Δύο πόρτες έχει η ζωή

Το βολικό ακροατήριο των… παθιασμένων για την ιδέα (τρομάρα της) που τα καταπίνει αμάσητα και δικαιώνει όποιον αλλάζει την ιστορία, αλλοιώνει την πραγματικότητα, πουλάει… τρέλα και αποθεώνεται.

Έλλειμμα παιδείας και γνώσεων. Εμμονή στην υπεράσπιση… του τίποτα. Αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις τι γίνεται γύρω σου. Αγνοείς ακόμη και τη μορφολογίας της σκιάς σου και παίρνεις θέση δίπλα στη μάζα των ανίδεων για να καλύπτεις τον φόβο και να ανήκεις στην αγέλη.

Αναγκάζεσαι να γίνεις δέκτης του ψέματος, όχι όμως και αποδέκτης του. Αυτό είναι ξεκάθαρη επιλογή. Άλλο να δέχεσαι τυχαία

και ακούγοντας να αλλάζεις δέκτη, άλλο να αποδέχεσαι εκούσια μπαίνοντας κι εσύ στη διαδικασία αλλοίωσης της πραγματικότητας που κάποιος επιχειρεί να σου επιβάλει.

«Δύο πόρτες έχει η ζωή», έγραψε η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου και τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης στο μακρινό 1958. Φράση που παραμένει επίκαιρη με τη διαφορά πως οι κακές επιρροές έχουν πολλαπλασιαστεί στις μέρες μας και η λάθος πόρτα έχει γίνει μεγαλύτερη.

Ακόμη και στο μακρινό ’58, ο στίχος συνέχιζε «άνοιξα μια και μπήκα». Έδειχνε ξεκάθαρη επιλογή από μια γενιά ανθρώπων που έμαθε να μεγαλώνει αλλιώς, να αποφασίζει με βάση τα προσωπικά βιώματα και να μην… πνίγεται από το ποτάμι της ηλιθιότητας όποιου ή όποιων θεωρούν εαυτούς κάτι, πάνω από το τίποτα.

Δύο πόρτες έχει η ζωή και σήμερα. Στο μυαλό του καθενός είναι να διαβεί αυτή της επιλογής του. Είτε αξιολογώντας βιώματα και κοινή λογική, είτε αποδεχόμενος αναπαυμένος στον καναπέ του τον… φάλτσο ρυθμό του μαέστρου της κακιάς ώρας.

Keywords
Τυχαία Θέματα