Η αυτοκαταστροφική πορεία του Αλέξη Τσίπρα

00:01 16/10/2021 - Πηγή: Mononews

Ο αντί-αμερικανισμός που εκδήλωσε ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την υπογραφή της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ της χώρας μας και των ΗΠΑ δεν θα όφειλε να προξενεί κατάπληξη.

Αντίθετα, έκπληξη θα προκαλούσε ακόμη και η σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ ή έστω και η προσχηματική θέση της επιφύλαξης για δήθεν μελέτης της, που υιοθέτησε με την Ελληνό-Γαλλική συμφωνία.

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ

κατάφερε να κυβερνήσει (τρόπος του λέγειν) για τέσσερα χρόνια τείνουμε να ξεχάσουμε μερικούς βασικούς παράγοντες.

Πρώτο, ποτέ δεν κατέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ την πλειοψηφία—είτε την κοινοβουλευτική (κυβέρνησε εκμεταλλευόμενος την ακόρεστη δίψα του Πάνου Καμμένου για εξουσία) είτε την σχετική των ψηφοφόρων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και παραμένει ένα κόμμα μειοψηφίας. Και ως κόμμα μειοψηφίας μπορεί άνετα να εκφράζει ριζοσπαστικές απόψεις.

Δεύτερο, η δομή του κόμματος παραμένει βαθιά στερεωμένη σε πρότυπα αυταρχισμού. Η καμαρίλα που το διοικούσε πριν ξεκινήσει η πορεία της ανόδου του στην εξουσία παραμένει η ίδια. Η αποχώρηση της άκρας αριστεράς (Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κ.α.) ήταν αποτέλεσμα του ρεαλιστικού συμβιβασμού που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Ήταν κίνηση τακτικής υποχώρησης με στόχο το μεγαλύτερο έπαθλο. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι άλλαξαν η νοοτροπία, η ιδεολογία, οι αρχηγικοί μηχανισμοί. Απλά, ψυχρά και πρακτικά, μερικοί σύντροφοι θυσιάστηκαν προκειμένου να κατακτηθεί η εξουσία.

Η έχθρα προς τους… μιλιταριστές – ιμπεριαλιστές είναι έτσι βαθιά ριζωμένη στο DNA του κόμματος. Θα ήταν αδύνατο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να είχε σιωπήσει ή να είχε στηρίξει την συμφωνία επικαλούμενος το εθνικό συμφέρον. Θα είχε τότε αντιμετωπίσει τέτοια εσωκομματική κατακραυγή από τα γκρουπούσκουλα που αποτελούν τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα είχε κινδυνεύσει η ήδη κλονισμένη εσωκομματική ισορροπία.

Μπορεί, τελικά, ο κ. Τσίπρας να θέλει να μετακινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά. Το εγχείρημα, όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τους δύο λόγους που αναφέραμε πιο πάνω: την γνώση ότι ως μειοψηφικό κόμμα δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ψήφους από τα αριστερά του, και την κομματική δομή που επιτρέπει—παρά τα αρχηγικά χαρακτηριστικά της– την εκδήλωση έντονων διαφωνιών όταν και εφόσον αμφισβητείται το DNA του κόμματος.

Το παιγνίδι ισορροπίας παραπέμπει πραγματικά στα δύο πρόσωπα του Ιανού. Για να κρατήσει μαντρωμένα τις ιδεολογικές ομαδούλες (που έτσι κι αλλιώς έχουν την τάση να κάνουν την τρίχα τριχιά) ο Αλέξης Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να στηρίξει παραδοσιακές θέσεις του κόμματος – τον αντί-αμερικανισμό, την απόρριψη των εξοπλισμών, την θεοποίηση του κράτους, την εχθρότητα προς τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό γίνεται με κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται.

Ταυτόχρονα, όμως, θέλει να ανοίξει πόρτα προ το κέντρο. Γνωρίζει πολύ καλά πως με την παραδοσιακή ρητορική δεν θα το καταφέρει. Γι’ αυτό, όταν του δίνεται η ευκαιρία προσπαθεί να αλιεύσει όποια ευκολόπιστα θηράματα βρει. Ξαφνικά, δηλαδή, η ρητορική αλλάζει και ο Αλέξης Τσίπρας θυμάται τις μεσοαστικές καταβολές του.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατο να μην γνωρίζει ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας υποστηρίζει την συμμαχία με την Γαλλία.

Και ότι η πλειοψηφία βλέπει θετικά την συμφωνία με τις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι, με αυτά τα δημοσκοπικά δεδομένα, υποχρεώνεται να αποκηρύξει και τις δύο, δείχνει την ισχύ της αριστεράς πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ και τον εγκλωβισμό έτσι της ηγεσίας του σε θέσεις που απομακρύνουν το κόμμα από την εξουσία.

Σε σημαντικό βαθμό, αυτές είναι κινήσεις απελπισίας. Είναι σίγουρο πως αν ο κ. Τσίπρας είχε υποστηρίξει τις δύο συμφωνίες θα είχε κερδίσει σε προοπτική ψήφων. Κι αυτό είναι στο κάτω-κάτω ο στόχος ενός πολιτικού κόμματος. Ταυτόχρονα, όμως, θα είχε προκαλέσει τέτοιους εσωτερικούς κλυδωνισμούς που θα μπορούσαν να φτάσουν στην αποχώρηση κάποιων ομάδων.

Για την αδυναμία του κόμματος να ανακάμψει δημοσκοπικά, φταίει η αλλοπρόσαλλη πολιτική του. Συνθλιβόμενη η ηγεσία του ανάμεσα σε δύο ογκόλιθους καταλήγει να κατηγορεί τα πάντα, τα διαφωνεί με όλα, να λέει διαρκώς όχι.

Με αυτόν τον τρόπο η εξουσία ολοένα και θα απομακρύνεται. Εξάλλου, η πολιτική του ώριμου φρούτου που επαγγέλλονται μερικοί Συριζαίοι, ελάχιστη απήχηση έχει πλέον στην ελληνική κοινωνία.

Ο δρόμος δεν είναι απλά μακρύς. Είναι αδιέξοδος.

Διαβάστε επίσης:Οι αδυναμίες που ανέδειξε η κακοκαιρίαΠέστε όχι στην γραφειοκρατία κ. Γεωργιάδη