Η Σία, οι τραμπούκοι και ο σύντροφος που ξέχασε την περιφρούρηση

08:08 11/9/2021 - Πηγή: Mononews

Βοή λαού, ναι! Αλλά για την έλλειψη σεβασμού προς το νεκρό. Για την αθλιότητα της βεβήλωσης της ιερής στιγμής του ύστατου χαίρε οικείων και φίλων προς τον κεκοιμημένο. Για την οφειλόμενη απόδοση τιμής από την πολιτεία προς ένα μεγάλο δημιουργό. Για την καταπάτηση του δικαιώματος  του πλήθους των ανθρώπων που έσπευσαν μ΄ένα λουλούδι στο χέρι και με το τραγούδι στο στόμα να τον συνοδέψουν στο τελευταίο του ταξίδι.

Αυτή είναι η οργή λαού. Απέναντι στην την ομάδα των χουλιγκάνων που νομίζουν ότι είναι αναρχικοί και συγκεντρώθηκαν έξω από τη Μητρόπολη στην κηδεία

του Μίκη για να προβοκάρουν τη σημασία της ημέρας και να προσβάλλουν τη μνήμη του εκλιπόντος. Κυρίως όμως, απέναντι σε κάτι Συριζαίους, κατά συρροήν και κατ΄ εξακολούθησιν διαστρεβλωτές της αλήθειας, επώνυμα στελέχη του κόμματος, που προσπάθησαν να πείσουν τους οπαδούς τους, ότι …σείστηκε η πλατεία από τα συνθήματα κατά του πρωθυπουργού. Κι ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, ήταν μια αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση κατά της Δεξιάς, κι ακόμα παραπέρα, ότι όπου να ΄ναι πέφτει η κυβέρνηση! (…κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί, /τον έχω βαρεθεί», όπως έγραφε όμως και ο Βολφ Μπίρμαν).

Της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου πρωτοστατούσης το μύθευμα διακτινίστηκε με όλα τα μέσα και ασφαλώς κάποιοι από τους οπαδούς της το κατάπιαν αμάσητο. Αυτοί οι πενήντα – εκατό  νεαροί που γιουχάριζαν τον Μητσοτάκη κι άλλους πολιτικούς, αμαυρώνοντας με την μίζερη ύπαρξή τους μια τελετή συγκίνησης και θλίψης για την απώλεια του ανδρός, έγιναν για τον ΣΥΡΙΖΑ  …πλήθη λαού. Οι φωνές και τα συνθήματα, αντί να αποδοκιμαστούν ως απαράδεκτα για τον τόπο, τη στιγμή και το όνομα του Θεοδωράκη υιοθετήθηκαν ασμένως. Και κάτι γκρουπούσκουλα με ανόσια συμπεριφορά παρουσιάστηκαν ως το μέλλον(;) της χώρας.  

 Παρ΄όλα αυτά, συζήτηση μεγάλη δεν θα γινόταν _συνήθεις τέτοιες πρακτικές από τον ΣΥΡΙΖΑ_ αν ο κατήφορός του σταματούσε εκεί. Αλλά όχι. Ηθελημένα ανιστόρητοι, επιλεγμένα διαστρέφοντας καταστάσεις  και πάντα με απροκάλυπτη ασέβεια προς το νεκρό, έφθασαν σε ανοίκειες συγκρίσεις, με αναφορές στις κηδείες του Παλαμά και του Σεφέρη. «Ξεχνώντας» βεβαίως, ότι η πρώτη ήταν εν μέσω Γερμανικής κατοχής το 1943 και η δεύτερη το 1971 εναντίον της χούντας και ότι τότε οι διαδηλώσεις  του λαού  ήταν για να φύγουν οι κατακτητές και οι δικτάτορες…  

 Αν όμως με τέτοια παραποίηση της ιστορίας ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί, ότι κερδίζει πόντους στον ακραίο αριστερό χώρο, δεν μπορεί να είναι σίγουρος, ότι δεν θα χάσει τους δικούς του, λόγω αυτών των υπερβάσεων, όπου καταπατούνται ιερά και όσια. Για παράδειγμα μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ότι ο Μίκης για τον οποίο συγκεντρώθηκαν όλοι, ομονοώντας υποτίθεται, είχε υπάρξει υπουργός της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και ακόμη, ότι ήταν εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ…

Αλλά και στο απέναντι στρατόπεδο, αυτό του ΚΚΕ έκαναν ότι δεν κατάλαβαν. Ο κ. Κουτσούμπας, που είχε το γενικό πρόσταγμα αφοσιώθηκε στο λόγο του, θερμό, συγκινητικό και ιδιαιτέρως μακρύ (θυμηθήκαμε εποχές συντρόφου Κάστρο με τις επτάωρες ομιλίες) αλλά έξω από τη Μητρόπολη η παροιμιώδης, ως τώρα τουλάχιστον, περιφρούρηση εκδηλώσεων του κόμματος, δεν λειτούργησε.

Το ζήτημα είναι, ότι χωρίς να πρόκειται για νέα ήθη οι αποδοκιμασίες και οι προπηλακισμοί ακόμη, πολιτικών _ ο Κώστας Χατζηδάκης, ο Γιώργος Κουμουτσάκος, ο Βαρουφάκης, ο Ανδρέας Λοβέρδος είχαν πέσει θύματα τέτοιων επιθέσεων _  ένα κοινό έχουν: Τον τραμπουκισμό. Οργανωμένο ή όχι, δεξιό ή αριστερό. Κι όποιος τους αγκαλιάζει δεν μπορεί παρά να είναι όμοιος μ΄αυτούς. Γιατί οι τραμπουκισμοί ούτε εξεγέρσεις σηματοδοτούν, ούτε επαναστάσεις, μόνον φασισμό. 

Διαβάστε ακόμη:

Ο Μαυρογιαλούρος του 21ου αιώναΟ Πλεξίδας, η στάνη ΒΙΟΓΑΛ που έγινε LA FARM, η νοθευμένη φέτα, η ΑΕΛ και η Μύκονος