Η άγνωστη «Σπιναλόγκα» της Ύδρας. Οι λεπροί εξορίζονταν στο μικρό βραχονήσι και όταν πέθαιναν, θάβονταν σε χωράφια που οι ντόπιοι θεωρούσαν στοιχειωμένα

22:51 22/6/2020 - Πηγή: Mixani tou Xronou

Ένα μικρό ακατοίκητο βραχονήσι, απέναντι από τη διάσημη παραλία του Βλυχού στην Ύδρα, ήταν κάποτε τόπος εξορίας για τους λεπρούς και τους «μολυσμένους» ολόκληρου του Αργοσαρωνικού. 

Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’50 που τα φάρμακα και οι αποτελεσματικές θεραπείες άρχισαν να διαδίδονται ευρέως στην Ελλάδα, οι λεπροί αντιμετωπίζονταν ως απόβλητοι της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διάσημη Σπιναλόγκα, το νησί-λεπροκομείο

στην Κρήτη, που είχε μετατραπεί σε μία «πολιτεία μολυσμένων» πλήρως αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο.

Ωστόσο, η Σπιναλόγκα δεν ήταν ο μοναδικός τόπος εξορίας των λεπρών. Οι νοσούντες αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό και αποβάλλονταν από τις κοινωνίες των υγιών σε όλη την ελληνική επικράτεια. Άτυπα λεπροκομεία και αυτοσχέδιοι χώροι απομόνωσης λειτουργούσαν σε πολλές απομονωμένες περιοχές. Εκεί δεν μεταφέρονταν μόνο λεπροί, αλλά φυματικοί, καθώς και άνθρωποι που έπασχαν από ελονοσία. Ένας τέτοιος τόπος ήταν και το νησάκι του Βλυχού στην Ύδρα.

Το νησάκι του Βλυχού βρίσκεται απέναντι από τον ομώνυμο οικισμό της Ύδρας. Η ιστορία του είναι σχετικά άγνωστη, ακόμα και για τους ντόπιους. Μόνο οι παλιοί γνωρίζουν το σκοτεινό παρελθόν.

Μέχρι σήμερα, στις απόκρημνες πλαγιές του υπάρχουν ερείπια από κτίσματα, εγκαταλελειμμένα σπίτια, καθώς και ένας μικρός ναός. Κάποιος που δεν ξέρει την ιστορία, εύλογα θα αναρωτιόταν ποιος μπορεί να επέλεγε να ζήσει σε ένα τέτοιο μέρος, απομονωμένος από τους ανθρώπους και πλήρως αποκομμένος από τον πολιτισμό.

Ο υδραίος πλοίαρχος Κώστας Γεωργακόπουλος δίνει την απάντηση. Με το πλοίο του «Δέσποινα», μεταφέρει ανθρώπους από το λιμάνι της Ύδρας σε όλες τις παραλίες και τους οικισμούς του νησιού. Έτσι, αναπόφευκτα διασχίζει και τους θαλάσσιους δρόμους που οδηγούν στο μικρό νησάκι. Όπως μας πληροφόρησε πρόκειται για την άγνωστη «υδραίικη Σπιναλόγκα».

Ερειπωμένο σπίτι στην ήπια πλευρά του νησιού.Διαβάστε ακόμα: Το συγκλονιστικό φιλμ του 1927 με τους λεπρούς στην Σπιναλόγκα. Το δράμα των παιδιών που, αν και υγιή, βρέθηκαν στη εξορία με τους άρρωστους γονείς τους

Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι λεπροί της Ύδρας και των κοντινών περιοχών στέλνονταν εκεί γιατί οι νησιώτες φοβούνταν ότι θα τους κολλήσουν την ασθένεια. Εξάλλου θεραπεία δεν υπήρχε και η νόσος θεωρούταν μεταδοτική.

Το βραχονήσι βρισκόταν σε απόσταση 700 μέτρων από την ακτή και ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς ήταν κολυμπώντας. Λιμανάκι για να προσδεθούν τα πλοία δεν υπήρχε, ενώ η μοναδική είσοδος ήταν ένα μικρό μονοπάτι στη μία πλευρά του. Οι νέοι κάτοικοι κατασκεύασαν πέτρινα σπίτια κι ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη.

Ζούσαν σχεδόν στοιβαγμένοι στα μικρά κτίσματα, έχοντας στη διάθεσή τους τα απολύτως απαραίτητα, σε συνθήκες πλήρους καραντίνας. Μικρά πλοία μετέφεραν προμήθειες μία φορά την εβδομάδα και  όταν υπήρχαν θύματα συνέλεγαν τους νεκρούς για να τους μεταφέρουν για ταφή στην Ύδρα. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν κατέληγαν στο κοιμητήριο του νησιού, αλλά κηδεύονταν χωριστά από τους υπόλοιπους νησιώτες.

Ερείπια σπιτιών στην αποκαλούμενη Σπιναλόγκα της Ύδρας. Κάθε ένα από αυτά κρύβει την απελπισία και την μοναξιά των εξορίστων

Οι αυτοσχέδιοι τάφοι των λεπρών δημιουργήθηκαν κοντά στο Βλυχό, ακριβώς απέναντι από το νησί – εξορία και έμειναν γνωστά ως «ευλογιάρικα». Με τα χρόνια, πολλοί θρύλοι στοίχειωσαν τη φήμη τους. Οι ντόπιοι τα βράδια άκουγαν θορύβους, τους οποίους ασφαλώς συνέδεσαν με τους λεπρούς. Πίστευαν ότι τα πνεύματά τους έβγαιναν από τους τάφους και περιφέρονταν στο νησί.
Στην πραγματικότητα, οι θόρυβοι που άκουγαν δεν ήταν παρά οι συγγενείς των νεκρών που πήγαιναν τακτικά για να ανάψουν τα καντήλια.

Τα «ευλογιάρικα» ήταν μια άγονη και βραχώδης περιοχή, απέναντι από το νησί -εξορία, όπου θάβονταν οι λεπροί.

Σήμερα, το νησάκι του Βλυχού είναι ιδιόκτητο. Από τα κτίσματα σώζεται μόνο το εκκλησάκι, το οποίο έχει συντηρηθεί και κάθε χρόνο τελείται λειτουργία για τον Άγιο Ιωάννη. Τα μισογκρεμισμένα πέτρινα κτίσματα είναι η μόνη ζώσα ανάμνηση των ανθρώπων που κάποτε ζούσαν απομονωμένοι στις βραχώδεις πλαγιές του μικρού νησιού.

Προς τιμήν του Άγιου Ιωάννη τελείται κάθε χρόνο λειτουργία στο μικρό εκκλησάκι.ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙ: DESPINA I, II, IIIΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΤΑΞΙ: DESPINA I, II, III

Για περιηγήσεις στις δυσπρόσιτες παραλίες της Ύδρας και των γειτονικών ακτών του Αργοσαρωνικού, ο Κώστας Γεωργακόπουλος διαθέτει τρία από τα καλύτερα θαλάσσια ταξί του νησιού. Τα Δέσποινα Ι, ΙΙ και ΙΙΙ πραγματοποιούν καθημερινά δρομολόγια και μεταφέρουν δεκάδες τουρίστες και ντόπιους στον Βλυχό, το Μετόχι, την Ερμιόνη ή όπου αλλού υποδείξουν οι επιβάτες.

Διαβάστε στη «ΜτΧ»: Ο φοιτητής της Ιατρικής που αγωνίσθηκε στη Σπιναλόγκα. Ο Επαμεινώνδας Ρεμουντάκης άλλαξε τη ζωή των λεπρών και παντρεύτηκε στο νησί γκέτο 

The post Η άγνωστη «Σπιναλόγκα» της Ύδρας. Οι λεπροί εξορίζονταν στο μικρό βραχονήσι και όταν πέθαιναν, θάβονταν σε χωράφια που οι ντόπιοι θεωρούσαν στοιχειωμένα appeared first on ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.