Ημέρα μνήμης, σεβασμού και εσωτερικής αναζήτησης

Η αξία της ζωής, το νόημα της ζωής πρέπει να είναι οδηγός μας. Και οι τραγωδίες ο κοινός παρονομαστής της προσπάθειας όλων όσοι ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες.

Διότι οι λύσεις δε βρίσκονται όταν τυφλώνει το μίσος. Το μίσος το οπαδικό που μπορεί να μεταλλαχθεί σε λάβα ικανή να προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές.
Ο χειρότερος σύμβουλος σε κάθε έκφρασή μας, είναι ο ακραίος ενθουσιασμός, αλλά και η ακραία απογοήτευση. Η ισορροπία βρίσκεται στη μέση.

Εκεί βρίσκεται και η ηρεμία των ψυχών που χάθηκαν στο Στάδιο Καραϊσκάκη και στα Τέμπη. Δε χωρεί αμφισβήτηση επ’ αυτού. Όποιος έχει
αντίρρηση, μάλλον δε σέβεται τη μνήμη των νεκρών. Η απώλεια δεν έχει χρώμα. Ο πόνος δεν ανήκει σε κάποιο σύλλογο.

Οι σκέψεις αυτές με βασανίζουν 38 χρόνια μετά την τραγωδία στα σκαλοπάτια της θύρας 7. Η πληγή θα είναι πάντα ανοικτή. Ειδικά για τις οικογένειες των θυμάτων που έκτοτε δεν έκαναν Χριστούγεννα, δε γιόρτασαν στα σπίτια τους, τα οποία τύλιξε το πένθος σε βαθμό ασφυξίας.

Και δυστυχώς, μόνο σε αυτές άσχημες στιγμές βάζουμε στην άκρη τις διαφορές μας. Μόνο τώρα ξεχνάμε πως σε όλη τη διαδρομή μας, περισσότερα είναι τα πράγματα που μας ενώνουν, παρά εκείνα τα οποία μας χωρίζουν. Στο τέλος της ημέρας, πρέπει να έχουμε κοινό παρανομαστή, το σεβασμό σε όποιον έχει διαφορετικές ιδέες και άλλη πορεία στη ζωή. Ναι, ο σεβασμός μπορεί να είναι η λύση του προβλήματος.

Σήμερα είναι η ημέρα της εσωτερικής αναζήτησής μου. Και αισθάνομαι μεγαλύτερη της ανάγκη της, όσο πλησιάζουν ποδοσφαιρικές παραστάσεις στις οποίες κυριαρχεί το πάθος και ο φανατισμός. Αν κάθε ένας από εμάς βρει την ισορροπία του, τότε θα μπορέσουμε να ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες. Ναι, ακόμα και σε αυτή τη χώρα, την Ελλάδα που μας πληγώνει καθημερινά.
Keywords
Τυχαία Θέματα