμο, το Πεκίνο θα προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως παγκόσμιος ηγέτης και να παρουσιάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες ως μια χώρα που βυθίζεται στην παρακμή. Πριν από επτά χρόνια, ως απάντηση στην πρώτη εκλογή του Τραμπ, ο Σι προσπάθησε να τοποθετήσει την Κίνα ως υπερασπιστή της παγκοσμιοποίησης στο Νταβός, δηλώνοντας ότι «κάθε προσπάθεια να αποκοπεί η ροή κεφαλαίων, τεχνολογιών, προϊόντων, βιομηχανιών και ανθρώπων μεταξύ των οικονομιών ... είναι αντίθετη με την ιστορική τάση». Ένας εμπορικός πόλεμος προσφέρει άλλη μια τέτοια ευκαιρία. Αλλά αυτή τη φορά, εκτός από τη διεκδίκηση του μανδύα του υπερασπιστή του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, ο Σι μπορεί να στοχεύσει να τοποθετήσει την Κίνα, όσο απίθανο κι αν είναι, ως διαμεσολαβητή στις τρέχουσες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη.Το Πεκίνο πιστεύει επίσης ότι οι εντάσεις με την κυβέρνηση Τραμπ θα απαιτήσουν να επιδιορθώσει τους φράχτες με άλλες μεγάλες δυνάμεις. Έχει αυξήσει τη διπλωματική δέσμευση με την Ευρώπη και την Ιαπωνία και επιδιώκει μια συμφωνία αποκλιμάκωσης των συνόρων με την Ινδία. Η Κίνα εργάζεται για να βελτιώσει τους δεσμούς με τους συμμάχους και τους εταίρους των ΗΠΑ, όχι απλώς για να μειώσει την πίεση που ασκείται στην ίδια, αλλά και για να παράσχει μια εναλλακτική λύση στην οποία θα μπορούσαν να στραφούν οι χώρες αυτές εάν θεωρήσουν ότι η προσέγγιση της Ουάσινγκτον είναι υπερβολικά τιμωρητική. Το Πεκίνο θεωρεί το δίκτυο συμμαχιών των Ηνωμένων Πολιτειών ως το βασικό πλεονέκτημα της Ουάσινγκτον στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό και ελπίζει ότι μια δεύτερη κυβέρνηση Τραμπ που θα βλάψει αυτές τις συνεργασίες -όπως έκανε η πρώτη- μπορεί να δημιουργήσει ανοίγματα. Ο Τραμπ, λοιπόν, θα πρέπει να μην παίξει με αυτόν τον τρόπο στο χέρι του Πεκίνου.Το πώς η κυβέρνηση Τραμπ θα δομήσει τη διμερή διπλωματία με την Κίνα παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα. Οι πιο αποτελεσματικές γραμμές επικοινωνίας περνούν από τον Λευκό Οίκο, όπως συνέβαινε και στην κυβέρνηση Μπάιντεν, όπου η διπλωματία σε επίπεδο ηγετών και ο δίαυλος μεταξύ του συμβούλου εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ και του διευθυντή της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της Κίνας ήταν κρίσιμοι όχι μόνο για τη διαχείριση του ανταγωνισμού αλλά και για την επικοινωνία των κόκκινων γραμμών. Η διοίκηση Τραμπ μπορεί να εξυπηρετηθεί καλά με την επανέναρξη του καναλιού σε επίπεδο διοίκησης εθνικής ασφάλειας που αναπτύχθηκε από τη διοίκηση Μπάιντεν. Αλλά η διπλωματία σε επίπεδο ηγέτη, δεδομένης της καλά αναφερόμενης τάσης του Τραμπ να αυτοσχεδιάζει και να επιδιώκει συμφωνίες, μπορεί να καταστήσει πιο δύσκολη τη διατήρηση μιας πραγματικά ανταγωνιστικής προσέγγισης.Εκτός από το ζήτημα της διμερούς διπλωματίας και των δασμών, η κυβέρνηση Τραμπ θα αντιμετωπίσει μια πιο διεκδικητική κινεζική εξωτερική πολιτική. Το στενό της Ταϊβάν, μετά από μια περίοδο σύντομης αποκλιμάκωσης, είναι όλο και πιο τεταμένο λόγω της δυσπιστίας του Πεκίνου απέναντι στη νέα ηγεσία της Ταϊβάν και των σταθερά πιο σημαντικών στρατιωτικών ασκήσεων γύρω από την Ταϊβάν. Οι συνεχείς παρενοχλήσεις της Κίνας προς τα σκάφη των Φιλιππίνων έχουν θέσει τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας στα πρόθυρα κρίσης. Η Κίνα υποστηρίζει επίσης τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία με πιο θρασύτατους τρόπους, παρέχοντας στη Ρωσία υλικά για την αμυντική βιομηχανική της βάση και, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές υπηρεσίες πληροφοριών, θανατηφόρα βοήθεια.Για την επερχόμενη ομάδα εθνικής ασφάλειας, η αντιμετώπιση των κινεζικών προκλήσεων στον Ινδο-Ειρηνικό και η ταυτόχρονη διαχείριση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη θα αποδειχθεί πρόκληση. Η διοίκηση θα πρέπει να αντισταθεί στη βαρυτική έλξη αυτών των συγκρούσεων και να δώσει προτεραιότητα στην αναζωογόνηση των πηγών της αμερικανικής ισχύος. Η εθνική ασφάλεια δεν αφορά μόνο την εξωτερική πολιτική. Η ομάδα του Τραμπ θα πρέπει να θυμάται ότι το κλειδί αυτής της αποφασιστικής δεκαετίας δεν είναι μόνο το τι κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο εξωτερικό. Αυτό που κάνουν στο εσωτερικό για να βελτιώσουν την ανταγωνιστική τους θέση μπορεί να είναι ακόμη πιο σημαντικό.Πηγή: Foreign Affairs

The post Η πρόκληση της κυβέρνησης Τραμπ για την Κίνα appeared first on Militaire.gr.