Εθνική ομάδα: Ακραία χαρμολύπη

11:39 11/10/2024 - Πηγή: Novasports

Όσοι ακολουθούμε πιστά το ποδόσφαιρο ως μορφή έκφρασης συναισθημάτων γνωρίζουμε τί μπορεί να προσφέρει στον εσωτερικό μας κόσμο. Αλλά όλα αυτά μέχρι χθες. Αυτό που ζήσαμε στο ναό του ποδοσφαίρου με την Εθνική Ελλάδος ξεπερνά τα στενά όρια του μυαλού και της λογικής. Ήταν κάτι υπερβατικό, κάτι ακραίο, κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό. Δύσκολο να το ελέγξεις.

Από την μία το πένθος για τον Τζορτ Μπάλντοκ με τη λύπη φανερή σε κάθε κύτταρο του οργανισμού. Αυτή η λύπη πασπαλισμένη με ανείπωτη οργή

για το γεγονός ότι ο ο κυνισμός του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και του αδυσώπητου καλενταριού, οδηγούσε στην αρένα του Γουέμπλεϊ 24 θλιμμένα παιδιά σε αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν η κορυφαία στιγμή της καριέρας τους. Χωρίς καν να το γνωρίζουν.

Στη διάρκεια του αγώνα που δεν έπρεπε να γίνει, έβλεπες να την αντίδραση των παιδιών. Μια αντίδραση με τόσο καθαρό μυαλό, με ασύλληπτη δύναμη ψυχής, σαν κάποιος να τους μπόλιασε με έξτρα ενέργεια για να βγει σε όλο της το μεγαλείο η ποδοσφαιρική τους ποιότητα απέναντι στην πιο ακριβή ομάδα του πλανήτη. Θαρρείς και θέλανε να δώσουν μια γροθιά στον τεχνοκρατικό κόσμο του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Πάθος, αυταπάρνηση, δύναμη ψυχής. Μα του βρήκαν αυτή τη δύναμη; Όλοι τους; Να μη λυγίσει κανείς; Να παίξουν όλοι;

Και μετά; Η ενσυναίσθηση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτού του κορυφαίου προπονητή, ο οποίος στη δική του πιο μεγάλη παράσταση, κατάλαβε πως δεν έπρεπε να φορτώσει τους παίκτες του με περιττές πληροφορίες σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Κατανοούσε τον πόνο τους. Από τη στιγμή που το ματς θα γινόταν, και ο ίδιος έπρεπε να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία όμως πάνω από όλους έβαλε τον ανθρώπινο παράγοντα. Κι εκείνος τους είπε όσα έπρεπε να τους πει για να μπουν έτοιμοι στο γήπεδο. Όπως ένας πατέρας που δεν αντέχει να βλέπει το παιδί του λυπημένο.

Και στο τέλος το ξέσπασμα. Στην πιο ακραία μορφή του γ@….ένου μότο “Η ζωή συνεχίζεται” που λέμε κι ακούμε μετά από κάθε θάνατο. Η μεγαλύτερη νίκη τηςκαριέρας τους. Μια από τις μεγαλύτερες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, αν όχι η μεγαλύτερη με βάση το μέγεθος του αντιπάλου. Με βάση τις διαμορφωμένες συνθήκες. Τις πρώτες ώρες μετά το θάνατο ενός φίλου. Δεν είναι νίκη μόνο αγωνιστική. Είναι νίκη ηθική, νίκη ψυχής, νίκη καρδιάς.

Πόση χαρά χωράει μέσα σε μια απέραντη θλίψη;

Την απάντηση την ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του.

Οδυσσέα, Κωνσταντίνε, Ντίνο, Λάζαρε, Δημήτρη, Μανώλη, Δημήτρη, Τάσο, Χρήστο, Γιώργο, Βαγγέλη, Γιώργο, Χρήστο, Πέτρο, Δημήτρη, Γιάννη, Ιβάν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά σας ευχαριστούμε μας δώσατε τη δυνατότητα να εξερευνήσουμε κι άλλο τα συναισθήματά μας.