Θλίψη για τα αφεντικά του λιανεμπορίου: Ιδού ο συνδικαλιστικός σκοταδισμός

00:01 11/11/2020 - Πηγή: Mononews

Το ελληνικό λιανικό εμπόριο δεν έχει λειτουργήσει πάντα σε όφελος της κοινωνίας.

Αν και απαραίτητος κρίκος μεταξύ της παραγωγής και της ζήτησης στο παρελθόν διακρίθηκε για την συντηρητικότητά του: πολέμησε τα μεγάλα καταστήματα, πολέμησε τα σουπερμάρκετ, πολέμησε το διευρυμένο ωράριο. 

Αντιμέτωποι με δυσκολίες, οι ιδιοκτήτες προτιμούσαν να κλείσουν παρά να συγχωνευτούν με άλλες ομοειδείς επιχειρήσεις. 

Εξίσου αντιδραστικό και το συνδικάτο των εμποροϋπαλλήλων. 

Οι απαιτήσεις του για αμοιβές δεν είχαν ποτέ καμία σχέση με την παραγωγικότητα, την οικονομική υγεία του καταστήματος,

τις ευρύτερες συνθήκες της οικονομίας. 

Το φόβητρο της απεργίας ήταν πάγιο όπλο στις συζητήσεις με την εργοδοσία, οι ανακοινώσεις πάγια παρέπεμπαν σε φρασεολογία ΠΑΜΕ.  

Διόλου τυχαία, όταν οραματικοί επιχειρηματίες – όπως οι Λαμπρόπουλοι, οι Κατράντζοι, οι Πετρίδοι, οι Μεϊμαρίδοι, ο Γεωργακάς, οι Μαρινόπουλοι, οι Βερόπουλοι – βρήκαν τυφλή αντίδραση στα εκσυγχρονιστικά σχέδια τους, αποχώρησαν από τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών (ΕΣΑ) και ίδρυσαν τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ). 

Ήταν το πρώτο μεγάλο σχίσμα αλλά το παραδοσιακό ελληνικό εμπόριο δεν προβληματίστηκε καν. 

Η ίδια αταραξία επικράτησε όταν, λόγω διαφωνιών κυρίως στο θέμα του ωραρίου,   τα σουπερμάρκετ ίδρυσαν δεύτερο δικό τους σύνδεσμο τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων Σουπερμάρκετ Ελλάδος (ΣΕΣΜΕ). 

Σήμερα, ως αντίπαλο δέος στον ΣΕΛΠΕ και στον (ταλαιπωρημένο) ΣΕΣΜΕ και στο πλαίσιο της πάγιας  προσπάθειας του να καταδείξει ότι ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) δεν εκπροσωπεί όλη την επιχειρηματικότητα, η Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου- Επιχειρηματικότητας (ΕΣΕΕ) έχει σηκώσει το λάβαρο της αντίδρασης.

Διότι, μόνο ως τυφλή αντίδραση μπορεί να θεωρηθεί ο ισχυρισμός ότι οι πωλήσεις διαρκών αγαθών, ρούχων, παπουτσιών, βιβλίων και άλλων αγαθών από τα σουπερμάρκετ αποτελούν αθέμιτο ανταγωνισμό προς τα παραδοσιακά καταστήματα που έχουν κλείσει λόγω κορωνοϊού.

Πολύ φοβάμαι ότι ο αρμόδιος υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης είναι θύμα του σκοταδισμού που χαρακτηρίζει το παραδοσιακό λιανεμπόριο.

Ρώτησε να μάθει ποιος είναι ο τζίρος που γίνεται στα απαγορευμένα είδη από τα σουπερμάρκετ; 

Ρώτησε να μάθει ποιος ήταν ο αντίστοιχος τζίρος των παραδοσιακών καταστημάτων; 

Υπολόγισε ποια είναι η απώλεια σε διάρκεια τριών εβδομάδων;

Το κυριότερο, πήγε η ΕΣΕΕ με συγκεκριμένα στοιχεία ή παρέσυρε τον υπουργό με την συνηθισμένη ελληνική γκρίνια και τους ισχυρισμούς για…καταστροφή!

Η απάντηση είναι πως σαφέστατα τα ερωτήματα δεν τέθηκαν. 

Και δεν τέθηκαν διότι τα μεν σουπερμάρκετ έχουν τα σχετικά νούμερα αλλά τα δε παραδοσιακά καταστήματα που εκπροσωπεί η Συνομοσπονδία δεν τα έχουν. 

Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο το ελληνικό κράτος να βγάζει υπουργική απόφαση όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται το εξής—διαβάστε και θαυμάστε:

«τα καταστήματα τροφίμων (super market) απαγορεύεται να πωλούν, με εξαίρεση το ηλεκτρονικό εμπόριο, τα προϊόντα υπό τους κατωτέρω Κωδικούς Αριθμούς Δραστηριοτήτων:… λιανικό εμπόριο ενδυμάτων σε εξειδικευμένα καταστήματα, με εξαίρεση τα καλσόν (ΚΑΔ 47.71.71.43)/ΚΑΔ 47.71…

Δηλαδή, «χανόμαστε, αλλά άντε, ας αφήσουμε να πωλούν καλσόν»– ίσως γιατί διαφορετικά θα ξεσηκωθούν οι κυρίες.

Η ιστορία αυτή μόνο θλίψη φέρνει.

Θλίψη για την ΕΣΕΕ που έθεσε το θέμα.

Θλίψη για τον υπουργό και στις υπηρεσίες που το αποδέχτηκαν, αβασάνιστα. 

Θλίψη για το ελληνικό κράτος που φτάνει να παρεμβαίνει στις πωλήσεις των… καλσόν.

Και ντροπή γιατί όλα έγιναν χωρίς να βασίζονται σε αντικειμενικά στοιχεία.

Και ρωτώ: σε τι διαφέρει αυτό από τα fake news? 

Το θέμα. Βέβαια, είναι αλλού. 

Διότι, μιας και επιβληθεί μία απαγόρευση, ποιος ξέρει;

Με την ελληνική συνήθεια του «ουδέν μονιμότερου του προσωρινού», η ΕΣΕΕ μπορεί να ελπίζει σε πιο ευρείες και μόνιμες απαγορεύσεις. 

Για να ξαναγυρίσει το λιανικό εμπόριο στον 19ο αιώνα. 

Τα μαύρα μισομάνικα των λογιστών εκείνης της εποχής μας λείπουν.