O… Λορένθο Μπράουν και ο μισθοφορικός στρατός

20:31 11/6/2022 - Πηγή: Novasports

Ο Λορένζο Μπράουν αναμένεται σύντομα να γίνει παίκτης της Εθνικής Ισπανίας, ο ένας «νατουραλιζέ» που κάθε εθνική ομάδα έχει δικαίωμα να εντάξει στο δυναμικό της. Ο Αμερικανός γκαρντ είναι παλιός γνώριμος με τον Σέρτζιο Σκαριόλο από την εποχή των Ράπτορς, προέρχεται από καταπληκτική χρονιά με τη φανέλα της Ούνιξ και έρχεται να ενισχύσει την Ρόχα καλύπτοντας το κενό που έχει αφήσει ο τραυματισμός του Ρούμπιο και η αποχώρηση του Τσάτσο. Η επικείμενη ισπανοποίηση του 32χρονου PG του ανοίγει ευκαιρίες στην επαγγελματική του καριέρα, αφού με το ισπανικό διαβατήριο υπό μάλης μπορεί κάλλιστα

να ενταχθεί στο ρόστερ της Ρεάλ Μαδρίτης χωρίς να λογίζεται ξένος.

Για να μην ξεχνιόμαστε. Η Ισπανία είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια. Είναι η ευρωπαϊκή που έχει κυριαρχήσει όπως καμία άλλη την τελευταία 20ετία σε Ευρωμπάσκετ (3 χρυσά, 2 αργυρά, 2 χάλκινα), Ολυμπιακούς αγώνες (2 αργυρά, ένα χάλκινο), Παγκόσμια Πρωταθλήματα (2 χρυσά). Αυτή η ομάδα, η ίδια που αναπόφευκτα αποχαιρετά τους σωματοφύλακες της και φυσιολογικά θα καλούνταν να περάσει μια μικρή ή μεγαλύτερη περίοδο ανομβρίας πριν περάσει τη σκυτάλη στους πρωταθλητές του αύριο, κλείνει το μάτι στον κανονισμό και προσλαμβάνει έναν Αμερικανό λεγεωνάριο για να της κάνει τη δουλειά. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Ο Σμιθ στα 90’s, ο Ιμπάκα και ο Μίροτιτς αργότερα.

Ξεκινώ από την κορυφή του παγόβουνου γιατί αν κοιτάξει κανείς πιο κάτω χάνεται το μέτρημα. Ο Λάρκιν είναι ως γνωστόν ο εκλεκτός του Σουλτάνου στην Τουρκία και θα αντιμετωπίσει τους Ίβηρες στον πρώτο όμιλο του προσεχούς Ευρωμπάσκετ, όπως και ο Τζάστιν Κομπς για το Μαυροβούνιο, ο Θαντ Μακφάντεν για την Γεωργία, ο Ατζέι Μίτσελ για το Βέλγιο, ο Ντι Μποστ για την Βουλγαρία.

Όλοι τους είναι point guards, παίζουν δηλαδή στη θέση που επηρεάζει το παιχνίδι περισσότερο από κάθε άλλη. Τι περίεργο, ε;

ΠΗΓΗ: In Time Sports

Στον δεύτερο όμιλο οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, οι Λιθουανοί και οι Βόσνιοι δεν έχουν προσλήψεις, η Σλοβενία έχει τον πολυσύνθετο σέντερ Μάικ Τόμπι και οι Ούγγροι τον γεννημένο στο Μέριλαντ Μάικλ Χοπκινς με τις μακρινές ρίζες στη Βούδα (μπορεί και στην Πέστη, θα σας γελάσω).

Στον τρίτο όμιλο ο Τζεφ Μπρουκς φαίνεται πως πήρε σύνταξη από την εθνική Ιταλίας, οι Κροάτες, Εσθονοί και Άγγλοι (Μ. Βρετανία) είναι κορόιδα και θα κατέβουν μόνο με γηγενείς τη στιγμή που οι Ουκρανοί τσίμπησαν τον Τζερόμ Ραντλ. Η Ελλάδα θέλει να ενσωματώσει τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, o οποίος φυσικά δεν έχει καμία ουσιαστική σύγκριση με τους προαναφερθέντες, έχοντας ήδη αγωνιστεί με το εθνόσημο τόσο σε τουρνουά U19 όσο και σε επίπεδο ανδρών. Όμως ο νόμος τους εξισώνει, από τη στιγμή που δεν είχαν διαβατήριο πριν τα 16 τους χρόνια, άρα θεωρούνται νατουραλιζέ.

Στον τέταρτο όμιλο οι Τσέχοι πρέπει να βρουν τον αντικαταστάτη του Μπλέικ Σιλμπ που έφτασε 38, ενώ νεφελώδες είναι το τοπίο σε Ολλανδούς, Πολωνούς και Φινλανδούς. Σχωράτε με αν ξέχασα κάποιον, αλλά το τουρνουά είναι τρεις μήνες μακριά και όλο και κάτι θα γίνει ακόμα πριν την έναρξη της προετοιμασίας των ομάδων.
Το θέμα δεν είναι γιατί οι ομάδες αποφασίζουν να ενισχυθούν με αυτόν τον τρόπο. Αφού ο κανονισμός τους δίνει αυτή τη δυνατότητα, καλώς πράττουν και τον χρησιμοποιούν για να αυξήσουν τις πιθανότητες διάκρισης. Τα ηθικά διλήμματα είναι για τα κορόιδα και τους ρομαντικούς την εποχή που ο αθλητισμός είναι πρώτα από όλα μπίζνες.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ/ΜΠΕ

Το πραγματικό ζήτημα είναι γιατί η FIBA επιτρέπει αυτό το γελοίο αλισβερίσι. Αυτή την ανεκδιήγητη πασαρέλα – κατά κανόνα – Αμερικανών μισθοφόρων η οποία αλλοιώνει το ίδιο το προφίλ των διοργανώσεων της και προάγει τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Γιατί μη μου πείτε πως ο Λάρκιν μεγάλωσε με μια φανέλα του Τούρκογλου στο δωμάτιο του από την εποχή που ο Χέντο ήταν βασιλιάς στους Κινγκς, δεν σας έχω για τόσο αγαθιάρηδες. Τα μαθηματικά είναι απλά: όσο πιο εύπορη είναι η εκάστοτε ομοσπονδία, τόσο καλύτερο παίκτη μπορεί να προσεγγίσει στις τάξεις της, αν το επιθυμεί. Ο παίκτης όχι μόνο θα φουσκώσει τον τραπεζικό του λογαριασμό και θα αποκτήσει το πολύ χρήσιμο κοινοτικό διαβατήριο, αλλά θα βρεθεί σε ένα παλκοσένικο από το οποίο ούτε απ΄ έξω δεν θα πέρναγε, έχοντας την ευκαιρία με ένα καλό τουρνουά να κερδίσει ένα καλύτερο συμβόλαιο.

Η δικαιολογία της βελτίωσης της προηγούμενης κατάστασης, με ομοσπονδίες να ανακαλύπτουν μακρινούς προπαππούδες προκειμένου να βγάλουν διαβατήρια εξπρές πάλιωσε πια και δεν ευσταθεί. Σύμφωνα με την τρέχουσα νομοθεσία, μια εθνική ομάδα μπορεί να χρησιμοποιήσει ως διεθνή έναν παίκτη ο οποίος έχει αποκτήσει διαβατήριο της χώρας ως τα 16 του χρόνια. Την ίδια στιγμή μπορεί να χρησιμοποιήσει ως έναν νατουραλιζέ παίκτη, ο οποίος δεν είναι απαραίτητο να αποδείξει την οποιαδήποτε συγγένεια αίματος. Σε κάθε άλλη περίπτωση η FIBA έχει το δικαίωμα να απαιτήσει τα αποδεικτικά στοιχεία που στοιχειοθετούν την νόμιμη ιθαγένεια (κεφάλαιο 3, άρθρο 12), ενώ στο άρθρο 13 αναφέρεται πως «οι αποδείξεις της νόμιμης υπηκοότητας από μία χώρα δεν στοιχειοθετούν από μόνες τους επαρκείς αποδείξεις προκειμένου να παίξει ένας παίκτης σε συλλογική διοργάνωση ή ως διεθνής σε εθνική ομάδα, αφού επιπλέον πρέπει να εκπληρώνει επίσης τους όρους της επιλεξιμότητας και του διεθνούς στάτους σύμφωνα με τους εσωτερικούς κανονισμούς. Εδώ μπορεί κανείς να διαβάσει όλες τις περιπτώσεις, υποπεριπτώσεις και εξαιρέσεις.

Τι μας λέει λοιπόν το παραπάνω;

Απλούστατα πως η FIBA έχει τη δυνατότητα και τον ελεγκτικό μηχανισμό προκειμένου να ελέγξει τυχόν παρανομίες. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στη FIFA, όπου το θέμα αντιμετωπίζεται διαφορετικά. Μένεις και εργάζεσαι για πέντε συναπτά χρόνια στην ίδια χώρα; Μπορείς να γίνεις διεθνής, όπως συνέβη πρόσφατα στην περίπτωση του Πορτογάλου πρώην παίκτη του ΠΑΟΚ, Μιγκέλ Βίτορ, που πήρε την ισραηλινή υπηκοότητα. Ή του Ζέκα Ροντρίγκες στην δική μας εθνική Ελλάδας, του Βραζιλιάνου που έπαιξε στον Παναθηναϊκό για 6 συναπτά έτη (2011-2017).

Φυσικά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η διεθνής ομοσπονδία του μπάσκετ επιλέγει να αποκλείσει την συμμετοχή Αμερικανών στις εθνικές ομάδες παρά ενός “εκλεκτού”, κάτι που σημαίνει πως, ειδικά σε λιγότερο ανεπτυγμένες μπασκετικά χώρες, κάτι τέτοιο αποτελεί κάποιου είδους ασφαλιστική δικλείδα για να αποφευχθεί η πιθανότητα τριών ή τεσσάρων αλλοδαπών παικτών στην ίδια 12άδα, παικτών συνήθως χαμηλότερης αγωνιστικής αξίας που γίνονται γυρολόγοι των εν λόγω πρωταθλημάτων. Το πόσοι πολλοί ή λίγοι είναι αυτοί είναι δύσκολο να απαντηθεί με ασφάλεια, όμως το πιθανότερο σενάριο είναι πως η FIBA είναι προσανατολισμένη στο να ασφαλίσει μια κερκόπορτα που η ίδια θεωρεί πως μπορέι να απειλήσει την ανάπυξη του αθλήματος.