Επιστροφή κανονικότητας…

Ο Γιάννης Πρετεντέρης κάνει την πλάκα του τις καθημερινές στο ραδιόφωνο του «Θέματος» , όπου διανθίζει τα πολιτικά σχόλια με τις μουσικές που του αρέσουν. Κατά τα άλλα, κρατάει τη μισή τελευταία σελίδα των «Νέων», έχει εδώ και κάτι αιώνες το «Βήμα» – και περιμένει την επιστροφή του «Mega».

Υπό μία έννοια, ο Πρετεντέρης δεν μας υπενθυμίζει απλώς ότι υπάρχει κανονικότητα – είναι η κανονικότητα: τα άρθρα του διαβάζονται και από εκείνους που θεωρούν ότι γράφει καλύτερα από όλους στα ελληνικά , αλλά και από εκείνους που χαίρονται να τον βρίζουν – όπως παλιά. Στα χρόνια των Μνημονίων, όλοι χαίρονταν

να βρίζουν όσους έγραφαν δημόσια – όχι ειδικά τον Πρετεντέρη, αλλά τους πάντες, τους οποίους όμως θεωρούσαν μικρούς ή λιγότερο μικρούς Πρετεντέρηδες.

Ο Πρετεντέρης γράφει καλά. Πολύ καλά. Αλλά ήταν – και παραμένει – επιδραστικός , επειδή συνδυάζει τον κυνισμό με την κοινή λογική. Αν και εδώ που τα λέμε, τι είναι στην πραγματικότητα ο κυνισμός; Να μπορεί κάποιος να βλέπει τις δυνάμεις της Ιστορίας – και να τις καταγράφει, χωρίς οπαδισμό ή εμμονές που ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα.

Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι η κοινή λογική – ο Πρετεντέρης δεν παριστάνει ότι εκφράζει τον εργάτη, τον αγρότη , τον φοιτητή. Εκφράζει τη μεσαία τάξη – αυτή την αδιόρατη κοινωνική ομάδα, που τα κόμματα προσπαθούν να ορίσουν χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Είναι το όριο στις 20.000 ευρώ; Στις 30.000; Στις 50.000; Κανείς δεν ξέρει – άλλωστε, δεν είναι θέμα χρημάτων. Προσεχώς, στα εξουσιοδοτημένα Μέσα. Και στις οθόνες μας…

Keywords
Τυχαία Θέματα