Έκτορ Κάστρο: «Ο μονόχειρας Θεός…»

21:02 7/3/2023 - Πηγή: Novasports

Ο Έκτορ Κάστρο κάπνιζε, έπινε, τζόγαρε, είχε πέραση στις γυναίκες και σκόραρε στα γήπεδα έστω κι αν μικρός είχε χάσει κομμάτι του χεριού του σε ατύχημα.
Ο Ουρουγουανός επιθετικός Έκτορ Κάστρο (Héctor Castro), γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 1904, στη Λα Αγκουάδα, μια παραθαλάσσια πόλη ανατολικά του Μοντεβιδέο. Όταν ήταν 13 ετών, είχε ένα τραγικό ατύχημα. Έκοβε ξύλα με το ηλεκτρικό πριόνι και τότε έχασε το δεξί του χέρι, κάτι που αργότερα του χάρισε το παρατσούκλι

του, «El Mancho» (Ο Κουλός). Η αναπηρία του, όμως, δεν τον κατέβαλλε σε τίποτα. Συνέχισε την ζωή του κανονικά παλεύοντας καθημερινά, ενώ έκανε πραγματικότητα και το όνειρό του να γίνει ποδοσφαιριστής. Μεγάλος μαχητής. Το μόνο που του… στέρησε ο ακρωτηριασμός του χεριού, όπως ο ίδιος έλεγε, ήταν ότι ποτέ δεν έγινε τερματοφύλακας, όπως ήθελε. Γι’ αυτό κι έγινε επιθετικός!, Έκανε το ντεμπούτο του το 1921, σε ηλικία 17 ετών, στον τώρα ανενεργό σύλλογο Λίτο, παίρνοντας μεταγραφή το 1924 για τη Νασιονάλ, κατακτώντας 3 τίτλους πρωταθλητή Ουρουγουάης, πριν αποσυρθεί από το παιχνίδι το 1936. Ήταν ο παίκτης που σημείωσε το πρώτο γκολ στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, καθώς και το τελευταίο στην πρώτη διοργάνωση του 1930. Μετά την αποχώρησή του, υπηρέτησε ως προπονητής της Νασιονάλ, κερδίζοντας συνολικά 5 τίτλους πρωταθλήματος. Πέθανε το 1960 σε ηλικία 55 ετών.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1921, σε ηλικία 17 ετών, στον τώρα ανενεργό σύλλογο Λίτο, παίρνοντας μεταγραφή το 1923 για τη Νασιονάλ, στην οποία έπαιξε μέχρι και το 1932. Τη χρονιά αυτή, πήρε μεταγραφή στην Αργεντινή, για λογαριασμό της φοβερής και τρομερής Εστουντιάντες των «Los Profesores» (Καθηγητών). Έχοντας να αντιμετωπίσει παίκτες όπως ο Μιγκέλ Άνχελ Λάουρι (Miguel Ángel Lauri), ο Αλεχάντρο Σκοπέλι (Alejandro Scopelli), ο Μανουέλ «Νόλο» Φερέϊρα (Manuel “Nolo” Ferreira), ο Ενρίκε Γκουϊάτα (Enrique Guaita) και ο Αλμπέρτο Τζοτζόγια (Alberto Zozaya), δεν μπόρεσε να αποφύγει τον πάγκο. Επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, ένα χρόνο αργότερα, ως παίκτης και βοηθός του Άγγλου Γουίλιαμ Ρισάϊντ (William Reaside), όπου και κρέμασε τα παπούτσια του, το 1936. Πήρε 3 πρωταθλήματα, ενώ τη δεύτερη περίοδό του στην Νασιονάλ, σε 231 αγώνες σκόραρε 145 γκολ και 227 συνολικά.

Για την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης ξεκίνησε να αγωνίζεται, στις 25 Νοεμβρίου του 1923, με την Χιλή (2-1) στο Μοντεβιδέο. Το 1928, στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Άμστερνταμ, ήταν βασικό στέλεχος της ποδοσφαιρικής ομάδας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Ήταν ο άνθρωπος που πέτυχε το πρώτο και το τελευταίο γκολ της Ουρουγουάης στο Μουντιάλ του 1930. Έπαιξε αναπάντεχα μετά την άρνηση του Περεγκρίνο Ανσέλμο (Juan Peregrino Anselmo) και το ντεφορμάρισμα του Πέδρο Πετρόνε (Pedro Petrone). Τα κατάφερε μια χαρά. Σκόραρε στο ξεκίνημα των αγώνων της διοργανώτριας στον όμιλο, στο 1-0 επί του Περού, στο 60ο λεπτό, όντας ο πρώτος που σκόραρε στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Στον τελικό, στις 30 Ιουλίου του 1930, στο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο, η διοργανώτρια Ουρουγουάη αντιμετωπίζει την Αργεντινή. Σε ένα συγκλονιστικό ματς, παρουσία 93.000 θεατών, το 1-2 στο Α’ μέρος γίνεται 3-2 υπέρ της Ουρουγουάης. Η Αργεντινή πιέζει για την ισοφάριση. Ο κόσμος στις κερκίδες αγωνιά. Μέχρι το 89ο λεπτό. Τότε, ο Έκτορ Κάστρο σφραγίζει με το γκολ του τον τελικό. Το 4-2 δίνει το πρώτο τρόπαιο Μουντιάλ στην Ουρουγουάη. Μάλιστα, αυτά ήταν και τα μοναδικά γκολ που πέτυχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Επίσης, ήταν μέλος της εθνικής ομάδας όταν κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα το 1926 και το 1935. Το τελευταίο του ματς με την «τσελέστε» το έπαιξε στις 15 Αυγούστου του 1935 με την Αργεντινή (0-3) στην Αβαγιανέδα. Με την εθνική Ουρουγουάης είχε 25 συμμετοχές με 18 γκολ.

Από το 1939 ανέλαβε σαν προπονητής την Νασιονάλ, με την οποία κατέκτησε 5 σερί πρωταθλήματα μέχρι το 1943, κάτι που επανέλαβε και το 1952. Για ένα φεγγάρι, το 1959, έκατσε και στον πάγκο της εθνικής Ουρουγουάης.
Ο Κάστρο κάπνιζε, έπινε, τζόγαρε, είχε πέραση στις γυναίκες και σκόραρε στους αγώνες! Έτρεχε γρήγορα, προπονούταν σκληρά, ισορροπούσε εξαιρετικά στο χορτάρι, ήταν πολύ δυναμικός στις μονομαχίες. Και το πιο φοβερό; Δεν φοβόταν να χρησιμοποιήσει το ακρωτηριασμένο μέλος του στον αγώνα. Ακόμα κι όταν πηδούσε για κεφαλιές προκειμένου να παρεμποδίσει τον αντίπαλο ή στις μονομαχίες. Σε μια απ’ αυτές, μάλιστα, τραυμάτισε στο πόδι τον τερματοφύλακα της Αργεντινής στον τελικό.
«Ποτέ δεν θέλησε να εκμεταλλευτεί το ατύχημα που είχε μικρός και την αναπηρία του για να γίνει πιο συμπαθής», δήλωσε παλαιότερα ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος και ιστορικός των σπορ Φράνκλιν Μοράλες (Franklin Morales).
Το παρατσούκλι του Κάστρο ήταν, σε ελεύθερη απόδοση, ο «μονόχειρας θεός». Οι οπαδοί της Νασιονάλ τον λάτρευαν, διότι λόγω της φυσικής και ψυχικής του δύναμης, αλλά και της νοοτροπίας του, δεν παραδινόταν ποτέ. Προσπαθούσε μέχρι τέλους. Σκληρός, δυνατός χαρακτήρας δεν το έβαζε ποτέ κάτω. Αντίθετα, κάποιοι οπαδοί αντίπαλων ομάδων, δεν τον συμπαθούσαν. Μερικοί, μάλιστα, τον μισούσαν και του έβγαζαν υποτιμητικά παρατσούκλια. Στον τελικό του Μουντιάλ, οι οπαδοί της Πενιαρόλ όταν τον είδαν στο γήπεδο με την φανέλα της Ουρουγουάης, τον γιουχάρανε. Με το γκολ, όμως, τους έκλεισε τα στόματα.
Ο Έκτορ Κάστρο έφυγε από την ζωή στις 15 Σεπτεμβρίου του 1960, σε ηλικία μόλις 55 ετών από καρδιακή προσβολή.
Πηγή: Ευλογημένο ποδόσφαιρο