Ο κόσμος δεν τον άφησε να το παρατήσει

12:48 9/12/2022 - Πηγή: Novasports

Όλο το βράδυ η Αρμάνι έλεγε το ίδιο πράγμα στον Παναθηναϊκό. «Συνεργασίες δε θα βγάλεις, ειδικά χωρίς τον βασικό σου πόιντ γκαρντ. Ό,τι κάνεις, θα είναι mano a mano. Όσο αστοχείς, τόσο θα παίρνουμε αυτοπεποίθηση. Όσο δεν πιέζεις τους ελάχιστους χειριστές που μας έχουν απομείνει, τόσο θα φαινόμαστε μια λειτουργική επίθεση και όχι το ναυάγιο των τελευταίων σαράντα ημερών».

Ο Παναθηναϊκός του Οκτώβρη θα είχε προ πολλού παραδοθεί. Χωρίς τον Γουόλτερς, με τον Γκριγκόνις να μην μπορεί να περάσει

τον παίκτη του και τους υπόλοιπους να επιδίδονται σε διαγωνισμό αστοχίας από μακριά, ο γάμος θα είχε σχολάσει από το 30΄ και η Αρμάνι θα έσπαγε το αρνητικό της σερί χωρίς ψυχόδραμα στο φινάλε. Όμως αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός είχε στη διάθεση του τον καλύτερο σκόρερ που έχει εμφανιστεί στο ρόστερ του από την εποχή του Μάικ Τζέιμς.

Τον απολαυστικό Ντουέιν Μπέικον.

Ο τύπος έσταξε 31 πόντους με 1, ολογράφως ένα καλάθι από ασίστ συμπαίκτη που τον οδήγησε στη γραμμή για δύο βολές. Τους υπόλοιπους 29 τους έβαλε στο ένας εναντίον ενός με 11/20 σουτ (9/12 δίποντα), τελειώνοντας φάσεις γύρω από τη στεφάνη μετά από επαφή με τον τρόπο που πιθανότατα κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει καλύτερα στην Ευρωλίγκα. «Σκέφτομαι πολύ το παιχνίδι», είπε αργότερα. Αυτό αποδείχτηκε: χρειάστηκε λίγο χρόνο για να αναγνωρίσει τις τρύπες στην άμυνα και να βάλει 11 πόντους στη δεύτερη περίοδο, κρατώντας όρθιο έναν Παναθηναϊκό που τρέκλιζε επιθετικά. Έκανε κακό ξεκίνημα στο δεύτερο ημίχρονο και αποχώρησε μόνος του (!), ζητώντας λίγο χρόνο για να κάνει επανεκκίνηση και να επιστρέψει δριμύτερος. Στο φινάλε και την παράταση ήταν ένας χειρουργός με το τριφύλλι στο στήθος, κάνοντας διαχείριση δυνάμεων μετά την καταπόνηση του Σ.Ε.Φ. και διαλέγοντας τον τρόπο που θα χτύπαγε σαν αδίστακτος Black Mamba.

Τον υποδεχτήκαμε όταν οι σφυγμοί είχαν πέσει στους Playmakers, μιλήσαμε για πολλά, αποθέωσε την ομάδα, παραδέχτηκε πως θέλει το ρόλο του ηγέτη, ανέφερε πως περνά το χρόνο του βλέποντας highlights του Κόμπι. Στο τέλος δεν κρατήθηκα, έπρεπε να τον ρωτήσω για την ταμπέλα του κακού παιδιού, του θερμόαιμου τύπου που δεν ακούει τον προπονητή και κάνει του κεφαλιού του. Ήταν ειλικρινής με έναν τρόπο που σπάνια βλέπουμε στα media: «Ο τελευταίος μου προπονητής δεν μπορεί να σου πει πως δεν έπαιξα δυνατά. Δεν κάθισα ποτέ έξω, κάθε μέρα ήμουν εκεί για να κερδίσω. Ήμασταν ομάδα πέρσι, αλλά δε νομίζω πως χωρίς εμένα θα φτάναμε στα playoffs ή στο Game 5. Αν είχαμε τόσο μεγάλο πρόβλημα δε νομίζω ότι θα μου επέτρεπε να συνεχίσω να παίζω. Αν ήταν σκληρός μαζί μου; Φυσικά. Στο ξεκίνημα δεν ήξερα πώς να το χειριστώ, αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Ήθελε να βγάλει τον καλύτερο μου εαυτό και με πίεζε. Είχαμε έντονους διαλόγους, ναι, κανείς δεν είναι τέλειος. Αλλά στο τέλος της μέρας τα κατάφερα και βγήκα καλύτερος από όλο αυτό».

Δίπλα του ο Πάρις Λι έγραφε 39 λεπτά αδιανόητης έντασης σε άμυνα και επίθεση. Ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά που διάβολο έβρισκε αυτός ο τύπος την ενέργεια να βγάλει τις φάσεις που οδήγησαν στην ανατροπή από το -7 στο 37΄, με κορωνίδα την ασίστ στον Παπαγιάννη για την ισοφάριση σε 72-72. Ήταν ένα ψάρι που η Αρμάνι προσπαθούσε να πιάσει με τα χέρια: κάθε φορά έβρισκε τρόπο να ξεγλιστρίσει.Την επόμενη φορά μπορεί να τα χάσει όλα, να φορτωθεί με φάουλ, να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο. Δεν είναι τέλειος, δεν είναι ο ψηλότερος, ούτε ο πιο ταλαντούχος. Όμως είναι αυτός που θα θυσιαστεί για την ομάδα. Αυτός με τον οποίο θα πας στον πόλεμο, κάθε φορά.

Τίποτα από όλα αυτά δε θα ήταν δυνατά αν το ΟΑΚΑ δε σειόταν για πρώτη φορά φέτος. Δεκαπέντε πόντοι διαφοράς, τραγούδι. Σερί Παναθηναϊκού, κοσμοχαλασιά. Τελική αντεπίθεση, υστερία. Δε ρωτήθηκαν ποτέ, αλλά για rookies όπως ο Μήτρου-Λονγκ και ο Λουαλού-Καμπαρό, το Μαρούσι ήταν πραγματικό βάπτισμα του πυρός, από αυτά που συνήθως βγαίνεις βρεγμένος την πρώτη σου φορά. Ο κόσμος της ομάδας αγόρασε την βελτίωση, είδε πράγματα να συμβαίνουν και είναι έτοιμος να δώσει στην ομάδα του Ράντονιτς τον τρόπο να κερδίζει τα κλειστά παιχνίδια, ή τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά.

Είναι πλέον φανερό πως οι ρόλοι έχουν μοιραστεί και οι παίκτες νιώθουν κάθε εβδομάδα και καλύτερα στο πετσί τους, καταλαβαίνουν ποια πράγματα πρέπει να κάνουν και κοιτούν πως θα τα κάνουν καλύτερα. Η διαφαινόμενη επιστροφή του Γκριγκόνις θα δώσει παραπάνω λύσεις χωρίς την πίεση που ο Λιθουανός είχε στο ξεκίνημα – δεν αποκλείεται να του κάνει καλό.

Η Αρμάνι επέστρεψε στη Λομβαρδία φορτωμένη με την 8η σερί ήττα της, με μοιραίο τον Λουαλού – Καμπαρό ο οποίος για κάποιον ανεξήγητο λόγο βαφτίστηκε χειριστής της μπάλας όταν αυτή έκαιγε. Ο Παναθηναϊκός είπε ευχαριστώ, ο Καλαϊτζάκης έβγαλε αμυνάρα, το ντέρμπι βάφτηκε πράσινο με έναν τρόπο πολύ όμοιο με το παιχνίδι κόντρα στην Αρμάνι – τότε ήταν ο Ζαϊτέ. Το χαμόγελο του Ράντονιτς στη συνέντευξη τύπου είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως το κλίμα έχει αναστραφεί για τα καλά.