Αν το μουντιάλ ήταν ελληνική διοργάνωση...

11:39 28/6/2018 - Πηγή: Novasports

Στα μάτια μου το παγκόσμιο κύπελλο που εξελίσσεται είναι μία πανέμορφη διοργάνωση. Η ψαλίδα μεταξύ των ομάδων που συμμετέχουν είναι μικρή, επιτυγχάνονται πολλά γκολ, και οι 32 ομάδες έχουν σκοράρει, μόλις ένα παιγνίδι ολοκληρώθηκε χωρίς σκορ, οι παραδοσιακές δυνάμεις έχουν περάσει με δυσκολία στους 16, με τη Γερμανία να είναι ήδη εκτός. Τα βλέμματά μας είναι εντός αγωνιστικού χώρου, αποκλειστικά σε εκείνους που αποτελούν το ποδόσφαιρο, στους παίκτες και τους προπονητές δηλαδή. Το μεγαλύτερο θέμα εκτός των τεσσάρων γραμμών που έχει εστιάσει

η παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα είναι ο Μαραντόνα και τα καμώματά του. Στην Ελλάδα, που η λογική των lovers και haters οδηγεί σχεδόν τα πάντα, η κατάσταση του Αργεντινού, αποτελεί ένα ακόμα σημείο σύγκρουσης. Κατά τη γνώμη μου ο Ντιέγκο είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε, χωρίς ανάθεμα και ισοπέδωση και παράλληλα η κατάστασή του, να αποτελεί για όλους παράδειγμα προς αποφυγή.

Για να επανέλθω στο βασικό θέμα της κουβέντας μας, η προσοχή μας είναι στραμμένη εντός γηπέδου, αλλά έχουν υπάρξει και γεγονότα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν το ενδιαφέρον εκτός αγωνιστικού χώρου. Γεγονότα που οι "επίσημοι" φρόντισαν να σβήσουν μονομιάς. Αν το παγκόσμιο κύπελλο ήταν το ελληνικό πρωτάθλημα και οι εθνικές ομάδες οι σύλλογοι μας, τα πράγματα θα ήταν σίγουρα διαφορετικά. Ας δούμε κάποια παραδείγματα και ας φανταστούμε την ελληνική αντιμετώπιση:

Στην πρώτη αγωνιστική στο περιθώριο του αγώνα Αργεντινή - Κροατία, τέσσερις Λατινοαμερικάνοι οπαδοί επιτέθηκαν σε έναν Κροάτη. Την επόμενη ημέρα η υπουργός ασφαλείας της Αργεντινής Πατρίτσια Μπούλριτς, στον λογαριασμό της στο twitter, έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία των τεσσάρων και τις φωτογραφίες τους, ζητώντας από τους Ρώσους την απέλασή τους.
Στην Ελλάδα η στάση αυτή θα αποτελούσε αιτία πολέμου, με την... ρουφιανιά της υπουργού που "έδωσε τα δικά μας παιδιά".

Στον αγώνα Γερμανίας - Σουηδίας το γκολ του Κρόος στα τελευταία δευτερόλεπτα εκτόξευσε την αδρεναλίνη στα ύψη για τους Γερμανούς. Δύο μέλη της ομοσπονδίας, που βρίσκονταν στον πάγκο των νικητών ξέφυγαν με τη συμπεριφορά τους, πανηγυρίζοντας στον πάγκο των Σκανδιναβών. Λίγες ώρες μετά η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Γερμανίας απολογήθηκε ζητώντας συγγνώμη. Στην Ελλάδα θα ήταν μάγκες αυτοί που προέβησαν σε χειρονομίες στον αντίπαλο πάγκο, αν δεν είχε δημιουργηθεί ήδη μία ιστορία που θα έλεγε ότι τα μέλη των Γερμανών, καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα προκαλούνταν από τους αντιπάλους τους.

Στο περιθώριο του αγώνα Αγγλίας - Τυνησίας, ένας Βρετανός πανηγύριζε με ναζιστικό χαιρετισμό σε μπαρ της Ρωσίας, με την εικόνα να κάνει τον γύρο του κόσμου. Το ειρηνοδικείο του Λέστερ, αφού πρώτα ταυτοποίησε τον οπαδό, με απόφασή του επέβαλλε αποκλεισμό πέντε ετών απ' οτιδήποτε σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα θα βρίσκαμε όποιες δικαιολογίες υπάρχουν (δεν ήξερε τι έκανε, κάτι άλλο είχε κατά νου, το παρελθόν του αποδεικνύει ότι δεν είναι ναζιστής, μικρό παιδί είναι κλπ) για να μην τιμωρηθεί κάποιος. Και βέβαια όλα αυτά μόνο στην περίπτωση που η πράξη αυτή διαδραματιζόταν στο γήπεδο. Για μακριά απ' αυτό, ούτε γάτα ούτε ζημιά, έστω κι αν ο θόρυβος που θα προκαλούσε η εικόνα παγκοσμίως θα είχε μεγάλο αντίκτυπο.

Στον αγώνα της Νότιας Κορέας με τη Γερμανία, αν κάποιος δεν γνώριζε τη βαθμολογία στον όμιλο, θα πίστευε ότι οι Ασιάτες προκρίνονται στους 16 του θεσμού. Οι πανηγυρισμοί τους ήταν τόσο έντονοι κατά την επίτευξη των δύο τερμάτων τους, που κάποιος θα δυσκολευόταν να πιστέψει πως η νίκη δεν έχει ουσιαστικό αντίκτυπο. Ίδια εικόνα και με τους φιλάθλους του Παναμά, που στο τέρμα που σημείωσε ο Μπαλόι, στην ήττα με 6-1 από την παρέα του Χάρι Κέιν, το πάρτι που στήθηκε ήταν απερίγραπτο, αντάξιο του πρώτου γκολ της χώρας της κεντρικής Αμερικής στη διοργάνωση. Στην Ελλάδα ο προπονητής που δέχτηκε έξι γκολ θα έπρεπε να έχει απολυθεί, οι παίκτες δεν θα γνώριζαν το βάρος της φανέλας και τι σημαίνει το club για εκατομμύρια κόσμο, με αποτέλεσμα να δέχονταν επιθέσεις, μία ομάδα χωρίς μαθηματικές ελπίδες για πρόκριση θα έπαιζε με άδειες εξέδρες και τα γκολ της δεν θα πανηγυρίζονταν. Γιατί πολύ απλά εμείς δεν αγαπάμε το ποδόσφαιρο, τη χαρά της συμμετοχής της ομάδας μας, αλλά μόνο τη νίκη, την επιτυχία.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι άνθρωποι που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο, προστατεύουν το άθλημα ίσως περισσότερο και από εκείνους που το υπερασπίζονται αγωνιζόμενοι. Σβήνοντας τις φωτιές που πάνε να ανάψουν από λάθη που προκαλούνται και στρέφοντας τα βλέμματα στους ποδοσφαιριστές. Στην Ελλάδα οι πρωταγωνιστές σίγουρα δεν είναι οι παίκτες και οι συμπεριφορές των παραγόντων (κυβερνητικών, ποδοσφαιρικών κλπ) οδηγούνται από οποιαδήποτε συμφέροντα εκτός των αυτονόητων που σχετίζονται με την ανάπτυξη, αναβάθμιση του αθλήματος.