Κάννες 2019 Day 2: O Mπιλ Μάρεϊ κλέβει την παράσταση

12:36 16/5/2019 - Πηγή: Novasports

Μία μέρα μετά την επίσημη πρεμιέρα του «The Dead Don't Die», ο Τζιμ Τζάρμους έφερε τους λαμπερούς του πρωταγωνιστές στους δημοσιογράφους του Palais des Festivals για μία συνέντευξη Τύπου που είχε λίγο από όλα: πολιτική, οικολογία, φεμινισμό και... πολύ Μπιλ Μάρεϊ.

Γιατί ο Μπιλ Μάρεϊ αγαπά τον Τζιμ Τζάρμους;

«Ο Τζιμ Τζάρμους δεν χρειάζεται εμένα για να γίνει αστείος. Είναι από μόνος του ξεκαρδιστικός. Αλήθεια. Εγώ του μαθαίνω τρόπους και σωστή στάση του σώματος (γελάει). Είναι υπέροχο να δουλεύεις μαζί του. Πρώτα από όλα, για να σε πείσει να παίξεις στην ταινία του σού δίνει πάρα

πολλά λεφτά. Μου υποσχέθηκε τόνους από δολάρια. Μου έστελνε κάθε μέρα δώρα. Ανοιγα την πόρτα μου και είχα κάθε μέρα δώρα από τον Τζάρμους. Ω, αυτός είναι. Ενας καταφερτζής, ένας χειριστής (γελάει). Δεν ξέρω τι να πω για τον Τζιμ. Δεν ξέρω ποια τύχη μου έστειλε αυτόν τον συνεργάτη, ούτε γιατί με σκέφτηκε για αυτό το σενάριο. Ξέρω ότι τον αγαπώ γιατί ο κόσμος του είναι ασπρόμαυρος. Φέρνει μαζί του τη νύχτα, κι ας είναι μέρα. Ερχεται να σε συναντήσει μέρα, και μπαίνει ντυμένος νύχτα. Με τον πιο αστείο τρόπο. Ο Τζιμ ζει στις σκιές. Το μόνο που είχα να κάνω είναι να φροντίζω να έρχομαι στο σετ με μια ελαφρότητα. Να του κάνω τη ζωή πιο εύκολη. Ελπίζω να σας μπέρδεψα με όλα αυτά...»

Ο Τζιμ Τζάρμους απάντησε στο πώς μία b-movie με ζόμπι έχει ένα πιο στιβαρο μήνυμα – όχι πολιτικό, αλλά οικολογικό.

«Δεν νομίζω ότι η οικολογία έχει να κάνει με την πολιτική. Με ενοχλεί που οι άνθρωποι τα μπερδεύουν και με ρωτούν σχετικά και με την ταινία. Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική. Με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Με ενδιαφέρει η ανθρώπινη αφύπνιση για θέματα σοβαρότερα της πολιτικής. Τα politcs δεν μάς έσωσαν ποτέ. Είναι αντιπερισπασμός κι όχι πραγματική επανάσταση. Είναι επιχείρηση. Και για αυτό, πρόβλημα. Το πολύ λυπηρό είναι ότι η λύση του είναι στα χέρια μας. Εμείς, όσοι είμαστε σε αυτό το δωμάτιο, αν αποφασίσουμε να ξεκινήσουμε για παράδειγμα ένα μποϊκοτάζ σε μια επιχείρηση που καταστρέφει το περιβάλλον, θα την κλείσουμε. Εμείς έχουμε τη δύναμη. Αλλά δεν το κάνουμε. Κι εγώ, δεν είμαι αναμάρτητος. Μια χαζή ταινιούλα έκανα...»

«Φυσικά και είμαι αισιόδοξος. Η ταινία δεν είναι απαισιόδοξη. Αν κοιτάξετε προσεχτικά, όσοι είναι εκτός συστήματος (ο Ερημίτης Μπομπ και οι έφηβοι κρατούμενοι) δεν τρώγονται από τα ζόμπι. Οσοι επέλεξαν να είναι εκτός, ή όσους το σύστημα θεώρησε επικίνδυνους μπορεί και να κρατούν τη λύση στα χέρια τους. Εγώ αγαπώ πάρα πολύ τους έφηβους. Οι έφηβοι μάς μαθαίνουν νέες μουσικές, νέες τάσεις, νέες μόδες. Μάς αλλάζουν και μας μεταγγίζουν νέα ζωή. Κι εμείς τι κάνουμε; Τους μαλώνουμε. Τους λέμε να μεγαλώσουν. Τους λέμε να ωριμάσουν. Τους τιμωρούμε. Εγώ πιστεύω στους έφηβους. Και λυπάμαι πολύ που τους παραδίδουμε έναν κόσμο που το ρολόι μετράει αντίστροφα... »

H -πάντα υπέροχη- Τίλντα Σουίντον δίνει την απάντηση που πρέπει για τη γυναικεία εκπροσώπηση στο σινεμά.

«Ναι, είναι πολύ λίγες. Αλλά ποιος φταίει για αυτό; Πώς ήταν το σύστημα οργανωμένο μέχρι σήμερα; Γιατί, ξέρετε, γυναίκες σκηνοθέτες κάνουν ταινίες εδώ και 11 δεκαετίες. Αλλά ποιος φρόντισε να τις κάνει γνωστές ή να τις κρατήσει στην αφάνεια; Τι ευθύνη έχουμε όλοι μας; Υπάρχουν γυναίκες. Υπάρχει υλικό. Εμείς πρέπει να το ανακαλύψουμε. Υπάρχουν ταλαντούχα κορίτσια που μπαίνουν στις σχολές και μετά εξαφανίζονται. Που πάνε; Τις προάλλες πέθανε η Kίρα Μουρότοβα, η σπουδαία ουκρανή σκηνοθέτης. Η νεκρολογία της ήταν 3 γραμμές. Για τους άντρες αφιερώνονται σελίδες. Σκεφτείτε το...»

Tιμητική βράβευση του Τζον Κάρπεντερ

Πέρσι είχαν τιμήσει τον Μάρτιν Σκορσέζε. Φέτος, ήρθε η σειρά του άρχοντα του τρόμου. ο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών και η περίοπτη Ενωση Γάλλων Σκηνοθετών (SRF) απένειμε το τιμητικό βραβείο Carrosse d' Or στον Τζον Κάρπεντερ για το σύνολο της καριέρας και του έργου του. Ο 71χρονος σκηνοθέτης και μουσικός αποδέχθηκε το βραβείο του διασκεδάζοντας πολύ: «Στη Γαλλία με θεωρούν auteur. Στην Αμερική, με θεωρούν... αλήτη»

Οι «Αθλιοι» του γαλλικού σύγχρονου γκέτο και η Βραζιλία της σουρεαλιστικής αντίστασης

Οι δύο ταινίες του διαγωνιστικού που προβλήθηκαν μέσα στη μέρα είχαν πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα – εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Το «Les Miserables» του Λατζ Λι μάς μεταφέρει στο παριαζιάνικο Les Bosquets και στην κοινότητα του Montfermeil στο βορειοανατολικό γκέτο της πόλης, για να περάσουμε μία μέρα αστυνόμευσης, καταπίεσης και εκρήξεων ανάμεσα στο σύστημα και το περιθώριο. Πόσα έχουν αλλάξει από την εποχή που όσα έγραψε στο κλασικό του αριστούργημα ο Βίκτορ Ουγκό; Ο Λι, γέννημα θρέμμα του Montfermeil κι ο ίδιος, μάς βάζει στην ενδοχώρα της βίας αλλά δεν γλιτώνει τα σχηματικά κλισέ.

Από την άλλη, τίποτα το κλισέ δεν υπάρχει στο «Bacuarau» των Κλεμπέρ Μεντόντσα και Ζουλιάνο Κορνέλς – μία σουρεαλιστική, θεότρελη, βίαιη και εντελώς συμβολική κωμωδία για τα politcs της Βραζιλίας και την επιρροή των αμερικανικών εκβιασμών. Hταν μία μεταμεσονύχτια προβολή που δεν βαρέθηκε κανείς, αλλά αυτό δεν την κάνει κι επιτυχημένη ταινία (μέσα στην τρικυμία εν κρανίω της).