Στις κρίσιμες στιγμές οι επαρκείς ηγεσίες επιλέγουν την φυγή προς τα εμπρός

00:38 21/9/2020 - Πηγή: Mononews

Η κυβέρνηση απέσπασε τα εύσημα για την διαχείριση του 1ου κύματος το κορωνοϊού. Κινδυνεύει να δεχτεί πλήγμα με την διαφαινόμενη διαχείριση του 2ου κύματος.

Είναι ξεκάθαρο ότι με την επιτυχία ήρθε ο εφησυχασμός. Και με τον εφησυχασμό η ανοχή. 

Διότι, σήμερα, το πρόβλημα δεν είναι τόσο η αυστηρότητα των μέτρων που λαμβάνονται ή η ταχύτητα λήψης των αποφάσεων, όσο η αδιαφορία σημαντικής μειοψηφίας, που προτιμά να αψηφά παρά να υπακούει. 

Είναι, επίσης, και η αίσθηση της ατιμωρησίας: σαφέστατα και δεν μπορεί να υπάρχει ένας χωροφύλακας πίσω από τον κάθε πολίτη, έξω από σε κάθε

εκδήλωση, μέσα σε κάθε σύναξη. 

Όταν, όμως, διαπιστώνεται παράβαση η τιμωρία οφείλει να είναι παραδειγματική. Δεν ήταν. 

Κι αυτό είναι τραγικό όταν κυριολεκτικά παίζεται η ζωή. 

Πολύ στεναχωρήθηκαν (!) οι ιδιοκτήτες του Nammos με πρόστιμο μερικών χιλιάδων και κλείσιμο μερικών ημερών. Το Nammos, το όποιο Nammos, όφειλε να είχε κλείσει για όλο το καλοκαίρι, αμέσως μετά την πρώτη παράβαση. 

Είναι επίσης γεγονός ότι η γρήγορη επιστροφή στην προ κορωνοϊού ομαλότητα, δημιούργησε την ψεύτικη εντύπωση ότι η πανδημία πέρασε. Μάταια προειδοποιούσαν οι ειδικοί για το αντίθετο. 

Η επιτυχία ερμηνεύτηκε ως ασυλία και ανοσία. Η κυβέρνηση ευθύνεται διότι εγκατέλειψε την τόσο σωστή, συνεπή και αδιάκοπη προσπάθεια ενημέρωσης του κοινού και προσέγγισης των ιδεοληπτικών, που είχε κάνει στην διάρκεια του 1ου κύματος. 

Ευθύνεται, όμοια, η κυβέρνηση και ειδικά η πολιτική ηγεσία του υπουργείου υγείας, που δεν εκμεταλλεύτηκε την τριμηνία Ιουνίου- Αυγούστου για να θωρακίσει καλύτερα την κοινωνία απέναντι στο 2ο κύμα, όταν οι πάντες γνώριζαν ότι έρχεται. 

Βέβαια, μπορεί εύλογα να τεθεί το ερώτημα: εδώ ο κ. Κικίλιας δεν έκανε τίποτα στους 15 μήνες που προΐσταται του νευραλγικού αυτού υπουργείου. Θα έκανε κάτι τώρα; 

Αλλά, η απραξία ή και αδιαφορία του κ.Κικίλια δεν αλλάζει—αντίθετα επιτείνει – τα χάλια του ΕΣΥ. 

Ο κατάλογος είναι μακρύς και έχει επανειλημμένα δημοσιοποιηθεί από σοβαρούς γνώστες του συστήματος: παρωχημένες μέθοδοι διοίκησης και ελέγχου κόστους και ποιότητας. 

Τεχνικός εξοπλισμός που είτε παραμένει αναξιοποίητος είτε είναι χαλασμένος. 

Ανορθολογικό χωροταξική κατανομή των νοσοκομείων, ελλείψεις προσωπικού σε όλες τις βαθμίδες και σε όλες τις ειδικότητες, στρεβλό σύστημα αμοιβών, ελλιπής και ακριβή χρηματοδότηση. 

Στους περίπου 15 μήνες της ηγεσίας του ο κ. Κικίλιας δεν έχει κάνει ΤΙΠΟΤΑ. Είναι άξιο απορίας γιατί ο Πρωθυπουργός δεν τον αλλάζει;

Ευθύνη υπάρχει και για το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχει υπάρξει σοβαρή προετοιμασία για την διαφορετική δομή που μάλλον έχει το 2ο κύμα. Οι αρμόδιοι επαναπαύθηκαν στις δάφνες. 

Τώρα, έχουμε και πάλι την αγωνία αν θα φτάσουν οι ΜΕΘ; Ήταν που ήταν ανεπαρκείς, σήμερα το πρόβλημα είναι εντονότερο διότι τα νέα κρούσματα προέρχονται από νεότερες ηλικίες και αντέχουν περισσότερο. 

Οπότε δεν …αδειάζουν οι ΜΕΘ. Τώρα, την τελευταία στιγμή, ψάχνουμε για κλινικές αποκλειστικά αφιερωμένες στον κορωνοϊό, και κανιβαλίζουμε τις άλλες, παραγνωρίζοντας ότι έτσι υποφέρουν άρρωστοι από άλλες αιτίες – πλην του covid-19. 

Το βαθύτερο πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται στην συνολική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού. 

Οι πελατειακές σχέσεις σε συνδυασμό με την κομματικοποίηση του κράτους και την κρατικοποίηση της πολιτικής απομάκρυναν από την πολιτική τους ικανούς.

Σήμερα, κανένα ελληνικό κόμμα δεν έχει επαρκές σε ποιότητα και ποσότητα ανθρώπινο δυναμικό για να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τρεις μεγάλες κρίσεις: μεταναστευτικό, υγειονομικό και Τουρκικό. 

Αυτή είναι η κληρονομιά της μεταπολίτευσης και αυτή πληρώνουμε σήμερα. Διότι, η συγκεκριμένη κυβέρνηση έδειξε ότι μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά δύο κρίσεις: της μετανάστευσης και της υγείας. 

Στις τρεις, μάλλον χωλαίνει. 

Και δεν αναφέρουμε καν την τέταρτη μεγάλη και μόνιμη κρίση της παιδείας που κυριολεκτικά υποσκάπτει το μέλλον της χώρας. 

Ήρθε η ώρα για τον πρωθυπουργό να σπάσει αυγά. Η κοινωνία βουίζει καθημερινά με τις ανεπάρκειες στον τομέα της υγείας, του μεταναστευτικού και της παιδείας. 

Είναι τομείς από τους οποίους εξαρτάται η πορεία της Ελλάδας στους επόμενους 12 μήνες. Και οι επόμενοι 12 μήνες θα είναι καθοριστικοί για την θέση μας στην Ευρώπη και στην Μεσόγειο. 

Στις κρίσιμες στιγμές οι επαρκείς ηγεσίες επιλέγουν την φυγή προς τα εμπρός.