We Happy Few Review

15:03 7/9/2018 - Πηγή: Novasports

Κόκκινο ή μπλε χάπι;

Υπέροχη μέρα σήμερα, ε; Βασικά κάθε μέρα είναι υπέροχη! Και γιατί να μην είναι άλλωστε; Όλοι είμαστε χαρούμενοι, λογοκρίνουμε θλιβερά άρθρα για γεγονότα του παρελθόντος -που, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος θέλει να τα θυμάται!;-, σπάμε «πινιάτες» και τρώμε τα «γλυκά» που έχουν μέσα, βλέπουμε συνέχεια την εξαιρετική εκπομπή του UncleJack και κατά τη διάρκεια της μέρας, όταν και δεν απαγορεύεται η κυκλοφορία, κάνουμε βόλτες στους όμορφους δρόμους το Wellington Wellsόπως όλοι οι καλοί Wellies. Κι όλα αυτά χάρη

σε ένα απλό χάπι, το Joy! Το οποίο μάλιστα διατίθεται δωρεάν σε όλους. Έτσι όλοι μπορούν να είναι χαρούμενοι καθώς αυτή η εναλλακτική εκδοχή της μεταπολεμικής Αγγλίας οδηγείται στην καταστροφή.

Σε γενικές γραμμές, αυτό είναι το setting του τίτλου της Compulsion Games. Και μέσα σε αυτό το setting, μία δυστοπία όπου όλοι πρέπει να είναι χαρούμενοι και παράφρονες λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, εσείς καλείστε να βοηθήσετε τους τρεις χαρακτήρες που θα χειριστείτε, τον Arthur, τη Sally και τον Ollie, να επιβιώσουν, να ξεφύγουν από αυτήν την παράνοια που επικρατεί στο WellingtonWells και να λύσει ο καθένας τα δικά του προβλήματα.

Η ιστορία, λοιπόν, ξεκινάει με τον πρώτο χαρακτήρα, τον ArthurHastings, ο οποίος κατά τη διάρκεια της δουλειάς του καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο «κόκκινο χάπι» (να μην πάρει το Joyτου και να προσπαθήσει να θυμηθεί) και στο «μπλε χάπι» (να πάρει το ναρκωτικό και να συνεχίσει να ζει στην άγνοια). Στην ουσία δεν πρόκειται για μία πραγματική επιλογή, αφού το… «μπλε χάπι» απλά ξαναρχίζει το παιχνίδι. Έτσι, εάν θέλετε να συνεχίσετε, θα πρέπει να επιλέξετε το «κόκκινο» και να γίνετε ένας Downer. Ωστόσο, καταφέρνει να δώσει την ψευδαίσθηση της συγκατάθεσης του παίκτη για να περάσει ο Arthur το «σημείο χωρίς επιστροφή» του WeHappyFew.

Η πλοκή του τίτλου, παραδόξως, καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα ένα δυνατό και ένα αδύναμο σημείο. Και αυτό συμβαίνει γιατί, ενώ το όλο concept είναι ενδιαφέρον και η ιστορία σε «τραβάει», κάποια σημαντικά ερωτήματα δεν απαντώνται ποτέ. Ή τουλάχιστον εγώ δεν βρήκα τις απαντήσεις. Εάν ωστόσο απλά δεν υπάρχουν αυτές, τότε δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε DLC, είτε απλά έχουν αφήσει τις «τρύπες» για να τις «γεμίσουν» οι fans με τις θεωρίες τους. Προσωπικά, κανένα από τα δύο δε με ενθουσιάζει. Παρ’ όλα αυτά, είναι σίγουρα μία αρκετά καλή ιστορία που δημιουργεί φιλοσοφικούς και όχι μόνο προβληματισμούς πάνω σε διάφορα θέματα και πιθανότατα θα την σκέφτεστε ακόμα και μετά τον επίλογο.

Οι χαρακτήρες, τουλάχιστον οι τρεις που χειρίζεστε εσείς, είναι άνθρωποι με ελαττώματα και «πληγές». Αυτό τους κάνει κάπως ρεαλιστικούς, ειδικά στο δυστοπικό περιβάλλον που ζουν. Αναμφίβολα αρκετοί θα τους αντιπαθήσουν καθώς δεν είναι ακριβώς φτιαγμένοι για να είναι αρεστοί. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, μερικές φορές κερδίζουν τη συμπόνια του παίκτη. Ενδεχομένως, ακόμα και αυτού που, όταν έμαθε τα σκοτεινά μυστικά τους, τους μίσησε.

Στον τομέα των γραφικών, το We HappyFewπαρουσιάζει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Η αισθητική του γενικά ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα και το ύφος της ιστορίας του. Αυτό φαίνεται τόσο στον κόσμο έτσι όπως αποδίδεται, όσο και στους χαρακτήρες. Ο κόσμος για παράδειγμα, ανάλογα με την κατάσταση του χαρακτήρα σας, δηλαδή αν έχει πάρει Joy ή αν είχε πάρει και τελείωσε η επίδρασή του ή αν βρίσκεται στην φυσιολογική κατάσταση, έχει τρεις διαφορετικές εκδοχές. Μία φωτεινή με έντονα χρώματα και ουράνια τόξα, μία σκοτεινή όπου κυριαρχεί παντού η σαπίλα και μία φυσιολογική αντίστοιχα.

Από πλευράς gameplay, ο τίτλος της CompulsionGames έχει τόσο θετικά, όσο και αρνητικά στοιχεία. Αρκετά θετικό είναι το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να επισκέπτεται κάποιος συνέχεια το craftingmenuγια να φτιάχνει πράγματα που χρειάζεται συχνά. Για παράδειγμα εάν θέλετε να ανοίξετε μία κλειδωμένη πόρτα και έχετε τα απαραίτητα components για lockpicks (είτε πάνω σας, είτε στο stashσας) μπορείτε να το κάνετε αυτόματα, απλά πατώντας το αντίστοιχο κουμπί στην πόρτα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα αποφύγετε εξ’ ολοκλήρου την επίσκεψη στο εν λόγω menu ή στα craftingstations, αλλά τουλάχιστον δεν θα σπαταλάτε υπερβολικά πολύ χρόνο σε ασήμαντα πράγματα.

Αρκετά ενδιαφέρουσα είναι η προσέγγιση των developers ως προς το stealth, το οποίο άλλωστε είναι και αρκετά σημαντικό αφού είναι ένας από τους βασικούς τρόπους για την αποφυγή της μανίας των NPCsόταν ανακαλύπτουν ότι δεν είστε σαν κι αυτούς ή όταν σας βλέπουν να κάνετε κάτι που δεν επιτρέπεται. Αυτό, βασίζεται κυρίως στο blendingin, στο να προσαρμόζεστε και να καμουφλάρεστε δηλαδή, ανάλογα με το περιβάλλον σας. Έτσι, εάν είσαστε στο GardenDistrict, μαζί με Downers ή/και Wastrels, θα πρέπει να μοιάζετε με αυτούς, φορώντας για παράδειγμα σκισμένα ρούχα, αλλιώς κινδυνεύετε να δεχτείτε επίθεση.

Ωστόσο, το stealthτου WeHappyFewέχει ένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα είναι κάπως «σπασμένο» και έτσι συχνά αποτελεί την «εύκολη λύση». Εκτός του ότι μερικές φορές θα αναρωτιέστε εάν τόσο η χρήση του Joy, όσο και η στέρησή του προκαλούν προβλήματα όρασης, το κακό A.I. των NPC πιθανότατα θα σας χαλάσει κάπως το immersion. Για παράδειγμα, εάν σας κυνηγάει ένα mobεχθρικών NPCκαι εσείς κρυφτείτε στα χορτάρια, μετά από λίγο θα χάσουν το ενδιαφέρον τους για εσάς και ακόμα και αν σας ξαναδεί άμεσα κάποιος από αυτούς που σας κυνήγαγε θα έχει ξεχάσει ότι πριν από κάποια δευτερόλεπτα σας έψαχνε για να σας λιντσάρει παρέα με ένα εξαγριωμένο πλήθος. Τουλάχιστον εάν δεν ήταν εξαρχής επιθετικός για κάποιο λόγο, πχ trespassing.

Από την άλλη πλευρά, το combatsystem του τίτλου είναι κάπως αδιάφορο και βαρετό. Όμως, το γεγονός ότι σπάνια θα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσετε (αν είστε προσεκτικοί τουλάχιστον) το κάνει να μην φαίνεται και τόσο αφού, σε γενικές γραμμές, καλύπτει τις ανάγκες του WeHappyFew. Στον τομέα του survivalεπίσης δεν έχει πολύ βάθος, όμως πιστεύω ότι περισσότερο κακό θα του έκανε να αποκτούσε παρά καλό. Και αυτό νομίζω ότι θα συνέβαινε γιατί θα έκανε το survival στοιχείο να μοιάζει κάπως με αγγαρεία που υπάρχει μόνο για να σε καθυστερεί από το να προχωρήσεις την ιστορία. Έτσι, ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας που θα επιλέξετε, η έλλειψη φαγητού και νερού μπορεί να είναι από ανούσια μέχρι και επικίνδυνη λόγω των debuffsπου δίνει και όχι λόγω ενδεχόμενου θανάτου από ασιτία ή αφυδάτωση.

Όσον αφορά τον ήχο, τόσο η μουσική όσο και οι ερμηνείες των voiceactors είναι αρκετά καλές. Στα bonusαυτής της κατηγορίας θα μπορούσε να μπει και η βρετανική προφορά, η οποία μερικές φορές (ειδικά στην σκωτσέζικη εκδοχή της, με τον Ollie) έβγαζε γέλιο!

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PC, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Gearbox Publishing.

IGN GreeceTo Death Stranding στο TGS 2018 ως Stage EventΑνακοινώθηκαν τα παιχνίδια του PS Plus για τον ΑύγουστοMonster Hunter World: Κάθε αρχή και δύσκολη... ακόμη και για το PC Port

Πηγή: IGN Greece