«Ένα απίθανο έργο τέχνης»

15:16 17/1/2018 - Πηγή: Novasports

Η δημοσιογράφος Χριστίνα Αμερικάνου, κόρη του θρυλικού Γιώργου Αμερικάνου, ενός από τους ήρωες της Ένωσης στο κατόρθωμα που περιγράφει η ταινία «1968», έγραψε για το novasports.gr για το φιλμ του Τάσου Μπουλμέτη, χαρακτηρίζοντάς το «δίδαγμα ζωής».

«Θα γίνει ταινία η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ το 1968». Ο Μάκης Αγγελόπουλος το έλεγε σε όλους, διστακτικά, ψιθυριστά. Όνειρα έκανε, όλοι

μας κάνουμε όνειρα, εξάλλου τί κοστίζουν τα όνειρα;

Ο Μάκης Αγγελόπουλος μας διέψευσε. Το «ψιθυριστά» το «βροντοφώναξε». Το βράδυ της Δευτέρας στο «Παλλάς» η ταινία «1968» έκανε την επίσημη πρεμιέρα της. Το όνειρο του Μάκη Αγγελόπουλου πήρε «σάρκα και οστά» κι απέδειξε ότι... ναι, τα όνειρα κοστίζουν! Δεν είναι μόνο ότι ο πρόεδρος της μπασκετικής ΑΕΚ ανέλαβε την παραγωγή αυτής της πραγματικής «επικής» ταινίας «1968», αλλά και πως ο ίδιος μόχθησε καταρχήν να πείσει τον μετρ του ατμοσφαιρικού σινεμά εποχής, Τάσο Μπουλμέτη, να ζωντανέψει στο πανί όσα εκείνος σκέφτηκε. Ο σκηνοθέτης της περίφημης «Πολίτικης Κουζίνας» και του «Νοτιά» αποδέχθηκε εντέλει και ζωγράφισε, πάνω στον καμβά του, ένα απίθανο έργο τέχνης, με συγκίνηση, με χιούμορ, με πολιτική χρειά, με πρόσωπα υπαρκτά και ανύπαρκτα, με καταστάσεις αληθινές αλλά και ωραία δοσμένους μύθους, με ομορφιά, με ασχήμια, με χαρές, με λύπες, με αγάπη και μεράκι.

Μεράκι για την τέχνη του, τον κινηματογράφο, και αγάπη για τον αθλητισμό που έγινε αφορμή να σκηνοθετήσει μία ταινία που θα μείνει πλέον ως πολιτιστικό προϊόν μέσα από έναν χώρο (δια)ταραγμένο και πολύπαθο τα τελευταια χρόνια. Έναν χώρο που ναι μεν εκσυγχρονίστηκε και βελτιώθηκε, για να γίνει ολόκληρη βιομηχανία με brand names ακριβά, έχασε όμως το μεράκι και το φιλότιμό του.

Ο Τάσος Μπουλμέτης περιγράφει μια άλλη εποχή, σίγουρα όχι καλύτερη, αλλά περισσότερο αγνή μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Μια εποχή που η Ελλάδα, η Ευρώπη, ο κόσμος όλος βρισκόταν σε αναταραχή. Μία εποχή που ο παγκόσμιος χάρτης άλλαζε γιατί σε κάθε άκρο του, κάποιοι άνθρωποι παθιασμένοι έπαιρναν στις πλάτες τους λαούς και τους έκαναν να νιώθουν σπουδαίοι!

Η ΑΕΚ του 1968, αλλά και του 1966 με την είσοδό της στο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, σήκωνε το βάρος ενός λαού στις πλάτες της. Το βλέπουμε από τις μαρτυρίες και από τα πρωτοσέλιδα εκείνης της εποχής. Δέκα φτωχόπαιδα από τις αλάνες όλης της Ελλάδας, πρόσφυγες μερικοί, ενώθηκαν στην ΑΕΚ για να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης. Και πάσχισαν, και πείσμωσαν, και μπορεί να μην τα κατάφεραν αλλά ξαναπροσπάθησαν κι έγραψαν ιστορια.

«Εμείς θα λέμε την ιστορία μας...» είπαν και το έκαναν!

Στην ταινία αυτή, όλοι έχουν να πουν την ιστορία τους. Το κορίτσι που «καίγεται» να παντρευτεί, ο ιδιοκτήτης του γραφείου Τελετών που κρατάει το μυστικό επιτυχίας της ομάδας, το παλικάρι που εύχεται ο Αμερικάνος να χάσει το καλάθι γιατί διαφορετικά θα χάσει το... κεφάλι του, ο ιδιοκτήτης του πρακτορείου ΠΡΟΠΟ που έχει τους θαμώνες με τις πολιτικές διαφορές τους, ο πολιτικός κρατούμενος που βρίσκει λόγο να γελά, η νεαρή κοπέλα που ακούει τη μετάδοση δίπλά στον τάφο του αγαπημένου της... Όλοι λένε την ιστορία τους κι έχουν το «βαρύ φορτίο» τους. Ένα «φορτίο» που το κουβαλάμε, αλλά ποτέ δεν μας εμποδίζει να κυνηγάμε το όνειρο.
Ο Μπουλμέτης για να καταδείξει αυτό ακριβώς, χρησιμοποιεί μία σουρεαλιστική σκηνή προς το τέλος της ταινίας που σε κάνει να σαστίσεις. Θες να γελάσεις ή να κλάψεις; Να εξοργιστείς με την μοίρα ή να ανακουφιστείς που το όνειρό σου έγινε πραγματικότητα; Παρακολουθείς και αναρωτιέσαι. Όμως σκέφτεσαι πως ετσι είναι η ζωή: από την μία πολύχρωμη,χαρούμενη και από την άλλη μουντή, κατσουφιασμένη.

Ο Μπουλμέτης καταφέρνει να κάνει μία ταινία με αφορμή έναν αθλητικό άθλο, δίδαγμα ζωής! Αυτό δηλαδή που πρέπει να είναι ο αθλητισμός για όλους μας. Γι’ αυτό και δεν είναι μία ταινία οπαδική, είναι η απεικόνιση του πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλοι την ίδια μας τη ζωή: με πείσμα, πάθος, χαμόγελο και αντοχή. Με «1968» λόγους για να προχωράμε, ένα βήμα πιο πέρα για να κατακτήσουμε τους στόχους μας.