Η απουσία του ενός

04:11 20/2/2018 - Πηγή: Novasports

Tι είδαμε την 22η αγωνιστική: έναν αγώνα κεκλεισμένων των θυρών. Δύο ΠΑΕ να χαρακτηρίζουν τη διαιτησία μέσα από τους επίσημους λογαριασμούς τους, μια ΠΑΕ να εκδίδει ολιγόλεξη ανακοίνωση κατά τη διάρκεια του αγώνα της εναντίον του διαιτητή και αφού πριν από την τέλεση του έχει έγγραφη αντιπαράθεση σε διοικητικό επίπεδο. μια ΠΑΕ να βάζει το δημοσιογραφικό στρατό της να πολεμήσει για να κερδίσει στο επικοινωνιακό περιβάλλον, έτσι ώστε να μην φανεί αδικημένος ο άμεσος διώκτης της. Αυτές οι δυο "αδικημένες" ΠΑΕ συνεργάστηκαν για την... κατάκτηση της ΕΠΟ,

αλλά... last year.

Σε ένα πρωτάθλημα που πάντα κυριαρχούν, με υπαιτιότητα των ομάδων, εξωαγωνιστικά θέματα (γι' αυτό και αδειάζουν οι εξέδρες), το νέο σίριαλ λέγεται τηλεοπτικά δικαιώματα ΠΑΕ. Διαβάζοντας κανείς τις δηλώσεις των "μικρομεσσαίων" περί "κεντρικής διαχείρισης ή αλλιώς ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο" αναρωτιέμαι για ποιο λόγο έχουν αυτή την τοποθέτηση: Πρακτικά δεν έχουν κάνει καμία προσπάθεια βελτίωσης, θεωρώντας προφανώς ότι όλα βαίνουν καλώς. Άρα, ας βγουν οι παράγοντες του ποδοσφαίρου στην αγορά και όχι απλώς να πάρουν τα ίδια χρήματα που λαμβάνουν μέχρι και το τέλος της τρέχουσας σεζόν, αλλά να διεκδικήσουν και περισσότερα.

Δύο τινά υπάρχουν: ή το ελληνικό ποδόσφαιρο εξελίσσεται, οπότε το τηλεοπτικό συμβόλαιο, τα εισιτήρια, οι χορηγοί θα φέρουν περισσότερα χρήματα στο ταμείο ή 16 τύποι που έχουν το ποδόσφαιρο τσιφλίκι τους, που χρησιμοποιούν ποδοσφαιριστές, προπονητές και οργανισμούς, το έχουν οδηγήσει σε βήματα προς τα πίσω. Και τώρα κυριαρχεί ο φόβος. Φαντάζομαι ότι η απάντηση είναι εύκολη για όλους.

Στο διά ταύτα, όπως στο σχολείο, τα παιδάκια που δεν είναι σωστά, αντιμετωπίζουν ποινές, βάσει του πλαισίου που ισχύει, έτσι και εδώ τα ποδοσφαιρικά παιδάκια, πρέπει κάποιος να τα βάλει σε τάξη. Να αφήσουν στην άκρη τα μικροσυμφέροντα, τις συμπεριφορές εκτός πλαισίου και να επανέλθουν στο επίκεντρο οι πρωταγωνιστές. Ποιος μπορεί να είναι αυτός ή αυτοί, είναι μία καλή ερώτηση. Δεν μπορεί πάντως να είναι ο εκάστοτε υφυπουργός αθλητισμού, ο οποίος προσπαθώ να καταλάβω γιατί πρέπει να έχει στο επίκεντρο των αρμοδιοτήτων του ανώνυμες εταιρείες και όχι όλους τους άλλους (ομοσπονδίες, αθλήματα με λιγότερη προβολή στα όρια του ερασιτεχνισμού, εγκαταστάσεις κλπ) που πραγματικά επιβιώνουν χάρη στις δικές του ενέργειες. Δεν μπορεί να είναι η ΕΠΟ, μια και ο τρόπος ανάδειξης ΔΣ, αποτελεί απόδειξη για τον τρόπο που λειτουργεί.

Θα μπορούσε να είναι κάποιος ή κάποιοι από την UEFA, αρκεί η ευρωπαϊκή ομοσπονδία να καταλάβει ότι στο σημείο που έχει φτάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν χρειάζονται πολιτικά παιγνίδια, αλλά πράξεις: "ομελέτα χωρίς σπάσιμο αυγών δε γίνεται". Και βέβαια, επειδή μιλάμε για Ελλάδα, δεν μπορεί ποτέ κανείς να ασχοληθεί με το ελληνικό ποδόσφαιρο χωρίς να προέρχεται απ' αυτό. Το δύσκολο βέβαια είναι να βρεθεί εκείνος ή εκείνοι που έχουν ζήσει το ποδόσφαιρο μας, χωρίς να έχουν αλλοιωθεί απ' αυτό