Άντονι Ντε Άβιλα: Το «Στρουμφ»

15:01 1/6/2023 - Πηγή: Novasports

Ο Άντονι ντε Άβιλα, υπήρξε μια τεράστια μορφή του ποδοσφαίρου της Κολομβίας, κοντόσωμος, αλλά σκληρός, πεισματάρης και γενναίος, ο οποίος έπαιξε ποδόσφαιρο έως τα 45 του χρόνια κερδίζοντας το παρατσούκλι ο «Παπαστρούμφ».

Ο Κολομβιανός επιθετικός Άντονι Ντε Άβιλα (Antony William de Ávila Charris), γεννήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου του 1962 στη Σάντα Μάρτα, στο βορειότερο άκρο της Κολομβίας, στις ακτές της Καραϊβικής. Με το παρατσούκλι «El Pitufo» (Το Στρουμφ), ήταν γνωστός τόσο

για μικρό ύψος του (1.57μ.), αλλά και για την ανδρεία που τον διέκρινε στο παιχνίδι του. Πέρασε την καριέρα του με 4 συλλόγους, την Αμέρικα ντε Κάλι στην πατρίδα του την Κολομβία, τους ΜέτροΣταρς της Νέας Υόρκης στη Major League Soccer (MLS), την Ουνιόν της Σάντα Φε στην Αργεντινή και τη Μπαρτσελόνα του Γκουαγιακίλ στον Ισημερινό. Αποσύρθηκε από την ενεργό δράση το 1999, αλλά επέστρεψε στο ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο 10 χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 46 ετών με την Αμέρικα ντε Κάλι, τελειώνοντας την καριέρα του με ρεκόρ συλλόγου στα γκολ (208 τέρματα). Τα 29 γκολ του στο Copa Libertadores τον κατατάσσουν στην 6η υψηλότερη θέση των σκόρερ στην ιστορία του τουρνουά. Σκόραρε επίσης 13 γκολ σε 54 εμφανίσεις για την εθνική ομάδα της Κολομβίας μεταξύ του 1983 και του 1998. Έπαιξε για τη χώρα του στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1994 και του 1998.

Ξεκίνησε τη καριέρα του στην Αμέρικα ντε Κάλι, στην οποία αγωνίστηκε από το 1982 μέχρι και το 1995, με διάλειμμα μίας σεζόν , της 1987/88 όταν και αγωνίστηκε στην Ουνιόν της Σάντα Φε στην Αργεντινή. Σε αυτό το διάστημα κατάφερε να οδηγήσει με τα γκολ του την ομάδα στην κατάκτηση 7 πρωταθλημάτων Κολομβίας (1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1990 και 1992). Με αυτό τον αριθμό τίτλων έγινε ο πιο επιτυχημένος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του συλλόγου. Δεν ήταν όμως μονάχα αυτή η πρωτιά που κοσμεί το παλμαρέ του. Με 201 συνολικά γκολ στο ενεργητικό του είναι ο πρώτος σκόρερ της Αμέρικα (το 1990 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στην χώρα), κάτι που ισχύει και για τα 29 εξ αυτών που σημειώθηκαν στο Κόπα Λιμπερταδόρες, τα οποία τον καθιστούν πρώτο και στα διεθνή παιχνίδια. Μάλιστα το 1996 αναδείχτηκε και πρώτος σκόρερ όλης της διοργάνωσης με 11 γκολ.
Η καριέρα του ολοκληρώθηκε άδοξα το 1999, έπειτα από έναν σοβαρό τραυματισμό.

Προφανώς εκείνος θεώρησε πως τότε, στα 37 του ήταν μάλλον… πιτσιρικάς για να αποσυρθεί. Επέστρεψε στο ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο 10 χρόνια αργότερα, στην ηλικία των 46 ετών με την Αμέρικα ντε Κάλι, τελειώνοντας την καριέρα του με ρεκόρ συλλόγου στα γκολ, έχοντας σημειώσει 208 τέρματα. Η διοίκηση τον υποδέχτηκε με ανοικτές αγκάλες, συμφωνόντας μαζί του να αμείβεται με το συμβολικό ποσό των 550 ευρώ το μήνα, ενώ και ο κόσμος έσπευσε στο «Πασκουάλ Γκερέρο» του Κάλι για να αποθεώσει το πάλαι ποτέ ίνδαλμα του.
Υποσχέθηκε να σκοράρει, δεν πήρε όμως πολύ χρόνο συμμετοχής στην εντός έδρας αναμέτρηση με τη Ντεπορτίβο Πάστο. «Θα αγωνιστώ για ένα μικρό διάστημα. Θέλω να πω το τελευταίο αντίο με διαφορετικό τρόπο και ο κόσμος να με θυμάται να τον αποχαιρετώ όρθιος», ήταν η προαναγγελτική δήλωση του «Πίπο», όπως τον έλεγαν την περίοδο που στα ‘80s και ‘90s, όταν μεσουρανούσε στα γήπεδα της Κολομβίας. Παρατσούκλι που είχε να κάνει με τα μόλις 159 εκατοστά του κορμιού του. Σε εκείνη την αναμέτρηση πέρασε στον αγωνιστικό χώρο στο 77’. Κινήθηκε περισσότερα στα πλάγια εναλλάσσοντας θέση από τα αριστερά προς τα δεξιά και τούμπαλιν. Ήταν πολύ δραστήριος, αλλά δεν σκόραρε. Θα είχε όμως περίπου ένα εξάμηνο μπροστά του για να το κάνει. «Το πρώτο γκολ που θα πετύχω, θα το αφιερώσω στα αδέρφια Χιλμπέρτο και Μιγκέλ Ορεουχέλα (Gilberto Rodríguez Orejuela και Miguel Rodríguez Orejuela) που “άδικα” βρίσκονται στη φυλακή. Έχουν πληρώσει από καιρό για τα λάθη τους», είχε υποσχεθεί. Και το εννοούσε, καθώς έπειτα από τέσσερα παιχνίδι που έπαιξε συνολικά σε εκείνη την επιστροφή στα γεράματα του, πανηγύρισε δύο φορές.

Σε κάποια φυλακή των ΗΠΑ, τα αδέρφια Ορεχουέλα μάταια περίμεναν να τους καλέσουν στο τηλεφωνικό κέντρο, για να τους αναφέρουν τη συμπαράσταση από την πατρίδα. Η υπόσχεση και κατά συνέπεια η κλήση δεν είχαν πραγματοποιηθεί. Ωστόσο, ακόμα και εκείνοι που υπήρξαν κάποτε οι πιο διαβόητοι έμποροι ναρκωτικών του κόσμου (ήταν τα αφεντικά του καρτέλ του Κάλι. Συνελήφθησαν το 1995 και αργότερα εκδόθηκαν στις ΗΠΑ), μπόρεσαν να παραμερίσουν τη σκληράδα τους και να δείξουν κατανόηση. Άλλωστε με κάτι λιγότερο από 46 χρόνια να βαραίνουν το κορμί, δεν ήταν και το ευκολότερο πράγμα να σκοράρεις κανείς σε αγώνα επαγγελματικού πρωταθλήματος.
Αυτό το είχε πράξει και πριν από 12 χρόνια.

Τότε είχε πανηγυρίσει ένα γκολ με την Εθνική Κολομβίας κόντρα στο Εκουαδόρ, κάνοντας την ίδια αφιέρωση που ξεσήκωσε θετικά και αρνητικά σχόλια στη χώρα του. Βέβαια η διαφορά ήταν πως το 1997 ήταν παιδάκι: μόλις 35 χρονών. Ωστόσο, όπως ετεροχρονισμένα επέστρεψε για να παίξει το 2009 στα 46 του, έτσι και ετεροχρονισμένα του ήρθε η κλήση για δίκη για εκείνη την αφιέρωση. Ένας Ισπανός δημόσιος κατήγορος, ο Μπαλτάσαρ Γκαρθόν (Baltasar Garzón Real) που έχει κυνηγήσει ακόμα και δικτάτορες όπως οι Φρανθίσκο Φράνκο (Francisco Franco Bahamonde στην Ισπανία) και Αουγκούστο Πινοτσέτ (Augusto José Ramón Pinochet στη Χιλή), τον κατηγόρησε για υπόθαλψη εγκληματικής οργάνωσης και ήθελε να τον περάσει από δίκη. Ο Ντε Άβιλα όμως υποσχέθηκε ότι αντί για το δικαστήριο, θα βρισκόταν και πάλι στο γήπεδο, ώστε να αφιερώσει ένα ακόμα γκολάκι στα φιλαράκια του στη φυλακή. Το είπε και αναζητούσε ομάδα. Μόνο που ήταν κομματάκι δύσκολο να βρει στα 52 του…
Η παρουσία του το 2009 στο γήπεδο, τον κατέστησε τον γηραιότερο ποδοσφαιριστή που έχει αγωνιστεί ποτέ στο πρωτάθλημα Κολομβίας.

Ο Ντε Άβιλα έπαιξε σε ηλικία 45 ετών, 7 μηνών και 10 ημερών, ξεπερνώντας το ρεκόρ του Χοσέ Μανουέλ Μορένο (José Manuel Moreno Fernández). Ο Μορένο ήταν Αργεντινός επιθετικός, ο οποίος όμως παρέμεινε αδιάλειπτα στην ενεργό δράση μέχρι τα 44 χρόνια, τους 9 μήνες και τις 15 μέρες ζωής του. Είχε γεννηθεί στο 1916 και αποσύρθηκε το 1961, μετρώντας 243 γκολ σε 523 αγώνες με τη φανέλα της Ιντεπεντιέντε Μεντεγίν.
Το μεγαλύτερο παράδοξο στην τόσο επιτυχημένη καριέρα του Ντε Άβιλα ήταν η παρουσία τους στα τελικά και τα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες.

Συνολικά συμμετείχε με την Αμέρικα σε 3 τελικούς της διοργάνωσης (1985, 1986, 1987) και άλλη μια με την Μπαρτσελόνα του Γκουαγιακίλ το 1996 και ηττήθηκε σε όλους! Μάλιστα στον πρώτο κόντρα στην Αρχεντίνος Τζούνιορς ευθύνεται εκείνος. Στον επαναληπτικό στην Αργεντινή, υπέπεσε σε αχρείαστο πέναλτι στα τελευταία λεπτά. Η Αρχεντίνος νίκησε 1-0 (το αντίστροφο σκορ υπήρχε και στο πρώτο ματς) και τελικά πήρε την κούπα στη διαδικασία των πέναλτι.
Εκτός από τους τελικούς, αποκλείστηκε ακόμα τρεις φορές στους «4» (1983, 1992, 1993). Όσο για τις δύο παρουσίες του σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, ούτε και αυτές στέφθηκαν με επιτυχία, καθότι βίωσε ισάριθμους αποκλεισμούς. Το 1994 αγωνίστηκε στην ήττα από τη Ρουμανία (1-3) και στη νίκη επί της Ελβετίας (2-0), ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, η Ρουμανία τον πλήγωσε ξανά (0-1), όπως και η Αγγλία (0-2).