Νιώθω μεγάλος, φοβάμαι το αύριο...

08:09 18/3/2019 - Πηγή: Novasports

Φεύγοντας από το Ολυμπιακό Στάδιο μετά από ένα ακόμη εφιαλτικό βράδυ σε ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος, είχα ένα κόμπο στο λαιμό. Τι να γράψω πάλι; Για τις ευθύνες της Πολιτείας, της αστυνομίας, όσων σχετίζονται άμεσα με το ελληνικό ποδόσφαιρο; Πόσες φορές έχουμε κάνει αυτή την κουβέντα πια...

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν και πέρασα το κατώφλι της δημοσιογραφίας, θυμάμαι πως η ίδια συζήτηση γινόταν, καθώς η μάστιγα του χουλιγκανισμού άρχιζε να κολλάει πάνω στον οργανισμό του ελληνικού

ποδοσφαίρου.

Ειλικρινά, είναι πάρα πολύ αργά για δάκρυα και για να αρχίσουμε τη διαδικασία αναζήτησης των υπαίτιων των θλιβερών επεισοδίων στο Ολυμπιακό Στάδιο, που οδήγησαν στη διακοπή του ντέρμπι των «αιωνίων».

Τέτοιες ώρες, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου οι στίχοι που έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1979. Προφανώς και τότε δεν είχε στο μυαλό του την πτώση αξιών της ελληνικής κοινωνίας. Το μόνο σίγουρο είναι πως πλημμύριζε από ευαισθησία, όταν στο άσπρο του χαρτί άφηνε ένα διαχρονικό ποίημα που μελοποίησε ο ίδιος με τίτλο, «Τι έπαιξα στο Λαύριο».

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη».

Τι να πω στα παιδιά για το ποδόσφαιρο που παραδίδουμε στις επόμενες γενιές; Τι να τους πω που με κοιτάζουν μέσα στα μάτια με ένα τεράστιο γιατί; Τι να τους πω για το όνειρο που σταμάτησε εδώ και καιρό να τρίζει, αλλά έσπασε, έγινε χίλια κομμάτια...

Νιώθω μεγάλος, φοβάμαι το αύριο. Το αύριο στα γήπεδά μας, στα σχολεία μας, στην κοινωνία μας, παντού. Γίναμε ασχημοπαπαγάλοι και καταστρέψαμε τις καλύτερές μας στιγμές…