Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

09:35 4/5/2019 - Πηγή: Novasports

Ευτυχώς για το μπάσκετ η τοξικότητα του μέσου αγανακτισμένου με αιτία ή χωρίς αιτία οπαδού, ο οπαδισμός αγανακτισμένων προέδρων και η αγάπη για την καρέκλα θεσμικών φορέων δεν είναι μεταδοτική και επιδημική. Ευτυχώς, που στην υπόλοιπη Ευρώπη η ζωή συνεχίζεται κανονικά και βλέπουν τα καζάντια μας και γελάνε ή απλά αδιαφορούν. Ευτυχώς, αυτοί που κάποτε κοροϊδεύαμε για έλλειψη μπασκετικής κουλτούρας μπορούν και κάθονται δίπλα δίπλα στις εξέδρες ενός πανέμορφου γηπέδου 18.500 θέσεων με τύμπανα και ομοιόμορφες μπλούζες στα χρώματα της ομάδας που υποστηρίζουν. Ευτυχώς, σε λίγες μέρες θα γίνει το φάιναλ

φορ στη μικρή Βιτόρια χωρίς να έχουμε στο νου μας αν στους δρόμους της πανέμορφης Βάσκικης πόλης θα περπατάνε πίσω μας ορδές ‘’υπέροχων Ελλήνων οπαδών’’.

Ευτυχώς με λίγα λόγια κάπου αλλού παίζουν μπάσκετ και δεν περνάνε την ώρα τους με κατάρες στα social media, επικοινωνιακά παιχνίδια και το ρεπορτάζ της ημέρας δεν είναι αν ένας υπουργός χαρακτηρίζει ανεπαρκή τον πρόεδρο μιας ομοσπονδίας και εκείνος του απαντάει βαφτίζοντας τον γελοίο. Την ώρα λοιπόν που στη μπασκετική Ψωροκώσταινα παιζόταν ένα ακόμη επεισόδιο του πολέμου που δεν θα έχει νικητή αλλά ένα θύμα (το ίδιο το μπάσκετ) η υπόλοιπη Ευρώπη ασχολείται με πιο σοβαρά πράγματα. Προφανώς και διέλαθε της προσοχής των…..βέρων Ελλήνων μπασκετόφιλων ότι ξεκίνησε το φάιναλ φορ του Basketball Champions League στην Αμβέρσα του Βελγίου.

Ναι, ξέρω, στο μυαλό του μέσου οπαδού αυτή είναι μια διοργάνωση ήσσονος σημασίας που παίζουν τα….δεύτερα της μπασκετικής Ευρώπης. Ενώ εμείς που ανήκουμε στην ελίτ (παναθεμά μας) διαπρέψαμε φέτος και επειδή φάιναλ φορ γιοκ, Βιτόρια δεν είδαμε ούτε με το κιάλι, είπαμε να βάλουμε λίγο ακόμη αλατοπίπερο στη μίζερη μπασκετική καθημερινότητά μας. Αισθανόμουν πολύ καλά το απόγευμα της Παρασκευής μεταδίδοντας ένα από τα πιο μονόπλευρα παιχνίδια που μου έλαχε να μεταδώσω φέτος. Ακόμη και ένας ημιτελικός που κρίθηκε πριν καλά καλά αρχίσει όπως αυτός της Μπολόνια με τη Μπάμπεργκ και τελείωσε με σκορ 68-50 έμοιαζε υπέροχο θέαμα μπροστά στα μπινελίκια, τις κατάρες και τις οιμωγές των social media για ένα ακόμη κύκλο του εσωτερικού πολέμου. Ακόμη και το λιγότερο θελκτικό μπασκετικό θέαμα και ένα παιχνίδι που η μια ομάδα έβαζε καλάθι με τη συχνότητα χιονόπτωσης στη Σαχάρα ήταν μπάσκετ. Κανονικό σε ένα υπέροχο γήπεδο που δεν ξέραμε καλά καλά την ύπαρξη του αφού σπάνια γίνονται εκεί αγώνες, σε μια χώρα που είχαμε ξεχάσει ότι ασχολείται με το σπορ τα τελευταία (πολλά) χρόνια. Κι΄ όμως στην Αμβέρσα μαζεύτηκαν 18.000 άνθρωποι σε μια τέλεια μπασκετική βραδιά για να δουν δύο ημιτελικούς. Στον πρώτο η θρυλική Βίρτους Μπολόνια, αυτή που μάθαμε ως Κίντερ, έκανε επίδειξη μπασκετικής δύναμης και θα ξαναπαίξει σε ένα Ευρωπαϊκό τελικό για δεύτερη φορά τα τελευταία 17 χρόνια και από το Πάσχα του 2002 όταν η ήττα της στον τελικό της Ευρωλίγκα μέσα στο σπίτι της έμοιαζε να ήταν το καθοριστικό σημείο για να πάρω την κάτω βόλτα. Στην άκρη του πάγκου ο Σάσα Τζόρτζεβιτς που έφυγε δικαίως ως αποτυχημένος από τη χώρα μας το 2016 θα έχει την πρώτη του αληθινή ευκαιρία να κερδίσει ένα τρόπαιο σαν προπονητής σε συλλογικό επίπεδο στον τελικό της Κυριακής. Και πίσω του μια πόλη που φιλοδοξεί δειλά-δειλά να ξαναμπεί στο χάρτη και να θυμίσει κάτι από τη θρυλική Basket City της δεκαετίας του ’90. Στους Γερμανούς της Μπάμπεργκ που άλλαξαν διοργάνωση για να δουν καλύτερες μέρες ο λογαριασμός βγήκε λειψός. Μόνος του ο Ράις δεν μπορούσε να αλλάξει την τύχη της Μπάμπεργκ που στον πάγκο της είχε ένα πελαγωμένο 34χρονο Ιταλό κόουτς που βρέθηκε στην κατάλληλη θέση αλλά τη λάθος στιγμή. Μερικές χιλιάδες Γερμανοί έφυγαν απογοητευμένοι από την εικόνα της ομάδας τους αλλά δεν είδα πουθενά το υπόλοιπο βράδυ οργισμένες αντιδράσεις για την ανεπάρκεια της ομάδας τους. Αντε το πολύ πολύ να έπνιξαν τον πόνο τους με καντάρια χλιαρής Βέλγικης μπύρας.

Ούτε ο δεύτερος ημιτελικός που ακολούθησε αποδείχθηκε ανταγωνιστικός. Η γηπεδούχος Αντβέρπ, η Σταχτοπούτα της φετινής διοργάνωσης ξεκίνησε καλά και προηγήθηκε με 10 πόντους διαφορά αλλά η Τενερίφη αποδείχθηκε πολύ βαθιά, πολύ ποιοτική και πολύ έμπειρη στα επόμενα 25-28 λεπτά. Οι Ισπανοί κέρδισαν τελικά με 70-54 βυθίζοντας στη θλίψη 18.000 Βέλγους που πήγαν στο υπέροχο Sportpaleis της Αμβέρσας και έφυγαν χωρίς να καταραστούν τους παίκτες της ομάδας τους που φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες. Ξενέρωτοι Ευρωπαίοι. Ούτε ένα μπουκάλι, ούτε ένα κέρμα…

Ο τελικός της Κυριακής θα είναι άλλη μια γιορτή του μπάσκετ. Την ίδια ώρα σε ένα παράλληλο μπασκετικό σύμπαν, τόσο μακρινό με την ατμόσφαιρα της Αμβέρσας, όσο απέχουν από τη Γη ο Ποσειδώνας και ο Κρόνος, εμείς θα βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στην οργισμένη μιζέρια μας και στην όλο θλίψη οργή μας. Με προέδρους και οπαδούς στα χαρακώματα πρωταγωνιστές στο ίδιο πανηγύρι όπου κανείς τους δεν βλέπει το μπάσκετ ως σκοπό αλλά μόνο ως μέσο: Μέσο για να εκτονώσει την οργή του και να πετύχει όσα γράφει η προσωπική του ατζέντα.

Δηλώνω αισιόδοξος σε πείσμα των καιρών. Οχι για την τύχη και την κατάληξη του Ελληνικού πρωταθλήματος. Παραφράζοντας τον Σεφέρη που έλεγε ότι τα παραμύθια επιστρέφουν και παίρνουν την εκδίκησή τους και σε τούτη τη ρημάδα τη χώρα θα επιστρέψει και το (αληθινό) μπάσκετ και θα πάρει τη δική του εκδίκηση από όλους αυτούς. Κρίμα που οι διοργανωτές του Champions League δεν ασχολούνται με τα χάλια μας γιατί το ιδανικό soundtrack για τον τελικό της Κυριακής θα ήταν οι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα και το παλιό εκείνο τραγουδάκι από τις Τρύπες. Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας.

ΥΓ Σε άλλα νέα από τα παράλληλα μπασκετικά σύμπαντα την ώρα που γράφονταν τούτες οι γραμμές ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έκανε σχεδόν τριπλ νταμπλ, οι Μπακς ξανάπαιρναν πίσω την έδρα στη σειρά με τη Βοστώνη και ο Greek Freak επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο του και διαβάζοντας τα δρώμενα στην (αληθινή) πατρίδα του σίγουρα θα μακάριζε τις καλές μοίρες της ζωής του που τον έστειλαν πολύ μακριά από την Αθήνα και το ελληνικό μπάσκετ. Γιατί σήμερα δεν θα ήταν τίποτε παραπάνω από ένας ακόμη θλιμμένος στη ‘’γιορτή’’ του ελληνικού μπάσκετ.