Να τον μάθουν και να τους μάθει…

10:12 12/8/2019 - Πηγή: Novasports

Ούτε το δεύτερο επίσημο φιλικό παιχνίδι εναντίον του Ιράν (η άχρηστη απορία της ημέρας όπως ακούστηκε από την εξέδρα: μα καλά παίζουν μπάσκετ στο Ιράν;) μας έκανε πιο σοφούς σχετικά με την εθνική ομάδα. Το τέλος του Κρητικού κομματιού της προετοιμασίας πρόσφερε μερικά παράπλευρα οφέλη στην ομάδα άσχετα όμως με το βασικό ζητούμενο που είναι το αγωνιστικό: Το γήπεδο πλημμύρισε και πάλι από μπλούζες με το νούμερο 34, ο κόσμος χάρηκε μπάσκετ και έδειξε με κάθε τρόπο την αγάπη του στην εθνική ομάδα. Κερδισμένο στοίχημα 100%. Χώρια που τα Δύο Αοράκια είναι μακράν το πιο κανονικό γήπεδο της Ελλάδας.

Καθαρό με κλιματισμό να λειτουργεί στο φουλ, χωρίς καπνιστές, φιλικό για τον κόσμο που πηγαίνει εκεί.

Πάμε στα σαφώς πιο σημαντικά και…αγωνιστικά. Ο Σκουρτόπουλος ανακάτεψε και πάλι την τράπουλα όχι μόνο αλλάζοντας πέντε παίκτες σε σχέση με τη δωδεκάδα του αγώνα με την Ουγγαρία. Αυτή τη φορά πήραν θέση Κόνιαρης, Αθιηναίου, Μήτογλου, Βασιλόπουλος και Θανάσης Αντετκούνμπο και κάθισαν Μπουρούσης, Κώστας Αντετοκούνμπο, Λαρεντζάκης, Σαλούστρος και Μάντζαρης.

Η εθνική έδειξε πάνω κάτω τα ίδια πράγματα που είδαμε και στον αγώνα με την Ουγγαρία. Διάθεση να πιέσει αλλά όχι στο μάξιμουμ, εξαιρετικές στιγμές στο ανοιχτό γήπεδο και ελαφρά καλύτερες συνθήκες στο μακρινό σουτ αφού είχε 4/9 τρίποντα στο πρώτο μέρος και 8/20 συνολικά. Ένα ποσοστό που ενδεχόμενα να μείνει σταθερό απέναντι σε πολύ πιο σοβαρές και καλύτερα διαβασμένες άμυνες να είναι καταλυτικό για την πορεία στο παγκόσμιο. Ενδεχόμενα τα πράγματα να ήταν και καλύτερα σε αυτό τον τομέα αν Σλούκας και Αθηναίου, θεωρητικά δύο από τους καλύτερους σουτέρ αυτής της ομάδας δεν τελείωναν τον αγώνα με 0/5. Σε επίπεδο σχημάτων ο Σκουρτόπουλος εγκατέλειψε την ψηλή πεντάδα και δοκίμασε περισσότερη ώρα πεντάδες με δύο γκαρντ κάτι πουέδωσε την ευκαιρία να συνπάρξουν για αρκετή ώρα Σλούκας-Καλάθης αλλά και να πατήσουν το παρκέ πάνω από 15 λεπτά Κόνιαρης και Αθηναίου που λογικά μαζί με τον Μάντζαρη διεκδικούν αυτή τη στιγμή την 4η θέση στους περιφερειακούς. Είδαμε επίσης τον Σκουρτόπουλο να χρησιμοποιεί για αρκετή ώρα τον Γιάννη στη θέση ‘’5’’ κάτι που λογικά θα συμβεί με μεγάλη συχνότητα και σε πιο σοβαρά παιχνίδια, όπως έχει προαναγγείλει ο ίδιος ο ομοσπονδιακός προπονητής. Αλλωστε με τον Μπουρούση στα πιτς ο Παπαγιάννης δεν μπορεί να καυχηθεί ότι αντιμετώπισε σωστά τον καλύτερο Ιρανό παίκτη, τον σέντερ Χαμέντ Χαντάντι.

Τις στιγμές που η ομάδα τρέχει όλα μοιάζουν να κυλάνε χωρίς πρόβλημα. Οι φάσεις τελειώνουν εντυπωσιακά. Το ίδιο ισχύει και για τις επιθέσεις που ο Γιάννης σε ξεκάθαρο Bucks style παίρνει το ριμπάουντ και βρίσκει χώρο να κουβαλήσει τη μπάλα μέχρι την απέναντι πλευρά. Στον αγώνα με το Ιράν λειτούργησε καλύτερα και ως πασέρ μοιράζοντας 4 ασίστ. Υπάρχουν όμως στιγμές που η ομάδα μοιάζει να παίζει σε δύο διαφορετικές ταχύτητες τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Ο Γιάννης μοιάζει να παίζει με φουλ γκάζια και να μη δίνει την παραμικρή σημασία στον αντίπαλο που έχει απέναντι του. Είναι πρακτικά αδύνατον να φανταστούμε πως θα παίξει όταν τα πράγματα θα σοβαρέψουν. Η εικόνα πάντως μέσα στο παρκέ είναι σοκαριστική. Μοιάζει σε ορισμένες στιγμές να είναι ο μοναδικός άντρας και δίπλα του από πλευράς σωματικής διάπλασης, όγκου και αθλητικών ικανοτήτων να παίζουν παιδάκια του εφηβικού. Την ώρα του εθνικού ύμνου στεκόταν δίπλα στον αδελφό του. Ο Θανάσης στην Ευρωλίγκα ή το ελληνικό πρωτάθλημα μοιάζει με….θηρίο. Δίπλα στον Γιάννη έμοιαζε με τον….μικρό αδελφό του. Υπάρχουν όμως στιγμές που η ταχύτητα της ομάδας χαμηλώνει υπερβολικά. Στιγμές που όλοι οι υπόλοιποι ούτε καταλαβαίνουν άμεσα τι πρέπει να κάνουν μαζί με τον Γιάννη, ούτε μπορούν να ακολουθήσουν τον υπερφυσικό ρυθμό του. Προφανώς και χρειάζεται χρόνος. Προφανώς και χρειάζονται δυνατοί αντίπαλοι, όπως η τριάδα της Ιταλίας, της Σερβίας και της Τουρκίας που περιμένει την εθνική στο τουρνουά Ακρόπολις. Πέρα από τα σημαντικά αγωνιστικά κομμάτια η ομάδα θέλει μπόλικη δουλειά σε θέματα χημείας και ομοιογένειας.

Αν μου επιτρέπεται να ανοίξω τις κλειστές πόρτες των αποδυτηρίων και να πω μερικά από όσα έμαθα στην Κρήτη τολμώ να γράψω ότι έχουμε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι. Το βράδυ του Σαββάτου οι περισσότεροι παίκτες ήταν παρέα σε κλαμπ της πόλης και διασκέδαζαν. Κάτι που αν θυμάμαι καλά έχει να συμβεί αρκετά χρόνια! Το γεγονός ότι στην παρέα ήταν και οι τρεις Αντετοκούνμπο δείχνει ξεκάθαρα ότι τα θέματα που υπήρχαν το 2017 (με τον Γιάννη κυρίως) ανήκουν όντως στο παρελθόν και μακάρι να μείνουν εκεί για τον επόμενο μήνα. Ιστορικά, η συγκεκριμένη εθνική μεγαλούργησε όταν υπήρχε ομοψυχία στα αποδυτήρια και οι παίκτες είχαν τη λογική ‘’εμείς και όλοι οι άλλοι απέναντι μας’’. Επίσης, ιστορικά οι μεγαλύτεροι ‘’Τιτανικοί’’ του ελληνικού μπάσκετ έχουν καταγραφεί όταν η ομάδα συναντούσε το μοιραίο παγόβουνο όχι στο παρκέ αλλά μέσα στα δικά της τείχη. Η αγωνιστική εικόνα αυτή τη στιγμή είναι ακόμη αμφιλεγόμενη και νεφελώδης αλλά η εξωαγωνιστική εικόνα τουλάχιστον αυτής της πρώτης εβδομάδας μας δίνει ένα πόντο αισιοδοξίας. Ο Σκουρτόπουλος δεν κάνει αχρείαστες επιδείξεις δύναμης και κρατάει χαλαρή την ομάδα. Φυσικά όλα αυτά θα κριθούν μόνο και αποκλειστικά όταν έρθουν τα ζόρια. Επίσης, ο ομοσπονδιακός τεχνικός πρέπει σιγά σιγά να αρχίσει να παίρνει αποφάσεις για τη μορφή της δωδεκάδας. Αν θεωρήσουμε χωρίς φυσικά το απευκταίο σενάριο κάποιου τραυματισμού ότι είναι κλειδωμένοι στη 12άδα Καλάθης, Σλούκας, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης, Θανάσης και Γιάννης, Παπαγιάννης και Μπουρούσης μένουν ανοιχτές τρεις θέσεις. Ο Λαρεντζάκης είναι σούπερ φαβορί για μια θέση στην περιφέρεια και πολύ δύσκολα θα τη χάσει, ενώ για την άλλη υπάρχουν τρεις διεκδικητές ο καθένας με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του. Η λογική λέει ότι άλλη μια θέση θα παιχτεί μεταξύ Μήτογλου και Βασιλόπουλου. Ο Μήτογλου είναι το φρέσκο αίμα με το μεγαλύτερο upside αλλά ο Βασιλόπουλος έχει την εμπειρία, την καλή παρουσία στα αποδυτήρια και το δικαίωμα της τελευταίας –λογικά-ευκαιρίας. Δύσκολη επιλογή…