Ματαιωμένες προσδοκίες

09:39 21/8/2018 - Πηγή: Novasports

Η είδηση της αποδέσμευσης του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου από τον Παναθηναϊκό μπορεί να ξένισε αρκετούς, σίγουρα όμως όχι εκείνους που ήξεραν ότι οι σχέσεις των δύο πλευρών είχαν μπει σε αχαρτογράφητα νερά από το περσινό καλοκαίρι. Τότε, που μια σειρά μαραθώνιων και επίπονων διαπραγματεύσεων έστειλαν τον παίκτη δανεικό στον ΠΑΟΚ.

Προφανώς και η είδηση της αποδέσμευσης ενός παίκτη 21 ετών που για αρκετά καλοκαίρι

διαφημίστηκε ως το επόμενο big thing του ελληνικού μπάσκετ προκαλεί εντύπωση. Ήδη, τυγχάνει ποικίλων όσων αντιδράσεων και σχολίων στα social media με τη διαφορά ότι ελάχιστοι από αυτούς που ασχολούνται γνωρίζουν στην πραγματικότητα πρόσωπα και γεγονότα.
Πριν φτάσουμε στο όχι και τόσο ξαφνικό ‘’τέλος’’ στις σχέσεις των δύο πλευρών να ξεκαθαρίσουμε ότι πάντοτε η αλήθεια σε αυτές τις ιστορίες είναι κάπου στη μέση. Και οι ερμηνείες συνήθως είναι περισσότερες της μιας. Ο Χαραλαμπόπουλος αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό το 2012 σε ηλικία μόλις 15 ετών. Κατάφερε πολύ γρήγορα να αποδείξει ότι διέθετε το ταλέντο για να θεωρείται ο καλύτερος παίκτης της γενιάς του και έβρισκε την ευκαιρία τα καλοκαίρια με τις εθνικές ομάδες να το αποδεικνύει. Γνώρισε μάλιστα μέχρι και το επίπεδο των εφήβων επιτυχία με τις αντίστοιχες εθνικές δημιουργώντας ένα ασύλληπτο hype γύρω από το όνομα του σε βαθμό που έφτασε να θεωρείται και υποψήφιος ακόμη και για το ΝΒΑ. Παράλληλα, κατάφερε να κερδίσει διακρίσεις και με τα αντίστοιχα τμήματα του Παναθηναϊκού που έβλεπε στο πρόσωπο του και στο ταλέντο του ένα παίκτη γύρω από τον οποίο θα μπορούσε να ξανακτιστεί ο Ελληνικός πυρήνας παικτών για την επόμενη δεκαετία.
Αυτή ήταν η λογική και η καλή πρόθεση του συλλόγου. Μόνο που ο δρόμος για την κόλαση είναι συνήθως σπαρμένος με καλές προθέσεις.

Με βάση αυτή τη λογική του προσφέρθηκε από την πρώτη στιγμή ένα πολύ μεγάλο χρονικά συμβόλαιο και με εξαιρετικές απολαβές για ένα παιδί που δεν είχε παίξει ακόμη μπάσκετ πέρα από τα παιδικά τμήματα. Στην απόφαση αυτή οδήγησε προφανώς η ανάγκη να ‘’κλειδωθεί’’ στην ομάδα ένα ταλέντο με προοπτικές αφού ήδη σταδιακά ο ελληνικός κορμός του συλλόγου είχε αποψιλωθεί σταδιακά και το αντίπαλο δέος είχε φροντίσει να κλειδώσει ότι καλύτερο διέθετε η προηγούμενη σπουδαία γενιά, των 90άρηδων, δημιουργώντας μια ελληνική βάση που αντέχει μέχρι σήμερα. Τα πολυετή συμβόλαια σε νεαρά παιδιά είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο Παναθηναϊκός πρόσφερε ένα συμβόλαιο στον Χαραλαμπόπουλο που του έδειχνε ξεκάθαρα την πρόθεση του να επενδύσει στο ταλέντο του. Και τον στήριξε με κάθε τρόπο, σχεδόν πεισματικά ή πειθαναγκαστικά ακόμη και με δημόσιες δηλώσεις-τοποθετήσεις του ιδιοκτήτη της ομάδας.

Εικάζω με μια αυθαίρετη προσωπική ερμηνεία ότι αν ο χρόνος γύριζε πίσω ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν θα έκανε τίποτε από τα δύο σήμερα. Ούτε ένα πλουσιοπάροχο πολυετές συμβόλαιο θα πρόσφερε σε ένα παίκτη 15 ετών, ούτε θα μιλούσε δημόσια και κατ΄ επανάληψη για τις προοπτικές του. Με τη διαφορά ότι όταν έγιναν όλα αυτά υπήρχαν οι συγκεκριμένες ανάγκες: Της απόκτησης Ελλήνων παικτών και της δημιουργίας μιας προοπτικής. Το θέμα λοιπόν δεν είναι στη λογική που λειτούργησε ο Παναθηναϊκός το 2012 αλλά στο πως τελικά διαχειρίστηκαν και οι δύο πλευρές το όλο θέμα. Ο Χαραλαμπόπουλος βρέθηκε σε μικρή ηλικία με ένα μεγάλο συμβόλαιο στα χέρια του και με μπόλικες ευκαιρίες να παίζει. Με ένα μικρότερης διάρκειας συμβόλαιο ενδεχόμενα τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αλλά στην περίπτωση αυτή ο Παναθηναϊκός θα κινδύνευε να χάσει ένα παίκτη ακριβώς τη στιγμή που θα ξεκινούσε να παίζει και θα πλησίαζε την πρώτη ακμή της καριέρας του. Κάπου εδώ πέρα και μετά από προθέσεις, συμβόλαια και χρήματα μπαίνουμε και στην ουσία του πράγματος που είναι το μπάσκετ.

Οι ουδέτεροι ειδικοί και αναλυτές έβλεπαν στον Χαραλαμπόπουλο ένα παιδί με μεγάλη γνώση των βασικών του μπάσκετ αλλά στην ουσία χωρίς θέση. Οι λεγόμενοι tweeners οι παίκτες χωρίς θέση είναι χρήσιμοι αν ξέρουν να κάνουν καλά κάποια πράγματα αλλά συνήθως αυτό το «λίγο από όλα» δεν οδηγεί την καριέρα τους τόσο ψηλά όσο θεωρητικά οι προδιαγραφές τους. Η αλήθεια είναι και το έχουμε κουβεντιάσει πολλά χειμωνιάτικα βράδια με την ομάδα της Super Euroleague σε βαθμό που να αποτελεί μια από τις αγαπημένες μας διαφωνίες ότι ο Χαραλαμπόπουλος δεν ήταν ποτέ παίκτης δύο θέσεων. Ήταν παίκτης χωρίς θέση και κάτι τέτοιο παραμένει. Αργός για τριάρι και αδύναμος για τεσσάρι προσπαθούσε να επιβιώσει κάπου ανάμεσα. Ο ίδιος είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι η θέση που του ταιριάζει είναι το 3. Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω για μια ακόμη φορά όπως το είχα κάνει και σε ανύποπτο χρόνο. Ο Χαραλαμπόπουλος διαθέτει ένα πολύ καλό σουτ, έχει καλή γνώση των βασικών του μπάσκετ και μια άνω του μετρίου ικανότητα στην πάσα. Ατυχώς είναι αργός και με τη μπάλα στο παρκέ πολύ ευάλωτος και εύκολος στόχος της αντίπαλης άμυνας.

Αρκετοί με αφορμή το διαζύγιο με τον Παναθηναϊκό έσπευσαν να τον κατηγορήσουν ότι δεν δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι δεν δούλεψε προς τη σωστή κατεύθυνση. Το θέμα δεν είναι προφανώς ποσοτικό αλλά ποιοτικό. Έκρηξη και ταχύτητα όσο και να δουλέψει ένας παίκτης δεν μπορεί να αποκτήσει στο μάξιμουμ βαθμό αν δεν βοηθάει το σώμα του. Θα συναντήσει συγκεκριμένα ταβάνια που δύσκολα θα μπορέσει να ξεπεράσει. Το μπάσκετ έχει γίνει απίστευτα απαιτητικό πλέον στη σύγχρονη εκδοχή του και μόνο ένας Έλληνας παίκτης (Σλούκας) κατάφερε την τελευταία δεκαετία να βελτιωθεί σε αυτούς τους δύο τομείς ανεβάζοντας επίπεδο. Ο Χαραλαμπόπουλος προφανώς και μπορούσε να δουλέψει άλλα πράγματα και προς άλλη αγωνιστική κατεύθυνση. Να δυναμώσει το σώμα του, να το κτίσει και να μετατραπεί σε ένα τεσσάρι ειδικών συνθηκών. Να αντέχει το «ξύλο» στην άμυνα και να εκμεταλλεύεται το σουτ και την πάσα του στην επίθεση απέναντι σε ένα πιο βαρύ αντίπαλο.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κάποιος το μέλλον του. Το εύκολο στοίχημα έτσι όπως εξελίσσονταν μέσα στα χρόνια τα πράγματα ήταν να ποντάρει κάποιος στην ορατή πιθανότητα να είναι μια ματαιωμένη προσδοκία στα σχέδια του Παναθηναϊκού. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε τη νοοτροπία της Ρεάλ ή της Ταουγκρές. Ο Παναθηναϊκός είναι καταδικασμένος λόγω της νοοτροπίας του Ελληνικού κοινού να ξεπερνάει γρήγορα κάθε προσδοκία που ματαιώνεται και να πηγαίνει στην επόμενη ελπίζοντας ότι θα έχει καλύτερη τύχη. Προφανώς και του δικαιολογείται η αποτυχία ενός πρότζεκτ αλλά δύσκολα θα μπορούσε να επωμισθεί την αγωνιστική αποτυχία στο όνομα της ανάδειξης ενός παίκτη. Εδώ δεν ρισκάρουν ομάδες μικρότερου βεληνεκούς στη χώρα μας. Προφανώς και το ζητούμενο δεν είναι ο Παναθηναϊκός αλλά ο Χαραλαμπόπουλος. Είναι ξεκάθαρο ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα επιβεβαιώσει το hype που δημιουργήθηκε όταν ήταν 15 ή 17 ετών. Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί καταλάβαιναν από τότε ότι ανήκε σε μια κατηγορία παικτών που είχαν την ικανότητα και τη δυνατότητα να κυριαρχούν με επιβλητικό τρόπο απέναντι στους συνομήλικους τους αλλά όταν έφτανε η ώρα για το επόμενο δύσκολο βήμα δεν τους βοηθούσαν τα προσόντα τους και τους πρόδιδαν οι αγωνιστικές τους ατέλειες.

Από την άλλη, ο Χαραλαμπόπουλος είναι ένας άγουρος, ακόμη, παίκτης και μόλις 21 ετών. Το τραίνο δεν το έχει χάσει. Το μεγάλο και αναπάντητο ερωτηματικό για την ώρα είναι πόσο μακριά πλέον μπορεί να τον πάει το τραίνο αυτό. Αν αξιοποιήσει με καθαρό μυαλό και διάθεση αυτοκριτικής την μάλλον τραυματική, όπως εξελίχθηκε και για τις δύο πλευρές, εμπειρία με τον Παναθηναϊκό είναι σίγουρο ότι θα ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο. Διαφορετικά θα περάσει κάποια στιγμή στη μνήμη μας ως μια ματαιωμένη προσδοκία, όχι για τον Παναθηναϊκό αλλά συνολικά για το ελληνικό μπάσκετ. Και θα γίνει ένα ακόμη λήμμα στο αντίστοιχο κεφάλαιο που ατυχώς περιλαμβάνει πολλά ακόμη ονόματα με άσκοπα ξοδεμένο ταλέντο.