In…Εβίνα we trust!

12:16 8/8/2019 - Πηγή: Novasports

Πάνε δέκα ακριβώς καλοκαίρια. Ιούλιος του 2009. Σε μια απομακρυσμένη παραλία ενός Ελληνικού νησιού ο ιδιοκτήτης του μοναδικού καφενείου σε απόσταση αρκετών χιλιομέτρων μάλλον το τελευταίο πράγμα που περίμενε ήταν να ακούσει ένα περίεργο τύπο με μαγιό να του λέει: ‘’Αφεντικό, δεν ανοίγεις την τηλεόρασή σου να δούμε τον αγώνα της εθνικής γυναικών;’’. Μπορεί και να σκέφτηκε ότι εξωγήινοι είχαν διαλέξει την παραλία για διακοπές και μπάνιο. Ελλείψει άλλων πελατών και την τηλεόραση άνοιξε και κάποια στιγμή θρονιάστηκε σε

μια καρέκλα και άρχισε να παρακολουθεί τον αγώνα. Ενθουσιάστηκε με τη νίκη της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ του 2009 που γινόταν στη Ρίγα. Και τη δεύτερη μέρα με….περίμενε. ‘’Έλα έχουν αγώνα τα κορίτσια’’. Το βράδυ που η εθνική μετά από φοβερή αλλά άνιση μάχη αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Γαλλία ήταν να…σκάσει από τη στεναχώρια του. Κέρασε τον καφέ της….παρηγοριάς και μου είπε ως –περίπου- εκκολαπτόμενος ειδικός: ‘’Ρε, συ αυτές παίζουν καλό μπάσκετ. Και αυτή η Μάλτση, πω πω, ρε παιδί μου τον Γκάλη μου θύμισε’’.

Η Μάλτση μάλλον δεν έπαιζε σαν τον….Γκάλη. Αλλά στον….Φάνη μια χαρά έμοιαζε με το all around παιχνίδι της και την ικανότητα να κάνει δέκα δουλειές μέσα στο παρκέ. Αν και εδώ που τα λέμε δέκα καλοκαίρια αργότερα η Εβίνα Μάλτση μάλλον δίπλα στον Παναγιώτη Γιαννάκη πρέπει να τοποθετηθεί. Όχι για αγωνιστικούς λόγους αλλά για την προσφορά της στην εθνική ομάδα την οποία αποφάσισε να εγκαταλείψει σε ηλικία 40 ετών με μια συναισθηματικά φορτισμένη επιστολή! Όπως ο ‘’δράκος’’ για την εθνική ανδρών έτσι και η κυρία Μάλτση για την εθνική γυναικών ταυτίστηκαν με τα συνώνυμα της προσφοράς, της αγάπης και της αφοσίωσης. Φαντάζομαι ότι για να πάρει αυτή την απόφαση σε μια εποχή που οι περισσότερες συνομήλικες της έχουν εγκαταλείψει προ πολλού την ενεργό δράση πρέπει να έκανε την καρδιά της πέτρα.

Εκείνο το καλοκαίρι του 2009 ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας της με την εθνική. Ένα Ευρωμπάσκετ όλο δικό της. Η εθνική έφτασε ένα καλάθι πριν την τετράδα, η ίδια αναδείχθηκε πρώτη σκόρερ του τουρνουά, MVP και ψηφίστηκε ως μέλος της καλύτερης πεντάδας. Η εικόνα της με την ελληνική σημαία μετά από κάθε μεγάλη νίκη θα μας θυμίζει όλα όσα έκανε για το πιο υποτιμημένο κομμάτι του Ελληνικού μπάσκετ. Για μας τους παλαιότερους ήταν περίπου αδιανόητο ότι θα ερχόταν εποχή που μια κοπέλα θα ανταγωνιζόταν και θα ξεπερνούσε τον μύθο της Αννυς Κωνσταντινίδου. Η μικρόσωμη Άννυ, ένας δαίμονας του μπάσκετ κατάφερε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 να βάλει τον Σπόρτιγκ και το ελληνικό μπάσκετ στον χάρτη μοιράζοντας 40αρες και 30άρες σε όποια ομάδα έβρισκε απέναντι της. Η Άννυ ήταν το απόλυτο μισ-ματς. Δεν πρέπει ποτέ να αντιμετώπισε πιο κοντή αντίπαλο αλλά είχε χίλιους τρόπους να βάζει τη μπάλα στο καλάθι και για αυτό έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο ‘’θηλυκός Γκάλης’’. Η Μάλτση ήταν άλλος τύπος μπασκετμπολίστριας. Δυνατή, αθλητική, με πληθωρικό παιχνίδι, για αυτό είπαμε ότι μάλλον της ταιριάζει πιο πολύ το προσωνύμιο ‘’θηλυκός Φάνης’’. Πέρα όμως από στερεότυπα και κλισέ και μόνο το γεγονός ότι σήμερα βλέπει το όνομα της να φιγουράρει δίπλα σε αυτά ιερών τεράτων του αθλήματος αποτελεί την καλύτερη επιβράβευση μιας σπουδαίας καριέρας. Μιας καριέρας που ευτυχώς για την ίδια το μεγαλύτερο μέρος της το πέρασε εκτός συνόρων. Τα βήματα της την οδήγησαν ακόμη και στο γυναικείο ΝΒΑ, έχει πάρει τίτλους σε τέσσερις διαφορετικές χώρες και συνεχίζει εκτός εθνικής πλέον μια καριέρα χωρίς όρια και σύνορα! Το 2009 εκείνο το Ευρωμπάσκετ έμοιαζε σαν μια σπάνια ευκαιρία, ενδεχόμενα την τελευταία της καριέρας της. Ήταν 30 ετών και η λογική έλεγε ότι πλησίαζε η στιγμή να πει αντίο. Δέκα χρόνια αργότερα ξέρουμε ότι πρόλαβε να παίξει σε άλλα δύο Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, να κερδίσει μπόλικους τίτλους σε συλλογικό επίπεδο και να προσθέσει μερικές σελίδες στο μπασκετικό ταξίδι της που ήδη μετράει 15 διαφορετικές ομάδες (!) σε έξι διαφορετικές χώρες. Όχι άσχημα για ένα κορίτσι που πρωτογνώρισε την πορτοκαλί μπάλα σε μια….πινέζα του ελληνικού χάρτη και πρωτόπαιξε σε ηλικία 12 ετών μπάσκετ στον μικρό σύλλογο ΑΟΚ Γουμένισσας, στην πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Τότε, μπορεί και να τη φώναζαν ακόμη Ευανθία όπως είναι το βαφτιστικό της αλλά αυτό πια μάλλον το θυμούνται η ίδια, οι γονείς και ο….νονός της! Για όλους είναι πια η Εβίνα ή το ‘’εβινάκι’’ όπως υπογράφει η ίδια στους λογαριασμούς της στα social media. Η Εβίνα που έζησε το όνειρο της, που κατάφερε έστω και για λίγο να βάλει το γυναικείο μπάσκετ στις καρδιές του απλού κόσμου και έκανε ακόμη και όσους από εμάς είμαστε επαγγελματίες του χώρου να παρατάμε το μπάνιο μας για να δούμε ένα αγώνα της εθνικής. Αυτά είναι τα χοντρά γράμματα που λένε, οι τίτλοι και τα απολύτως βασικά. Τα υπόλοιπα τα έζησε η ίδια σε μια παραμυθένια καριέρα που θα ζήλευαν και μπόλικοι άντρες που ασχολούνται με το μπάσκετ. Κάποτε ένας λαϊκός φιλόσοφος των Εξαρχείων μου είχε πει ‘’μικρέ, όταν εκτιμάς μια γυναίκα δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να το δείξεις. Θα την αποκαλείς κυρία’’. Κυρία Μάλτση, σας ευχαριστούμε για όσα κάνατε….