Ποιοι πολέμησαν και ποιοι ΟΧΙ στην Κύπρο το 1974 -Χρήστος Καπούτσης

05:35 11/8/2024 - Πηγή: militaire

Ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Χρήστος Καπούτσης γράφει την ιστορία των 50 ετών τουρκικής εισβολής και κατοχής στην Κύπρο. 

Το πρώτο μέρος της αναλυσής του μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ 

Γράφει οΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ

Χαράματα της 14ης Αυγούστου του 1974 παρά την εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί, οι Τούρκοι παραβιάζοντας επανειλημμένα κάθε κανόνα διεθνούς νομιμότητας, βομβάρδισαν την Αμμόχωστο, σηματοδοτώντας την έναρξη του «Αττίλα 2».  Η πολεμική  επιχείρηση της Τουρκίας, ξεκίνησε, ενώ σε διπλωματικό

επίπεδο,  ήταν σε εξέλιξη οι συνομιλίες στη Γενεύη, για κατάπαυση του πυρός. Επικεφαλής της Ελληνικής διπλωματικής αποστολής ήταν  ο Αντιπρόεδρος και Υπουργός Εξωτερικών Γ. Μαύρος της υπό τον Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή  κυβέρνησης εθνικής ενότητας.

Την ίδια μέρα, το πρωί, στην  Αθήνα,  συγκροτείται Πολεμικό Συμβούλιο υπό τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Πεντάγωνο με συμμετοχή της στρατιωτικό-πολιτικής ηγεσίας. Ο Κ. Καραμανλής εισηγείται τη συγκρότηση νηοπομπής και την  αποστολή μεραρχίας στην Κύπρο. Οι αρχηγοί των Επιτελείων, βάζουν προϋποθέσεις, που καθιστούν την αποστολή αδύνατη. Έτσι ο Κ. Καραμανλή, ως μοχλό πολιτικής πίεσης και εκφράζοντας παράλληλα και  την απογοήτευσή του,  για την στάση που κράτησαν οι Αμερικανοί και  το ΝΑΤΟ  στις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη,   αποφασίζει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του  ΝΑΤΟ.

Οι Τούρκοι από τον «Αττίλα 1» κατείχαν  περίπου το 8% του κυπριακού εδάφους και προετοίμαζαν  την δεύτερη εισβολή μεταφέροντας στο νησί στρατιώτες , άρματα μάχης και πυρομαχικά. Επιπλέον η ισχυρή Τουρκική αεροπορία έδινε ένα συντριπτικό  στρατιωτικό πλεονέκτημα, αφού δεν υπήρχε αεροπορική κάλυψη της Κύπρου από την Ελλάδα, παρότι αυτό  προέβλεπαν  τα πολεμικά σχέδια του Ελληνικού Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας.

Μέχρι το απόγευμα της 16ης Αυγούστου, οι Τούρκοι είχαν καταλάβει το 37% του κυπριακού εδάφους. Μέσα σε λιγότερο από τρεις ημέρες ολοκλήρωσαν την κατάληψη της οροσειράς του Πενταδακτύλου. Κατέλαβαν επίσης την πεδιάδα της Μεσαορίας, τη Μόρφου και την Καρπασία. Ολοκληρώθηκε έτσι η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, που είχε ξεκινήσει στις 20 Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα την απώλεια εδαφών και να εκδιωχθούν από τα σπίτια τους εκατοντάδες χιλιάδες ελληνοκύπριοι,   που έγιναν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.

   

Η «μαύρη σελίδα» της μεταπολίτευσης

Τέσσερις (4) μέρες πριν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα (24 Ιουλίου 1974) και μέχρι τα μέσα Αυγούστου (20 Ιουλίου- 17 Αυγούστου) γίνεται  πόλεμος στην Κύπρο, παρά την εκεχειρία και τις διαβουλεύσεις για τερματισμό των εχθροπραξιών. Καταγράφεται επί του πεδίου,  μια βαριά ήττα σε στρατιωτικό επίπεδο των ελληνικών και ελληνοκυπριακών δυνάμεων από τον επελαύνοντα τουρκικό στρατό, που συνοδεύτηκε από την απώλεια του 40% του κυπριακού εδάφους και περί τις 200 χιλιάδες ελληνοκύπριους πρόσφυγες.   Το Κυπριακό, συνδέεται με την  προδοσία από ελληνικής πλευράς υπό την ανοχή αν όχι και την  καθοδήγηση της αμερικανικής διπλωματίας και με την στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας. Και υπό αυτή την έννοια η τραγωδία της Κύπρου,  αποτελεί «τη μαύρη σελίδα»  της μεταπολίτευσης στην  Ελλάδα.

Ποιοι πολέμησαν στην Κύπρο το 1974

Μετά από  50 χρόνια μπορούμε να πούμε ότι:  Δεν υπήρξαν  μόνο οι επίορκοι Έλληνες αξιωματικοί, που τελικά δεν λογοδότησαν για το εγκληματικό και προδοτικό πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου, που άνοιξε την «κεκρόπορτα» για να εισβάλει ο Τουρκικός στρατός. Υπήρξαν και αυτοί οι έλληνες στρατιώτες και στελέχη των Ε.Δ.,  που συνειδητά αντιστάθηκαν στην τουρκική εισβολή, που πολέμησαν με ηρωισμό, που έδωσαν τη ζωή τους και έμειναν  εκεί για πάντα στην Κύπρο... αλλά και που  αδικήθηκαν από την ιστορία.

Δεν πολέμησαν τον Αύγουστο του 1974 για την Κύπρο, ούτε ο Γ. Μαύρος και ούτε οι  Ε. Αβέρωφ και Κ. Καραμανλής, διότι «η Κύπρος κείται μακράν».

Δεν πολέμησε ο Ιωαννίδης και οι πραιτοριανοί του τον Ιούλιο του 1974, ούτε και η «Κυβέρνηση» των ανδρεικέλων του ( Γκιζίκης , Ανδρουτσόπουλος κ.ά),   που κατέρρευσε και εξαφανίστηκε.  Δεν πολέμησαν οι χουντικοί, η στρατιωτική ηγεσία, ο Στρατηγός Μπονάνος και οι τρεις αρχηγοί Στρατού, Αεροπορίας και Ναυτικού, γιατί πίστευαν,  ότι “άλλο Κύπρος και άλλο Ελλάς”. Δεν πολέμησαν οι αξιωματικοί που οργάνωσαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου,  ο Ταξίαρχος Γεωργίτσης,  ο Συνταγματάρχης Κομπόκης (Διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων στη Κύπρο και επικεφαλής του επιχειρησιακού σχεδίου του Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου), ο Γιαννακόδημος (επιτελάρχης ΓΕΕΦ), ο Παπαγιάννης  (Υποδιοικητής ΕΛΔΥΚ), ο Λαμπρινός (διοικητής της 23ης επιλαρχίας μέσων αρμάτων), που μάλιστα «ευθύνονται» και για τις αδελφοκτόνες δολοφονίες στρατιωτικών στο 3ήμερο από 15 μέχρι 18 Ιουλίου (94 νεκροί). Ουδείς από τους «πατριώτες», πραξικοπηματίες, χουντικούς, που λιποτάκτησαν την κρίσιμη ώρα της τουρκικής εισβολής ( ήταν δακτυλοδεικτούμενος από τους συναδέλφους του ο χουντικός υπολοχαγός που εγκατέλειψε το Λόχου του και κρύφτηκε  σε ένα κοτέτσι ...) , ούτε οι μέντορες τους των Αθηνών που έμειναν  στα γραφεία τους και δεν έσπευσαν στη Κύπρο να πέσουν στο πεδίο της τιμής, όχι μόνο δεν λογοδότησαν στη Στρατιωτική Δικαιοσύνη, αλλά δεν είχαν το κουράγιο να αυτοκτονήσουν,  μετά την ατιμωτική στρατιωτική ήττα , όπως ορίζει ο άγραφος κώδικας στρατιωτικής  Τιμής και Δεοντολογίας.  Δεν δικάστηκαν για τις εγκληματικές πράξεις της εσχάτης  προδοσίας και της καταδολίευσης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, εξίσου σοβαρά , με εκείνα των έξι των πρωταίτιων της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Πολέμησαν όμως , πολλοί στρατιωτικοί και τήρησαν και τίμησαν τον όρκο τους προς την Πατρίδα: «Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας.»

Έλληνες στρατιωτικοί που θυσιάστηκαν επί του πεδίου της Τιμής είναι ο Κατούντας, ο Σταυριανάκος, ο Καλμπουρτζής,  ο Κουρούπης,  ο Κατσάνης, ο Σταύρου , ο Βαγγέλης Ζαχαρέας  και πολλοί άλλοι. Πολέμησαν με ηρωισμό τον εισβολέα και έπεσαν για την Ελλάδα και τη Κύπρο. Επίσης αντιστάθηκαν με αυταπάρνηση  στον εισβολέα και έσωσαν ότι μπορούσε να σωθεί,  ο Αλευρομάγειρος, ο Ζαρκάδας, ο Σταυρουλόπουλος, ο Γλεντζές, ο Παπαμελετίου , ο Μπούφας, ο Κάλβαρης και πάρα πολλοί άλλοι.

Πολέμησαν το τουρκικό στρατό εισβολής και οι Έλληνες Στρατιώτες θητείας (ΕΛΔΥΚ και άλλες μονάδες) και τα ονόματα κάποιων από αυτούς,  είναι στους  κατάλογους  των θυμάτων και των αγνοουμένων , δηλαδή των ελλήνων ηρώων, που με τη θυσία τους καθαγίασαν τα κυπριακά εδάφη.

Επίσης, στην θρυλική μορφή των αγνοουμένων αποτυπώνεται  η πιο δραματική διάσταση της Κυπριακής τραγωδίας. Έχουν καταχωρηθεί  1619 Έλληνες και Ελληνοκύπριοι  ως αγνοούμενοι,  αν και στις έρευνες που γίνονται μέχρι και σήμερα, τα οστά των  περισσοτέρων βρίσκονται  σε ομαδικούς τάφους και επιστρέφουν και ενταφιάζονται στα χωριά τους μετά από 50 χρόνια!!.

Δυστυχώς,  το ελληνικό κράτος για 20 και πλέον χρόνια,  δεν αναγνώριζε την θυσία τους, των πεσόντων και των αγνοουμένων, ότι  έπεσαν  σε διατεταγμένη πολεμική αποστολή και κατά την εκτέλεση του Ιερού προς την πατρίδα καθήκοντος.

   Ως κατακλείδα με την ολοκλήρωση του αφιερώματος για την επέτειο των 50 χρόνων από την στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

Τα όσα συνέβησαν στη Κύπρο το 1974 αποτελούν,  το συνδυαστικό αποτέλεσμα της προδοσίας των επίορκων χουντικών, του αμερικανονατοϊκού καιροσκοπισμού    και του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Ο ελληνισμός αντιστάθηκε στον εισβολέα.  Άμυνα και αντίσταση στον εισβολέα, αποτελεί μέσο υπεράσπισης του οικουμενικού ελληνισμού και του πολιτισμού. Ο κυπριακός  ελληνισμός έχει τρισχιλιετή ενεργό πολιτισμική παρουσία στην Κύπρο. Αν δεν υπερασπιστούμε τον πολιτισμό,  τις ιστορικές  καταβολές και τις παραδόσεις μας, ο εισβολέας θα αφανίσει τον κυπριακό ελληνισμό και θα τουρκέψει την Κύπρο.

Εμείς όμως, όλοι ανεξαιρέτως, έχουμε χρέος να κρατήσουμε όρθιο τον ελληνισμό και  αλώβητη την πατρίδα. Και επειδή «Όλβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν» έλεγε ο Ευρυπίδης, σε μας ανήκει η υποχρέωση, ως  ιερή παρακαταθήκη,  της συνειδητής μελέτης της ιστορίας μας, με ευθύνη και σεβασμό, ώστε ποτέ άλλοτε ο Ελληνισμός να μη ξαναζήσει άλλη εθνική συμφορά.  Και μόνο έτσι αποκτά νόημα και περιεχόμενο  η υπόσχεση ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

   &&&

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ – ρεπορτάζ (19 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974), όπως μεταδόθηκε  στο Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του Δημοτικού ραδιοφωνικού Σταθμού της πρωτεύουσας τον ΑΘΗΝΑ984): «Συμπληρώνονται 50 χρόνια (1974-2024), από τα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο, που σημάδεψαν αρνητικά την τρισχιλιετή ιστορία του Κυπριακού  Ελληνισμού.

Η Κυπριακή τραγωδία, είναι, η  μεγαλύτερη  εθνική τραγωδία, για τον Ελληνισμό, μετά την Μικρασιατική καταστροφή (1922).   Τα όσα  συνέβησαν το καλοκαίρι του 1974 (ΙΟΥΛΙΟΣ- ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ) στην Κύπρο, εκφράζονται αυθεντικά με δύο λέξεις. Έγκλημα και προδοσία, με απαράγραπτες και ασυγχώρητες τις ευθύνες της Χούντας των Αθηνών, αλλά και της επεκτατικής βουλιμίας της Άγκυρας.

Και το αποτέλεσμα, σαν σήμερα πριν από 50 χρόνια, έχουμε, στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο, ανάπτυξη κατοχικών δυνάμεων, κατάληψη με τη στρατιωτική βία εδαφών  του  40% της Κύπρου και  στρατιωτική κατοχή  που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

  Ένας ισχυρός παράγοντας, αλλά δυστυχώς, όχι και ο μοναδικός, που  επέτρεψε στον τουρκικό  Στρατό να καταλάβει τη μισή σχεδόν Κύπρο είναι:  Η  αποδιοργάνωση που είχε επέλθει στη Εθνική Φρουρά της  Κύπρου, εξαιτίας του Πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου. Η  καταπόνηση και  οι σοβαρές απώλειες σε ανθρωπινό δυναμικό και πυρομαχικά των  ελληνικών Μονάδων που συμμετείχαν στο Πραξικόπημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, κάποιες από τις στρατιωτικές Μονάδες που μετείχαν στο Πραξικόπημα, όταν έγινε η τουρκική εισβολή και η Διοίκηση ζήτησε να εφαρμόσουν τα πολεμικά σχέδια, αυτοδιαλύθηκαν, λόγω απροθυμίας των διαιρεμένων σε αντίπαλα «ιδεολογικά πεδία», τους χώριζε μίσος και αίμα,  στελεχών και στρατιωτών να συγκροτήσουν ένα αξιόμαχο στρατιωτικό σύνολο ...

Με τον Πρωθυπουργό της Εισβολής  Μουσταφά Μπουλέντ Ετζεβίτ,  να δηλώσει ότι «το Κυπριακό λύθηκε το 1974. Το έλυσε ο τουρκικός στρατός.»

  Το 1974 στη Κύπρο ηττήθηκε κατά κράτος, η διεθνής νομιμότητα. Ηττήθηκε ο ΟΗΕ και η διεθνής κοινότητα επίσης, που ανέχεται επί 50 χρόνια την στρατιωτική κατοχή του 40% του κυπριακού εδάφους, αλλά και η Ε.Ε. που επιτρέπει, η Λευκωσία να είναι μοναδική διαιρεμένη πρωτεύουσα των κρατών-μελών της.

  Όμως, 50 χρόνια μετά, μπορούμε να πούμε ότι:  Δεν υπήρξαν  μόνο οι επίορκοι Έλληνες αξιωματικοί. Υπήρξαν και αυτοί οι έλληνες στρατιώτες και στελέχη των Ε.Δ.,  που συνειδητά αντιστάθηκαν στην τουρκική εισβολή, που πολέμησαν με ηρωισμό, που έδωσαν τη ζωή τους και έμειναν  εκεί για πάντα στην ΚΥΠΡΟ... αλλά και που αδικήθηκαν από την ιστορία, αλλά πρωτίστως, από το Ελληνικό κράτος.

Σήμερα, για αυτή την επέτειο, εξέδωσε  ψήφισμα η Προεδρία της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, όπου μεταξύ άλλων και ιδιαίτερα προκλητικών, αναφέρει:   «Η θέση που δικαιούται το τουρκοκυπριακό κράτος,  ως ανεξάρτητο και ισότιμο κυρίαρχο μέλος της διεθνούς κοινότητας,  δεν μπορεί να αναβληθεί άλλο».

Δηλαδή με το ψήφισμά της η τουρκική Εθνοσυνέλευση απαιτεί από τη Διεθνή κοινότητα, την αναγνώριση και νομιμοποίηση  των τετελεσμένων της εισβολής  του 1974.

Στο ίδιο μήκος κύματος και το Υπουργείο Άμυνας της Τουρκίας  που ανέβασε βίντεο για την επέτειο  δοξάζοντας τον Τουρκικό Στρατό,  με την ανάρτηση να αναφέρει,  ότι «μπορεί να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ».

   Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης σε δήλωσή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τα 50 χρόνια από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αναφέρει:  «Μισό αιώνα μετά, συνεχίζουν να είναι ασήκωτες οι ευθύνες όσων διέπραξαν την εισβολή και συντηρούν την κατοχή, αλλά και όλων αυτών που επιτρέπουν τη συνέχιση της διαίρεσης της Κύπρου διά της βίας».

Επειδή,  σε αυτές τις επίσημες δηλώσεις, κάθε λέξη έχει ξεχωριστή βαρύτητα και ιστορικό βάθος, επισημαίνουμε ότι:

«Ασήκωτος οι ευθύνες» λέει  ο πρόεδρος της Κύπρου , και στοχοποιεί τη Χούντα των Αθηνών και την Τουρκία, που αναζητούσε πρόσχημα εισβολής στην Κύπρο.

Και η άλλη αναφορά του Προέδρου  της Κύπρου, «για τις ευθύνες   όλων αυτών που επιτρέπουν τη συνέχιση της διαίρεσης της Κύπρου διά της βίας», έχει ιδιαίτερο πολιτικό βάρος, εφόσον διευκρινιστεί περαιτέρω, ότι η Κύπρος είναι διαιρεμένη, στο κατεχόμενο από τον τουρκικό στρατό και  στο Ελεύθερο έδαφος.

Ωστόσο, είναι σαφές ότι ο Ν. Χριστοδουλίδης στρέφει  τα βέλη του εναντίον της αδυναμίας του ΟΗΕ και της Ε.Ε., όπου νομικός παραστάτης Διεθνούς Δικαίου είναι η Κυπριακή Δημοκρατία, να αποκαταστήσουν τη νομιμότητα στη Μεγαλόνησο, να αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα  κατοχής και να επανενωθεί επιτέλους η ΚΥΠΡΟΣ.» ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΗΣ (19 Ιουλίου 1924)

  ***

Σχέδιο Κόφι Ανάν - Τάσσος Παπαδόπουλος  Β. Λυσσαρίδης Ρ. Ντεκτάς

Μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων το 1974,  η Τουρκία κατέλαβε το 40% του εδάφους της Κύπρου και αμέσως μετά, άρχισε αμέσως να υλοποιείται και ένα σχέδιο εποικισμού των κατεχομένων από Τούρκους μετανάστες. Το Σχέδιο Ανάν ήταν σχέδιο που προτάθηκε από τον γενικό γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Το σχέδιο ΑΝΑΝ, προέβλεπε ουσιαστικά την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της,  από ένα  εκτρωματικό πολιτειακό      μόρφωμα,  αποικιοκρατικού χαρακτήρα.  Το σχέδιο Ανάν, υποστήριξαν,  η Ελλάδα (Κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, με κάποιες επιφυλάξεις), ο αρχηγός της Αντιπολίτευσης Γ.Α. Παπανδρέου, που είχε χειριστεί τις διαπραγματεύσεις ως υπουργός εξωτερικών της Κυβέρνησης Κ. Σημίτη,  ο ελληνοκύπριος ηγέτης Γλαύκος Κληρίδης, ο ΔΗΣΥ με ηγέτη τον Νίκο Αναστασιάδη,  το ΑΚΕΛ και  η Τουρκία, του Ταγιπ Ερντογάν. Το σχέδιο υποβλήθηκε στις 24 Απριλίου 2004 σε δύο ξεχωριστά δημοψηφίσματα, απορρίφθηκε από τους ελληνοκυπρίους, με ποσοστό 76%,  ενώ εγκρίθηκε από την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε ποσοστό 65%.

Πρωταγωνιστής στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ο τότε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσος Παπαδόπουλος (7 Ιανουαρίου 1934 - 12 Δεκέμβρη 2008  πρόεδρος της Κύπρου από το 2003 έως το 2008). Αντιτάχθηκε σθεναρά στην αποδοχή του σχεδίου Ανάν το 2004,  παρά τις ασφυκτικές εξωτερικές πιέσεις που δέχθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Μεγάλη Βρετανία αλλά και από το εσωτερικό, από  αντιπολίτευση (Γλαύκος Κληρίδης). Έντονη ήταν η κριτική σε βάρος του Προέδρου της Κύπρου και από την Ελλάδα,  κυρίως από την αξιωματική αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ Πρόεδρος ο Γ.Α. Παπανδρέου φανατικός υποστηριχτής του ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν, αλλά και ο Κ. Σημίτης και η Ντόρα Μπακογιάννη και πολλοί άλλοι πολιτικοί, πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι).

Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος είναι στην Αθήνα για την τελετή ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε., δέχεται αφόρητες πιέσεις από ευρωπαίους ηγέτες να στηρίξει το ΝΑΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ, αλλά πεισμόνως ανθίσταται. Σε ερώτηση δημοσιογράφων, πως  αντιμετωπίζει  τις  πιέσεις διεθνών και εγχωρίων πολιτικών παραγόντων, προκειμένου να αποδεχτεί το σχέδιο ΑΝΑΝ είχε απαντήσει: «Τι θα μου κάνουν; Είμαι Πρόεδρος, είμαι πλούσιος, έχω καρκίνο, τους γράφω στα αρχ… μου! Καθήκον μου είναι να υπερασπιστώ το κράτος μου».

Σε διάγγελμά του στις 22 Απριλίου 2004, ο Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος, ζήτησε από τους ελληνοκύπριους  πολίτες να καταψηφίσουν το Σχέδιο του Γενικού Γραμματέα, επισημαίνοντας:  «Παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «Κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα»!!

Επί προεδρίας Τ. Παπαδόπουλου στις 1 Μαΐου του 2004 η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ε.Ε. Την ένταξη αυτή χαιρέτησε ο πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος με διάγγελμά του προς τον Κυπριακό λαό επισημαίνοντας:  «Αυτή η ώρα σηματοδοτεί έναν κορυφαίο σταθμό στην Ιστορία της Κύπρου. Το δεύτερο κορυφαίο σταθμό, μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, πριν σαραντατέσσερα χρόνια.     Αυτή η ώρα σημαίνει το ευτυχές τέλος μιας πολύχρονης προσπάθειας και την ελπιδοφόρα αρχή μιας νέας πορείας και μιας νέας εποχής για την Κύπρο.  Την μεγάλη μας χαρά για την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη, επισκιάζουν η λύπη μας γιατί δεν μπορέσαμε να συνεορτάσουμε αυτή την ιστορική στιγμή μαζί και από κοινού με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας»

Στις προεδρικές εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου 2008 ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπέστη δεινή ήττα. Κατέλαβε την τρίτη θέση μένοντας εκτός δευτέρου γύρου. Τον διαδέχτηκε στην προεδρία ο πρόεδρος της Βουλής και Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας.

        Αύριο το τρίτο μέρος της μεγάλης έρευνας-ανάλυσης του Χρήστου Καπούτση:

Το Κυπριακό 50 χρόνια μετά... οι συνομιλίες, τα αδιέξοδα, η εξέλιξη, οι βεβαιότητες  και οι προσδοκίες

The post Ποιοι πολέμησαν και ποιοι ΟΧΙ στην Κύπρο το 1974 -Χρήστος Καπούτσης appeared first on Militaire.gr.