Η βαριά ευθύνη και αποστολή των Αλβέρτη-Διαμαντίδη

13:15 7/10/2021 - Πηγή: Novasports

Ο Παναθηναϊκός χωρίς τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο διοικητικό «τιμόνι» και κυρίως στην οικονομική «αιμοδοσία», είναι ένας άλλος…Παναθηναϊκός. Όπως θα συνέβαινε με κάθε μεγάλη ομάδα που έχει ωσεί παρών τον διοικητικό ηγέτη του και οικονομικό «τροφοδότη» του. Ειδικά, στο μπάσκετ, είναι τοις πάση γνωστό, ότι το φυσικό πρόσωπο και η οικονομική επένδυση (έτσι «βαφτίζεται» η ιδιωτική συνεισφορά, πέραν

των άλλων εσόδων της ανώνυμης εταιρίας), παίζουν καθοριστικό ρόλο, άνω του 50 τοις εκατό, στην δημιουργία και πληρωμή ανταγωνιστικής ομάδας. Ο ίδιος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το έχει βιώσει από τα εφηβικά χρόνια του, ζώντας από τους αείμνηστους πατέρα του, Παύλο και τον θείο του, Θανάση, τις οικονομικές εκροές της ισχυρής φαρμακοβιομηχανίας τους προς το ΤΑΚ και την ΚΑΕ Παναθηναϊκός.

Και είναι βέβαιο ότι οι «πράσινοι» διανύουν την δεύτερη δύσκολη περίοδο τους, ύστερα από την περσινή που ήταν ακόμα και δυσκολότερη, γιατί ήταν η πρώτη της νέας εποχής και της υπό πώληση ΚΑΕ. Η αποστασιοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου αφαιρεί από τον Παναθηναϊκό, το μεγαλύτερο κομμάτι των δυνατοτήτων για την διατήρηση ανταγωνισμού της ομάδας στην Ευρωλίγκα, αλλά και στο ελληνικό πρωτάθλημα, μετά την φετινή επιστροφή του Ολυμπιακού. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι την εικόνα που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός, στην πρώτη εβδομάδα των επίσημων υποχρεώσεων τους σε Ευρώπη (Μονακό) και Ελλάδα( Άρης), υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Γιατί, μπορεί ο Παναθηναϊκός να πορεύεται με την οικονομική διαχείριση εσόδων-εξόδων και να μην έχει την οικονομική ασφάλεια και υπέρβαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, αλλά αλίμονο αν θα πρέπει να έχει μπάτζετ 10 εκ. ευρώ και άνω, για να μην χάνει από την Μονακό από τις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου και να μην υπάρχει ουδεμία διάθεση και ίσως δυνατότητα αντίδρασης και να μην ηττάται από τον Άρη με διαφορά 10 πόντων, ενώ στο ημίχρονο είχε προβάδισμα 19 πόντων.

Kαι ο κόσμος του Παναθηναϊκού έχει την γνώση και την αντίληψη για να μην περιμένει τα μεγαλεία του ένδοξου παρελθόντος του «εξάστερου», αλλά δεν περιμένει να κάνει «ανώμαλες προσγειώσεις» σ’ ένα σκληρό και δύσκολο παρόν της ομάδας που μπορεί να είναι καλύτερο και ίσως πολύ καλύτερο, έστω και με πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που έχουν δοθεί από την οικογένεια Γιαννακόπουλου και πλέον δίνονται. Σ’ αυτό το σημείο «κολλά» και το τετριμμένο, αλλά διαχρονικό ότι «η φανέλα είναι βαριά» και πρέπει να το εμπεδώσουν σε όλα τα μήκη και πλάτη, όλα τα μέλη του οργανισμού. Κι αν οι Έλληνες το ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο, οι ξένοι επιβάλλεται να το καταλάβουν και το μετουσιώσουν σε ανάλογη προσπάθεια. Κι ας μην είναι ο Μέικον…Μποντίρογκα και ας μην είναι ο Πέρι…Διαμαντίδης και πάει λέγοντας…

Η «καμπάνα» και όχι το…καμπανάκι του… «συναγερμού» χτύπησε πολύ νωρίς για τον Παναθηναϊκό και αυτό είναι, δεδομένα, ένα χρονικό όφελος. Γιατί, πάντα ισχύει ότι σημασία έχει πως τελειώνει ένα παιχνίδι από το πως αρχίζει.

Είναι δεδομένο, επίσης, ότι οι δυο εμβληματικοί, πρώην αρχηγοί του «τριφυλλιού», Δημήτρης Διαμαντίδης και Φραγκίσκος Αλβέρτης, γνώριζαν τις δυσκολίες της διαχείρισης στην νέα εποχή που διανύει η ομάδα, με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο σε ρόλο θεατή. Όχι αδιάφορου, αλλά μη ενεργού. Όπως και γνώριζαν ότι τα ονόματα τους, παρά την ένδοξη ιστορία τους με την «πράσινη» φανέλα, μέσα στα γήπεδα, έχει αρκετές πιθανότητες… «τσαλακώματος.

ΠΗΓΗ: In Time Sports

Και το γεγονός ότι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και δεν αρνήθηκαν, ευχαριστώντας ευγενικά για την πρόταση, τους δίνει credit για την δύσκολη συνέχεια που έχουν να αντιμετωπίσουν. Θα μπορούσαν να καθίσουν σε απόσταση ασφαλείας και με τις δεκάδες «δάφνες» του προσωπικού παρελθόντος τους στο Παναθηναϊκό, κοιτάζοντας τις δυο φανέλες με το «4» και το «13» που είναι κρεμασμένες στην οροφή του ΟΑΚΑ. Επειδή, όμως και ο Παναθηναϊκός τους τίμησε όσο κανέναν άλλο παλαίμαχο παίκτη του, ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης, δηλώνουν παρών και στα δύσκολα.

Φέρουν, όμως, αμφότεροι, μεγάλη ευθύνη στην αποστολή που έχουν αναλάβει και ήταν αναμενόμενο και πρέπον να «βγουν μπροστά» και στην κάμερα της NOVA, να δηλώσουν προχθές (5/10), ότι πρέπει να κυριαρχήσει η ενότητα από την γκρίνια και τις πιθανές αποδοκιμασίες, με την επιστροφή του κόσμου στις εξέδρες του ΟΑΚΑ. Ορθά, έπραξαν και έγιναν οι «ασπίδες» της ομάδας, των παικτών και του προπονητικού επιτελείου. Με την επισήμανση, όμως, ότι αν συνεχιστεί η άσχημη εικόνα της ομάδας στο επόμενο χρονικό διάστημα, δεν θα μπορούν ο Δημήτρης και ο Φραγκίσκος να ζητούν πίστωση χρόνου και υπομονή, επειδή οι παίκτες είτε είναι…αλλού, είτε θέλουν, αλλά δεν μπορούν.

Έχουν, όμως και μία ακόμα υποχρέωση οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης, όπως αυτή που έκαναν προς τα έξω της ομάδας. Μπορεί να το έχουν κάνει και ήδη προς τα έσω της ομάδας και αυτό δεν είναι άλλο, από το να «τρίξουν δόντια» και να δείξουν με όποιο τρόπο αυτοί επιλέξουν, την συνειδητοποίηση που πρέπει να έχουν άπαντες για την ομάδα που αγωνίζονται.

Στην περσινή Ευρωλίγκα, ο Διαμαντίδης πήγε στα αποδυτήρια, πριν τελειώσει ένα παιχνίδι γιατί προφανώς απογοητεύτηκε και δεν…άντεχε να βλέπει εκείνο τον Παναθηναϊκό. Όταν είσαι στην πρώτη γραμμή, όμως και δέχεσαι την πρώτη σφαίρα, πριν δεχτείς την δεύτερη, την τρίτη, παίρνεις αποφάσεις, δραστικές, αυστηρές, οποιασδήποτε μορφής, μαζί με τους συνεργάτες σου και φυσικά τον προπονητή για να μην γενικευτεί το «κακό» της ομάδας.

Όπως και υπάρχει μερίδιο ευθύνης στην δύσκολη αποστολή των δυο πρώην αρχηγών για την αποδεδειγμένη εκτίμηση από τα φιλικά και τα δυο πρώτα επίσημα παιχνίδια, ότι ο Παναθηναϊκός δεν απέκτησε «καθαρό» πλει μέικερ. Δηλαδή, το περσινό πρόβλημα που χαρακτήρισε όλη την περσινή περίοδο, συνεχίζεται άλυτο και στην φετινή. Τις μεταγραφές δεν τις εισηγούνται, ο Φράγκι και ο Δημήτρης, αλλά αλίμονο αν δεν ζητείται η γνώμη τους ή δεν την διατυπώνουν οι ίδιοι.

Συνεπώς, επειδή και οι δυο βίωσαν την περσινή παλινωδία με τις τρείς αλλαγές παικτών στην θέση του πλει μέικερ και την κατάληξη στον Μακ, θα έπρεπε να αποτρέψουν το ίδιο λάθος στρατηγικής στον σχεδιασμό της φετινής ομάδας. Αυτονόητα, σε συνεργασία με τον Δημήτρη Πρίφτη, ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να ψάξει και να βρει πλέι μέικερ, με περισσότερα χρήματα από όσα είχε υπολογίσει να δώσει (ακόμα κι αν έκανε μια λιγότερη μεταγραφή ξένου παίκτη), μέχρι ο ήλιος να… ανέτειλε από την… δύση. Οι μεσοβέζικες λύσεις των combo γκαρντ που είναι κατά 80% σούτινγκ γκαρντ και 20% πλει μέικερ, προκαλούν μόνο…αλληθωρισμό στην καλύτερη ομαδική εικόνα που μπορεί να έχουν οι «πράσινοι».