Ο στρατάρχης και ο συνταγματάρχης που θα εκτελούσαν τον Χίτλερ

06:05 25/4/2023 - Πηγή: militaire

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ο Γιομπ Βίλχελμ Γκέοργκ Έρντμανν Έρβιν φον Βιτσλέμπεν (γερμανικά: Job Wilhelm Georg Erdmann Erwin von Witzleben, 4 Δεκεμβρίου 1881 – 8 Αυγούστου 1944) ήταν Γερμανός στρατάρχης της Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κορυφαίος συνωμότης στη συνωμοσία της 20ής Ιουλίου για τη δολοφονία του Αδόλφου Χίτλερ, ενώ είχε οριστεί να γίνει αρχηγός της Βέρμαχτ σε μετα-ναζιστικό καθεστώς, εάν το σχέδιο επετύγχανε.

Ο Κλάους Φίλιπ Μαρία Σενκ Κόμης του Στάουφενμπεργκ (Claus Philipp

Maria Schenk Graf von Stauffenberg, 15 Νοεμβρίου 1907 – 21 Ιουλίου 1944) ήταν αξιωματικός του Γερμανικού Στρατού (Βέρμαχτ), αριστοκρατικής καταγωγής και ο αποφασιστικός μοχλός της συνωμοσίας της 20ής Ιουλίου 1944, η οποία απέβλεπε στη δολοφονία του Αδόλφου Χίτλερ και την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία.

Δυο  ανώτατοι αξιωματικοί που ανέλαβαν να εκτελέσουν το σχέδιο εκτέλεσης  του Αδόλφου Χίτλερ και να σώσουν την ανθρωπότητα από περισσότερα δεινά, πόνο και καταστροφή.

Οι μνήμες έχουν  ξεθωριάσει.

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν όταν αποκαλύφθηκαν ήταν απάνθρωπα και το τέλος τους αργό και βασανιστικό!

Ωστόσο και οι δυο πέρασαν στην ιστορία…

ΜΑΧΗΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ

Ο Έρβιν φον Βιτσλέμπεν γεννήθηκε στο Μπρεσλάου (σήμερα Βρότσουαφ, Πολωνία) στην πρωσική επαρχία της Σιλεσίας.

Ολοκλήρωσε την Πρωσική Σχολή Ευελπίδων στο Βάλστατ (Wahlstatt) της Σιλεσίας και στο Λίχτερφελντε (Lichterfelde) κοντά στο Βερολίνο, και στις 22 Ιουνίου 1901 εντάχθηκε στο σύνταγμα γρεναδιέρων König Wilhelm I Νο 7 στο Λίγκνιτς (Liegnitz), τότε στη Σιλεσία (σήμερα Legnica, Πολωνία) ως Leutnant (ανθυυπολοχαγός). Το 1910, προήχθη σε Oberleutnant (υπολοχαγό).

Τον Σεπτέμβριο του 1939, ο Βιτσλέμπεν, τότε Generaloberst (Αντιστράτηγος), ανέλαβε τη διοίκηση της 1ης Στρατιάς, που δρούσε στο Δυτικό Μέτωπο.

Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στη Γαλλία στις 10 Μαΐου 1940, η Πρώτη Στρατιά ήταν τμήμα της Ομάδας Στρατιών Γ. Στις 14 Ιουνίου υπερφαλάγγισε τη γραμμή Μαζινό και εντός τριών ημερών ανάγκασε πολλές γαλλικές μεραρχίες να παραδοθούν.

Για αυτό το κατόρθωμα ο Βιτσλέμπεν έλαβετον Σιδηρό Σταυρό του Ιππότη και στις 19 Ιουλίου, προήχθη στο Generalfeldmarschall (Στρατάρχη) κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής βαθμού του Στρατάρχη το 1940.

Το 1944, οι συνωμότες γύρω από τον Κλάους φον Στάουφενμπεργκ είδαν τον Βιτσλέμπεν ως κομβικό πρόσωπο στα σχέδιά τους.

Ενώ ο Στρατηγός Μπεκ θεωρήθηκε ως υποψήφιος προσωρινός αρχηγός κράτους και ο Χέπνερ ήταν σε θέση να διοικεί τις εσωτερικές δυνάμεις του Ersatzheer (” Στρατός αντικατάστασης “), ο Βιτσλέμπεν επρόκειτο να αναλάβει την ανώτατη διοίκηση ολόκληρης της Βέρμαχτ, ως ο πλέον υψηλόβαθμος Γερμανός αξιωματικός.

Η ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΛΑΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ»

Ωστόσο, στις 20 Ιουλίου 1944, την ημέρα της απόπειρας του Στάουφενμπεργκ κατά του Χίτλερ στο «λημέρι του λύκου» στην Ανατολική Πρωσία, ο Βιτσλέμπεν δεν έφτασε στο Μπέντλερμπλοκ (Bendlerblock) στο Βερολίνο από το OKH-HQ (Έδρα Oberkommando des Heeres, Ανώτατη Διοίκηση του Στρατού ) στο Τσόσεν (Zossen) για να αναλάβει τη διοίκηση των δυνάμεων έως τις 8 μ.μ., όταν ήταν ήδη σαφές ότι η απόπειρα πραξικοπήματος είχε αποτύχει.

Στη συνέχεια διαμαρτυρήθηκε θυμωμένα ότι είχε αναστατωθεί και έφυγε μετά από 45 λεπτά για να επιστρέψει στο Τσόσεν, όπου ανέφερε την κατάσταση στον στρατηγό του πυροβολικού Έντουαρντ Βάγκνερ (Eduard Wagner) και στη συνέχεια οδήγησε πίσω στο κτήμα του, 30 μίλια μακριά, όπου συνελήφθη την επόμενη μέρα από τον Αντιστράτηγο Βίκτορ Λίνναρτς του γραφείου προσωπικού της OKH.

Στη συνέχεια, απομακρύνθηκε από την Βέρμαχτ από το λεγόμενο Ehrenhof der Wehrmacht (“Δικαστήριο Τιμής του Τακτικού Στρατού”), μια κλειστή ομάδα αξιωματικών που δημιουργήθηκε μετά την απόπειρα δολοφονίας για απομάκρυνση αξιωματικών από τη Βέρμαχτ που είχαν εμπλακεί στην συνωμοσία, κυρίως ώστε να μην υπόκεινται πλέον στο γερμανικό στρατιωτικό δίκαιο και να μπορούν να προσαχθούν σε δίκη ενώπιον του διαβόητου ναζιστικού « Λαϊκού Δικαστηρίου » ( Volksgerichtshof ).

Η ΤΙΜΩΡΙΑ

Στις 7 Αυγούστου 1944, ο Βιτσλέμπεν βρισκόταν στην πρώτη ομάδα κατηγορούμενων συνωμοτών που μπήκαν στο Volksgerichtshof.

Ενοχλημένος από τους όρους της σύλληψής του στη Γκεστάπο, πλησίασε με έκπληξη την έδρα, αποδίδοντας τον ναζιστικό χαιρετισμό, για τον οποίο τον κατηγορούσε ο προεδρεύων δικαστής Ρόλαντ Φράισλερ.

Ο Βιτσλέμπεν καταδικάστηκε σε θάνατο την ίδια ημέρα.

Ο Βιτσλέμπεν είπε αυτά τα λόγια κλείνοντας την απολογία του στο δικαστήριο, απευθυνόμενος στον Φράισλερ:

Μεγάλο μέρος του Volksgerichtshof, συμπεριλαμβανομένων σκηνών της δίκης του Βιτσλέμπεν, κινηματογραφήθηκε για τα γερμανικά εβδομαδιαία επίκαιρα Die Deutsche Wochenschau.

Ωστόσο, ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκόμπελς αποφάσισε να μην κυκλοφορήσει η ταινία, πρώτον επειδή η καταχρηστική συμπεριφορά του Φράισλερ στην αίθουσα του δικαστηρίου μπορούσε να προκαλέσει συμπάθεια για τους κατηγορούμενους και, δεύτερον, επειδή το καθεστώς ήθελε να καταργήσει τη δημόσια συζήτηση για την εκδήλωση.

Το υλικό χαρακτηρίστηκε ως απόρρητο (Geheime Reichssache).

Ο Βιτσλέμπεν εκτελέστηκε με αποκρουστικό τρόπο την ίδια μέρα στη φυλακή Plötzensee στο Βερολίνο.

Με άμεσες εντολές του Χίτλερ, κρεμάστηκε με ένα λεπτό σχοινί κάνναβης, που άνθρωποι που δεν ήταν από το προσωπικό της φυλακής ονόμασαν χορδή πιάνου, τυλιγμένο γύρω από ένα άγκιστρο χασάπικου και η εκτέλεση γυρίστηκε σε ταινία.

Αυτή η ταινία σήμερα έχει χαθεί.

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ

Ο Κλάους ήταν ο τρίτος γιος του κόμητα Άλφρεντ φον Στάουφενμπεργκ και της κόμισσας Καρολίν φον Ίξκιλ-Γκίλενμπαντ (von Üxküll-Gyllenband). Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1907 στο κάστρο Γκρίφστάιν (Griefstein) του Γιέτινγκεν (Jettingen) της Σουηβίας.

Ο αρχικός του προσανατολισμός ήταν η φιλολογία και οι Καλές Τέχνες.

Με την έναρξη του Πολέμου το Σύνταγμα του Στάουφενμπεργκ έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Πολωνίας το 1939.

Εκεί ο Κλάους, ενώ αρχικά είχε εκφραστεί υπέρ της εκστρατείας και του αποικισμού της Πολωνίας από τη Γερμανία, είδε να διαπράττονται ωμότητες από ορισμένες γερμανικές μονάδες και, φυσικά, από τα SS. Αυτό κλόνισε ακόμη περισσότερο τις πεποιθήσεις που είχε αρχικά σχηματίσει σχετικά με τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη, τα οποία τον έβρισκαν σύμφωνο μόνον ως προς τις εθνικιστικές απόψεις τους.

To 1943 ο Στάουφενμπεργκ προάγεται σε αντισυνταγματάρχη και αποστέλλεται στην Αφρική ως Πρώτος Αξιωματικός του Επιτελείου της 10ης Μεραρχίας Θωρακισμένων (μέρους του Άφρικα Κορπ). Στις 7 Απριλίου και ενώ ο νεαρός αξιωματικός εκτελεί αναγνώριση του εδάφους, το όχημά του υφίσταται επίθεση από αέρος και εισέρχεται σε ναρκοπέδιο.

Το όχημα καταστρέφεται και ο Στάουφενμπεργκ τραυματίζεται σοβαρά. Μεταφέρεται στο Μόναχο, όπου νοσηλεύεται επί τρίμηνο στο νοσοκομείο, χάνοντας, τελικά, το αριστερό του μάτι, τον δεξιό του βραχίονα και δύο δάκτυλα από το αριστερό του χέρι.

Στο νοσοκομείο, έχει τον απαιτούμενο χρόνο να σκεφθεί την κατάσταση με ησυχία και χωρίς περισπασμούς και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Χίτλερ οδηγεί την πατρίδα του σε καταστροφή, και να αναθεωρήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντί του με τον όρκο πίστης σε αυτόν.

Αποφασίζει την ένταξή του στην αντιστασιακή ομάδα, για την ύπαρξη της οποίας είναι ήδη ενήμερος.

Το πρόβλημά του τώρα είναι η επανένταξή του στον Στρατό.

Κάνει αίτηση επανόδου και καταφέρνει να πείσει το αρμόδιο συμβούλιο ότι μπορεί να ασκήσει καθήκοντα αξιωματικού εν εφεδρεία.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΒΑΛΚΥΡΙΑ

Η υπηρεσία που βρίσκεται ο Στάουφενμπεργκ είναι ιδανική για τους συνωμότες:

Ένα από τα σχέδια που οφείλει να υλοποιήσει είναι η Επιχείρηση Βαλκυρία, επιχείρηση που έχει την έγκριση του ίδιου του Φύρερ:

Πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο του Κράτους σε περίπτωση που εσωτερικές ταραχές θα έκαναν αδύνατες τις επικοινωνίες της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης.

Το ίδιο σχέδιο τροποποιείται από τους συνωμότες με τον ακριβώς αντίθετο στόχο.

Τη δολοφονία του Χίτλερ.

Την τελευταία ευκαιρία των συνωμοτών αναλαμβάνει να υλοποιήσει  ο Στάουφενμπεργκ.

Στις 20 Ιουλίου 1944, ο νεαρός Συνταγματάρχης φθάνει στο Ράστενμπουργκ, καταφέρνει να βάλει τη βόμβα (υπό μορφή χαρτοφύλακα) στο δωμάτιο του Χίτλερ και να βγει απαρατήρητος.

Μια ακόμη, όχι οπλισμένη, βόμβα της ίδιας μορφής, βρίσκεται στο χώρο αποσκευών του αυτοκινήτου του.

Περιμένει λίγο, ακούει την έκρηξη της βόμβας και καταφέρνει να διαφύγει, επιστρέφοντας στο Βερολίνο, όπου η “Βαλκυρία” τίθεται σε εφαρμογή.

Δυστυχώς, ο Χίτλερ, προστατευόμενος από ένα βαρύ τραπέζι και το σώμα του στρατιώτη που στεκόταν δίπλα του, βγαίνει με μερικές αμυχές και μια ρήξη τυμπάνου από το μικρό δωμάτιο συσκέψεων.

Ο Βίλχελμ Κάιτελ συσχετίζει την εξαφάνιση του Στάουφενμπεργκ με τη βόμβα και, ενεργώντας ταχύτατα, τηλεφωνεί στον επικεφαλής της Υπηρεσίας του Στάουφενμπεργκ Στρατηγό Φρίντριχ Φρομ. Αυτός, επίσης με ταχύτατες ενέργειες, συλλαμβάνει όποιους συνωμότες βρίσκει.

Τον Στάουφενμπεργκ, τον Στρατηγό Όλμπριχτ, τον Υπολοχαγό φον Χέφτεν και τον Συνταγματάρχη Άλμπρεχτ Μερτς φον Κίρνχαϊμ.

Συγκροτεί βιαστικά ένα Στρατοδικείο και μετά από πέντε λεπτών διαδικασία οι κρατούμενοι κρίνονται ένοχοι και ο Φρομ διατάσσει την εκτέλεσή τους.

Εκτελούνται κάτω από το φως φανών αυτοκινήτου τη νύκτα της 21ης Ιουλίου.

Τελευταία λόγια του Στάουφενμπεργκ ήταν «Es lebe unser heiliges Deutschland!» («Ζήτω η αγία Γερμανία μας!»).

Αναφέρεται, ότι την επόμενη μέρα οι άνδρες των SS ξέθαψαν το πτώμα του (ο Φρομ είχε διατάξει να κηδευθούν με όλες τις στρατιωτικές τιμές στον περίβολο του Αγίου Ματθαίου του προαστίου Σένεμπεργκ (Schöneberg) του Βερολίνου), αφαίρεσαν όλα του τα μετάλλια και παράσημα, το αποτέφρωσαν και σκόρπισαν τις στάχτες.

Σκληρά αντίποινα περιμένουν και ολόκληρη την οικογένεια Στάουφενμπεργκ: Συλλαμβάνονται και φυλακίζονται όλα της τα μέλη (μεταξύ των οποίων και τα τρία ανήλικα παιδιά του Κλάους) και ο Φύρερ διατάσσει την εξάλειψη του ονόματος αυτού “από όλα τα ληξιαρχεία του Ράιχ”.

Μερικές ώρες αργότερα, σε συνάντησή του με τον Μουσολίνι, ο Χίτλερ διατείνεται ότι ήταν η θεία Πρόνοια που τον εφύλαξε.

Ο αδελφός του Κλάους, Μπέρτχολντ, συνελήφθη επίσης και στις 10 Αυγούστου προσήχθη σε δίκη ενώπιον “λαϊκού δικαστηρίου” (Volksgerichtshof) μαζί με άλλους επτά συνωμότες (μεταξύ των οποίων και ο Στρατάρχης Βιτσλέμπεν).

Το λαϊκό αυτό δικαστήριο (πρόεδρος του οποίου ήταν ο Ρόλαντ Φράισλερ (Roland Freisler)) είχε συγκροτηθεί κατ΄εντολή του Χίτλερ ειδικά για τους συμμετέχοντες στην εναντίον του απόπειρα.

Όλοι – και ο Μπέρτχολντ – καταδικάζονται σε αργό μαρτυρικό θάνατο, καθώς τους κρεμούν από χορδές πιάνου στη φυλακή του Πλέτσενζέε (Plötzensee) του Βερολίνου, την ίδια ημέρα.

Αρκετές εκατοντάδες συμμετέχοντες ή γνώστες της συνωμοσίας επίσης συλλαμβάνονται και εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες.

Πληροφορίες

In the Name of the Volk: Political Justice in Hitler’s Germany Hannsjoachim Wolfgang Koch & I. B. Tauris.

Ρεϊμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

German Resistance Memorial Center

The post Ο στρατάρχης και ο συνταγματάρχης που θα εκτελούσαν τον Χίτλερ appeared first on Militaire.gr.