Ιστορίες για αργόσχολους, πατερούληδες και ξεχασμένους

00:08 1/2/2020 - Πηγή: Mononews

Ιστορίες για αργόσχολους

«Ετοιμάζουμε τον μεγάλο περίπατο. Από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, την Αποστόλου Παύλου, με την πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Όλγας, της  Ηρώδου Αττικού, της Βασιλίσσης Σοφίας, της Πανεπιστημίου μέχρι την Πλατεία Αιγύπτου». Τάδε έφη ο εκ Καρπενησίου ορμώμενος ως δήμαρχος, Κώστας Μπακογιάννης, τον οποίον ανέδειξε και η Αθήνα για να κάνει την ζωή των κατοίκων της ευκολότερη.

Και όχι βέβαια, πιο προβληματική. Μα τι φαντάζεστε αγαπητέ μου, ότι η πόλη είναι γεμάτη από αργόσχολους περιπατητές, που κάθε

πρωί ξυπνούν και λένε, πού θα πάμε να περπατήσουμε σήμερα; Δεν πρέπει να πάνε στη δουλειά τους, δεν πρέπει να πάνε σε σχολεία, νοσοκομεία, γιατρούς, δημόσιες υπηρεσίες ό,τι τέλος πάντων χρειάζεται ο καθένας; Και είναι όλοι τους νεαροί να το ρίχνουν στο περπάτημα;

Ή μήπως για να «λιάζονται», κατά την ρήση της κυρίας του ΣΥΡΙΖΑ, που άφησε εποχή. Και δεν μιλώ καν για το κυκλοφοριακό, που πρόκειται να δημιουργηθεί στους δρόμους γύρω από τους αποκλεισμένους -πεζοδρομημένους … Άλλα πράγματα ζητούν οι Αθηναίοι από τον δήμαρχο πρωτίστως: Καθαριότητα και ασφάλεια.

Στα οποία όμως ο κ. Μπακογιάννης ηττάται καθημερινώς κατά κράτος. (Η απόδειξη στους ξεχειλισμένους από σκουπίδια κάδους και στα άπειρα περιστατικά κλοπών μέρα –μεσημέρι). Λύστε αυτά πρώτα και μετά βλέπουμε.

Κώστας Μπακογιάννης, δήμαρχος Αθηναίων  Ιδεοληπτικές κρίσεις

Πρώτα ήταν το Ελληνικό. Ακολούθησε το μετρό (Θεσσαλονίκης) και τώρα σειρά έχουν τα μουσεία. Η ίδια μερίδα αρχαιολόγων που μονοπωλεί τον ιστορικό Σύλλογο, ιδεοληπτικά και μονόπλευρα προσπαθεί να πείσει τώρα, ότι η μετατροπή των επτά- οκτώ μεγάλων μουσείων της χώρας σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (εφόσον πραγματοποιηθεί φυσικά, γιατί επίσημη πρόταση δεν υπάρχει ακόμη) θα προκαλέσει την …συντέλεια του κόσμου.

Γιατί; Γιατί κατά τη γνώμη τους τα μουσεία θα γίνουν «προίκα στα συμφέροντα της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας», γιατί μπορεί να ιδιωτικοποιηθούν (εδώ γίνεται ευθεία αναφορά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, μόνον και μόνο επειδή το  Ίδρυμα Νιάρχος  έκανε δωρεά κάποιες μελέτες, όπως κάνει παντού), γιατί είναι το πρώτο βήμα για τη διάλυση της Αρχαιολογική Υπηρεσίας και άλλα …και άλλα…

Αν δεν υπήρχε το Μουσείο Ακρόπολης, του οποίου η επιτυχημένη λειτουργία και τα τεράστια νούμερα επισκεψιμότητας να αποτελούν πρότυπο και παράδειγμα ως ΝΠΔΔ_όσο κι αν γίνεται λυσσαλέα προσπάθεια υποτίμησής του_  κάποιος μπορεί και να πίστευε σε καλές προθέσεις των διαμαρτυρομένων και όχι απλώς σε κομματικά υποκινούμενες, όπως δυστυχώς ισχύει σήμερα.

Αλλά η εποχή και η χώρα, όπου ο μέγας «πατερούλης» το κράτος δηλαδή, φρόντιζε για όλα και γι΄ αυτό τα πάντα έπρεπε να είναι κρατικά _ακόμη και οι άνθρωποι ει δυνατόν_  ασχέτως αν κάποια είδη πρώτης ανάγκης  έφθαναν μετά δυσκολίας στον πολίτη, όπως είναι γνωστό έχει παρέλθει.

Κάποιοι βέβαια μπορεί να ξεβολευτούν, δημόσιοι υπάλληλοι γαρ. Κάποιοι θα πρέπει να κρίνονται, όπως όλοι μας καθημερινά. Την εξέλιξη δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς, γίνεται μόνη της.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο  Ασπρόμαυρες συντάξεις

Ασπρόμαυρες σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου, πρόσωπα οικεία, που μπαίνουν στα σπίτια μας από την τηλεόραση, ατάκες που έχουμε μάθει απ΄ έξω. Και δίπλα στους πρωταγωνιστές, τους άμεσα αναγνωρίσιμους, πλήθος άλλων ηθοποιών σε μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους, που ελάχιστοι θυμούνται τ΄ όνομά τους.

Ούτε καν η πολιτεία. Άνθρωποι που με συντάξεις των 300 ευρώ και κάτι _όσοι έχουν κατορθώσει να πάρουν _ δύσκολα μπορούν να επιβιώσουν στα γεράματα. Παλιά ιστορία. Γιατί τα χρόνια εκείνα ήταν αλλιώς τα πράγματα… Πού να ήξεραν…

Γι΄αυτό αξιέπαινη είναι η Άννα Φόνσου που χάρις στις δικές της προσπάθειες μπορεί να λειτουργεί σήμερα το Σπίτι του Ηθοποιού όπου στεγάζονται είκοσι άτομα, φροντίζει για τα μηνιαία έξοδα 60 ακόμη ηθοποιών, αλλά και σε νέους σπουδαστές θεατρικών σχολών παρέχει στέγη. Αρκούν όμως αυτά; Ούτε η χρηματοδότηση του ιδρύματος, που υποσχέθηκε για μία τριετία η υπουργός Πολιτισμού, παρ΄ ότι άριστη κίνηση, είναι αρκετή.

Εκείνες οι «τιμητικές συντάξεις» του κράτους προς τους καλλιτέχνες, τι έχουν απογίνει; Πριν από μερικά χρόνια μαθαίναμε ότι δεν δίνονται, πλην ελαχίστων, γιατί δεν άντεχε ο προϋπολογισμός. (Άραγε οι άνθρωποι άντεξαν ή πέθαναν από την πείνα, στο μεταξύ;). Τώρα όμως μήπως αντέχει;