Η Τυχοδιωκτική Αυτοκρατορική Πολιτική του Ερντογάν

06:20 18/2/2022 - Πηγή: militaire

Ο «Σουλτάνος της Ευρασίας» προβλέπει μια ώθηση προς την ανατολική Ασία, ειδικά από την Τουρκία, η οποία είναι απίθανο να ολοκληρώσει την ενσωμάτωση της Ευρασίας.

 

Pepe Escobar.Reseau International

[Είναι  ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος για Έλληνες ειδικούς και απλούς ερευνητικούς παρατηρητές της διαχείρισης των εθνικών μας θεμάτων το κατωτέρω αποκαλυπτικό σε αρκετά σημεία του άρθρο από την Τουρκία του διεθνώς κορυφαίου σήμερα περιοδεύοντος ρεπόρτερ και γεωπολιτικού ερευνητή, τις αποκλειστικές πληροφορίες του οποίου, από ευρύτατο δίκτυο εξαιρετικών πηγών, επικαλούνται με εμπιστοσύνη

εγκυρότατοι συνάδελφοί του. Η ανάγνωσή του διευρύνει την γνώση της  γειτονικής μας απειλητικής πραγματικότητας.]

Mετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

 

Μια Τουρκία βαθιά ριζωμένη στο ΝΑΤΟ κατευθύνεται ανατολικά, αλλά όχι με τον τρόπο που νομίζετε. Η στρατηγική του Ερντογάν “Aσία Ξανά” επικεντρώνεται στην τουρκική υπεροχή και είναι πιθανό να αντιστρατεύεται τα σχέδια ενσωμάτωσης Κίνας και Ρωσίας.

Οι πληροφορίες αυτές έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία στη μέση μιας παραγωγικής συζήτησης με μια ομάδα υψηλόβαθμων αναλυτών στην Κωνσταντινούπολη: Σε ολόκληρο το τουρκικό κατεστημένο – από πολιτικούς έως στρατιωτικούς – πάνω από το 90% είναι φίλο-νατοϊκοί.

Οι ευρασιατικοί αισιόδοξοι στη Δυτική Ασία πρέπει να λαμβάνουν υπόψη αυτή τη σκληρή αλήθεια για την τουρκική εξωτερική πολιτική, η οποία συχνά προκαλεί σύγχυση. Ο «Νεο-οθωμανισμός Ερντογάν» που διαπερνά το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης της Τουρκίας έχει αποικίστεί βαθιά από μια ψυχή του ΝΑΤΟ – γεγονός που συνεπάγεται

 ότι οποιαδήποτε αντίληψη πραγματικής τουρκικής κυριαρχίας θα μπορούσε να υπερεκτιμηθεί σημαντικά και που εξηγεί τον αιώνιο γεωπολιτικό δισταγμό του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μεταξύ ΝΑΤΟ και Ευρασίας.

Ας ξεκινήσουμε με την προτεινόμενη διαμεσολάβηση του Ερντογάν στο δράμα Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία, από κάθε άποψη, θα σήμαινε διαμεσολάβηση μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου μπορεί να μην είναι αυτός που υπαγορεύει την πολιτική της Άγκυρας – οι συνομιλητές μου επισημαίνουν ότι ο άνθρωπος που έχει πραγματικά τα αυτιά του Ερντογάν είναι ο εκπρόσωπός του, Ιμπραήμ Καλίν. Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία σημεία συζήτησης του Τσαβούσογλου ήταν αρκετά ενδιαφέροντα:

1. “Ρωσικές και λευκορωσικές πηγές” του είπαν ότι δεν θα υπάρξει “εισβολή” στην Ουκρανία.

2. Η Δύση «θα πρέπει να είναι πιο προσεκτική» στις δηλώσεις της «σχετικά με μια πιθανή λεγόμενη «εισβολή», καθώς προκαλούν πανικό στην Ουκρανία ».

3. «Εμείς, ως Τουρκία, δεν συμμετέχουμε σε σύγκρουση, πόλεμο, πρόβλημα, ωστόσο, οποιαδήποτε ένταση μας επηρεάζει όλους, την οικονομία, την ενεργειακή ασφάλεια, τον τουρισμό ».

4. “Θα έχουμε τηλεφωνική συνομιλία με τον [Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι] Λαβρόφ την Τετάρτη, [και στη συνέχεια] με τον [Ουκρανό υπουργό Εξωτερικών Ντμίτρο] Κουλέμπα. Θα συμφωνήσουμε ευχαρίστως να μεσολαβήσουμε εάν συμφωνήσουν και τα δύο μέρη. Με χαρά συμφωνούμε να φιλοξενήσουμε μια συνάντηση του τρίο του Μινσκ. ».

5. «[Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ] Πούτιν δεν πρέπει να κλείσει την πόρτα. Αυτοί [οι Ρώσοι] δεν έχουν θετική ή αρνητική απάντηση. ».

Οι προσπάθειες της Άγκυρας να τοποθετηθεί ως μεσολαβητής μπορεί να είναι αξιέπαινες, αλλά αυτό που ο Τσαβούσογλου δεν μπορεί να παραδεχτεί δημοσίως είναι η ματαιότητά τους.

Αν και η Άγκυρα έχει καλές σχέσεις με το Κίεβο – συμπεριλαμβανομένης της πώλησης μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar TB2 – η καρδιά του προβλήματος δεν είναι καν μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, αλλά μεταξύ Μόσχας και Ουάσινγκτον.

Επιπλέον, η προσφορά του Ερντογάν είχε ήδη απορριφθεί στο πρόσωπο του διαβόητου καιροσκόπου – και εντελώς ξεπερασμένου από τα γεγονότα – Εμανουέλ Μακρόν, κατά την επίσκεψή του στη Μόσχα, όπου παραμερίσθηκε ευγενικά αλλά χωρίς περιφράσεις από τον Πούτιν.

Το Κρεμλίνο έχει καταστήσει σαφές, ακόμη και πριν διατυπώσει τα αιτήματά του για εγγυήσεις ασφαλείας, ότι οι μόνοι συνομιλητές που έχουν σημασία είναι οι υπεύθυνοι – όπως το ρωσοφοβικό/νεοσυντηρητικό/ιμπεριαλιστικό- επιτελείο που τηλεκατευθύνει τον σημερινό πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πώς να «κάνουμε την Τουρκία μεγάλη ξανά»;

Θα είναι δύσκολο να «κάνουμε την Τουρκία μεγάλη ξανά» στην Ουάσινγκτον, ακόμα και αν και οι δύο χώρες αποτελούν μέρος της μήτρας του ΝΑΤΟ. Είναι άλλο πράγμα να εγκαινιάζεται το Κέντρο Τουρκεβί των 300 εκατομμυρίων δολαρίων – ή Τουρκικό Σπίτι – στο Μανχάταν, κοντά στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών, με μια προεδρική σουίτα στον τελευταίο όροφο για τον Ερντογάν. Αλλά είναι εντελώς άλλο πράγμα να του παραχωρούν οι Αμερικανοί πραγματική κυριαρχία.

Ωστόσο, κάθε φορά που κατσαδιάζεται, ο Ερντογάν βρίσκει πάντα μια αιχμηρή πόζα. Εάν δεν του επιτρέπεται να συναντήσει τους πραγματικούς παίκτες πίσω από τον “Μπάιντεν”, όπως τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον, μπορεί ακόμα να ανακοινώσει -όπως και το έκανε- την πρόθεσή του να αγοράσει μια νέα παρτίδα ρωσικών S-400, οι οποίοι, κατά ειρωνική σύμπτωση, είναι πυραυλικά συστήματα σχεδιασμένα να καταστρέφουν όπλα του ΝΑΤΟ. Όπως διακήρυξε τότε με τόλμη ο Ερντογάν: «Στο μέλλον, κανείς δεν θα είναι σε θέση να παρέμβει στην επιλογή του είδους των αμυντικών συστημάτων που θα αποκτήσουμε, από ποια χώρα, από ποιο επίπεδο ».

Παράγοντες από τη Νότια, Δυτική Ασία και πέρα από αυτήν ακολούθησαν με τεράστιο ενδιαφέρον (και ανησυχία) τον τρόπο με τον οποίο η Άγκυρα, από μια κοσμική και καλοσυνάτη μισο-αποικία του ΝΑΤΟ μέχρι την περιφέρεια της ΕΕ, πρόθυμη να ενταχθεί στη μηχανή των Βρυξελλών, μεταμορφώθηκε σε έναν ισλαμιστή περιφερειακό ηγεμόνα – με την υποστήριξη και τον οπλισμού «μετριοπαθών ανταρτών» στη Συρία, στέλνοντας στρατιωτικούς συμβούλους στη Λιβύη, στέλνοντας οπλισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Αζερμπαϊτζάν για να νικήσουν την Αρμενία, και τέλος, προωθώντας τη δική της ιδιοσυγκρασιακή εκδοχή της ευρασιατικής ενσωμάτωσης.

Το πρόβλημα είναι πώς υποτίθεται ότι η Τουρκία θα πληρώσει για όλες αυτές τις υπερβολικές φιλοδοξίες, δεδομένης της καταστροφικής κατάστασης της οικονομίας της.

Αρκετοί πολιτικοί του κόμματος δικαιοσύνης και ανάπτυξης (ΑΚΡ) στην Άγκυρα είναι ένθερμοι υποστηρικτές ενός “τουρκικού κόσμου” που θα εκτείνεται όχι μόνο από τον Καύκασο μέχρι την Κεντρική Ασία, αλλά και στη Γιακούτια, στην άπω Ανατολή της Ρωσίας, και στο Σιντζιάνγκ, στην άπω Δύση της Κίνας. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς γίνεται αντιληπτό αυτό στη Μόσχα και το Πεκίνο.

Στην πραγματικότητα ήταν ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος Εθνικιστικό Κίνημα (MHP), εξέχων σύμμαχος του Ερντογάν, αυτός που παρουσίασε τον αναθεωρημένο χάρτη του τουρκικού κόσμου στον Τούρκο πρόεδρο.

Η απάντηση του εκπροσώπου τύπου του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ, ο οποίος τυχαίνει να είναι Τουρκολόγος,* ήταν ανεκτίμητη. Εκείνη την εποχή, είπε ότι η καρδιά του τουρκικού κόσμου πρέπει να βρίσκεται στα όρη Αλτάι. Δηλαδή, στη Ρωσία, όχι στην Τουρκία.

Και αυτό μας φέρνει στον Οργανισμό Τουρκικών Κρατών (ΟΕΤ), το νέο όνομα του πρώην Τουρκικού Συμβουλίου, όπως εγκρίθηκε από την 8η σύνοδο κορυφής τον περασμένο Νοέμβριο στην Κωνσταντινούπολη.

Ο οργανισμός αυτός έχει πέντε μέλη (Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιζία και Ουζμπεκιστάν) και δύο παρατηρητές (Ουγγαρία και Τουρκμενιστάν). Ο Γενικός Γραμματέας είναι διπλωμάτης από το Καζακστάν,  Baghdad Amreyev.

Μια πρώτη επίσκεψη στο γοητευτικό ιστορικό παλάτι τους σε χρώμα σολομού στο Σουλταναχμέτ – πριν από μια επερχόμενη επίσημη συζήτηση – παρέχει το απαραίτητο πλαίσιο. Μεταξύ των εκθαμβωτικών κοντινών βυζαντινών και οθωμανικών δομών είναι ο τάφος του τελευταίου Οθωμανού σουλτάνου, Αμπντουλχαμίντ Β’, ο οποίος τυχαίνει να μην είναι άλλος από το μοντέλο του Ερντογάν.

Ανάλογα με το με ποιον μιλάτε – τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από το AKP ή τους Κεμαλιστές διανοούμενους – ο Abdulhamid II είναι είτε ένας σεβαστός θρησκευτικός ηγέτης που πολέμησε τους ανατρεπτικούς και τις δυτικές αποικιακές δυνάμεις στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, είτε ένας φανατικός και οπισθοδρομικός τρελός.

Το OET είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οργάνωση. Συγκεντρώνει ένα μέλος του ΝΑΤΟ με το δεύτερο ισχυρότερο στρατό (Τουρκία), ένα μέλος της ΕΕ (Ουγγαρία, το οποίο εξακολουθεί να είναι μόνο παρατηρητής), δύο μέλη του CSTO, δηλαδή κράτη πολύ κοντά στη Ρωσία (Καζακστάν και Κιργιζία), και μια εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακή υπερδύναμη φυσικού αερίου με μόνιμη ουδετερότητα (Τουρκμενιστάν).

Ακόμη και στα κεντρικά γραφεία της ΟΕΤ, συμφωνούν, με χαμόγελο, ότι κανείς εκτός Τουρκίας δεν γνωρίζει τους πραγματικούς στόχους του οργανισμού, οι οποίοι είναι χαλαρά διατυπωμένοι ως επενδύσεις στη συνδεσιμότητα, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ), τις πράσινες τεχνολογίες και τις έξυπνες πόλεις. Οι περισσότερες επενδύσεις θα πρέπει να προέρχονται από Τουρκικές επιχειρήσεις.

Μέχρι πρόσφατα, ο Ερντογάν δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για τον τουρκικό κόσμο στην Κεντρική Ασία – που θεωρείται πολύ κοσμικός από ισλαμική σκοπιά, ή ακόμα χειρότερα, ως ένα μάτσο τρομακτικοί κρυπτο-Κεμαλιστές. Το επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ήταν η περιοχή Μέσης Ανατολής/Βόρειας Αφρικής, όπως καθορίστηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία ιστορικά περιελάμβανε τα κύρια οθωμανικά εδάφη.

Η ιστορία δείχνει, φυσικά, ότι αυτές οι νέο-οθωμανικές επιδρομές δεν έγιναν πολύ καλά δεκτές στις μουσουλμανικές χώρες. Εξ ου και η θεαματική επιστροφή της Ευρασίας στην τουρκική εξωτερική πολιτική. Αυτή είναι μια καλή ιδέα θεωρητικά, αλλά πολύ πιο περίπλοκη στην πράξη.

Σταυρωτό πέρασμα Ευρασία

Το OET μπορεί να ενοποιήθηκε από τη γλώσσα, αλλά δεν θα βρείτε πολλούς τουρκόφωνους ανθρώπους στην Κεντρική Ασία: όλοι μιλούν ρωσικά.

Η ιστορία και ο πολιτισμός είναι μια άλλη ιστορία, και δίνει κάτι σαν αυτό:

Όπως σωστά επεσήμανε ο Πεσκόφ, οι τουρκόφωνοι λαοί προέρχονταν από τα όρη Αλτάι – μεταξύ Μογγολίας και Κεντρικής Ασίας. Μεταξύ του έβδομου και του δέκατου έβδομου αιώνα, επενδύθηκαν σε ένα κίνημα κατάκτησης της μετανάστευσης προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των ελληνιστών διαδόχων του, των Σελευκίδών βασιλέων και στη συνέχεια των Αράβων υπό το Ισλάμ.

Έτσι, για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχαμε κάποιες εφήμερες αυτοκρατορίες που ιδρύθηκαν από τουρκικές δυναστείες και χτίστηκαν ουσιαστικά πάνω σε περσικές δομές του Σασάνιντ, με την προσθήκη τουρκμενικών ομάδων, μέχρι που οι Οθωμανοί, βασισμένοι σε βυζαντινές δομές, καθιέρωσαν ένα αυτοκρατορικό σύστημα που διήρκεσε όχι λιγότερο από πέντε αιώνες.

Όσον αφορά την αρχαία συνδεσιμότητα, η διαδρομή στέπας ήταν μάλλον βόρεια της Ευρασίας – και ακολουθήθηκε τον δέκατο τρίτο αιώνα, με θεαματική επιτυχία, από τον Τζένγκις Χαν και τους διαδόχους του. Όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι οι Μογγόλοι έχτισαν την πρώτη αληθινή αυτοκρατορία στην κλίμακα της Ευρασίας. Και με αυτόν τον τρόπο, πήραν επίσης τη νότια διαδρομή που πήραν οι Τούρκοι και οι τουΤουρκμενιστάν.

Όπως και οι περσικές, ελληνικές και αραβικές αυτοκρατορίες, οι τουρκικές και μογγολικές αυτοκρατορίες ήταν αποφασισμένες να κατακτήσουν την ήπειρο. Η κύρια γραμμή επικοινωνίας σε όλη την Ευρασία ήταν πάντα, σύμφωνα με τον ακριβή ορισμό του Toynbee, «οι αλυσίδες από στέπες και ερήμους που διασχίζουν τη ζώνη των πολιτισμών, από τη Σαχάρα έως τη Μογγολία. ».

Όπως και η πρόσφατη αναθεώρηση της έννοιας του Δρόμου του Μεταξιού από την Κίνα, ο Ερντογάν – αν και δεν είναι αναγνώστης πόσο μάλλον ιστορικός – έχει επίσης τη δική του νεο-οθωμανική ερμηνεία για το τι κάνει τη συνδεσιμότητα να λειτουργεί.

Ενστικτωδώς, και προς τιμήν του, φαίνεται να έχει καταλάβει πώς οι κατακτητικές μεταναστεύσεις των Τούρκο-Μογγόλων από την Κεντρική Ασία στη Δυτική Ασία κατέληξαν να γκρεμίζουν αυτή την τεράστια περιοχή ασυνέχειας, μεταξύ Ανατολικής Ασίας και Ευρώπης, που είναι πολύ δύσκολο να παρακαμφθεί.

Ο ήλιος «ανατέλλει ξανά στην Ανατολή»

Στη σύνοδο κορυφής του OET το Νοέμβρη, ο ίδιος ο Ερντογάν δεν δίστασε να πει “όχι Ευρασία”: «Ίντσαλα, ο ήλιος σύντομα θα ανατείλει ξανά στην Ανατολή. ».

Αλλά αυτή η «Ανατολή» ήταν πολύ ακριβής: «Η περιοχή του Τουρκεστάν, που υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού για χιλιάδες χρόνια, θα αποτελέσει και πάλι κέντρο έλξης και φωτισμού για ολόκληρη την ανθρωπότητα. ».

Η απλή αναφορά της λέξης “Τουρκεστάν” σίγουρα προκάλεσε ρίγη σε όλο το Zhongnanhai του Πεκίνου. Στο OET, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι ο οργανισμός δεν έχει απολύτως καμία πρόθεση να ενδιαφέρεται για το Xinjiang: «Δεν είναι κράτος. Ενώνουμε τα τουρκικά κράτη. ».

Η εκστρατεία του OET για «βιώσιμη πολυτροπική συνδεσιμότητα» είναι πολύ πιο σημαντική επί τόπου.

Πρόκειται για μια διπλή στρατηγική που αντιπαραθέτει την πρωτοβουλία του Δια-Κασπιανού Διαδρόμου Μεταφορών (Κεντρικός Διάδρομος) – μια διευρωπαϊκή σύνδεση – και τον διάδρομο Zangezur, ο οποίος συνδέει τον Νότιο Καύκασο με την Ευρώπη και την Κεντρική Ασία.

Το Zangezur είναι απολύτως απαραίτητο για την Άγκυρα, καθώς επιτρέπει άμεση σύνδεση όχι μόνο με τον βασικό σύμμαχό της στο ΟΕΤ, το Αζερμπαϊτζάν, αλλά και με την Τουρκική Κεντρική Ασία. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, αυτός ο δρόμος συνδεσιμότητας έχει μπλοκαριστεί από την Αρμενία. Αυτό δεν ισχύει πλέον. Η τελική συμφωνία με την Αρμενία δεν έχει ακόμη επιτευχθεί.

Θεωρητικά, οι Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού της Κίνας – ή η Πρωτοβουλία Belt and Road (BRI) – και ο Κεντρικός Διάδρομος της Τουρκίας που συνδέει τον τουρκικό κόσμο είναι συμπληρωματικοί. Ωστόσο, μόνο τα γεγονότα (συνδεσιμότητας) στο έδαφος θα πουν, με την πάροδο του χρόνου.

Το γεγονός είναι ότι η Τουρκία έχει ήδη εμπλακεί μέχρι το λαιμό σε μια μεγάλη προσπάθεια συνδεσιμότητας. Πάρτε το σιδηρόδρομο Μπακού-Τιφλίδας-Καρς που συνδέει την Τουρκία, τη Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν. Η Άγκυρα μπορεί να μην έχει τίποτα που να πλησιάζει την κλίμακα και το πεδίο εφαρμογής του κύριου οδικού χάρτη του BRI, ο οποίος καθορίζει όλα τα στάδια μέχρι το 2049.

Αυτό που έχει σχεδιαστεί είναι μια τουρκική κοσμοθεωρία – το 2040, που υιοθετήθηκε στη σύνοδο κορυφής του OET, με τον Κεντρικό Διάδρομο να παρουσιάζεται ως «η συντομότερη και ασφαλέστερη σύνδεση μεταφορών μεταξύ Ανατολής και Δύσης», συμπεριλαμβανομένης μιας νέας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης (SEZ) που ονομάζεται Turan του Καζακστάν, η οποία θα ξεκινήσει το 2022.

Αυτή η SEZ θα προορίζεται αποκλειστικά για μέλη και παρατηρητές της OET. Η στέπα Τουράν, σημαντικά, θεωρείται επίσης από πολλούς στην Τουρκία ως το αρχικό σπίτι των τουρκικών λαών. Μένει να δούμε πώς θα αλληλεπιδράσει το Τουράν με την Khorgos SEZ, στα σύνορα μεταξύ Καζακστάν και Κίνας, έναν βασικό κόμβο του BRI. Όπως έχουν τα πράγματα, η άποψη ότι η Άγκυρα θα αποτελέσει σημαντική συστημική απειλή για το Πεκίνο μακροπρόθεσμα είναι καθαρή κερδοσκοπία.

Το συμπέρασμα είναι ότι το OET αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πρωτοβουλίας του Ερντογάν, επίσης ελάχιστα γνωστής εκτός Τουρκίας: Ασία Εκ νέου. Είναι αυτή η πρωτοβουλία που θα καθοδηγήσει την επέκταση των συνδέσεων της Άγκυρας στην Ασία, με το ΟΕΤ να θεωρείται ένα από τα πολλά “εργαλεία περιφερειακής συνεργασίας”.

Η ικανότητα της Άγκυρας να εκμεταλλευτεί αυτή την εξαιρετικά φιλόδοξη στρατηγική ανάγνωση της γεωγραφίας και της ιστορίας για να οικοδομήσει μια νέα σφαίρα επιρροής εξαρτάται από την έλλειψη πολλών τουρκικών λιρετών στα ταμεία του Ερντογάν.

Εν τω μεταξύ, γιατί να μην ονειρεύεστε να γίνετε ο Σουλτάνος της Ευρασίας; Λοιπόν, ο Αμπντουλχαμίντ Β’ δεν θα πίστευε ποτέ ότι ο μελλοντικός του μαθητής θα τον ξεπερνούσε πηγαίνοντας στην Ανατολή – όπως ο Μέγας Αλέξανδρος – και όχι στη Δύση.

Σημείωση Μεταφραστή:Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκώφ, «τουρκολόγος», νυμφευμένος με Τούρκισα, θεωρείται ο «άνθρωπος της Τουρκίας» πλησίον του Πούτιν.(Αλλά ως εργαλείο ποίου;)

The post Η Τυχοδιωκτική Αυτοκρατορική Πολιτική του Ερντογάν appeared first on Militaire.gr.