Μία ιστορία στο φινάλε της χρονιάς με πρωταγωνιστή τον Ντιέγκο

10:00 1/1/2023 - Πηγή: Novasports

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου του 1988 και οι ποδοσφαιριστές των ομάδων της Serie Α΄ υποχρεώθηκαν να φορέσουν τις φανέλες τους ώστε να παίξουν σε αγώνες πρωταθλήματος. Η τηλεόραση πρόσφατα είχε μπει στη ζωή του κορυφαίου αθλήματος της γειτονικής μας χώρας, οι εμπορικές συμφωνίες ήταν ξεκάθαρες, τα χρήματα πολλά και οι πρωταγωνιστές βρέθηκαν ενώπιον πρωτώγνωρων καταστάσεων.

Όταν λοιπόν ο Ντιέγκο Μαραντόνα είδε ότι αυτός και οι υπόλοιποι συνάδελφοι του καλούνται να μπουν στους αγωνιστικούς χώρους προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των μεγάλων εταιρειών που επένδυαν

στο «ιταλικό ποδόσφαιρο», δεν δίστασε να μπει μπροστά προκειμένου να υπερασπιστεί όχι μόνο το σινάφι του, αλλά και όσους δούλευαν στα γήπεδα. Τους φροντιστές, τους υπαλλήλους των ομάδων, τους εργάτες των δήμων που θα έπρεπε να είναι επί ποδός προκειμένου να καθαρίσουν τους πέριξ χώρους αυτών με την λήξη των αγώνων.

«Κάποια πράγματα θα πρέπει να αποφεύγονται. Δεν μπορεί να γίνονται όλα στο βωμό του χρήματος. Πρόκειται για σκάνδαλο», ήταν τα λόγια του Ντιέγκο λίγες ώρες πριν την σέντρα των αναμετρήσεων της 11ης αγωνιστικής.

Η Νάπολι την προηγούμενη έπρεπε να ταξιδέψει στην «αιώνια πόλη» καθώς αντιμετώπιζε την Ρόμα.

Οι «παρτενοπέι» έχασαν 1-0 (με γκολ του Φέλερ στο 87΄) και το είδωλο εκαμτομμυρίων φιλάθλων, για μία ακόμη φορά επέλεξε να σταθεί στην «απάνθρωπη» όπως την χαρακτήρισε απόφαση των υπεύθυνων της διοργανώτριας, αγνοώντας επιδεικτικά το αποτέλεσμα (η Νάπολι ήταν το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου εκείνη τη σεζόν).

Ο Αργεντινός δεν είχε πρόβλημα να τα βάλει με οποιονδήποτε πήγαινε κόντρα στη δική του λογική. Και τότε, όλο αυτό το σκηνικό ήταν… εξωπραγματικό. Εκτός κάθε λογικής.
«Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και θέλουν να περάσουν τις γιορτές οικογενειακά», είχε δηλώσει στην «Gazzetta dello sport», ο «Pipe d’ oro».

Ένα άρθρο που υπογράφει στο τελευταίο φύλλο του 2022 ο Φούριο Ζάρα, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να φρεσκάρει τις μνήμες μας σχετικά με τον «επαναστάτη» Μαραντόνα που ήταν έτοιμος για όλα. Αρκεί να έβλεπε πως θίγονται ανθρώπινα δικαιώματα. Και όλα αυτά τότε έμοιαζαν να είναι… εκτός τόπου και χρόνου.

Σήμερα ίσως να μοιάζει απόλυτα λογικό, πριν από 34 χρόνια όμως ακουγόταν το λιγότερο… περίεργο, ίσως παράλογο, αλλά ήδη ξημέρωνε μια νέα μέρα.
Ο Μαραντόνα είχε την άποψη του. Μία άποψη που έγινε αντικείμενο συζήτησης στις τάξεις των υπεύθυνων του πρωταθλήματος, όμως το ποτάμι είχε ήδη αλλάξει πορεία και φυσικά δεν γύρισε (ποτέ) πίσω.

Τώρα πλέον, η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών έχει μάθει να λειτουργεί με νέα δεδομένα, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου απολαμβάνει το θέαμα, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι γύρω από το ποδόσφαιρο υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι, χαμηλά αμειβόμενοι που υποχρεούνται να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κάτω από αντίξοες συνθήκες.

Ίσως γι΄ αυτούς τους τελευταίους «φώναζε» από τότε ο Μαραντόνα, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Άλλωστε ο επαγγελματισμός είναι… αμείλικτος και παρά τα χρήματα που κέρδισε ο ίδιος, πάντα έβαζε πάνω απ΄ όλα τις ανθρώπινες αξίες.