Νορβηγία: Τα Løvene είναι πάλι εδώ

13:12 27/3/2025 - Πηγή: Novasports

Τα løvene του Σόλμπακεν

Τον Ιούλιο του 2024 εμφανίστηκαν στον ζωολογικό κήπο του Κρίστιανσουντ, τρία μικρά λιοντάρια. Ότι έπρεπε να γίνει ιατρικά μαζί τους έπρεπε να γίνει μέσα σε τρεις εβδομάδες γιατί μετά θα είχαν τα απαραίτητα νύχια και δόντια για να μην μπορείς να τα πλησιάσεις με ασφάλεια.

Η εθνική Νορβηγίας στα προκριματικά του Euro 2024 τερμάτισε τρίτη στον όμιλό της πίσω από την Ισπανία και ναι, την Σκωτία την οποία η Ελλάδα διέλυσε

προ ημερών. Και όχι απλά πίσω από τους Σκωτσέζους, έξι βαθμούς πίσω από αυτούς και μόλις τρεις μπροστά από την Γεωργία που δεν την ενδιέφερε ο όμιλος γιατί προκρίθηκε αλλιώς στην τελική φάση (ναι και εδώ εμπλέκεται η Ελλάδα αλλά, πρό Γιβάνοβιτς).

Σαν τα μικρά λιονταράκια, ένα Nations League μετά, με πρώτη θέση σε όμιλο με δύο ομάδες που έπαιξαν στο Euro Αυστρία και Σλοβενία (προκρίθηκαν και οι δύο στους δεκαέξι) και το Καζακστάν, σκοράροντας μέσο όρο δυόμισι γκολ ανά παιχνίδι και με δύο νίκες στα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου, για πρώτη φορά μετά το 1996, σκοράροντας εννέα γκολ σε δύο ματς, τα løvene του Σόλμπακεν έχουν νύχια, δόντια και οι Ιταλοί – που δεν μοιάζουν πάλι να είναι στα καλά τους – θα περάσουν δύσκολα στον όμιλο.

Τρέλα για το ποδόσφαιρο

Οι Νορβηγοί τρελαίνονται για αθλητισμό, τρελαίνονται για το ποδόσφαιρο αν και είναι το τρίτο αγαπημένο τους άθλημα μετά το βίαθλο και το σκι αντοχής.

Η εθνική ομάδα σπάνια τους προσφέρει χαρές. Υπήρξαν κάποιες δεκαετίες με επιτυχίες. Μια παρουσία σε Παγκόσμιο κύπελλο το 1938 όπου ηττήθηκαν από την Ιταλία δύσκολα στον πρώτο γύρο με την σκουάντρα ατζούρα στην συνέχεια να κατακτά το τρόπαιο ενώ είχαν πάρει και το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες δύο χρόνια νωρίτερα (1936).

Από τότε και μέχρι την δεκαετία του 1990 υπήρχαν λίγα πράγματα για να χαρούν στο ποδόσφαιρο. Κάποιες επιτυχίες εδώ κι εκεί όπως οι νίκες με Γιουγκοσλαβία (1965), Γαλλία (1968), Αγγλία (1981) αλλά ποτέ δεν πλησίασαν κάποια πρόκριση μέχρι να φτάσουμε στα ’90s. Σε συλλογικό επίπεδο όλες αυτές τις δεκαετίες το μόνο που θυμάται κανείς είναι η καλή προσπάθεια που έκανε η Λιν απέναντι στην Μπαρτσελόνα το 1969 από την οποία αποκλείστηκε δύσκολα στα διπλά παιχνίδια, που έγιναν και τα δύο εκτός έδρας επειδή στο Όσλο, στην έδρα της, όλα ήταν παγωμένα.

Ξαφνικά στην δεκαετία του ’90 όλα άλλαξαν. Η Εθνική ομάδα προκρίθηκε σε δύο Παγκόσμια κύπελλα (1994 και 1998) και ένα Euro (2000). Η εθνική ομάδα των γυναικών κατέκτησε τα πάντα (Euro 1993, Παγκόσμιο κύπελλο 1995, χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000) και σε συλλογικό επίπεδο η Ρόζενμποργκ ήταν για οκτώ σερί χρόνια στους ομίλους του Champions League με εξαιρετικές παρουσίες.

Υπήρχε πλάνο

Η αρχή έγινε το 1988 όταν και δημιουργήθηκε το Ολύμπιατοπεν, στο Όσλο, ένα κέντρο προπονήσεων για να δημιουργηθούν ελίτ αθλητές. Πλέον υπάρχουν κέντρα σε όλη την Νορβηγία (Τρόντχαϊμ, Μπέργκεν, Τρόμσου, Στάβανγκερ, Κριστιανσαντ) αλλά τότε το κέντρο ήταν μόνο στο Όσλο.

Σε συνεργασία με πανεπιστήμια και αρκετούς προπονητές, όπως τον προπονητή της εθνικής Νορβηγίας τότε Έγκιλ Όλσεν (υπεύθυνος για τακτική) και τον προπονητή της Ρόζενμποργκ Νιλς Άρνε Έγκεν (υπεύθυνος για ψυχολογία και παιδαγωγία) οι Νορβηγοί καθόρισαν εξαιρετικά σημαντικό για την επιτυχία τους το τρίπτυχο δύναμη, γνώση και αξίες. Βοήθησε σημαντικά το ότι μιλάμε πιθανότατα για την πιο πλούσια χώρα της Ευρώπης και φυσικά το ότι το ποδόσφαιρο στην χώρα έπαψε να είναι ερασιτεχνικό μόλις το 1984.

Όλα αυτά οδήγησαν μια χώρα που τρελαίνεται για το ποδόσφαιρο – έχει το μεγαλύτερο ποσοστό τηλεθέασης ανάλογα με τον πληθυσμό της στον κόσμο – να φτάσει στο νούμερο 2 της FIFA στην παγκόσμια κατάταξη τον Ιούλιο του 1995 πίσω μόνο από την Βραζιλία.

Είκοσι χρόνια μετά, το 2015 η Νορβηγία έφτασε στο νούμερο 83 της παγκόσμιας κατάταξης παρέα με την Τζαμάικα, τον Παναμά και την Σαουδική Αραβία.

Το λαμπρό μέλλον με τα γονίδια να βοηθούν

Χωρίς να υπάρχει η ίδια στόχευση, το ίδιο πλάνο και προγραμματισμός αλλά με το Ολυμπιατόπεν εκεί να βοηθάει τους ελίτ αθλητές της χώρας οι Νορβηγοί βρήκαν ξανά μια καλή εθνική ομάδα. Βασιζόμενοι αυτή την φορά στο να φτιάχνουν παίκτες με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και με τα γονίδια εκείνης της ομάδας της δεκαετίας του ’90 να βοηθούν οι Νορβηγοί είναι και πάλι εδώ.

Για τα γονίδια αρκεί να κοιτάξετε τα ονόματα των Μίρε, Χέγκεμ, Μπεργκ, Πέντερσεν, Σούρλοτ και φυσικά, περισσότερο από όλους ο Έρλινγκ Χάαλαντ. Όλοι αυτοί συγγενείς παικτών εκείνης της δεκαετίας με προπονητή τον Στόλε Σόλμπακεν που ήταν βασικός στο Παγκόσμιο κύπελλο του 1998. Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν μείνει εκτός αποστολής στις τελευταίες κλήσεις όπως ο γιός του κόουτς Μάρκους Σόλμπακεν (Πίζα), o Έμιλ Μποχίνεν (Φροζινόνε), o Κρίστιαν Τόρστβεντ (Σασουόλο).

Οι γιοί και τα ανίψια σπουδαίων ποδοσφαιριστών του παρελθόντος με μερικούς νέους ήρωες όπως οι Όντεγκαρντ, Σιέλντερουπ, Μπέργκε, Άγερ χτίζουν μια νέα γενιά για την οποία το Νορβηγικό ποδόσφαιρο μπορεί να νιώθει υπερήφανη και να αισιοδοξεί ότι μπορεί να δει ξανά την ομάδα σε μεγάλη διοργάνωση. Δεν χρειάζεται βέβαια υπερβολικός ενθουσιασμός μετά από δύο νίκες με Μολδαβία (0-5) και Ισραήλ (2-4) αλλά αυτή η ομάδα έχει υγεία, ταλέντο, ποιότητα, καλές σχέσεις και ίσως τον καλύτερο σκόρερ στον κόσμο.

Μία χώρα πεντέμισι εκατομμυρίων κατοίκων μπορεί να νιώθει ξανά υπερήφανη για το ποδόσφαιρό της και να ελπίζει ότι μπορεί να επαναλάβει επιτυχίες του παρελθόντος άλλωστε όπως είχε πει και ένας δικός μας, ο Πλάτωνας: “Δεν υπάρχει κάτι κακό στο να επαναλάβεις μια καλή πράξη”.