Η μεγαλύτερη αδικία

14:31 16/4/2019 - Πηγή: Novasports

Το βράδυ της Κυριακής της 14ης Απριλίου το περίμεναν πώς και πώς άπαντες στον ΠΑΟΚ προκειμένου να πανηγυρίσουν την επιστροφή στην κορυφή του πρωταθλήματος έπειτα από τόσα χρόνια. Ωστόσο, όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός χαμογελά. Ο αγώνας στον θεσσαλικό κάμπο με την ΑΕΛ ολοκληρώθηκε ισόπαλος 1-1 (64’ Γιακιμόφσκι – 55’ Πέλκας), ο «Δικέφαλος» πλησίασε τον διακαή πόθο του κατά έναν πόντο κι απομένει ένας ακόμη για να ολοκληρώσει κάτι για το οποίο

πραγματοποίησε μια εκπληκτική σεζόν και το δικαιούται όσο κανείς άλλος. Υπάρχει όμως ένα πολύ μεγάλο «αλλά» κι αυτό έχει να κάνει με μια από τις μεγαλύτερες αδικίες που έχουν υπάρξει κι αυτήν δεν είναι άλλη από τον σοβαρό τραυματισμό του Αντελίνο Βιεϊρίνια. Το συγκεκριμένο συμβάν επισκίασε τα πάντα, μετρίασε τον ενθουσιασμό και τη χαρά που καιρό τώρα είχαν καταλάβει – ως συναισθήματα – τους πάντες αλλάζοντας άρδην τη διάθεση όλων. Κι αυτό γιατί ο αρχηγός του ΠΑΟΚ είναι κάτι το ξεχωριστό.

Είναι ένας ξένος που μέσα από την πορεία των ετών έγινε ο «δικός» μας άνθρωπος. Όχι από συμφέρον, ούτε για τις εντυπώσεις, απλώς γιατί έτσι ένιωσε από την αρχή και το συγκεκριμένο συναίσθημα με την πάροδο των ετών, παρά την εναλλαγή τόσων διαφορετικών και πολύπλοκων καταστάσεων, θέριευε. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη με μια εικόνα που έκανε πολλούς δύσπιστους ως προς τη μετέπειτα εξέλιξή του. «Δέθηκε» με την ομάδα και παρότι έφυγε από αυτήν αποδεικνύοντας τις μεγάλες ικανότητές του έκανε καριέρα στο σκληροτράχηλο κι απαιτητικό γερμανικό πρωτάθλημα. Δεν έπαψε στιγμή όμως να έχει το μυαλό του στον ΠΑΟΚ, κάτι που έδειχνε σε κάθε ευκαιρία, είτε όταν γυρνούσε στην Ελλάδα, είτε στις φορές που η ομάδα αγωνίστηκε στη Γερμανία. Ήταν πάντα εκεί ...

Στα 31 του έκανε πράξη τη δέσμευσή του και γύρισε με νέα υπόσχεση, να κατακτήσει τον πολυπόθητο τίτλο με την ομάδα που δέθηκε όσο καμία άλλη. Το πάλεψε μαζί με τους συμπαίκτες και τον προπονητή του από την πρώτη κιόλας χρονιά. Πήρε τον ένα από τους δυο σε μια γιορτή που ξεκίνησε με δικό του γκολ στο ΟΑΚΑ. Παρέδωσε μοναδικές αγωνιστικές παραστάσεις μα κυρίως μοναδικές συμπεριφορές αθλητή και ανθρώπου κερδίζοντας δικαιωματικά τον απόλυτο σεβασμό των πάντων. Ένας άνθρωπος που ξεχειλίζει από πάθος, αποφασιστικότητα κι εμφανέστατα στοιχεία ηγετικής προσωπικότητας αλλά πάντα χωρίς αυτά να ξεπερνούν τη λεπτή γραμμή του σεβασμού απέναντι στον οποιονδήποτε αναδεικνύοντας τον χαρακτήρα και της ποιότητάς του.

Ενός ανθρώπου με το θάρρος της γνώμης του κόντρα σε όλα, γεγονός σπάνιο τη σήμερον ημέρα. Ενός ανθρώπου που και στην πλέον δύσκολη στιγμή κι αφού πρώτα θα έχει κάνει τα πάντα για ν’ αντιστρέψει αυτά τα δεδομένα, δε θα κρυφτεί, δε θ’ αναζητήσει φτηνές δικαιολογίες για ν’ απεμπολήσει από πάνω του τις όποιες ευθύνες αλλά αυτός πρώτος θα τις αναλάβει συγκεντρώνοντας όλη του την ενέργεια και τις δυνάμεις για να επιστρέψει κι αυτός κι η ομάδα του ακόμη πιο δυνατοί για τη συνέχεια. Ένας ποδοσφαιριστής με περγαμηνές χωρίς ύφος και «δήθεν» συμπεριφορές, πιο ταπεινός κι από τον πλέον άγνωστο άνθρωπο που ασχολείται με το ποδόσφαιρο είτε επαγγελματικά είτε από χόμπι κι όλα αυτά δίχως ποτέ να κρύψει τί νιώθει για την ομάδα και τη φανέλα με τον «Δικέφαλο» στο στήθος που ελάχιστοι την «πόνεσαν» όσο αυτός. Φυσικά και πληρώνεται αδρά γι’ αυτό που είναι, έχει δουλέψει, έχει αποδείξει πως το αξίζει και πολύ καλά κάνει. Δεν έκλεψε κανέναν, δεν κορόιδεψε κανέναν ...

Με δικές του ενέργειες, ασίστ, γκολ, εν γένει παρουσία έχει τεράστια συμβολή και στη φετινή πορεία του ΠΑΟΚ προς την κορυφή και την αιωνιότητα με τη σωρεία των ρεκόρ που τη συνοδεύουν. Απαρνήθηκε τη φυσική του θέση για να βοηθήσει το σύνολο. Για μια ακόμη φορά έβαλε το «εγώ» (του) κάτω από το σύνολο αγωνιζόμενος ως αριστερός οπισθοφύλακας κι ενώ περίμενε πώς και πώς να γυρίσει στην Τούμπα και ν’ αγωνιστεί στις πτέρυγες της μεσοεπιθετικής γραμμής, παρότι και στη Βόλφσμπουργκ κάλυπτε μ’ επιτυχία το δεξί άκρο της άμυνας. Και δεν το έκανε για να το κάνει αλλά το έπραξε δίνοντας όλο του το «είναι». Άφησε στην άκρη οτιδήποτε αρνητικό, επικέντρωσε στα θετικά θυσιάζοντας τα πάνω μπροστά στο όφελος και το συμφέρον της ομάδας.

Είναι ο άνθρωπος της ουσίας, αυτός που δε θα δώσει την ποσότητα αλλά την ποιότητα στις στιγμές κατά τις οποίες αυτήν είναι πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο. Τα γκολ με Πανιώνιο, Αστέρα Τρίπολης, Ολυμπιακό, Παναιτωλικό έμοιαζαν σα να περίμεναν να μπούν μόνον από αυτόν. Για τη δική τους ξεχωριστή σημειολογική σημασία. Για να είναι αυτός που δίνει το σύνθημα σε όλους τους υπόλοιπους για τη συνέχεια. Γιατί το αξίζει ... Για όλες αυτές τις φορές που περίμενε να γυρίσει και δε γύρισε. Για όλες αυτές τις φορές που θυσίασε και θυσιάστηκε. Για όλες αυτές τις φορές που δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να είναι εκεί αλλά αυτός έσφιξε τα δόντια και ήταν, πρωτίστως για να μην προδώσει τον ίδιο του τον εαυτό και τα ασύγκριτα συναισθήματά του γι’ αυτό που λατρεύει. Για να μη μειώσει – ούτε στο ελάχιστο – να κάνει πράξη και να ζήσει αυτό που ονειρεύτηκε από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας του μ’ αυτήν την ομάδα, το ... Πρωτάθλημα.

Κι έχοντας δοθεί ψυχή τε σώματι σ’ αυτό που αγαπά και λατρεύει, πλησιάζοντας πιο κοντά από ποτέ σ’ αυτό που περίμενε χρόνια ολόκληρα έρχεται η καταραμένη αυτήν στιγμή του τραυματισμού του. Λίγο νωρίτερα στο ματς, πάλι είχε χτυπήσει. Το πόδι του τον πονούσε, δυσκολευόταν να το πατήσει. Δε γύρισε να κοιτάξει προς τον πάγκο, δεν έδωσε την παραμικρή αφορμή για να πιστέψει κάποιος πως δεν μπορούσε να συνεχίσει. Χρειάστηκε λίγα λεπτά για να το «καταπιεί», ν’ αρχίσει να περπατάει κανονικά και στην αμέσως επόμενη φάση να βάλει όλη του τη δύναμη για να πηδήξει και να πάρει την κεφαλιά από έναν κατά πολύ ψηλότερο αντίπαλό του. Ο Πάμπλο Γκαρσία ήταν αυτός που έβαλε στις ζωές πολλών το «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς» κι ο ... μαθητής του Αντελίνο το έκανε πράξη, το εξέλιξε και το πήγε ακόμη πιο πέρα.

Οι εικόνες του, πεσμένος εκτός αγωνιστικού χώρου δίπλα στη γραμμή να πιάνει με τα χέρια του το πρόσωπό του δεν ήταν λόγω των εντονότατων πόνων αλλά επειδή είχε καταλάβει πρώτος από όλους τί είχε συμβεί αδυνατώντας να το πιστέψει. Μια από τις μεγαλύτερες αδικίες για έναν άνθρωπο – πάνω από όλα – τόσο ξεχωριστό έως μοναδικό για όλα του, εντός κι εκτός γηπέδων. Λόγια, λόγια, λόγια ... θα πει εύκολα κανείς. Ναι, λόγια ... που συνοδεύονται από πράξεις και εικόνες. Η ψυχή του ανθρώπου αντανακλάται στα μάτια του. Αυτός είναι ο καθρέπτης της κι όποιος τον έχει δει στα μάτια καταλαβαίνει ... αρκεί να νιώθει. Εκεί διαπιστώνεται κι η γνησιότητα.

Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη στιγμή, το timing κι όχι για τη συνέχεια. Επειδή είναι περισσότερο από βέβαιο πως θα επιστρέψει ακόμη πιο δυνατός. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του. Έχει βρεθεί ξανά σε ανάλογη θέση και γνωρίζει. Κι ας ήταν πιο μικρός ηλικιακά. Είναι η στιγμή μιας τόσο πολυαναμενόμενης χαράς με τόσο σημαντικό μερίδιο συμμετοχής του που αφήνει τη συγκεκριμένη πικρία, σαν ένα γκρίζο σύννεφο σ’ έναν καταγάλανο ουρανό. Όπως κι εκείνο όμως έτσι κι αυτό θα φύγουν ... Κι όλα τα υπόλοιπα που τον συνοδεύουν ήταν, είναι και θα είναι εκεί για πάντα ... «Σιδερένιος» Αντελίνο, περαστικά σου