Ο στρατηγός που συμμετείχε σε 7 πολέμους και αρνήθηκε να γίνει υπουργός!

06:05 29/6/2022 - Πηγή: militaire

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Αποτελεί μια ξεχωριστή και αξιοπρόσεκτη προσωπικότητα μεταξύ των αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Στις 6 Δεκεμβρίου 1909 κατατάχθηκε στον Στρατό ως απλός ιππέας ,στο 2ο Σύνταγμα Ιππικού.

 Την 1η Μαΐου του 1910 προήχθη σε Δεκανέα και την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου σε Λοχία, ενώ την 1η Δεκεμβρίου του 1911 προήχθη στο βαθμό του Επιλοχία.

Στις μάχες που πολέμησε, επέδειξε ηρωισμό, αλτρουισμό

και γενναιότητα.

Λόγω των εξαίρετων πράξεων και τις εύφημες μνείες που κέρδισε προήχθη σε ανθυπίλαρχο.

Πήρε μέρος σε επτά(!) πολέμους και ήταν παρών σε όλα τα προσκλητήρια της πατρίδας.

Υπήρξε «στρατιώτης» επί 40 χρόνια και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του αντιστράτηγου!

Έμεινε μακριά από πολιτικές φιλίες, συναναστροφές ίντριγκες, ρουσφέτια, διευκολύνσεις, συναλλαγές, αρνήθηκε την θέση του υπασπιστή του βασιλια Παύλου, λέγοντας ότι… δεν του αρέσουν τα καραγκιοζιλίκια και αργότερα την θέση του υπουργού που του πρότεινε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής!

Το όνομα του Γιώργος  Στανωτάς…

(1 Ιανουαρίου 1888 – 25 Σεπτεμβρίου 1965)

ΠΑΡΩΝ ΣΕ ΕΠΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Έλαβε μέρος στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο με τον βαθμό του Επιλοχία.

 Στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο συμμετείχε με τον βαθμό του ανθυπασπιστή στις μάχες του Κιλκίς-Λαχανά, Μπέλες και Κρέσνας-Τζουμαγιάς. 

Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε στις επιχειρήσεις στο Μακεδονικό Μέτωπο με τον βαθμό του ιλάρχου.

 Ως Ίλαρχος συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία και στις 10 Ιουλίου 1919, στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας, του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ’ Τάξεως, από τον Διοικητή της Μεραρχίας Αρχιπελάγους Χρήστο Τσερούλη.

 Στις 2 Αυγούστου του 1919, στην Πέργαμο, μετά από πρόταση του 5ου Συντάγματος Αρχιπελάγους, έλαβε εύφημο μνεία και στις 31 Ιανουαρίου 1920 μετατέθηκε στο 3ο Σύνταγμα Ιππικού, στην Πέργαμο, όπου ανέλαβε την διοίκηση της 4ης Ίλης. Πολέμησε στην αιματηρή μάχη του Παζάρκιοι στην οποία διακρίθηκε, συμμετείχε σε όλες τις εκεί επιχειρήσεις και τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό Β’ Τάξεως, ενώ προτάθηκε για προαγωγή επ’ ανδραγαθία.

 Στις 8 Μαΐου 1921 προτάθηκε για την απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας, από τον Ταξίαρχο Π. Νικολαΐδη και τον Ιούνιο του 1921, ενώ ήταν ακόμη Ίλαρχος, ανέλαβε καθήκοντα Διοικητού της Ι Επιλαρχίας, αναγνώριση της αξίας και γενναιότητας του.

Το Φθινόπωρο του 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή επέστρεψε στην Ελλάδα και προήχθη σε Επίλαρχο στις 26 Αυγούστου 1923, όμως τον ίδιο χρόνο αποτάχθηκε από το στράτευμα ως υποστηρικτής του θεσμού της Βασιλείας.

Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούνιο 1932 του ανατέθηκαν προσωρινά καθήκοντα διοικητού της Ταξιαρχίας Ιππικού, λόγω απουσίας του διοικητού της Συνταγματάρχου Τσαγγαρίδη. 

Στο τέλος του 1933 τοποθετήθηκε επικεφαλής της Ταξιαρχίας Ιππικού και τον Μάρτιο του 1935 επικεφαλής της μονάδος του αντιμετώπισε το κίνημα των Βενιζελικών στην περιοχή του Στρυμώνα κοντά στην πόλη των Σερρών στη Μακεδονία, το οποίο κατέστειλε στις 10 Μαρτίου, ανακτώντας τον έλεγχο της πόλεως.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ

Στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου, στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, υπηρέτησε και συμμετείχε ως Υποστράτηγος-Διοικητής της Μεραρχίας Ιππικού στις επιχειρήσεις της Πίνδου.

 Η Μεραρχία είχε έδρα τη Θεσσαλονίκη και την 28η Οκτωβρίου επιστράτευσε τις μονάδες που ανήκαν στη δύναμη της στο Λαγκαδά, ενώ την 1η Νοεμβρίου άρχισε να συγκεντρώνεται στην περιοχή ανάμεσα στο Μέτσοβο και την Καλαμπάκα.

 Η μεραρχία Ιππικού με υψηλό επιθετικό πνεύμα, όρμησε από την περιοχή του Μετσόβου προς βορρά.

 Αποστολή της ήταν να εξασφαλίσει τον άξονα Ιωάννινα-Καλαμπάκα, να επιτεθεί στην κατεύθυνση Ελεύθερο–Κόνιτσα και να αποκαταστήσει σύνδεσμο με τη σκληρά δοκιμαζόμενη VIII Μεραρχία και το Β’ Σώμα Στρατού.

 Η Μεραρχία Ιππικού κατατρόπωσε τους Ιταλούς αλπινιστές της Μεραρχίας «Τζούλια» τους οποίους απώθησε πέραν των ελληνικών συνόρων. 

Στη συνέχεια πολέμησε στην περιοχή της Φλώρινας, την περίοδο της Γερμανικής επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος, όπου βρέθηκε αντιμέτωπος με την επίλεκτη 73η Μεραρχίας Πεζικού στο Πισοδέρι.

 Στις 20 Απριλίου του 1941, μετά την κατάρρευση του Μετώπου, όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, αντιτάχθηκε στην παράδοση του Ελληνικού Στρατού και στην υπογραφή πρωτοκόλλου ανακωχής μεταξύ του αντιστρατήγου Γεωργίου Τσολάκογλου και του Γερμανού στρατηγού Ζεπ Ντήτριχ.

 Ο Στανωτάς διατήρησε τον σχηματισμό του και οδήγησε τους στρατιώτες με πλήρη τάξη στην περιοχή της Καλαμπάκας, όπου αφού συγκρότησε ομάδες στρατιωτών ανά τόπο διαμονής ή καταγωγής, τοποθέτησε επικεφαλής αξιωματικούς και τους αποδέσμευσε με την πλήρη κατάρρευση του μετώπου στις 23 Απριλίου.

Στη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα, την περίοδο της κατοχής, ο Στανωτάς συμμετείχε στην οργάνωση «Βασιλικός Σύνδεσμος» ή αλλιώς «Στρατιωτική Ιεραρχία».

 Ανέπτυξε δίκτυο αξιωματικών σε όλη την Ελλάδα, περίπου 17 αντιστράτηγους στην Αθήνα και 600 αξιωματικούς όλων των βαθμών στην υπόλοιπη χώρα, όμως δεν παρουσίασε καμία αντιστασιακή δράση την περίοδο της κατοχής.

Στις 26 Μαρτίου 1943, αναχώρησε μυστικά με ατμόπλοιο από την Αθήνα για το Τσεσμέ της Μικράς Ασίας, όπου αποβιβάσθηκε στις 30 Μαρτίου και από εκεί μέσω Σμύρνης, Χαλέπιου και Χάιφας έφθασε στις 28 Μαΐου στο Κάιρο, όπου νοσηλεύθηκε για ένα μήνα στο νοσοκομείο ασθενής από ελονοσία.

 Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου παρουσιάστηκε στο Ελληνικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου του ανατέθηκαν καθήκοντα επόπτου των Ελληνικών φρουραρχείων, μέλους του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου και στρατιωτικού επιθεωρητή των «εν Παλαιστίνη ελληνικών τμημάτων», όμως στις 6 Ιουνίου του 1944 αποστρατεύθηκε από τον παλαιό βενιζελικό αντίπαλό του και τότε αρχηγό ΓΕΣ υποστράτηγο Βεντήρη, προαγόμενος ταυτοχρόνως στο βαθμό του Αντιστρατήγου και τέθηκε σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία, για πολιτικούς λόγους, αν και ο Στανωτάς υπέβαλλε αναφορά με την οποία ζητούσε να του ανατεθεί υπηρεσία έστω «..οπλίτου του Ιερού Λόχου»

Στις 7 Ιανουαρίου 1945, με Βασιλικό Διάταγμα του Γεωργίου Β’ ακυρώθηκε η αποστρατεία του στρατηγού Στανωτά, ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία σαν Υποστράτηγος και επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη Ιανουαρίου του ίδιου έτους.

 Στις 5 Απριλίου του 1947, το «Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Αμύνης», [Α.Σ.Ε.Α.], ανέθεσε την ευθύνη τάξεως και ασφαλείας της Πελοποννήσου στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως.

 Στις αρχές Μαΐου 1947, στη διάρκεια του εμφυλίου, στην αναμέτρηση με τις ένοπλες ομάδες των οπαδών του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, ο Στανωτάς ανακλήθηκε στην Υπηρεσία και τον ίδιο μήνα τοποθετήθηκε Ανώτερος Στρατιωτικός Διοικητής Πελοποννήσου, επικεφαλής όλων των τμημάτων Χωροφυλακής, θέση στην οποία αντικατέστησε τον Βενετσάνο Κετσέα.

 Ο Στανωτάς προέβη στον σχεδιασμό εκκαθαριστικών επιχειρήσεων του Πάρνωνα και του Ταϋγέτου, κυρίως με δυνάμεις Χωροφυλακής.

Η ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Ο στρατηγός Στανωτάς απείχε από πολιτικές διαμάχες και διαπλοκές κι έμεινε πιστός στις στρατιωτικές αρετές και αξίες. 

Υπήρξε ένας από τους πλέον παρασημοφορημένους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, κυρίως επ’ ανδραγαθεία. 

Διέθετε ακέραιο ήθος, δυναμικό χαρακτήρα και διακρίθηκε για το θάρρος, την εργατικότητα και τον ζήλο του, λόγοι για τους οποίους κέρδιζε τις εντυπώσεις και την καρδιά των συναδέλφων και των υφισταμένων του.

 Προτεραιότητα του ήταν πάντοτε η διατήρηση της μαχητικής ικανότητας των ανδρών του κι έδινε ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση, την οποία επέβλεπε προσωπικά.

Ο Στανωτάς παρέμεινε στη θέση του Ανωτέρου Στρατιωτικού Διοικητού Πελοποννήσου έως τις 5 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, όταν αντικαταστάθηκε από τον Υποστράτηγο Χρήστο Μαντά στον οποίο παρέδωσε την ευθύνη.

 Στις 30 Μαρτίου 1948, με απόφαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Αμύνης, αποστρατεύθηκε, προαγόμενος σε αντιστράτηγο αναδρομικά από 14 Μαΐου 1946, όμως στις 7 Οκτωβρίου 1949 ανακλήθηκε πάλι στην υπηρεσία και αποστρατεύθηκε οριστικά στις 28 Φεβρουαρίου 1950, μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια μαχών και στρατιωτικής σταδιοδρομίας.

Σύμφωνα με τους οικείους του την δεκαετία του 1950, ο τότε βασιλιάς Παύλος ζήτησε από το Στανωτά να αναλάβει θέση υπασπιστού του όμως εκείνος αρνήθηκε καθώς, όπως είπε:

 «…Δεν είμαι διατεθειμένος να πάω γιατί δεν θέλω να αλλάζω στολές.

 Δεν μου αρέσουν τα καραγκιοζιλίκια, οι στολές και τα πούπουλα». 

Το 1959 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μέσω του πρώην επιτελάρχη του Στανωτά, του Στρατηγού Σόλωνα Γκίκα, του προσέφερε υπουργική θέση, όμως απέρριψε την προσφορά, λέγοντας:

 «..Δεν έχω καμία σχέση με την πολιτική, δεν γνωρίζω το αντικείμενο, είμαι στρατιωτικός».

Πληροφορίες

Γεώργιος Στανωτάς Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου

Αντγος Γεώργιος Στανωτάς Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών

The post Ο στρατηγός που συμμετείχε σε 7 πολέμους και αρνήθηκε να γίνει υπουργός! appeared first on Militaire.gr.