Τα παράδοξα της ουκρανικής εισβολής και της ρωσικής αντίδρασης-Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

05:25 21/8/2024 - Πηγή: militaire

Προς τα πού πηγαίνουμε; Φαντασίες ή αλήθειες;

Γράφει ο

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

     Ελληνιστής

    Με τη (μια) «κοινή λογική», σαν να λέμε «λαϊκή λογική», δεν μπορούμε (δεν θα μπορούσαμε) παρά να πιστέψουμε ότι όλα όσα συμβαίνουν, είναι τώρα περίπου 10 μέρες, στα ρωσο-ουκρανικά σύνορα λογίζονται ως φυσιολογική απόρροια του πολέμου που διεξάγεται στη περιοχή: à la guerre comme à la guerre, φυσικό είναι και οι Ουκρανοί να «μεταφέρουν» τον πόλεμο σε ρωσικό έδαφος.

    Εξ ου και οι διθυραμβικές ιαχές του Ζελένσκι περί «κατοχής» 1000 τετραγωνικών χιλιομέτρων ρωσικής επικράτειας

από τους στρατιώτες του, όπως και η εγκατάσταση κιόλας εκεί μιας ουκρανικής στρατιωτικής διοίκησης.

    «Η εκδίκηση του αδύναμου» κόντρα στον αλαζόνα ισχυρό!

    Ποιητικά η εικόνα είναι δοξαστική για την Ουκρανία και ταπεινωτική για τη Ρωσία.

     Όσο για τα «θύματα του πολέμου», απ’ ό, τι κοινοποιούν οι δημοσιογραφικές ανακοινώσεις, η πραγματικότητα είναι πως σίγουρα δεν πρόκειται για καμία εκατόμβη. Απεναντίας, μάλλον θα πρόκειται για κάτι σαν «παράπλευρες απώλειες», μόνο για να μπορούμε να πούμε πως όντως «πολεμάμε»: ένας μικρός αριθμός νεκρών εκατέρωθεν (οι συνήθεις «άτυχοι» της κατάστασης), ένας μικρός αριθμός αιχμαλώτων εκατέρωθεν, κάποια τανκ κατεστραμμένα και, στην αρχή της «επιχείρησης, δύο – ναι, δύο! – ρωσικά Su-35 που προσπαθούν, λέει το άρθρο,  να ανακόψουν την ουκρανική προέλαση!

     Τώρα βέβαια τα ερωτηματικά είναι πολλά και χωρίς απάντηση.  Così è se vi pare,  όπως αναγραμματίζοντας θα ‘λεγε ο Πιραντέλο.   

      Ο επιμένων όμως διερωτάται: μα πώς γίνεται και αυτόν τον τόσο μεγάλο όγκο στρατιωτών (μερικές χιλιάδες) και στρατιωτικού υλικού (τανκ, φορτηγά,  τεθωρακισμένα, ως και πυροβολικό, πυρομαχικά, κλπ., μόνο τα αεροπλάνα λείπουν!), ο οποίος συγκεντρώθηκε στα σύνορα με τη Ρωσία, κανένας Ρώσος στρατιωτικός «δεν τα είδε» όχι μόνο μέσω των ισχυρών ραντάρ που διαθέτουν, αλλά ούτε και με τους κατάλληλους δορυφόρους τους, «άγρυπνους» απ’ τον ουρανό!

      Κανένας τους «δεν είδε» πού κινούταν και από πού περνούσε τα σύνορα και έμπαινε σε ρωσικό έδαφος. Και προχώρησε τόσο γρήγορα σε βάθος αναγκαστικά αφήνοντας πίσω του ένα κενό όπου θα μπορούσαν οι Ρώσοι να χτυπήσουν τα μετόπισθεν του περικυκλώνοντας το, κάτι που όμως, παραδόξως, δεν έκαναν αφήνοντας μάλλον το ουκρανικό εκστρατευτικό σώμα να διατηρήσει τις επαφές του με τις μονάδες που άφησε πίσω του, στα σύνορα σε ουκρανικό έδαφος.

     Και καμία σοβαρή αντίσταση δεν στήθηκε, αλλά όλος αυτός ο μεγάλος ουκρανικός όγκος, σαν σε περίπατο, κατέλαβε μέσα σε 2-3 μέρες 1000 τετραγωνικά χιλιόμετρα εδάφους σε βάθος τουλάχιστον 35 χιλιομέτρων! και ακόμη προχωράει, λένε.

     Αυτό σημαίνει πως στην «ευκολία» με την οποία οι Ουκρανοί «κατέκτησαν» τόσο ρωσικό χώρο άμεσα αντιστοιχεί και η «ευκολία» με την οποία οι Ρώσοι «άφησαν» τόσο έδαφος στα χέρια των Ουκρανών!

     Και κάτι άλλο πολύ παράξενο, που μάλλον κανένας ίσως δεν «ζύγισε» όπως θα έπρεπε: στην αρχή της προέλασης των Ουκρανών, αλλά και μετά,  οι ρωσικές αρχές μερίμνησαν να «απομακρύνουν» από το «μέτωπο» πάνω από 200.000 Ρώσους κατοίκους!

     Ποιος ξέρει γιατί, θα διερωτηθούν οι αφελείς.

     Η αναχώρηση τόσων κατοίκων θα πρέπει να σημαίνει, συμπερασματικά, πως τα κατακτηθέντα ρωσικά εδάφη των 1000 τ.χ. – ίσως τώρα και 1300 τ.χ. – ουσιαστικά είναι τώρα κενά από πληθυσμό, χωριά, κωμοπόλεις, σπίτια, δρόμους  και πλατείες, τα πάντα  άδεια, κάτι που μπορεί να σημαίνει επίσης:   οι Ουκρανοί πήγαν εκεί όχι για να φύγουν μετά (ένας απλός τουριστικός «πολεμικός περίπατος»!), αλλά για να κουβαλήσουν εκεί ουκρανικό πληθυσμό εν ευθέτω χρόνω;!

    Ο Ζελένσκι δηλώνει πως πριν από όποια συζήτηση ειρήνης πρέπει να δημιουργήσει στο περιοχή του Κουρσκ μια ασφαλής «ουδέτερη ζώνη». Οι λέξεις όμως μπορούν και αλλάξουν κάποια στιγμή. Και ειδικά η λέξη «ουδέτερη» που σήμερα μας φαίνεται λίγο «παράξενη» για την περίπτωση.

    Οι πάντες έχουν σκεφτεί ότι ο Ζελένσκι με αυτή τη ριψοκίνδυνη «κίνηση» του μάλλον ακολούθησε λανθασμένη τακτική και στρατηγική και γενικά λογική χωρίς να υποθέσουμε πως σήμερα μπορούμε να βρισκόμαστε  μπροστά σε ένα «φαινόμενο» που κρύβει πολλές τελικές πραγματικότητες.

     Καλώς εχόντων των πραγμάτων, σήμερα  δεν θα ήταν καθόλου έκπληξη εάν σε δύο-τρεις μήνες, ή και λιγότερο, αποφασιστεί να σταματήσουν οι «εχθροπραξίες» και να ανακοινωθεί η διαδικασία ειρήνευσης.

     Ο Ζελένσκι γνωρίζει καλά πως τα προεδρικά  «ψωμιά» του τελειώνουν οσονούπω, και θα τελειώσουν με την διεθνή αναγνώριση του «ήρωα» που κατέκτησε, μοναδικός στην Ιστορία, ρωσικό έδαφος που θα κατοικήσουν  οι Ουκρανοί.

     Ήδη οι Αμερικανοί έχουν έτοιμο τον «διάδοχό» του. Γι’ αυτούς, ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος, που οι ίδιοι διαχρονικά και συστηματικά  από το 1990 προκάλεσαν μέσω των «τερτιπίων» του ΝΑΤΟ, υπήρξε άκρως ωφέλιμος.

     Απ’ τη μια, τέσταραν επαρκώς τις συμβατικές πολεμικές ικανότητες των Ρώσων, την οικονομική επάρκεια τους και τις διεθνείς χρήσιμες διασυνδέσεις τους, βγάζοντας αρκετά κατάλληλα συμπεράσματα.

     Απ’ την άλλη, βοήθησαν στο έπακρο την πολεμική βιομηχανία τους να ορθοποδήσει γερά μετά από τόσα (πολλά) χρόνια «ειρηνικής αδράνειας»!

     Τέλος, κατάντησαν τους σαχλούς κοινοτικούς ευρωπαίους «συμμάχους» τους αληθινά οικονομικά ράκη και στρατιωτικά εκτρώματα, έτσι ώστε ακόμη περισσότερο κι από πριν να έχουν την ανάγκη της αμερικανικής αδρά πληρωμένης «βοήθειας» και προπαντός παρουσίας, μην και τους «φάει» η ρωσική αρκούδα! Τρομάρα τους.

     Για όλα ετούτα ο Ζελένσκι ήταν ο κατ’ εξοχήν χρήσιμος ηλίθιος! Τώρα μάλλον έφτασε στον τερματικό σταθμό του. Σε λίγο θα αρχίσει μια άλλη τεράστια δουλειά: η ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, πόλεις κατεστραμμένες, υποδομές τσακισμένες και προπαντός ο μισός ουκρανικός αγροτικός χώρος στα χέρια της αμερικανικής BlackRock!

     Ουσιαστικά οι ΗΠΑ θριάμβευσαν, οι Ευρωπαίοι (ως συνήθως) ημικαταστράφηκαν και επιπλέον βρίσκονται έρμαια μιας «ψυχολογικής ανισορροπίας» στις σχέσεις τους με τους Ρώσους στα πλαίσια ενός μέλλοντος πολύ δύσκολης διαχείρισης έτσι όπως βρίσκονται χειροπόδαρα δεμένοι στο Αμερικανικό κάρο με τα χαλινάρια να τους σέρνουν αλύπητα από τα ρουθούνια τους.

     Μέσα σε αυτές τις ευρω-ρωσικές σχέσεις λογίζονται και ουκ ολίγες ζημιές που υπέστη η Ρωσία σε οικονομία και στρατιωτική ισχύ (βλ. λ.χ. ρωσικός στόλος στη Μαύρη Θάλασσα).

     Ωστόσο και για τη Ρωσία πρέπει να έχει φτάσει ο χρόνος της ειρήνης. Εν τοις πράγμασι πέτυχε εκείνο που, πριν από πολλά χρόνια, ήθελε.

     Έως σήμερα η Ρωσία – αλλά και η Ουκρανία – βρίσκονταν στην άβολη θέση να θέλει να κάνει ειρήνη και να μην μπορεί δίχως «να φάει τα μούτρα της». Γι’ αυτό και κάποιος «καλός» δρόμος θα έπρεπε να βρεθεί για να μπορούν, και η Ρωσία και η Ουκρανία, να δεχθούν το «κλείσιμο» όλων των εκκρεμοτήτων που με τον πόλεμο καρκινοβατούσαν.

     Έτσι η Ρωσία θα πάρει όσα ζητούσε (Ντονμπάς, Κριμαία), η Ουκρανία θα «κατακτήσει με το σπαθί της» ένα κομμάτι εδάφους της πανίσχυρης Ρωσίας.

     Όσο για τα υπόλοιπα «θέματα» που «εκκρεμούν»(αποναζιστοποίηση, ουδετερότητα, εισδοχή στην ΕΕ),  αρκούν οι «κατάλληλοι» ηγέτες στην Ουκρανία, με έμφαση στη σχέση της με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, για να αρθούν τα εμπόδια και νη χώρα να μπει σε τροχιά δημοκρατικού περιεχομένου.

     Σε όλη αυτή την «ουκρανική» ιστορία αγρίων επαληθεύεται το ειρωνικό λεγόμενο του Χάρυ Κλυν: «Και βγήκαν όλοι νικητές και χάσαν όλοι οι άλλοι»! Για γέλια και για κλάματα.

     Το θέμα όμως είναι να βγουν οι πάντες  λίγο-πολύ ικανοποιημένοι. Επομένως και η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» δεν είναι απίθανο να θεωρήσει (και να το χειροκροτήσει κιόλας) πως αυτός ο πόλεμος υπήρξε αναγκαίος και βολικός ώστε ορισμένες καταστάσεις χρόνιας γάγγραινας να «ιαθούν» επιτέλους, και μάλλον οριστικά,  και πως ό, τι (θα) ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί με ειρηνικό τρόπο (διπλωματία, καλή θέληση, καλή τη πίστη), υπάρχει τώρα ο τρόπος της λύσης του, έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από το ύψος των ανθρώπινων θυσιών.

     Εάν σήμερα σταματούσε ο πόλεμος, μήπως και όλοι οι έως τότε νεκροί δεν θα είχαν ήδη ξεχαστεί;!

     Ίσως όλα αυτά να φαίνονται φαντασίες, αν και έχουμε την αίσθηση πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πολύ καλοσχεδιασμένο σχέδιο, δεκτό από όλες τις πλευρές πίσω από την ακόμα συνεχιζόμενη αδιαλλαξία, και κατάλληλο για να τερματιστεί η σύγκρουση χωρίς κανένας να φανεί πως ηττήθηκε ή νίκησε πανηγυρικά.

     Το μόνο που σήμερα εμφανίζεται, έτσι όπως μαρτυρεί η γενική κατάσταση ως  ένα περιβάλλον ρευστό με άγνωστες προοπτικές για το μέλλον, είναι το σύμπλεγμα – μεγάλων διαστάσεων και βάθους – των σχέσεων ΕΕ και Ρωσίας, σχέσεις τις οποίες οι Αμερικανοί κατόρθωσαν, σε αυτά τα δύο τελευταία χρόνια, να χειραγωγήσουν τόσο καλά ώστε να τις καταστήσουν μηδαμινές και εξωφρενικά εχθρικές, με απύθμενη ζημιά για τους Ευρωπαίους.

     Υπάρχει επίσης και ένας δεύτερος παράγων που σίγουρα θα επηρεάσει και θα καθορίσει σφόδρα την εξέλιξη των πραγμάτων: και αυτός απαντά στο πρόσωπο εκείνου που θα καταλάβει προσεχώς τη πολυθρόνα του «ένοικου» του Λευκού Οίκου.

     Ξέρουμε όμως τί και πώς είναι η «πολιτική».

     Οι επόμενοι τρεις-τέσσερις  μήνες θα είναι ασφαλώς κρίσιμοι όχι μόνο για το «γεγονός-πόλεμος» στην Ουκρανία με όλους τους διεθνείς αντίκτυπους του, αλλά προπαντός για τα μετά του πολέμου που θα παραχθούν μέσα σε όλο το αναπόφευκτο πολιτικό πανόραμα,  προπαντός στα καθ’ ημάς «ευρωπαία» θέματα που καίνε.

     Σχέσεις λοιπόν ΗΠΑ –Ρωσία, σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας, Ουκρανία και ΕΕ, σχέσεις Ρωσίας-Ουκρανίας, το τρίγωνο Τουρκία-Ρωσία-ΗΠΑ με ουκρανικές πτυχές: πολύ πιθανόν να είναι τα κυριότερα πλέγματα  πολιτικών/οικονομικών εξελίξεων που μπορεί να επιφέρουν σημαντικές αλλαγές σε όλη την ευρωπαϊκή Ήπειρο.

     Ας ελπίσουμε προς το καλύτερο, επιτέλους! Για μια φορά!

                                                                                     

The post Τα παράδοξα της ουκρανικής εισβολής και της ρωσικής αντίδρασης-Κρεσέντσιο Σαντζίλιο appeared first on Militaire.gr.