Ένα τρικολόρ ουράνιο τόξο

15:29 9/11/2024 - Πηγή: Novasports

Τελικά είναι νωρίς στη σεζόν; Είναι οι ομάδες ανέτοιμες, ψάχνουν χημεία και αυτοματισμούς, σχήματα και βεβαιότητες; Και αν ναι, τι θα γίνει αν τις βρουν;

Ψευτοδιλήμματα, ξέρω. Κάποιες φορές η συναστρία χαρίζει αυτά τα ματς που δεν χορταίνεις, που σε κρατούν καρφωμένο στην καρέκλα γιατί ξέρεις πως κάτι νέο έρχεται από στιγμή σε στιγμή. Συμβαίνει, όπως και να είναι τα ρόστερ. Πέρσι, όλη τη χρονιά. Πριν τέσσερα χρόνια, την τελευταία που κέρδισε ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό

για την Ευρωλίγκα, 99-93, Κεμζούρα, Μπόλντγουιν, Σπανούλης, Κόνιαρης, Μιλουτίνοφ και Πολ από τη μία, Φρεντέτ, Καλάθης, Ράις με οκτώ τρίποντα, Παπαγιάννης και Γουάιλι και Πιτίνο στον πάγκο.

Το χθεσινό ματς όσο ζυμωνόταν, τόσο νοστίμιζε. Πρώτο ημίχρονο Ολυμπιακού τύπου, οδόφραγμα και σωματική κυριαρχία, ενδεικτικό και ίσως μικρό το +8 της ανάπαυλας βάσει του ελέγχου του ρυθμού για 17/20 λεπτά. Επαφές και αποφασιστικότητα που έστειλαν τον Μπράουν από το τρίλεπτο στον πάγκο, Φαλ και Μιλουτίνοφ είχαν πόδια για να αλλάξουν στην κορυφή πάνω στον Ναν, κατάχρηση ντρίμπλας και παντού χέρια. Ο Παναθηναϊκός σαν σοκαρισμένος, του πήρε ένα τέταρτο και το σλουκοξυπνητήρι για να βρει έστω αχνό σφυγμό.

Τρίτη περίοδος, φαντασμαγορία. Καρφώματα του Λεσόρ με το καλημέρα και πράσινα τρίποντα να υπόσχονται ανατροπή, σουτ δεν έχανε κανείς. Στην άλλη πλευρά ψυχραιμία παράλογη για το μέρος και το χρόνο, λες και οι Πειραιώτες δοκίμαζαν πράγματα στην προπόνηση. Κυνισμός που θα ζήλευε κι ο Μακιαβέλι, τέσσερα σερί post up του Γουόκαπ στον Σλούκα και γύρω τους χορογραφία από σκριν και κοψίματα, να πιέζουν σαδιστικά την ανοιχτή πληγή. Στην άλλη πλευρά ο Ερνανγκόμεθ να είναι σε mode Κιριλένκο και οι Ναν – Σλούκας να έχουν σκυλιάσει για να γυρίσουν το ματς. Ο Φαλ υπέφερε και πήγε στον πάγκο, ο Λεσόρ χάθηκε πολύ ψηλά στην άμυνα και στην πλάτη του στήθηκε πάρτι. Ο Γουόκαπ είχε κάνει update στο λογισμικό και έπαιζε σα ρομπότ.

«Κάποιος θα λυγίσει», έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται. «Αυτό που συμβαίνει δεν είναι φυσιολογικό».

EUROLEAGUE 2024-2025 / ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ/EUROKINISSI)

Ήταν εξουθενωτικά διασκεδαστικό να το βλέπεις, ένα ματς στην κόψη του ξυραφιού για ένα ημίχρονο. Ο Ολυμπιακός μπροστά, αλλά όχι τόσο μπροστά: δύο λεπτά να χαθεί το μυαλό και υποκύψει στην πίεση της κερκίδας, 1-2 λάθη και κακές επιλογές αρκούσαν και το ματς θα γύριζε τούμπα. Ο Παναθηναϊκός να σκαρφαλώνει στα ντεσιμπέλ της κερκίδας και να κυνηγά με νύχια και με δόντια, μην αφήνοντας τον αντίπαλο να νιώσει ούτε μια στιγμή ήρεμος. Ο Μπαρτζώκας ούρλιαζε στους παίκτες του να χρησιμοποιήσουν καλύτερα τα φάουλ, άντε πιάσε γραμμή σε αυτό το αδιανόητο επίπεδο πίεσης και ποιότητας. Ο Αταμάν έπαιξε για τελευταία φορά το χαρτί Γκραντ στο ξεκίνημα της τέταρτης περιόδου, τον έβγαλε μετά από 2.5 λεπτά και το πήρε απόφαση να κυνηγήσει την ανατροπή με την επίθεση που πέταγε φωτιές.

Έδωσαν μάχη σαν παλαβοί πολεμοχαρείς διεκδικητές και το μήνυμα ακουγόταν ταυτόχρονα σε όλη την Ευρωλίγκα: «φέτος θα το πάρει ένας από τους δύο, οι υπόλοιποι είστε το ντεκόρ».

Τρία λεπτά και δεκαπέντε δευτερόλεπτα πριν το μεγάλο φινάλε, ο Παναθηναϊκός έφτασε για πρώτη φορά εκεί που πάλευε για τα υπόλοιπα τριανταεφτά. Δύο βολές του Σλούκα στον στόχο, 83-82, συνέβη.

(Παρένθεση).

Την Πέμπτη το μεσημέρι ρώτησα τον Εβάν Φουρνιέ αν του αρέσει να παίζει σε αυτές τις γεμάτες αρένες, γεμάτες θόρυβο και συναίσθημα, μίση και πάθη. Το πρόσωπο του φωτίστηκε. «Φυσικά. Σε ποιον δεν αρέσει να βάζει το μεγάλο σουτ σε αυτά τα παιχνίδια;».

Επανέλαβα την ίδια του την απάντηση καθώς είχε μόλις τελειώσει τις δηλώσεις του στην Δώρα Παντέλη για λογαριασμό της Ευρωλίγκας. Εισέπραξα το ίδιο φωτισμένο βλέμμα, μαζί με μια μόνο λέξη:

“Facts”.

«Γεγονός», ελληνιστί.

(Τέλος παρένθεσης).

EUROLEAGUE 2024-2025 / ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ (ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ/EUROKINISSI)

Ο Γάλλος επανέφερε τον Ολυμπιακό στη θέση του οδηγού και έσβησε την ανασφάλεια μέσα σε 24 δευτερόλεπτα. Όταν ο Λεσόρ ισοφάρισε, ήταν και πάλι εκεί, πιάνοντας τη μπάλα ψηλά από την πάσα του Βεζένκοφ, αλλά δεν είχε πει την τελευταία του λέξη – ούτε καν την προτελευταία. Σε κάθε επίθεση, τον έβλεπες να μιλάει στους υπόλοιπους, να βάζει τα κομμάτια στη θέση τους, να ζει για τη στιγμή και για την ευθύνη.

Με το σκορ στο 85-89, η παινεμένη επίθεση των ερυθρόλευκων είχε κολλήσει. Πήρε τη μπάλα, αλλά η πρώτη του ντρίμπλα δεν ήταν σπουδαία, παραλίγο να χάσει τον έλεγχο. Αναγκάστηκε να κάνει βήμα προς τα πίσω και να στείλει ένα τρικολόρ ουράνιο τόξο προς το αντίπαλο καλάθι. Η μπάλα έσκασε μέσα λες σαν κοτρόνα στο νερό.

Bang.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν χρειάστηκε καμιά μακροσκελή καταφατική απάντηση όταν τον ρώτησα για τους closer του μπάσκετ, αυτούς που έχουν εκείνο το μείγμα προσωπικότητας και ταλέντου για να κάνουν αυτά που οι άλλοι δεν τολμούν ή απλά δεν μπορούν. Νωρίτερα, παίνεψε την εργατικότητα του Φουρνιέ και σωστά επισήμανε πως το χθεσινό ήταν μια απόδειξη προσωπικότητας, αλλά και μια δοκιμασία του ίδιου του μπάσκετ που ο ίδιος διδάσκει. Ο Ολυμπιακός κέρδισε στο ΟΑΚΑ παίζοντας με τον τρόπο που ο προπονητής του θέλει: αυτό μοιάζει μικρό, αλλά δεν είναι όταν μιλάμε για Νοέμβρη. Κάθε χρονιά και κάθε γκρουπ είναι διαφορετικά και το αν η ομάδα «αγοράσει» τον τρόπο του κόουτς είναι ζήτημα κεφαλαιώδες πηγαίνοντας προς τα εμπρός.

Ο Μιλουτίνοφ ήταν ο προφανής συμπρωταγωνιστής δίπλα σε Γουόκαπ, Βεζένκοφ, Φουρνιέ, ο Γουίλιαμς – Γκος ξεπέρασε το κάκιστο πρώτο δεκάλεπτο και τελείωσε τις φάσεις που ανέλαβε, ο Μακίσικ έδωσε άλλο ένα ώριμο παιχνίδι διοχετεύοντας επιλεκτικά την επιθετικότητα του. Ένας ακόμη όχι και τόσο τραγουδισμένος παράγοντας – γιατί δεν έπαιξε στο τελευταίο δεκάλεπτο – ήταν ο Λούκα Βιλντόσα. «Έχασα κιλά και πλέον έχω αποφασίσει πως θα πιέζω σε όλο το γήπεδο τη μπάλα, όπως έκανα στη Μπασκόνια», μου έλεγε ο Αργεντινός, όπως ακριβώς είχε προαναγγείλει πριν δέκα μέρες. Η παρουσία του στο βασικό σχήμα βοήθησε την αυτοπεποίθησή του και ταυτόχρονα έδωσε ισορροπία στη δεύτερη πεντάδα της ομάδας του, στην οποία προϊσταται ο Γκος.

Ήταν ο Παναθηναϊκός σοφτ, όπως συμφώνησαν τόσο ο Αταμάν όσο και ο Ερνανγκόμεθ; Στο πρώτο ημίχρονο, ναι, μπορεί να το πει κανείς άφοβα. Οι πράσινοι επέτρεψαν με το κάπως μαλθακό τους ξεκίνημα το bully-ball του Ολυμπιακού και μετά βάλθηκαν όλο το βράδυ να αντιδρούν. Στο δεύτερο ημίχρονο είναι μάλλον αυστηρό να το πει κανείς: βάσει χαρακτηριστικών, όλοι έκαναν σχεδόν όσα μπορούσαν. Οι 56 πόντοι του δεύτερου μέρους πιθανότατα θα ήταν αρκετοί για να γυρίσουν το παιχνίδι απέναντι σε οποιονδήποτε στην Ευρώπη (ειδικά στο ΟΑΚΑ), απλώς δεν ήταν κόντρα στον χθεσινό Ολυμπιακό. Η σημασία του Γκραντ στην ισορροπία του οικοδομήματος φάνηκε, αυτή τη φορά από την ανάποδη. Η επίθεση ζωγράφισε, 31/56 σουτ, 11 τρίποντα, 26 ασίστ/12 λάθη. Οι μαζεμένες αμυντικές ανορθογραφίες στο φινάλε χτυπούν στο μάτι: ο Φουρνιέ μπορεί να έβαλε το κρεμασμένο με τον Οσμάν, αλλά τα άλλα δύο ήταν ελεύθερα σαν πάργκινγκ στην Αθήνα τον Αύγουστο.

Οι περισσότεροι θεατές είναι πια πολύ έμπειροι για να θρηνήσουν ή να θριαμβολογήσουν για παραπάνω από λίγες μέρες. Πιο πολύ μένει αυτή η αίσθηση του χορτάτου, όπως όταν σηκώνεσαι από το τραπέζι μετά από ένα λουκούλλειο γεύμα και δεν χρειάζεσαι καν γλυκό. Πριν δύο εβδομάδες ήταν ο Παναθηναϊκός που έστειλε τον Ολυμπιακό πίσω στο γήπεδο και στο βίντεο. Κάθισαν, μίλησαν, δούλεψαν, γύρισαν καλύτεροι. Τώρα θα συμβεί το αντίθετο.

Ο υπόλοιπος Νοέμβρης είναι στο δρόμο: Μπολόνια και Κάουνας για τους πράσινους, Βελιγράδι δις για τους ερυθρόλευκους. Κάτι μου λέει πως μετά το ντέρμπι, η Ευρώπη ανησυχεί λίγο περισσότερο.