Ο γραφικός κόμης κυβερνήτης της Δωδεκανήσου και οι κατσαρόλες της Ρόδου

06:05 10/2/2023 - Πηγή: militaire

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Οι παλιοί Ροδίτες του θυμούνται και τον μνημονεύουν ακόμα…

Άλλωστε δεν ξεχνιέται!

Άφησε εποχή στα Δωδεκάνησα ως κυβερνήτης  για τέσσερα χρόνια με τα κατορθώματα και τις αποφάσεις του, που σκορπούσαν ευθυμία και γέλιο.

Ο Τσέζαρε Μαρία Ντε Βέκκι ( Cesare Maria De Vecchi, 1884 – 1959) ήταν Ιταλός στρατιωτικός και πολιτικός.

Υπήρξε για δεκαετίες σημαντικό στέλεχος του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος και διετέλεσε κυβερνήτης των Δωδεκανήσων.

Ως ανώτερος διοικητής, εφάρμοσε σκληρή πολιτική  για τον γοργό εξιταλισμό των Ελλήνων της

επικράτειάς του, θεωρώντας τις ενέργειες του προκατόχου του ανεπαρκείς. Για αυτόν τον σκοπό έλαβε μια σειρά από μέτρα όπως η επιβολή της ιταλικής γλώσσας, η μετατροπή των ελληνικών σε προαιρετικό μάθημα των πρώτων τάξεων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, η απαγόρευσης χρήσης της ελληνικής τόσο στους δημόσιους χώρους όσο και στις ιδιωτικές συζητήσεις, η αθρόα εισαγωγή εκπαιδευτικών από την Ιταλία σε συνδυασμό με την εκδίωξη Ελλήνων δασκάλων που θεωρήθηκαν ανεπιθύμητοι, η αναστολή λειτουργίας των τοπικών κοινοτικών συμβουλίων, η πολεμική εναντίον της τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η υποχρεωτική εγγραφή της νεολαίας σε φασιστικές οργανώσεις κ.ά.

Αποκορύφωμα της πολιτικής του υπήρξε το κλείσιμο όλων των ελληνικών (αλλά και μουσουλμανικών) σχολείων το 1938 και η κατάργηση των Ορθόδοξων κοινοτήτων στις αρχές του 1940.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ανακλήθηκε στην Ιταλία και διορίστηκε μέλος του Μεγάλου Φασιστικού Συμβουλίου.

ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΟΥ

Ο κοντόσωμος Ιταλός διοικητής απεβίωσε το 1959 στη Ρώμη και η πληροφορια εφθασε αμέσως στα νησιά.

Η γλαφυρή γραφίδα του αείμνηστου Αντώνη Βρατσάλη, στο σπάνιο βιβλίο του «Τα Νιοχωρίτικα»,  αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη, για ενημέρωση γύρω τα έργα και τις ημέρες του σκληρού διοικητή.

Όταν πηγε στη Ρόδο ο Ντε Βέκι, το Δεκέμβρη του 1936, κι είδε τα ωραία οικοδομήματα του Μάριο Λάγκο, (τον οποίο αντικατέστησε), κι άκουσε τους ντόπιους να μιλούν ακόμα ελληνικά, από το κακό του τον έπιασε «πράμα» όπως  λέει ο λαός και βάλθηκε ν΄ αλλάξει την όψη της πόλης και τη γλώσσα του κόσμου.

Κι όταν στην πρώτη τους συνάντηση πήγαν να τον δουν τα μέλη του Κοινοτικού Ορθόδοξου Συμβουλίου, πήρε ύφος Ρωμαίου αυτοκράτορα και να τι τους είπε:

«Από σας κύριοι θέλω πειθαρχία.

Πειθαρχία παντού, κι από όλους.

Και καμιά επαφή με τους ξένους.

Αν παρατηρήσω απείθεια, αν είναι ένας θα τον  περιφρονήσω.

Αν είναι δύο θα τους βάλω φυλακή.

Αν είναι περισσότεροι θα τους τουφεκίσω. Πηγαίνετε».

Και επειδή δεν είχε εμπιστοσύνη στα μέλη του Κοινοτικού  ότι δεν θα έχουν επαφές με τους… ξένους, δηλαδή με το ελληνικό προξενείο, την άλλη μέρα διέλυσε το Ορθόδοξο Συμβούλιο.

Μετά έκλεισε τα ελληνικά σχολεία, κυνήγησε τους εκπαιδευτικούς και κουβάλησε από την Ιταλία εκατοντάδες δασκάλους και δασκάλες για να διδάξουν τα Ιταλικά στα χωριά και στα νησιά.

Ύστερα τα βαλε με τα όμορφα κτήρια, να γκρεμίζει και να χτίζει.

  Έτσι έκοψε τους περίφημους τρούλους του ξενοδοχείου των Ρόδων και του «Τσίρκολο» το θόλο (Ακταίον), εξαφάνισε τη μουσική εξέδρα στο Μαντράκι-η οποία ξαναχτίστηκε μετά την απελευθέρωση από το Δήμο το ωραίο αέτωμα του Δικαστηρίου και τη γωνιά του κτιρίου με το ανάγλυφο του Άη Γιώργη που κονταρομαχούσε με το θεριό.

Είχε σκοπό να γκρεμισει τους τρούλους της Ροδιακής Λέσχης Κυνηγών, της Αγοράς και του Ψαροπωλείου, των Πηγών Καλλιθέας και της παραθαλάσσιας Ρόντας, αλλά τον πρόλαβε ο πόλεμος και του έκοψε τη φόρα ή πιο σωστά του άλλαξε την έμπνευση.

Γιατί, άφησε ήσυχους τους τρούλους και ξεθύμανε στους τεντζερέδες και τα μπακιρικά των νοικοκυρών!

ΜΑΖΕΨΕ ΤΙΣ… ΚΑΤΣΑΡΟΛΕΣ

Την έμπνευση του την έδωσε η απόφαση του Μουσολίνι η οποία είχε ως εξής:

Ο πόλεμος με την Αβησσυνία είχε δώσει την αφορμή στο Μουσολίνι να μαζέψει τις μαλαματένιες βέρες των Ιταλών οι οποίοι  σαν κορόιδα πρόσφεραν «όρο περ λα πάτρια», κι έπαιρναν σ΄ αντάλλαγμα ένα σιδερένιο χαλκά για το δάχτυλο.

Όσες βέρες έγιναν χρυσές λίρες, τις μάζεψαν οι Εγγλέζοι στην είσοδο του Σουέζ, φορολογώντας με μία λίρα κάθε κεφάλι Ιταλοφασίστα που περνούσε με την πλατύγυρη κάσκα για την Άφρικα Οριεντάλε.

Τις άλλες, τις πολλές, με τα πολλά καράτια τις έφαγαν οι ληστοσυμμορίες των φασιστών του Μουσολίνι.

Έτσι κι ο Ντε Βέκι έβγαλε «ντεκρέτο» να μαζευτούν όλα τα μπρούτζινα κουζινικά, στις αυλές των δημοτικών σχολείων, προσφορά δήθεν του ροδιακού λαού, για να γίνουν κανόνια, να δυναμώσει η Ιταλία και να κάμει ο Ντούτσε το «Ιμπέρο Ρομάνο».

Αλλά πού να πεισθούν οι Νιοχωρίτισσες,  ν΄ αποχωριστούν τους τετζερέδες  και τα ταψιά τους που τάχαν σαν ιερά κειμήλια?

Μάζεψαν λοιπόν κι αυτές όλα τα σπασμένα θυμιατά, τις κουτάλες της σούπας και τα παλιοσίδερα του σιδερώματος, τους χαλασμένους μύλους του καφέ και τα γουδιά με τα γουδόχερα και τα δωσαν «μπρόντζο περ λα πάτρια».

-«Να, πάρτα αντίχριστε, που να δώσει ο Θεός να σου τα βάλουν στο λάκκο σου….» ευχήθηκαν οι νοικοκυρές, με όλη τους την καρδιά.

Όταν τον Απρίλη του 1939 ο Μουσολίνι βούτηξε την Αλβανία, ο Ντε Βέκκι εδώ, θέλοντας να προπαγανδίσει το κατόρθωμα και να δείξει πόσο ήσυχα και ωραία έγιναν αδερφοποιτοί οι φασίστες με τους αρβανίτες, έδωσε διαταγή να σημαιοστολιστεί διπλά η Ρόδος με Ιταλικές και Αλβανικές σημαίες.

ΡΩΜΑΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ

Όταν ο Ντε Βέκι, γκρέμισε το αρχοντικό της Βενετοκλήδαινας, απέναντι από το Διοικητήριο, (κτήριο της Περιφέρειας σήμερα), κι έχτισε το Δημαρχείο, το θέατρο Πουτσίνι (Εθνικό Θέατρο) και τ΄ άλλα ρωμαϊκού ρυθμού κτίρια, ο Ντούτσε του έστειλε δώρο από τη Ρόμα πέντε μπρούτζινους ανδριάντες Ρωμαίων αυτοκρατόρων, για να στολίσει τη Ρόδο.

Και εκείνος διάταξε συγκέντρωση υποχρεωτική στο Μαντράκι.

Έκλεισαν  τα μαγαζιά και μαζεύτηκε ο κόσμος να μάθει και να χαρεί πολύ για το ρεγάλο του Μουσολίνι.

Έτσι στήθηκαν στην πλατεία του Δημαρχείου ο Ιούλιος Καίσαρ, και ο Οκταβιανός Αύγουστος, πίσω από το Γκοβέρνο ο Αντωνίνος ο Ευσεβής, στο Μαντράκι στη θέση της μουσικής εξέδρας ο Τιβέριος και στην είσοδο της Παλιάς Πόλης κοντά στην πύλη με τα ελαφάκια ο Διοκλητιανός.

Ο Ντε Βέκι πολύ τους θαύμαζε τους μπρούτζινους συμπατριώτες προγόνους του που του χάριζαν κάποια γεύση από την ψευδαίσθηση του «Ιμπέρο Ρομάνο».

Έβγαινε τακτικά στον εξώστη του Διοικητηρίου, τους καμάρωνε και νοερά τους χαιρετούσε:

«Άβε Τσέζαρ».

Κι εκείνοι πάλι κοίταζαν το συνονόματό τους κόντε Τσέζαρε ντι Βαλ Τσισμόν από την πλατεία του Δημαρχείου σκυθρωποί, με υψωμένο το δεξί μπρούτζινο χέρι και σιωπηλοί τον φασκέλωναν!

Σήμερα, οι μπρούτζινοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, παρέα με τη Λύκαινα της Ρώμης που στεκόταν υπομονετικά να τη βυζαίνουν ο Ρέμος και ο Ρωμύλος, κι ήταν στημένη στη μια κολώνα του λιμανιού, δίπλα στην άλλη με το Ελάφι της Ρόδου, αναπαύονται ανάσκελα στον χορταριασμένο χώρο ριγμένοι πίσω από το Καστέλλο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Στην ψηφοφορία της 25ης Ιουλίου του 1943 ήταν μεταξύ εκείνων που υπερψήφισαν την αποπομπή του Μουσολίνι από την εξουσία. Αυτή η απόφασή του οδήγησε στην επικήρυξη του από τη Δημοκρατία του Σαλό. Ο ίδιος διέφυγε στην Αργεντινή από την οποία επέστρεψε το 1949.

Τα χρόνια μετά την επιστροφή του υποστήριξε το νεοφασιστικό κόμμα Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κίνημα, αρνούμενος ωστόσο να λάβει κάποια θέση ή αξίωμα σε αυτό. Απεβίωσε το 1959 στη Ρώμη.

Πληροφορίες

rodiaki.gr

The post Ο γραφικός κόμης κυβερνήτης της Δωδεκανήσου και οι κατσαρόλες της Ρόδου appeared first on Militaire.gr.