#Willem75

15:18 20/2/2019 - Πηγή: Novasports

Ένας από τους θρύλους του ολλανδικού ποδοσφαίρου, ο Βίλεμ Φαν Χάνεχεμ, κλείνει σήμερα τα 75 του χρόνια και στην χώρα του τα γενέθλιά του μοιάζουν με εθνική επέτειο.

Πέρασαν 36 χρόνια από τότε που κλώτσησε για τελευταία φορά μπάλα με εκείνο το «μαγικό» αριστερό πόδι και άλλα δέκα από τότε που κάθισε για τελευταία φορά σε πάγκο.

Όμως ο «θρύλος» του Βίλεμ «Βιμ» Φαν Χάνεχεμ, κάθε άλλο παρά έχει ξεφτίσει στη συνείδηση των Ολλανδών, πολλοί εκ των οποίων τοποθετούν ψηλότερα μόνο τον Γιόχαν Κρόιφ. Για τους δε οπαδούς της Φέγενορντ, δύσκολα θα υπάρξει καλύτερος.

Η 20ή Φεβρουαρίου

του 2019, θα μπορούσε μάλιστα να χαρακτηριστεί και ως «Εθνική ημέρα Φαν Χάνεχεμ» στην Ολλανδία. Το γνωστό περιοδικό Voetbal International, ετοίμασε ένα ειδικό επετειακό τεύχος 100 σελίδων με συνεντεύξεις παλαιών συμπαικτών και παρασκήνια από τη ζωή και την καριέρα του. Δύο τηλεοπτικά κανάλια παρουσίασαν ειδικά ντοκιμαντέρ γι' αυτόν (το ένα το παρακολούθησαν πάνω από 700.000 τηλεθεατές), ενώ απόψε η Algemeen Dagblad, η εφημερίδα στην οποία σχολιάζει με δική του στήλη τα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα εδώ και χρόνια, διοργανώνει προς τιμήν του ένα μεγάλο πάρτι σε θέατρο του Ρότερνταμ. Ακόμα και στα social media, το hashtag #Willem75 έχει την τιμητική του για χάρη ενός από τους κύριους εκφραστές της «χρυσής» εποχής του ολλανδικού ποδοσφαίρου.

Ο Βιμ Φαν Χάνεχεμ, γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1944 στην μικρή πόλη του Μπρέσκενς, στην επαρχία Ζέιλαντ της Νοτιοδυτική Ολλανδίας, το έβδομο παιδί ενός ψαρά ονόματι Γιακόμπους Λο Φαν Χάνεχεμ και της Άννα Φαν Χρολ.

Ο μικρός Βιμ δεν είχε καν περπατήσει ακόμα όταν το καλοκαίρι του 1944, ο ναζιστικός στρατός μετά την απόβαση στην Νορμανδία, υποχωρώντας από το Καλαί στην Ολλανδία, πέρασε από το Μπρέσκενς. Η μικρή πόλη είχε εκκενωθεί, όμως ο Λο Φαν Χάνεχεμ μαζί με τον μεγάλο αδελφό του Βιμ, Ίσαακ, επέστρεψαν για λίγο ώστε να πάρουν προμήθειες. Ένας συμμαχικός βομβαρδισμός τους ανάγκασε να κρυφτούν σε ένα καταφύγιο και τελικά αμφότεροι έχασαν τη ζωή τους εκεί. Ο πατέρας του Βιμ, σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να προστατέψει ένα μικρό αγόρι, το οποίο σώθηκε και αργότερα έγινε καθηγητής Ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ναϊμέχεν. Ο Βιμ, θα μάθαινε αυτή την ιστορία δύο δεκαετίες μετά.

Τους επόμενους μήνες του πολέμου, ο Φαν Χάνεχεμ έχασε άλλον έναν αδελφό και μία αδελφή αλλά και πολλά μέλη της οικογένειας της μητέρας του, κάτι που ρίζωσε μέσα του το μίσος για τους Γερμανούς, που θα κορυφωνόταν τρεις δεκαετίες αργότερα, στο Μουντιάλ του 1974...

«Ο στρεβλός»

Το 1946 η μητέρα του Βιμ πήρε την οικογένεια που της είχε απομείνει και μετακόμισε στην Ουτρέχτη. Εκεί ο μικρός άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στους δρόμους και ξεχώριζε από την αρχή για το δυνατό του αριστερό πόδι, δουλεύοντας πολύ το εξωτερικό φάλτσο.

«Όλοι χρησιμοποιούσαν το εσωτερικό, αλλά εγώ ήθελα να ξεχωρίσω βάζοντας εξωτερικό φάλτσο. Στην αρχή όλα πήγαιναν άσχημα, αλλά όσο περισσότερο δούλευα τόσο πιο εύστοχες γίνονταν οι μπαλιές μου», λέει ο Φαν Χάνεχεμ.

Σε μία δοκιμή με την Βέλοξ (μία από τις τρεις ομάδες που συγχωνεύτηκαν για να προκύψει η σημερινή Ουτρέχτη), ο προπονητής Ντάαν Φαν Μπέικ εντυπωσιάζεται από την ακρίβεια στα σουτ και τις μεταβιβάσεις του και μετά από έξι μήνες του δίνει ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα.

Μετά από τέσσερα χρόνια μετακομίζει για μία διετία στην Ξέρξες και το 1968 κάνει το μεγάλο βήμα για την Φέγενορντ του μεγάλου Ερνστ Χάπελ, καθώς ο τότε προπονητής του Άγιαξ Ρίνους Μίχελς τον απέρριψε επειδή ήταν αργός, κάτι για το οποίο δεν τον συγχώρησε ποτέ.

Το 1969, σε ένα παιχνίδι με την Σπάρτα, από ένα δυνατό τάκλιν του Μιλ Πέις, σπάει το μεγάλο δάκτυλο του αριστερού ποδιού καθώς και το διπλανό.

«Έπρεπε να βάλω μεγαλύτερο παπούτσι για να προπονηθώ. Πριν από κάθε παιχνίδι έπρεπε να κάνω πέντε ενέσεις και άλλες δύο στο ημίχρονο. Δεν ένιωθα το πόδι μου, αλλά εκείνη την εποχή, ακόμα και με κάταγμα περόνης έπρεπε να παίξεις», θα πει αργότερα ο Φαν Χάνεχεμ, εξηγώντας πώς εκείνο το χτύπημα τον «ανάγκασε» να εξελίξει ακόμα περισότερο το «σήμα κατατεθέν» του παιχνιδιού του, τα χτυπήματα με εξωτερικό φάλτσο. Σουτ, πάσες, τα πάντα από τότε θα τα έκανε με το συγκεκριμένο σημείο του ποδιού. «Το αριστερό πόδι του Φαν Χάνεχεμ είναι σαν το χέρι του. Μπορεί να κάνει τα πάντα με αυτό», δήλωνε ο Γιόχαν Κρόιφ.

Με αντίπαλο τον Κρόιφ.

«Πρόσφατα είδα μερικά video στο YouTube και συνειδητοποίησα ότι έπαιζα κατά 90% με το εξωτερικό του αριστερού ποδιού. Είναι τρελό. Ήξερα ότι έπαιζα πολύ με το εξωτερικό, αλλά όχι σε τόσο ακραίο βαθμό. Είχε να κάνει με τα σπασμένα μου δάχτυλα», τονίζει.

Το ιδιότυπο στυλ και τα στραβά του πόδια γρήγορα του έδωσαν το προσωνύμιο που θα τον ακολουθούσε σε όλη την καριέρα του, με τον δημοσιογράφο Μάαρτεν Ντε Φος να τον «βαπτίζει» «De Kromme»: «Ο στρεβλός».

Σε μία εποχή που το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» επικρατούσε στην Ολλανδία, ο Φαν Χάνεχεμ ήταν ένας από τους κύριους εκφραστές του, με εξαιρετικές ικανότητες στην πάσα και το «διάβασμα» του παιχνιδιού. Ξεχώριζε επίσης και για το αγωνιστικό του πνεύμα, καθώς δεν δίσταζε να ρίξει και καμία κλωτσιά όταν χρειαζόταν. Μάλιστα, έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της Eredivisie που δέχτηκε κίτρινη κάρτα, στις 13 Αυγούστου του 1972!

Το μόνο που του έλειπε ήταν η ταχύτητα, καθώς δεν ήταν ακριβώς λάτρης της προπόνησης και της φυσικής κατάστασης, προτιμώντας ...τσιγάρο και μπύρα. Χαρακτηριστικά, όταν αργότερα μία εταιρία παραγωγής γύρισε ταινία με θέμα τη ζωή του, οι άνθρωποί της αστειεύτηκαν ότι δεν χρειάστηκε να ψάξουν καθόλου για πλάνα slow motion!

Παρ' όλα αυτά, ο «Kromme» έγινε πρωταγωνιστής στην πιο επιτυχημένη ομάδα της Φέγενορντ όλων των εποχών, την πρώτη ολλανδική που κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το 1970 στο Μιλάνο κόντρα στην Σέλτικ, δίπλα σε μύθους όπως ο Ρίνους Ίσραελ, ο Βιμ Γιάνσεν, ο Όβε Κίντβαλ και ο Κουν Μάουλεϊν.

Πρωταθλητής Ευρώπης το 1970.

«Τα πράγματα που μπορεί να κάνει με το αριστερό του πόδι είναι ακατανόητα. Χάσαμε από τον Φαν Χάνεχεμ, όχι από τον Ίσραελ και τον Κίντβαλ. Δεν γίνεται ένας παίκτης χωρίς ταχύτητα να κάνει κουμάντο μόνος του στη μεσαία γραμμή», είχε αποφανθεί ο θρυλικός προπονητής των «Καθολικών», Τζοκ Στιν.

Υπό την μαεστρική καθοδήγηση του Χάπελ αλλά και με τον διάδοχό του Βιλ Κούρφερ, αυτή η ομάδα κατέκτησε επίσης τρία πρωταθλήματα Ολλανδίας, 1 Κύπελλο, 1 Παγκόσμιο Συλλόγων και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, το 1974.

«Από την στιγμή που η Φέγενορντ μπαίνει στο αίμα σου, δεν βγαίνει ποτέ», θα πει χρόνια μετά, αν και με τον Χάπελ είχε πάντα σχέσεις αγάπης και μίσους. Όταν ο Αυστριακός του είχε επιβάλλει πρόστιμο 200 φιορινιών για ένα πειθαρχικό παράπτωμα, ο Φαν Χάνεχεμ του έδωσε 300 και του είπε «κράτα τα ρέστα»!

Μυθικοί έμειναν και οι καυγάδες του και με διαιτητές, όπως και σε ένα παιχνίδι με την Άλκμααρ μέρες Χριστουγένων, όταν ο ρέφερι Πέτερ Χανς (Gans, που θα πει «χήνα» στα ολλανδικά) τον παρατήρησε και ο Φαν Χάνεχεμ του απάντησε: «Θα τα πούμε το βράδυ, Χανς, στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μου!».

«Ο σκύλος θέλει να μείνουμε»

Το καλοκαίρι του 1975, ο Φαν Χάνεχεμ ήταν ήδη «φτασμένο» αστέρι με ομάδα και Εθνική και αρκετές ομάδες προσπάθησαν να τον πάρουν από το Ρότερνταμ. Μία από αυτές ήταν η Μαρσέιγ, που του έδινε «γη και ύδωρ» για να μετακομίσει στη Γαλλία. Αναποφάσιστος, πήρε ένα Σαββατοκύριακο την τότε σύζυγό του Τρούους, τον κολλητό του Βιμ Γιάνσεν και την δική του σύντροφο σε ένα νησί στο Ζέιλαντ. «Ζύγισαν» τα υπέρ και τα κατά της μετακόμισης για ώρες στην παραλία, αλλά δεν μπορούσαν να αποφασίσουν, οπότε ο Φαν Χάνεχεμ κατέφυγε σε ...δημοκρατικές διαδικασίες, διοργανώνοντας ψηφοφορία δια ανάτασης χειρός. Δύο ψήφισαν να φύγει και άλλοι δύο να μείνει, οπότε...απευθύνθηκε στον σκύλο του, ονόματι Βόνταν: «Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε. Από εσένα εξαρτάται. Αν θέλεις να πάμε στη Μαρσέιγ, γάβγισε ή κάνε κάτι άλλο για να μου το δείξεις». Μετά από μερικά λεπτά σκυλίσιας σιωπής και ακινησίας, ο Βιμ είπε: «ΟΚ, ο σκύλος δεν θέλει να φύγουμε. Θα μείνουμε»!

Τελικά, έμεινε άλλον έναν χρόνο κλείνοντας μία επιτυχημένη οκταετία στην Φέγενορντ, πριν μετακομίσει για τρία χρόνια (1976-79) στην ΑΖ '67 (μετέπειτα Άλκμααρ), όπου κατέκτησε ένα Κύπελλο. Ακολούθησε ένα πέρασμα από τις ΗΠΑ και τους Σικάγο Στινγκ, μία διετία στην Ουτρέχτη, πριν επιστρέψει το 1981 για να κλείσει την καριέρα του στην Φέγενορντ.

Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του είχε προβλήματα όρασης και εγκατέλειψε την ενεργό δράση σχεδόν τυφλός.

Στις 4/6/1983, είπε «αντίο» στους αγωνιστικούς χώρους σε ένα φιλικό στο «Ντε Κάουπ», παρουσία 65.000 θεατών, ανάμεσα στην Φέγενορντ και την Εθνική Ολλανδίας του 1974. Λίγο πριν το τέλος, ο διαιτητής Τσαρλς Κόρβερ του έδειξε συμβολικά την κόκκινη κάρτα και στην συνέχεια συμπαίκτες και αντίπαλοι τον σήκωσαν στα χέρια. Μία μεγάλη καριέρα είχε μόλις τελειώσει με κατακτήσεις τίτλων, μυθικό ποδόσφαιρο, αλλά και έναν ανεκπλήρωτο πόθο, την κατάκτηση ενός τίτλου με την Εθνική Ολλανδίας.

«Όχι από τους Γερμανούς»

Παράλληλα με την «έκρηξη» της Φέγενορντ στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και τις αρχές του 1970, μία ποδοσφαιρική επανάσταση εξελισσόταν στο Άμστερνταμ, με το total football του Άγιαξ να συναρπάζει τον κόσμο με προπονητή τον Ρίνους Μίχελς και κύριο εκφραστή τον Γιόχαν Κρόιφ. Ο Φαν Χάνεχεμ, είχε ήδη κάνει ντεμπούτο στους «οράνιε» το 1968, έπειτα από «καμπάνια» του δημοσιογράφου Μάαρτεν Ντε Φος για να πείσει τον τότε ομοσπονδιακό Γκέοργκ Κέσλερ, που δεν τον ήθελε επειδή ήταν αργός.

Με την έλευση του Μίχελς στο πόστο του ομοσπονδιακού το 1971, μία από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες όλων των εποχών έδειχνε έτοιμη να κυριαρχήσει.

Το 1974, οι «οράνιε» πήγαν στα γήπεδα της πρώην Δυτικής Γερμανίας για το Μουντιάλ και συνεπήραν τον πλανήτη με την απόδοσή τους. Ο Φαν Χάνεχεμ, ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα σε όλα αυτά, ξεκινώντας λίγο πιο πίσω από τον Κρόιφ και δίπλα στον Νέισκενς στη μεσαία γραμμή. Η Ολλανδία κυριάρχησε σε δύο φάσεις ομίλων και κατάφερε να φτάσει έως τον τελικό, όπου θα αντιμετώπιζε τους γηπεδούχους Γερμανούς. Οι μνήμες του πολέμου, του πατέρα και των αδελφών που ποτέ δεν γνώρισε, ξαναζωντάνεψαν στο μυαλό του Φαν Χάνεχεμ. «Πρέπει να τους ταπεινώσουμε», έλεγε πριν από το παιχνίδι. Οι Ολλανδοί, άνοιξαν το σκορ μόλις στο 2' με πέναλτι του Νέισκενς, όμως η Γερμανία κατάφερε να γυρίσει το ματς με τους Μπράιτνερ και Γκερντ Μίλερ. Στο δεύτερο ημίχρονο το γκολ της ισοφάρισης δεν ήρθε ποτέ και έτσι η Ολλανδία του 1974 έμεινε στην ιστορία ως ίσως η καλύτερη ομάδα που δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ.

Απογοήτευση στο Μουντιάλ του 1974.

Για τον Φαν Χάνεχεμ όμως, ήταν παραπάνω από μία ήττα, μία προσωπική τραγωδία. Αποχώρησε δακρυσμένος από τον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου του Μονάχου και από όλους τους Ολλανδούς διεθνείς, ήταν ο μόνος που δεν έδωσε το παρών στην επίσημη δεξίωση μετά τον τελικό της 7ης Ιουλίου 1974. «Δεν συμπαθώ τους Γερμανούς. Όποτε έπαιζα εναντίον τους είχα πρόβλημα λόγω του πολέμου. Ογδόντα τοις εκατό της οικογένειάς μου χάθηκαν στον πόλεμο, ο πατέρας μου, η αδελφή μου, δύο αδελφοί μου. Κάθε παιχνίδι απέναντι στην Γερμανία με θυμώνει. Οι Γερμανοί ήταν καλοί παίκτες αλλά αλαζόνες. Η ήττα με επηρέασε πολύ. Αν χάναμε από οποιαδήποτε άλλη ομάδα δεν θα πονούσε τόσο πολύ. Αλλά όχι να χάσουμε από τους Γερμανούς», τόνιζε ο «Kromme». Το πέρασμα των χρόνων μετρίασε το μίσος για τους γείτονες και τα σχόλιά του για τα γεγονότα στις δεκαετίες που ακολούθησαν ήταν σε πιο συμφιλιωτικό τόνο. Όμως η πληγή παραμένει ανοικτή, γι' αυτόν αλλά και για το ολλανδικό ποδόσφαιρο, που παραμένει χωρίς παγκόσμιο τίτλο παρά την παρουσία σε τρεις τελικούς.

Ο Φαν Χάνεχεμ, συμμετείχε και στο Euro 1976 με τους «οράνιε», φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά, ωστόσο εσωτερικές έριδες δεν επέτρεψαν στην ομάδα να προχωρήσει περισσότερο. Το 1978, οι «οράνιε» πάλι έφτασαν σε τελικό Μουντιάλ κόντρα στην Αργεντινή, όμως ο «Kromme» δεν είχε ακολουθήσει την αποστολή, όπως άλλωστε και ο Κρόιφ, καθώς ένιωθε ότι ο Χάπελ (που είχε αναλάβει την ομάδα), δεν θα τον χρησιμοποιούσε. Ανακοίνωσε την απόφασή του να μην πάει στην Αργεντινή με δάκρυα στα μάτια, καθώς όπως έλεγε και η γυναίκα του, «είναι τόσο Ολλανδός όσο ένα σακί από πατάτες».

Τελικά, αποσύρθηκε από την Εθνική το 1979, έχοντας συνολικά 52 συμμετοχές και 6 γκολ.

Πρωταθλητής και ως προπονητής

Μετά το τέλος της καριέρας του ως ποδοσφαιριστή, ο Φαν Χάνεχεμ παρέμεινε στην Φέγενορντ και ξεκίνησε προπονητική πορεία, αρχικά ως βοηθός. Έπειτα από τρία χρόνια μετακόμισε στην Ουτρέχτη και πάλι ως assistant, για να ξεκινήσει ως πρώτος προπονητής το 1990 στην USV Xόλαντ. Το 1992 ανέλαβε την Φέγενορντ και έναν χρόνο αργότερα την οδήγησε στην κατάκτηση της Eredivisie. Ακολούθησαν τα Κύπελλα του 1994 και του 1995, ενώ στην συνέχεια δούλεψε στην Αλ Χιλάλ, την Άλκμααρ - με την οποία ανέβηκε στην πρώτη κατηγορία - και την Σπάρτα Ρότερνταμ. Το 2004, ήταν βοηθός του Ντικ Αντφοκάατ στην Εθνική κατά την διάρκεια του Euro της Πορτογαλίας, ενώ το 2007-08 δούλεψε στην Ουτρέχτη, η οποία είναι η τελευταία του ομάδα μέχρι σήμερα.

Ως αντικομφορμιστής από τα νιάτα του, δεν τα πήγαινε ποτέ καλά με την εξουσία και τσακωνόνταν πάντα με τους προπονητές του ως παίκτης και τους ιδιοκτήτες των ομάδων του ως προπονητής. Από την Αλ Χιλάλ έφυγε γιατί ο πάμπλουτος ιδιοκτήτης του έδινε χαρτάκι με την ενδεκάδα. «Είχε μόνο εννέα ονόματα!», τόνισε χαρακτηριστικά.

Στο Euro 2004, ο Αντφοκάατ έβγαλε τον Ρόμπεν στο παιχνίδι με την Τσεχία με αποτέλεσμα να έρθει η ήττα και στην συνέντευξη Τύπου ο Φαν Χάνεχεμ εκπροσώπησε τον ομοσπονδιακό που δεν τολμούσε να εμφανιστεί μπροστά στα ΜΜΕ. Όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν πώς θα αντιδράσει αν ο Αντφοκάατ θελήσει να κάνει ίδια αλλαγή στο επόμενο παιχνίδι, ο «Kromme» απάντησε ορθά - κοφτά: «Θα τον σκοτώσω»!

Φυσικά, απολύθηκε από την τελευταία του δουλειά στην Ουτρέχτη, γιατί «έκραξε» δημοσίως τον ιδιοκτήτη της ομάδας: «Δεν ξέρει μπάλα, αλλά θέλει να κάνε κουμάντο στην ομάδα».

Παρά τον γκρινιάρικο χαρακτήρα του όμως, δεν ξέχασε ποτέ τις ταπεινές του ρίζες και είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους φτωχούς και τους ανθρώπους με προβλήματα υγείας. Πάντα έδινε μέρος του μισθού του σε ιδρύματα, ενώ όταν ως παίκτης κέρδισε το Κύπελλο με την Άλκμααρ, επέμεινε να μπουν στο πούλμαν των νικητών δύο φίλοι της ομάδας με κινητικά προβλήματα. Ο πρόεδρος αρνήθηκε και τότε του είπε: «Αν δεν μπουν αυτοί, δεν μπαίνω ούτε κι εγώ».

Τα προβλήματα υγείας και το γκολφ

Εντός γηπέδου μάγευε με το αριστερό του πόδι, εκτός γηπέδου ο Φαν Χάνεχεμ ήταν πάντα ένας άνθρωπος που δεν φοβόταν να πει τη γνώμη του, με μία ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ. Έτσι, για χρόνια σχολιάζει το ολλανδικό ποδόσφαιρο σε κανάλια και εφημερίδες. Μέχρι σήμερα διατηρεί στήλη στην Algemeen Dagblad και εμφανίζεται στο κανάλι Ziggo Sport. Ασκεί πάντα σκληρή κριτική και ειδικά στην αγαπημένη του Φέγενορντ.

«Αφού γκρινιάζει, σημαίνει ότι είναι ζωντανός», σχολιάζουν χαρακτηριστικά οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι.

Στον ελεύθερό του χρόνο παίζει πολύ γκολφ και ένας από τους συντρόφους του σε αυτή την ενασχόληση είναι ο παλιός προπονητής του Παναθηναϊκού Χενκ Τεν Κάτε.

Τον τελευταίο καιρό αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας και στα τέλη του 2017 ανακοίνωσε ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη. Μετά από 45 χημειοθεραπείες, βγήκε νικητής από αυτή τη μάχη, όμως τον περασμένο Μάιο υπέστη διπλή πνευμονική εμβολή. Και πάλι κατάφερε να επιβιώσει, για να γιορτάσει τα 75 του μαζί με τους φίλους του και τα παιδιά από τους δύο γάμους του. Μαζί του, τα γιορτάζει και μία ολόκληρη χώρα, όσοι έζησαν τις επικές εποχές των 60's και των 70's, αλλά και όσοι δεν πρόλαβαν να τον δουν σε δράση, αλλά μαγεύτηκαν από τον «μύθο» της Ολλανδίας του 1974. Χρόνια πολλά «Kromme»!