Πανδημία και Ταμείο Ανάκαμψης παίζουν με τα νεύρα μας

00:05 29/4/2021 - Πηγή: Mononews

Είναι η εποχή που η χώρα μας παίζει το κεφάλι της κορώνα-γράμματα. Από τη μία μεριά έχουμε την επικίνδυνα μεταλλασσόμενη πανδημία και από την άλλη την αβεβαιότητα του Ταμείου Ανάκαμψης.

Μέσα στο περιβάλλον αυτό, μην έχοντας άλλα επιχειρήματα και προφανώς προσπαθώντας να κερδίσουν δημοσιότητα και μαζί και την προσοχή του αρχηγού, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν υπερβάλει εαυτόν στη σάχλα. Δεν αναφέρομαι στις «εκκαθαρίσεις» του Τζανετόπουλου. Αυτές απευθύνονται στον σκληρό πυρήνα του κόμματος και, στο κάτω-κάτω,

πράγματι εκφράζουν το πιστεύω των μελών του. Αλλά να γίνεται συζήτηση για τσουρέκια, ξεπερνά το όριο του γελοίου.

Δυστυχώς στον ΣΥΡΙΖΑ ελλείπει το γνώθι εαυτόν. Σε ακραίο βαθμό.

Η χώρα έχει πιο σημαντικά προβλήματα να αντιμετωπίσει, από το να ασχολείται με αυτά που με στόμφο ανακοινώνουν στελέχη όπως η Νοτοπούλου και ο Αρσένης. Τούτη την στιγμή διακυνδινεύεται ουσιαστικά η υγεία στο όνομα της οικονομίας. Κι αυτό γιατί άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν.

Για να το πούμε με απλά λόγια. Χονδρικά, το κόστος στήριξης της οικονομίας στη διάρκεια της πανδημίας, συν το κόστος θα απαιτηθεί τώρα για να υποστηριχτεί το άνοιγμα, ισοδυναμεί με το μαξιλάρι των 30 δισ. ευρώ που έχουμε. Άλλο δεν πάει.

Δυστυχώς, οι χρηματοπιστωτικές αγορές ακόμη χορεύουν στην μουσική του καπιταλισμού-καζίνο και είναι έτοιμες να πάρουν κεφάλια – αν και όταν δουν την κατάλληλη στιγμή. Μέχρι να κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από την κατάρρευση της νεοκλασσικής θεωρίας και μέχρι να πέσουν τα βασικά προπύργια υπεράσπισης της (λέγεμε Bundesbank) έχουμε δρόμο μπροστά μας.

Σωστά, λοιπόν, προσέχει η κυβέρνηση και ορθά διαχειρίστηκε τα όπλα της με σύνεση.

Έχουμε, όμως, και το πρόβλημα με το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας, στο οποίο αναφέρθηκα και χθες και για το οποίο είχα γράψει ξανά στις 28/3 με τον τίτλο «Ο σαδιστικός μονεταρισμός της Γερμανίας».

Φοβάμαι ότι ο κίνδυνος έχει υποτιμηθεί. Η προσφυγή της ομάδας των πολιτών που ανέκοψε την διαδικασία έγκρισης του Ταμείου Ανάκαμψης από την Γερμανία απορρίφθηκε ως προς τα ασφαλιστικά μέτρα (όπως ορθά επισήμανε ο συνάδελφος Κώστας Καλλίτσης). Αυτό σημαίνει ότι το θέμα παραμένει ανοιχτό ως προς την ουσία του.

Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, το γεγονός ότι οι αρχικοί πανηγυρισμοί σιώπησαν άμεσα.

Για οικονομίες όπως η Γερμανία, το Ταμείο Ανάκαμψης έχει μάλλον οριακή σημασία. Η χώρα έχει και χρήματα και προοπτική. Δεν ισχύει, όμως, αυτό για τις χώρες του Νότου – όπου υπάρχει μεγάλη αδυναμία χρηματοδότησης της ανάπτυξης.

Για την Ελλάδα, η κατάσταση ενέχει συγκριτικά ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους. Με το τραπεζικό σύστημα σχεδόν εξουδετεροποιημένο και την δημόσια διοίκηση αποδιοργανωμένη (η πανδημία πρόσφερε εξαιρετικό άλλοθι για να αναπτυχθούν ακόμη περισσότερο τα πάγια χαρακτηριστικά της, η τεμπελιά, η αναβολή, η απουσία), η οικονομία έχει απόλυτη ανάγκη να αρχίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η εισροή πόρων από το Ταμείο Ανάπτυξης και να ξεκινήσει η υλοποίηση των έργων.

Ως χώρα κινηθήκαμε με ταχύτητα. Ως κυβέρνηση, θέσαμε τους σωστούς στόχους. Ως κοινωνία δείχνουμε πως έχουμε τελικά –αν και ατελώς– κατανοήσει την σημασία και τον ρόλο του Ταμείου. Ακριβώς, δε, επειδή δεν έχουμε χρονικά περιθώρια αντοχής, ήδη προχωρούμε με ορισμένα έργα έτσι κι αλλιώς.

Πρόκειται για πράξη πίστης: ξεκινάμε και τα λεφτά θα έρθουν.

Ο μεγάλος κίνδυνος, επαναλαμβάνω, είναι η καθυστέρηση. Ο ακόμη μεγαλύτερος, να μην εγκρίνει η Καρλσρούη το Ταμείο Ανάκαμψης. Και τίθενται τότε πολλά ερωτήματα:

-Μπορεί να το αγνοήσει η γερμανική κυβέρνηση;

-Μπορεί να υπάρξει Ταμείο Ανάκαμψης χωρίς την Γερμανία;

-Μπορεί να υπάρξει Ε.Ε. χωρίς το Ταμείο Ανάκαμψης;

Αυτά είναι τα κρίσιμα θέματα σήμερα. Και όχι το τσουρέκι, το τσιμέντο στην Ακρόπολη, το τραπέζι στην Ικαρία, ο καφές στο Κολωνάκι.

Είναι τώρα ο καιρός να σκεφτούμε τα σενάρια της επόμενης ημέρας. Όχι να ζούμε στο εικονικό παρελθόν, ονειρευόμενοι την επανασύστασή του.