Η δίψα, η άμυνα και ο Ζοτς

12:15 5/12/2024 - Πηγή: Novasports

Η κουβέντα για την άμυνα του Παναθηναϊκού κρατάει από την αρχή της σεζόν και συνεχίστηκε μετά το προχθεσινό παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα, το οποίο έφτασε να αποφασιστεί στη λεπτομέρειας της μίας εύστοχης βολής. Βέβαια δεν είναι ακριβώς ζήτημα άμυνας – περισσότερο αφορά την ένταση και την επιθετικότητα με την οποία οι πράσινοι προσεγγίζουν τα παιχνίδια. Ο Αταμάν το τοποθέτησε άψογα στις δηλώσεις του κατά την αναχώρηση, λέγοντας πως πολλές φορές στα παιχνίδια του ΟΑΚΑ

η όλη φιλική, εντός έδρας ατμόσφαιρα δίνει στην ομάδα του μια εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, από την οποία οι πράσινοι βγαίνουν μόνο όταν ο αντίπαλος τους απειλήσει ανοιχτά με ήττα.

Με αυτή την έννοια, ο Τούρκος έχει δίκιο στο ότι το τριφύλλι δεν θα έχει το παραμικρό πρόβλημα να συγκεντρωθεί και να παίξει στο μάξιμουμ της συγκέντρωσης του σε ένα τόσο εχθρικό και δύσκολο περιβάλλον όσο η Αρένα του Βελιγραδίου, μπροστά σε είκοσι χιλιάδες θεατές. Η Παρτίζαν είναι στην καλύτερη φόρμα της σεζόν με τρεις σερί νίκες, ο Κάρλικ Τζόουνς μετράει 15 πόντους, 7.3 ασίστ, 6 κερδισμένα φάουλ. 27 μέση αξιολόγηση στα τρία τελευταία παιχνίδια και οι υπόλοιποι ακολουθούν το παράδειγμα του, κρατώντας τους αντιπάλους τους στους 75 πόντους.

Την προηγούμενη φορά, απέναντι στον Ολυμπιακό, ο Ομπράντοβιτς βγήκε εκτός πλαισίου και κέρδισε το ματς με αδόκιμες πεντάδες τεσσάρων κοντών μέσου ύψους 1.92, ποντάροντας στην αφόρητη πίεση στη μπάλα για να τη βγάλει καθαρή στην άμυνα – η επίθεση απλώς επωφελήθηκε από την παρουσία τεσσάρων κοντών. Αστειεύτηκα με τον Αταμάν στο αεροδρόμιο για αυτό, άλλωστε το ίδιο είχε κάνει και αυτός για μικρότερο χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στη Φενέρ. «Ποιος ξέρει, ίσως δούμε πεντάδες με πέντε κοντούς ή με πέντε ψηλούς», είπε χαμογελώντας. Το σίγουρο είναι πως υπό αυτή την έννοια οι δύο προπονητές μοιάζουν, αφού έχουν στη μενταλιτέ τους να ρισκάρουν δοκιμάζοντας ό,τι τους φαίνεται εκείνη την ώρα πως θα λειτουργήσει, ανεξαρτήτως από το αν υπακούει στην politically correct μπασκετική λογική. Ρίχνοντας μια ματιά στα δύο ρόστερ, δεν αποκλείεται σήμερα το small ball να είναι ο κανόνας.

Άμυνας το ανάγνωσμα: ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με τρεις αμυντικογενείς παίκτες απέναντι στη Μπάρσα, Καλαϊτζάκη, Χουάντσο, Γκραντ δίπλα σε Μπράουν και Λεσόρ. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο χειροπιαστό που γίνεται διδακτικό, αφού οι μόλις 6 πόντοι που επέτρεψε σε 5.5 λεπτά δεν γίνεται να αγνοηθούν, ειδικά από τη στιγμή που στα υπόλοιπα 34.5 οι γηπεδούχοι δέχτηκαν άλλους 83(!). Αυτό που προκύπτει είναι πως η ένταση και η επιθετικότητα είναι προαπαιτούμενη κάθε καλής αμυντικής προσπάθειας, αλλά δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθούν τα εγγενή χαρακτηριστικά της εκάστοτε πεντάδας. Σχήματα με τρεις γκαρντ θα είναι a priori ευάλωτα και θα εξαρτώνται υπερβολικά από την ενέργεια και την αποτελεσματικότητα των Γκραντ/Χουάντσο (κυρίως) και Καλαϊτζάκη/Όσμαν (δευτερευόντως) για να κλείσουν οι τρύπες. Αν σε αυτό προσθέσει κανείς και την αμυντική αδυναμία των ψηλών που έρχονται από τον πάγκο (Μήτογλου, Γιούρτσεβεν), η εξίσωση αποκτά και δεύτερο άγνωστο και η επίλυση της γίνεται πραγματικά δύσκολη.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση στο clutchdata αποκάλυψε ότι ο Αταμάν χρησιμοποιεί τις πεντάδες με τα τρία γκαρντ περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην καριέρα του, ανεβάζοντας το σχετικό ποσοστό στο 35% (στις 12 πρώτες αγωνιστικές) σε σχέση με το 13% που χρησιμοποιούσε πέρσι, αν και οι λύσεις που έχει φέτος στα «φτερά», ακόμα και με τον Γκριγκόνις τραυματία, είναι περισσότερες. Το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι αν η συναλλαγή «πυροτεχνήματα στην επίθεση/αμυντική ανεπάρκεια» είναι καταρχήν επωφελής και κατά δεύτερον βιώσιμη απέναντι σε ομάδες του υψηλού ανταγωνισμού στην Ευρωλίγκα.

Στο παραπάνω, πέραν της προφανούς ανάγκης για τακτική αμυντική βελτίωση, θα πρέπει να προστεθεί και ο ψυχολογικός παράγοντας. Την περσινή χρονιά ο Παναθηναϊκός ήταν μια ομάδα με τεράστιο κίνητρο, ομαδικά και προσωπικά. Ο σύλλογος ήθελε όσο τίποτα να επιστρέψει στην κορυφογραμμή μετά από μια δεκαετία και βάλε εκτός φάιναλ φορ και μετά από δύο χρόνια ανυποληψίας, ενώ ταυτόχρονα πολλοί παίκτες είχαν τα δικά τους, προσωπικά κίνητρα. Ο Σλούκας ερχόμενος από τον Ολυμπιακό, ο Γκριγκόνις από τη ναφθαλίνη του Ράντονιτς, ο Μήτογλου από 1.5 χρόνο αδράνειας, ο Γκραντ από το Eurocup, ο Καλαϊτζάκης με δίψα να αποδείξει ότι ανήκει, ο Ναν να αναγνωρίσει και να κυριαρχήσει σε ένα νέο περιβάλλον, ο Παπαπέτρου να βρει ρόλο μετά από 1.5 χρόνο αγωνιστικής μετριότητας και σωματικών προβλημάτων.

Φέτος ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης και η πείνα δεν μπορεί να είναι η ίδια, ό,τι και να σκαρφιστεί κανείς για να μείνει στην τσίτα. Το μεγαλύτερο ρόστερ φέρνει εδώ και εκεί αναμενόμενες γκρίνιες και η διαχείριση των τόσων πολλών προσωπικοτήτων δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση.

Το Βελιγράδι πάντως είναι μια χαρά ξυπνητήρι. Απόψε, στην κοσμοχαλασιά της Μπεογκράντσκα, οι χυμοί θα ρέουν από το ζέσταμα.