«Ζ’ ΜΑΚ, μια μονάδα-οικογένεια…Είδος προς εξαφάνιση»-Νίκος Σκιαδάς

05:40 4/6/2024 - Πηγή: militaire

Γράφει οΝΙΚΟΣ ΣΚΙΑΔΑΣ

ΜΟΝΑΔΑ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ  … ΕΙΔΟΣ ΠΡΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Στην στρατιωτική μου καριέρα, ως Αξκός Ειδικών Δυνάμεων, γνώρισα πολλούς διοικητές και συνεργάστηκα στενά με συναδέλφους Αξκούς και Υπξκούς, προκειμένου να πετύχουμε όλους τους στόχους που είχαν τεθεί από τη διοίκηση. Τον Αύγουστο του 1996, λίγους μήνες μετά από την «σφαλιάρα των Ιμίων», που δεν μπορέσαμε οι υπηρετούντες στις Ειδικές Δυνάμεις  στρατιωτικοί -και όχι μόνο- να αποδεχθούμε, το άσχημο αποτέλεσμα της ολιγωρίας και ανικανότητας της πολιτικής ηγεσίας αλλά και των υψηλά ιστάμενων στρατιωτικών στις αποφάσεις

τους που έφεραν ταπείνωση, αισθανθήκαμε λύτρωση όταν μάθαμε ότι αποφασίστηκε να δημιουργηθεί μια μονάδα πρότυπο, με προσωπικό επαγγελματίες μόνο, όχι στρατιώτες θητείας και θα εξοπλιστεί κατάλληλα για να αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις οπουδήποτε στον Ελλαδικό χώρο.

Παρουσιάστηκα με μετάθεση στην υπό-δημιουργία νέα μονάδα και πήρα το πρώτο μου σοκ όταν ο Δκτης της Μονάδας καθόταν πίσω από ένα τραπεζάκι εκστρατείας, σε μια καρέκλα εκστρατείας και υπήρχαν κανονισμοί και βιβλία στο πάτωμα στην μια πλευρά του δωματίου που η προηγούμενη χρήση του ήταν …. αποθηκευτικός χώρος!

Κρεβάτια εκστρατείας, ΤΟΛ (tôle)  Β΄ ΠΠ, 2 μπάνια μόνο χωρίς ζεστό νερό και τα 120 άτομα του 1ου Λόχου στοιβαγμένα λες και μόλις γυρίσαμε από ... την καταστροφή της Σμύρνης!

Αρχίζουν οι πρώτες εκπαιδεύσεις και όσες περισσότερες είναι οι δυσκολίες, τόσο περισσότερο συσφίγγονται οι δεσμοί Αξκών, Μον. Υπξκών και νέων ΕΠΥ που είναι και η μεγαλύτερη μάζα, με αίμα να βράζει, απίστευτες ικανότητες και εξαιρετικές αντοχές σε δυσκολίες και εμπόδια.

Ο Δκτης μας ήταν πάντα ΠΑΡΩΝ, ημέρα ή νύχτα, στη στεριά ή στη θάλασσα, παρακολουθούσε και όταν έπρεπε έκανε τις διορθώσεις που ήταν αναγκαίες. Ήταν ο άνθρωπος που πέρασε πιο δύσκολα από όλους μας, γιατί είχε να αντιμετωπίσει τα κόμπλεξ και την άρνηση κατανόησης τρόπου λειτουργίας επαγγελματικών Μονάδων από προϊσταμένους του, τα τεράστια εμπόδια γραφειοκρατίας έναντι της Μονάδας καθώς και την συνεχή άρνηση πάρα πολλών ανωτέρων του να τρέξουν διαδικασίες και προμήθειες με ρυθμούς αναγκαιότητας και όχι … δημοσίου! Τον αγαπήσαμε όλοι πολύ, γιατί ήταν πάντα αυτός που πρώτος θα μας υπερασπιζόταν στα όποια λάθη μας, έδειχνε στους ανωτέρους τους ποιοι ήταν αυτοί που είχαν δουλέψει σκληρά για να έρθει κάποιο αποτέλεσμα και πάντα μας έλεγε «ότι πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει ή να γίνει αλλιώς να το προτείνεται και εμείς τελικά σαν Μονάδα θα εφαρμόζουμε το πιο λειτουργικό και επιχειρησιακά λογικό». Αποτέλεσμα ήταν ΟΛΟΙ ΜΑΣ να ψάχνουμε να βελτιώσουμε τρόπους εργασίας, κινήσεις πεδίου μάχης, συνεργασίες, επικοινωνίες μέχρι και το πως θα φοράμε σκουφάκια και πότε. Οι χειριστές ελαστικών λεμβών μεγαλούργησαν και έκαναν την συντήρηση να μοιάζει με καλοσχεδιασμένο χορευτικό με μηχανές βαριές 55 HP, όσοι ήξεραν πολεμικές τέχνες εξέλιξαν την Φυσική Αγωγή Μάχης σε χορευτικό τύπου «πρόσεχε τα βήματα μου και κάνε αυτό που σου λέω γιατί αλλιώς θα σου γυρίσω το σβέρκο και θα βλέπεις την πλάτη σου για μια βδομάδα». Οι ελεύθεροι σκοπευτές έραβαν και κατασκεύαζαν ειδικές εξαρτήσεις μάχης, ενώ ταυτόχρονα πειραματίζονταν με πυρομαχικά και αποστάσεις. Δεν υπήρχε άεργος στην Μονάδα, την οικογένειά μας!

Ποτέ δεν φοβηθήκαμε το πρόγραμμα και ότι και να μας είχε ζητηθεί -αιφνίδια ή προγραμματισμένα- προσπαθούσαμε να το κάνουμε όσο γίνεται πιο σωστά. Άκουγες μόνο φωνές και μικρά ονόματα από όλες τις ομάδες, γιατί ήμασταν οικογένεια. Η ευγενής άμιλλα ήταν πάντα παρούσα, γιατί οι τελευταίοι πάντα κάτι χάνουν, ακόμα και αν είναι «κέρασμα στους πρώτους». Το επιτελείο της Μονάδας δεν ήταν του γραφείου και της θεωρίας, αλλά συμμετείχε και ήταν πάντα δίπλα μας για να βοηθά και να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα. Η συνεργασία όλων των στελεχών ανεξαρτήτως καθηκόντων, ήταν σε τέτοιο βαθμό που θύμιζε… οικογένεια!

Η ηγεσία έβλεπε τα απτά αποτελέσματα στις διάφορες ασκήσεις και εκπαιδεύσεις, αλλά παρόλα αυτά δεν ήθελε να αποχωρισθεί η Μονάδα το μη επιχειρησιακό έργο των υπολοίπων Μονάδων και δώσε αντιπροσωπείες και παρελάσεις και βάλε και το κράνος με το λέιζερ για να «πάθουν πλάκα σου λέω» σε μια μονάδα που όλοι ακόμα και ο Δκτής μας προτιμούσαμε να είναι … φάντασμα. Και ήταν φάντασμα, γιατί ήμασταν τις πιο πολλές ώρες στη Μονάδα που ήταν σπίτι μας, στα βουνά ή τις θάλασσες για να ρυθμίζουμε την αδρεναλίνη μας  και κάποιες λίγες ώρες στο 2ο σπίτι μας με την οικογένειά μας την μικρή!

                                             

Δεν ήταν εικόνα από Ελλάδα, καρέ Αξκών σε αντιτορπιλικό γεμάτο ανωτάτους και τον Υπουργό Άμυνας με τον Κυβερνήτη να ανακοινώνει στον Υπουργό ότι η άσκηση δεν μπορεί να εκτελεστεί λόγω καιρικών συνθηκών και θα επιστρέψουμε στην βάση μας και να ακούγεται η φωνή του Δκτή μας ότι Μονάδα μπορεί να δράσει και αν εγκρίνει ο κ. Υπουργός θα γίνουν όλα όσα έχουν σχεδιαστεί. Σίγουρα ήταν η πρώτη φορά που στο Αιγαίο απλές φουσκωτές λέμβοι με ομάδες μάχης πάλευαν με κύματα που σε βύθιζαν στην ίσαλο γραμμή και την επόμενη στιγμή σε ανέβαζαν στο ύψος του καταστρώματος και νόμιζες ότι θα σε εκσφενδονίσει η θάλασσα πίσω στο πλοίο σαν να μην σε θέλει. Όσο ψηλά και αν ήταν τα κύματα όμως, τόσο ψηλά ήταν και η περηφάνια μας και το γόητρο της Μονάδας που ο Δκτής μας είχε χτίσει. Κερδίζαμε το σεβασμό και την εκτίμηση των υπολοίπων που συνεργαζόμασταν μέσα από τους κόπους μας και χτίζαμε σχέσεις εμπιστοσύνης, όπως … μια οικογένεια με τους συγγενείς.

Δυστυχώς, η ηγεσία νόμιζε ότι το προσωπικό που είχε αποδεδειγμένα εξαιρετικές επιδόσεις -όχι οι Αξκοί και Μ.Υπξκοί που σε 3 ή 4 χρόνια θα έπαιρναν μετάθεση- ήταν έτοιμο «ως φάρμακο για πάσα νόσον». Δεν σκέφτηκε κανείς, ότι οι ρυθμοί εργασίας ήταν εξαντλητικοί, ότι δεν μπορείς να είσαι μέσα στη μονάδα 24 ώρες το 24ωρο, ότι υπάρχουν και οικογένειες πίσω από τους μαχητές. Ο Δκτής μας μετατέθηκε και φυσικά όπως γίνεται πάρα πολλές φορές ότι χτίζει κάποιος έρχεται ο επόμενος για να το γκρεμίσει και να χτίσει το δικό του οικοδόμημα που θα είναι … «πιο καλό από του προηγούμενου». Έτσι στην λήξη της 5ετίας πολλών άξιων, ικανών και εξαιρετικών χαρακτήρων ΕΠΥ ήρθαν οι παραιτήσεις. Και καλά πως ξέρεις ότι αυτοί που έφυγαν ήταν άριστοι και όσοι προσελήφθησαν μετά δεν ήταν το ίδιο καλοί; Το απέδειξε η ίδια η ζωή, γιατί όλοι αυτοί που ξέρω πολύ καλά έναν προς έναν, βρήκαν το δρόμο τους άμεσα, μεγαλούργησαν, έγιναν πολύ πετυχημένοι και απολαμβάνουν όλα όσα δεν φρόντισε η ηγεσία να προβλέψει να τους δώσει και να καρπωθεί τα οφέλη της συνολικής τους απόδοσης. Και εμείς όλοι που ζήσαμε μαζί τους χαιρόμαστε με τις επιτυχίες τους σαν να είναι αδέλφια μας, γιατί ήταν μέλη στην οικογένειά μας!!! Όλα όσα διδαχτήκαμε και μας ένωναν στην οικογένειά μας αποτέλεσαν βασικά εφόδια για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής με επιτυχία.

Ως επιστέγασμα των όσων προανέφερα ο Δκτής μας 28 χρόνια μετά, έδωσε ξαφνικά «συναγερμό» για να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί στην έδρα της Μονάδας να θυμηθούμε τα παλιά. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες είπαν:

«ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ: Ένας ονειροπόλος αλλά αποφασισμένος Δκτής ,ικανοί εκπαιδευτές και ένα τσούρμο με ενθουσιώδεις πιτσιρικάδες πήγαν κόντρα σε όλες τις προβλέψεις και δημιούργησαν με καινοτόμες πρακτικές και πολύ ιδρώτα, τον μύθο της Μονάδας .

ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ: Ένας καταξιωμένος πρώην Δκτής και ένα τσούρμο με ενθουσιώδεις μεσήλικες ξανάσμιξαν μετά από πολλά χρόνια ,διατηρώντας το καταδρομικό πνεύμα και αποδεικνύοντας τους μεταξύ τους αδελφικούς και συναδελφικούς ισχυρούς δεσμούς που τους δένουν αναπόφευκτα από τότε μέχρι το αύριο.

ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: Με την ευχή να παραμένουν όλοι υγιείς αναμένουν τον επόμενο «συναγερμό» για μια ακόμη συγκέντρωση τους με τον ίδιο συγκινησιακό χαρακτήρα.

Ήταν μια εξαιρετική βραδιά!!! Η μεγάλη συμμετοχή απέδειξε την αγάπη και το δέσιμο αυτής της οικογένειας. Για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν για εμάς ήταν εκεί!!!    

Ζ΄ ΜΑΚ για πάντα !!!»

Με την ελπίδα μόνο τέτοιοι διοικητές να υπάρχουν στις Μονάδες μας, οι Μονάδες να είναι οικογένειες και οι συνεργασίες ισχυρές, αληθινές και με όραμα και πολλά χρόνια μετά όταν συναντιούνται ξανά να παραμένουν στο μυαλό ως, ο Δκτής μας, ο Λοχαγός μου, ο διμοιρίτης μου, ο Λοχίας μου!!!

Άραγε τι κάνει η ηγεσία σήμερα για να μετατρέπει τις Μονάδες σε οικογένειες;

Τίποτα δυστυχώς, γιατί ο Δκτης δεν έχει ποια εξουσία αλλά φόβο μόνο, το προσωπικό έχει προβλήματα, οι στρατιώτες θητείας πολλά παράπονα για χρησιμοποίηση ως «βοηθητικοί μόνο» και οι ηγεσίες μιλούν για τον συντελεστή ισχύος που είναι το προσωπικό τους, αλλά οι διαταγές και τα χρήματα πάνε σε υλικά και εξοπλισμούς μόνο. Το δε ήθος σε υψηλόβαθμες θέσεις πρέπει να είναι μάλλον προσόν που δεν είναι απαραίτητο!!!

Αισιοδοξώ οι Μονάδες – οικογένειες να πολλαπλασιαστούν και η ηγεσία να δώσει στο προσωπικό όσα δικαιούται γιατί μόνο λόγια δεν λύνουν προβλήματα και επιδρούν ΑΜΕΣΑ σε ηθικό και απόδοση. Οι καιροί απαιτούν επαγρύπνηση.

Ο πάντα αισιόδοξος,

Νίκος Σκιαδάς, Ανχης εα Ειδ. Δυνάμεων

The post «Ζ’ ΜΑΚ, μια μονάδα-οικογένεια…Είδος προς εξαφάνιση»-Νίκος Σκιαδάς appeared first on Militaire.gr.