Far Cry New Dawn Review

15:00 15/3/2019 - Πηγή: Novasports

Επιστροφή στην post-apocalyptic πλέον, αλλά και ροζ "μαγιάτικη" Montana.

Αχ αυτό το Far Cry! Πάλι θα με προβληματίσει, τη βλέπω τη δουλειά! Τι να γράψω για αυτό; Τι να γράψω που δεν γνωρίζει όποιος το παρακολουθεί από το Far Cy 3 τουλάχιστον; Τι να πω για την Ubisoft και το πώς «μεταχειρίζεται» τη σειρά αυτή, μια σειρά άρτιων επιμέρους gameplay μηχανισμών, αθρόας open-world ελευθερίας, με καταιγιστικά set-pieces δράσης,

πάντοτε τεχνικά προσεγμένη, ένα οργασμικό «ελεύθερο κάμπινγκ» First-Person τρέλας; Ένα σημαντικό franchise, αδιαμφισβήτητα. Πόσοι όμως πραγματικά περίμεναν το νέο αυτό κεφάλαιο; Είμαι σίγουρος ότι το Far Cry New Dawn θα διχάσει. Κάποιοι θα πουν -κομματάκι υπερβολικά- ότι είναι το καλύτερο Far Cry μέχρι σήμερα. Άλλοι πάλι θα το απορρίψουν ως ένα αχρείαστο, μια-από-τα-ίδια spin-off. Όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, θεωρώ πως η αλήθεια παλινδρομεί στα ενδιάμεσα όρια μεταξύ των δύο απόψεων, αλλά συμπεριλαμβάνει πολλούς παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη και δυστυχώς θεωρούνται εκατέρωθεν δεδομένοι… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά για να βγάλουμε μια άκρη.

Το Far Cry New Dawn λοιπόν αποτελεί όπως αναφέραμε ήδη ένα spin-off της σειράς, αλλά ταυτόχρονα είναι και sequel θα λέγαμε του Far Cry 5, αφού η ιστορία του βασίζεται σε πρόσωπα, τοποθεσίες και γεγονότα του προκατόχου του. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τη βουτιά στο παρελθόν του Far Cry Primal (το προηγούμενο spin-off) , θα κάνουμε ένα fast-forward δεκαεπτά ολόκληρων ετών μετά τα δρώμενα του Far Cry 5 και την πυρηνική καταστροφή με την οποία μας είχε αφήσει στο φινάλε του. Πιο συγκεκριμένα, επιστρέφουμε σε μια μετά-πυρηνική Hope County στην Montana, όπου σιγά-σιγά οι άνθρωποι προσπαθούν να επανέλθουν σε κάτι που να μοιάζει με φυσιολογική ζωή στη νέα αυτή πραγματικότητα, με βάση της ελπίδας για μια καινούρια κοινωνία έναν οικισμό με το συμβολικό όνομα «Prosperity».

Δυστυχώς, δεν μοιράζονται όλοι οι επιζώντες το ίδιο κοινό όραμα για μια ειρηνική συνύπαρξη αναδόμησης. Έτσι δεν αργούν να εμφανιστούν οι βασικοί ανταγωνιστές σας στο παιχνίδι, οι περιπλανώμενοι Highwaymen, μια ληστρική Mad-Max-ική συμμορία αούγκανων μεν, αλλά στρατιωτικά οργανωμένων και καλά εξοπλισμένων δε μπαχαλάκηδων, υπό την ηγεσία των δίδυμων αδελφών Mickey και Lou. Για να αντιμετωπίσουν τη διαρκή αυτή απειλή οι άνθρωποι της Prosperity επιχειρούν να έρθουν σε επαφή με ένα άλλο group με επικεφαλής τον Thomas Rush και «δεύτερο βιολί» τον υπεύθυνο ασφαλείας Captain, ο οποίος είναι και ο χαρακτήρας που χειρίζεσθε, μια αλτρουιστική ομάδα που σκοπό έχει να παρέχει βοήθεια όπου και όποτε την χρειάζονται οι ταλαίπωροι επιζώντες της Hope County.

Η δράση ξεκινά όταν η ομάδα σας πέφτει σε μια ζόρικη ενέδρα των Highwaymen, γίνεται η πρώτη σας γνωριμία με τις παρανοϊκές και αδίστακτες Mickey και Lou, αιχμαλωτίζεται ο Thomas Rush και εσείς τη γλυτώνετε στο τσακ κάνοντας ένα …εξαναγκασμένο leap of faith σε ένα ποτάμι κάτω από ένα γκρεμό. Κάπου εκεί σας «μαζεύει» η συμπαθητικούλα Carmina Rye, κόρη των Nick και Kim Rye, δύο εκ των ιδρυτών τρόπο τινά της Prosperity, η οποία αναλαμβάνει να σας οδηγήσει σε αυτήν και να σας βάλει για τα καλά μετά από τούτο τον πρόλογο στο βασικό μέρος του παιχνιδιού. Έχοντας σαν βάση πλέον τον οικισμό αυτόν, θα περιπλανηθείτε στην post-apocalyptic Hope County με σκοπό να σώσετε τον Thomas Rush, να στηρίξετε την προσπάθεια των επιζώντων με όποιο τρόπο μπορείτε και ουσιαστικά να αντιμετωπίσετε το πρόβλημα των Highwaymen μια και καλή με τον παλιό, ορθόδοξο, αυθεντικό, Far Cry-ικό, one man army τρόπο!

Κακά τα ψέματα, όταν παίζουμε Far Cry, δεν περιμένουμε κάποιο υπαρξιακό σενάριο-πόνημα επιπέδου ταινίας Μπέργκμαν, αλλά ένα cheesy b-movie στόρι επιπέδου ταινίας Star στις δυόμιση τα ξημερώματα. Υπό αυτή την έννοια, η υπόθεση του Far Cry New Dawn δεν απογοητεύει ακριβώς. Θα μπορούσε να είναι καλύτερη και βαθύτερη; Σίγουρα ναι. Λειτουργεί ωστόσο σαν υπόβαθρο της δράσης; Έχει τα απαραίτητα Far Cry χαρακτηριστικά; Η απάντηση είναι και πάλι ναι. Θα έλεγα πως το Far Cry New Dawn έχει από καλές έως απροσδόκητα καλές και ατμοσφαιρικές στιγμές, ειδικά στα σημεία που σκάει ο παλιός μας γνώριμος Joseph Seed, ο οποίος έχει εξελιχθεί εδώ σε μια τραγική, βιβλική, μεσσιανική, παράδοξα υπερβατική αλλά και πένθιμα μετανοούσα φιγούρα, όμως από την άλλη έχει και στιγμές που τα δρώμενα μοιάζουν να είναι all over the place που λέμε, κάτι που αφήνει μια συνολική αίσθηση χαμένης ευκαιρίας για ένα από τα πιο ποιοτικά Far Cry stories που δυστυχώς δεν παίρνουμε τελικά.

Κάτι η προβλέψιμη κάπως εξέλιξη, κάτι οι γραφικοί συναισθηματισμοί και διάλογοι που ενίοτε εμφανίζονται, έχουμε το action movie που περιμέναμε αλλά δεν έχουμε το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να προσφέρει το παιχνίδι καθώς βάζει το σπόρο (seed –pun intended, ναι το παραδέχομαι), αλλά δεν θερίζει ποτέ πλήρως το αποτέλεσμα. Και βασικά το πρόβλημα δεν είναι αυτά που προανέφερα, καθώς οι «προβλέψιμες γραφικότητες» είναι κομμάτι της Far Cry εμπειρίας και τις αγαπάμε, αλλά θεωρώ πως είναι η ίδια η φύση του παιχνιδιού όπως έχει εξελιχθεί και η άρνηση της Ubisoft να αναβαθμίσει-η έστω να πειραματιστεί- ουσιαστικά με τον τίτλο της, καθώς προτιμά την ασφαλή (ή μάλλον την εύκολη για να είμαι πιο ακριβής) οδό της επανάληψης, ρίχνοντας το βάρος των νέων χαρακτηριστικών σε άλλα πράγματα που θα αναλύσω παρακάτω. Κατά την ταπεινή μου άποψη αδικεί η ίδια το «διαμάντι» από πλευράς gameplay και τεχνικών χαρακτηριστικών που έχει στα χέρια της με το γενικό blueprint του Far Cry σαν παιχνίδι. Και εξηγούμαι περεταίρω στη συνέχεια.

Η σειρά από το Far Cry 3 και έπειτα, έχει αποκτήσει κάποια στάνταρ που αποτελούν το «προσωπικό» της στίγμα και στα main games τουλάχιστον οι developers τα τιμούν. Έχουμε έναν πάντα αξιομνημόνευτο, παράφρονα, μεγαλομανή και ανισσόροπο ανταγωνιστή, είτε αυτός λέγεται Vaas, είτε Pagan Min, είτε Joseph Seed. Έχουμε την υπέροχη, εξωτική open-world αισθητική, συνοδευόμενη από την απελευθερωτική επιλογή τρόπου δράσης και τις δεκάδες αποστολές που ξεδιπλώνονται στη διάθεσή μας. Έχουμε τα ψυχεδελικά-ονειρικά set pieces που δίνουν έναν υπερφυσικό, «μαστούρικο» τόνο. Έχουμε τα skill trees, το crafting, την χλωρίδα, την πανίδα και το γεωγραφικό ανάγλυφο που συμμετέχουν ενεργά στους μηχανισμούς του gameplay. Όλα τα παραπάνω φωλιάζουν με ασφάλεια και στο Far Cry New Dawn. Οι αδελφές Mickey και Lou είναι οι δύο τρελές που αντιμετωπίζουμε αυτή τη φορά και για μένα ταιριάζουν στο ύφος και το κλίμα του παιχνιδιού, χωρίς ωστόσο να ξεπερνούν τους προκατόχους τους στην κλίμακα της εύφημου μνείας των «κακών» της σειράς, παρόλα αυτά έχουν τις στιγμές τους, αδιαμφισβήτητα.

Η ανανεωμένη post-apocalyptic Hope County είναι η καινούρια ανοικτή «παιδική χαρά» μας, έστω κι αν κάποιος που θέλει να γίνει γκρινιάρης θα πει: «reskin του Far Cry 5». Τυπικά αυτό ισχύει καθώς το παιχνίδι εξελίσσεται σε ένα πιο περιορισμένο, αλλά σχετικά διαφοροποιημένο κομμάτι του χάρτη του προκατόχου του, όμως ουσιαστικά οι developers έχουν στήσει έναν post-apocalyptic κόσμο αρκετά μοναδικό εικαστικά, αισθητικά αρκετά μακριά από αυτό που τυπικά φαντάζεστε ως μια κλασική μετά-πυρηνική wasteland, απουσιάζουν τα μελαγχολικά κατεστραμμένα αστικά τοπία η οι ερημωμένες σκοτεινές ομιχλώδεις πεδιάδες και αντ’αυτού έχουμε μια πανδαισία της αναγεννημένης φύσης με χρωματική παλέτα που βγάζει μάτι, ξάστερους ουρανούς με το μαγευτικό βόρειο σέλας να δεσπόζει, έντονα γκράφιτι στους τοίχους των υπαιθρίων κτισμάτων, αυτοσχέδιες παράγκο-κατασκευές με υλικά που ξέμειναν από την καταστροφή, σασιά παλιών αυτοκίνητων σφηνωμένα κάθετα στο έδαφος και ροζ-μωβ αποχρώσεις να δίνουν τον τόνο της νέας ζωής στην γραφική αυτή γωνιά της Montana.

Οι βασικοί gameplay μηχανισμοί παραμένουν ουσιαστικά αναλλοίωτοι, καθώς το Far Cry New Dawn είναι προφανώς ένα Action-Adventure/First-Person Shooter με πλήρη ελευθερία δράσης και μετακίνησης στο ανοικτό περιβάλλον, όπως ακριβώς το γνωρίζετε, με πληθώρα αποστολών, side missions και αντιπάλων να εμφανίζονται στον χάρτη συνεχώς –σε εκνευριστικό βαθμό ενδεχομένως για τον ψυχαναγκαστικό παίκτη, σε ικανοποιητικό βαθμό για τον παίκτη που θέλει να διασκεδάσει με random χάος. Τα γνωστά ψυχεδελικά σημεία υπάρχουν και εδώ (για να μην κλαίνε όλα τα αλάνια) και θεωρώ πως είναι εξαιρετικά στημένα, συνεισφέρουν σε μεγάλο βαθμό στο όποιο βάθος μπορεί να αποδοθεί στο στόρι και στέκουν σεναριακά, με πολύ όμορφη μουσική επένδυση και πραγματικά κατάφεραν να με κερδίσουν, ήταν ευχάριστα διαλλείματα από τις υπόλοιπες τυπικές Far Cry δραστηριότητες.

Τo skill tree επιστρέφει ή μάλλον το perk tree για να είμαι πιο ακριβής, όπου μπορείτε σταδιακά να ξεκλειδώσετε διάφορες ικανότητες για το χαρακτήρα σας που θα σας κάνουν τη ζωή πιο εύκολη. Από ένα σημείο και ύστερα μάλιστα αποκτάτε πρόσβαση σε ορισμένες υπερφυσικές ιδιότητες, όπως double jump ή υπεράνθρωπη melee δύναμη, οι οποίες αν και φαινομενικά θα έρθουν κάπως αργά καθώς θα έχετε ήδη σχετικά βαρβάτο –λογικά- εξοπλισμό, θα αποδειχθούν χρήσιμες στους completionists που θα θελήσουν να κάνουν τα πάντα στο παιχνίδι και με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Για να μην πολυλογώ έχουμε επίσης crafting, έχουμε οχήματα και οδομαχίες, έχουμε ζώα που χαρωπά χοροπηδούν στα λιβάδια και τις πλαγιές (δυστυχώς πάντα βαριόμουν το «κυνήγι» στη σειρά), έχουμε μερικά «ραδιενεργά» ζώα που είναι πιο σκληροτράχηλα στην αντιμετώπιση, έχουμε outposts για να απελευθερώσετε, έχουμε τους μηχανισμούς Guns for Hire και Fangs for Hire του Far Cry 5 όπου σιγά-σιγά φτιάχνετε ένα roster με πιθανούς βοηθούς που μπορείτε να κάνετε assign (ζήτω ο Τimber ο σκυλάκος, tag-άρει εχθρούς και αντικείμενα), έχουμε side missions, έχουμε collectibles και όλα βαίνουν «προβλεπέ» και όπως τα ξέρουμε. «Που είναι το πρόβλημα τότε;» θα αναρωτιέστε εύλογα.

Το πρόβλημα λοιπόν ενός εξαιρετικού κατά τα άλλα στον πυρήνα του game αναλύεται σε δύο παρακλάδια εκ των οποίων και τα δύο, όπως ίσως θυμάστε από τη νύξη που έκανα στο πρόλογο του review, έχουν να κάνουν με τον τρόπο με τον οποίο «μεταχειρίζεται» το franchise η Ubisoft. Το πρώτο σκέλος του προβλήματος έχει να κάνει με το ίδιο το game και την «τρικλοποδιά» που βάζει στον εαυτό του, μόνο και μόνο γιατί είναι ένα άρτιο όπως είπα και καλογυαλισμένο σε γενικές γραμμές παιχνίδι, που δεν ξεχνάμε όμως ότι είναι ένα Action-Adventure/First-Person Shooter.

Με αυτά τα δεδομένα προχωράμε στο πρώτο μας συμπέρασμα. Όπως έχει η ίδια η Ubisoft παραδεχθεί, δεν έχει πρόβλημα να «αρμέγει την αγελάδα» και να μας δίνει νέο game κάθε χρόνο. Ως ένα σημείο αυτό είναι θεμιτό και δεν έχω βασικά κάποιο πρόβλημα με την ιδέα γενικώς, εφόσον όμως δίνεις κάθε φορά κάτι καινούριο και κάτι φρέσκο, κάτι εμπνευσμένο αν θέλετε, χωρίς να χαλάς την «ψυχή» του τίτλου σου. Και το Far Cry New Dawn παραδέχομαι ότι περιλαμβάνει ορισμένα νέα στοιχεία. Διαθέτει ένα νέο mode που ονομάζεται Expeditions, το οποίο ουσιαστικά είναι 7 stand-alone θα λέγαμε αποστολές, που διαδραματίζονται σε διαφορετικές περιοχές των post-apoclyptic Η.Π.Α. και έχουν ως replayability «τυράκι» 3 διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας.

Τα Expeditions διαδραματίζονται εκτός του βασικού χάρτη και είναι στημένα σε πολύ μικρότερα αλλά αρκετά προσεγμένα και καλοσχεδιασμένα ομολογουμένως levels και δεν αντιλέγω πως παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Ο σκοπός τους ωστόσο είναι σε όλα ο ίδιος, να ανακτήσετε κάποια «πακέτα» και πρακτικά να αποκτήσετε περισσότερα resources. Κρατήστε το αυτό. Νέο στοιχείο επίσης είναι η βάση σας, η Prosperity, η οποία διαθέτει επτά κτίρια τα οποία θα πρέπει σταδιακά να αναβαθμίζετε (καθένα έρχεται με τρία upgradable tiers) για να αποκτάτε πρόσβαση σε βελτιωμένο εξοπλισμό ή ιδιότητες για τον χαρακτήρα σας. Απαραίτητο συστατικό για να πραγματοποιήσετε τις αναβαθμίσεις είναι η αιθανόλη, η οποία, ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού, είναι ένα resource που απαιτεί αρκετό grinding για να συλλεχθεί.

Όλα αυτά και πάλι φαινομενικά δεν αποτελούν πρόβλημα, θα μου πείτε, είναι κίνητρα για να παίξουμε το game. Οκ, βάλτε τα όλα μαζί τώρα στο καζάνι αξιολόγησης, και λάβετε υπόψη πως αυτή είναι η κατεύθυνση των προσθηκών που μας φέρνει το Far Cry New Dawn. Όπως ίσως αντιλαμβάνεστε, η Ubisoft ρίχνει βάρος στην «RPG-oποίηση» αν μου επιτρέπετε των τίτλων της, κάτι που βλέπουμε και σε άλλα games της όλο και περισσότερο, δείτε The Division, δείτε Assassin’s Creed για παράδειγμα. Όταν μου ρίχνεις το βάρος στo grinding και την μικρό-οικονομία του game (δοκιμάστε να αντιμετωπίσετε εχθρούς τρίτου tier με όπλα πρώτου tier και καλά κουράγια) αλλά ταυτόχρονα αμελείς να στήσεις set-pieces και σενάρια αποστολών που θα απογειώσουν τους –υπέροχους ξαναλέω- μηχανισμούς του παιχνιδιού που ήδη έχεις, είναι απλά κρίμα.

Κρίμα γιατί το Far Cry New Dawn, όπως και τα προηγούμενα games, πραγματικά γίνεται ασύλληπτα διασκεδαστικό και λάμπει όταν όλα τα στοιχεία του «δένουν» αρμονικά και θα μπορούσαν οι developers να ρίξουν τουλάχιστον το ίδιο βάρος σε αυτόν τον τομέα. Κρίμα γιατί το παιχνίδι φροντίζει συνεχώς να μας υπενθυμίζει πως «να, έχουμε και microtransactions» εάν βαριέστε να παίξετε για τη συλλογή πόρων. Κρίμα, γιατί με αυτόν τον τρόπο πολλαπλασιάζεται το αίσθημα επανάληψης που ορισμένοι μπορεί ήδη να νιώθουν. Πρακτικά, για να είμαι και δίκαιος, δεν χρειάζεται να πληρώσετε για κάτι, τουλάχιστον για να ολοκληρώσετε αξιοπρεπώς το game και μάλιστα ένα μέσο playthrough των 20 ωρών «βγαίνει» εάν το γουστάρετε. Όμως ξαναλέω πως η Ubi θυσιάζει κάτι από την «ψυχή» του franchise και σε κάποιο βαθμό το αδικεί η ίδια, κάθε Far Cry θα μπορούσε σχετικά εύκολα κατά τη γνώμη μου να είναι «ορόσημο» στην γενικότερη κατηγορία των FPS.

Το δεύτερο σκέλος του προβλήματος αφορά τον τρόπο με τον οποίο πλασάρεται το Far Cry New Dawn. Είναι spin-off της σειράς, και την «παράδοση» αυτή ξεκίνησε το Far Cry 3: Blood Dragon, το οποίο κατά την ταπεινή μου άποψη πέτυχε τέλεια το σκοπό του. Θεωρώ πως ούτε οι ίδιοι οι developers είχαν μεγάλες προσδοκίες για το game αυτό, με αποτέλεσμα να δουλέψουν τελείως απενοχοποιημένα, να βάλουν αγάπη και μεράκι και η ίδια η Ubisoft να το πουλήσει ως κάτι fun και extra, με την αντίστοιχη τιμή. Αυτό δηλαδή που δεν πολύ-έκαναν στο Far Cry Primal, το οποίο ψυχανεμίζομαι ότι πήγαν να το «περάσουν» ως νέο Far Cry game και παρά την φαινομενικά εξαιρετική ιδέα πίσω από αυτό, του έλλειπαν αρκετά πράγματα, συν ότι είχε τιμή «κανονικού» game. Το Far Cry New Dawn μοιάζει με μια ενδιάμεση κατάσταση, σίγουρα πολύ ανώτερο από το Primal, αλλά χωρίς την …τρέλα και την φρεσκάδα του Blood Dragon. Ταυτόχρονα όμως, δεν είναι άμεσα συγκρίσιμο με το Blood Dragon, καθώς είναι πολύ «μεγαλύτερο» και πλουσιότερο σε όλους τους τομείς. Αυτό που θέλω να πω μάλλον, είναι πως Ubisoft, κάπως αποφάσισε τι θες να κάνεις.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη CD Media.

IGN GreeceΝέο Special Edition Controller για το Xbox OneΑυτός ο Twitter λογαριασμός σου λέει αν μπορείς να χαϊδέψεις σκυλιά στα videogamesΗ Valve απολύει 14 άτομα συμπεριλαμβανομένου του Richard Garfield

Πηγή: IGN Greece