Ο μαύρος πάνθηρας και ο κύκλος της ανθρωπιάς

10:00 20/12/2024 - Πηγή: Novasports

Ο πρώτος που έδωσε αθέλητα και αντανακλαστικά το μήνυμα ήταν ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Πήγε κοντά, να δει τον Ματίας Λεσόρ που είχε μείνει στο παρκέ. Αναπήδησε, βλέποντας το κόκκαλο σε λάθος θέση. Σύντομα τα πρόσωπα χλόμιαζαν και τα μάτια βούρκωναν. Κάθε ένας από αυτούς που φορούσε σορτσάκι έβαζε τον εαυτό του στη θέση του λαβωμένου θηρίου. Η παντοδύναμη εικόνα μεταφέρθηκε αυτοστιγμεί σε είκοσι χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο σαν πυρκαγιά.

Προετοιμάστηκα για την μεγάλη διακοπή, τους γιατρούς που θα φρόντιζαν τη μεταφορά του αθλητή με όλες τις προφυλάξεις στα αποδυτήρια. Το φορείο που θα

έμπαινε στο παρκέ. Το χειροκρότημα του κόσμου.

Ξαφνικά το μυαλό μου αδυνατούσε να συλλάβει τι ακολούθησε. Ο μαύρος πάνθηρας με την πράσινη φανέλα σηκώθηκε και πήγε χοροπηδώντας κουτσό στα αποδυτήρια, τόσο γρήγορα που τέσσερις τον κυνηγούσαν, κυριολεκτικά, για να τον προλάβουν. Δεν μπορεί, αυτό είναι ταινία, όχι πραγματικότητα. Άργησα πολύ να υποψιαστώ πως το μεγαλύτερο κίνητρο του ήταν ο γιος του: να μην τον δει ξαπλωμένο, να μην τρομάξει, να μην τραυματιστεί και ο ίδιος. Αφού μπορούσε να σηκωθεί, θα έτρεχε στο ένα πόδι.

Ακόμη υπό την επήρεια του σοκ, ένα δεύτερο. Λίγο πιο κάτω, ένας φίλαθλος χρειάζεται τις πρώτες βοήθειες. Κοιτάμε προς τα εκεί, αλλά συμβαίνει κάτι παράξενο, κάποιοι κοιτούν προς τα πάνω, άλλοι δείχνουν αλλού. Περιστρεφόμενα κεφάλια και νέα ανησυχία, «τι διάβολο, σκέφτηκα, αφού εκεί είναι ο άνθρωπος που αισθάνθηκε αδιαθεσία, γιατί οι υπόλοιποι δείχνουν εκεί πέρα;». Που να φανταστώ πως εννέα διαφορετικοί άνθρωποι σε διάφορα σημεία του ΟΑΚΑ νικήθηκαν ταυτόχρονα από την ένταση και την συγκίνηση της στιγμής. Κανείς δεν σε προετοιμάζει για τέτοια πράγματα. Αν ο Λεσόρ είχε χτυπήσει στην προπόνηση, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί.

Το ματς συνεχίζεται αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να παίξει, να μεταδώσει, να παρακολουθήσει. Τα κινητά μας αρπάζουν φωτιά, μιλάμε με τα μάτια, γραπτά στα εσωτερικά μας κανάλια, μηνύματα με πρώτες πληροφορίες, όλα ένας αχταρμάς.

Στο τέλος, μεγαλείο.

Η ιαχή «Ματίας, Ματίας» πλημμυρίζει την κεντρική σάλα, λες και είκοσι χιλιάδες φωνές θέλουν να τους ακούσει, ήδη στο νοσοκομείο, κάτω από ακτίνες και μαγνήτες. Μαζεύω όπως-όπως τον υπολογιστή για να κατηφορίσω στα αποδυτήρια και όταν σηκώνω τα μάτια όλοι οι παίκτες έχουν γίνει μια αγκαλιά. Ο Μάρκους Χάουαρντ αναλαμβάνει να πει μια προσευχή, αυτά τα λόγια που θα αγκαλιάσουν τους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, όπως μου είπε αργότερα. Ένας πάστορας με σορτσάκι και αμάνικη φανέλα, μπογιατισμένη στα μπλε και στα κόκκινα. Δίμετρα κορμιά που κοιτούν το πάτωμα. Μια αθλητική μυσταγωγία για την οποία η Ευρωλίγκα μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη. Ρίχνεις αργότερα μια ματιά στα «χτυπήματα» στην ιστοσελίδα της, ούτε μία αναφορά. Μια χαμένη ευκαιρία, ένα μνημειώδες αυτοκαλάθι.

«Έκανε ανάρτηση στο Instagram», μου λένε από τον Παναθηναϊκό. Κοιτάζω, τι να δω, ο τύπος ποζάρει χαμογελαστός δίπλα στο βλαστάρι του. Με το ζόρι; Με το ζόρι, γιατί έτσι πρέπει. Για τον μικρό, για να μην τρομάξει. Τον ίδιο που ο τιτάνας Χουάντσο πήρε στην αγκαλιά, σε στιγμή που σου γεμίζει τα μάτια.

Panathinaikos is family. @juanchiviris41 showing love and care for Lessort’s son — a true bond that goes beyond basketball. pic.twitter.com/1Fn40RoPDo

— SKWEEK (@skweektv) December 19, 2024

«Περόνη», είναι η λέξη που κυκλοφορεί περισσότερο από κάθε άλλη στα πέριξ των αποδυτηρίων. «Τι ειρωνεία», σκέφτομαι, «η περόνη που βγήκε από τη θέση της και απειλεί να τινάξει στον αέρα τη σεζόν του Παναθηναϊκού». Σύντομα μαθαίνουμε, οι πρώτες εκτιμήσεις μιλούν για άθικτη κνήμη και συνδέσμους. Η καλύτερη από τις χειρότερες ζημιές. Τύχη, εντός της ατυχίας.

Γυρίζεις πίσω τη μνήμη, βάζεις τη Μπασκόνια στο κάδρο. Θα μπορούσαν να αποστασιοποιηθούν, έγιναν συμμέτοχοι στο δράμα και στο δάκρυ, παράτησαν το ματς, το έκαναν φιλικό. Μια σπάνια επίδειξη φινέτσας που η πράσινη φυλή δεν θα ξεχάσει σύντομα.

Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης έχει μόλις τελειώσει τη συνέντευξή του στον Δημήτρη και τη Δώρα, λέγοντας στην σκληρή αλήθεια: «αυτά τα πράγματα είναι μέρος της δουλειάς μας». Όταν κινώ προς την έξοδο, τον βλέπω χαμογελαστό να παίζει σε μία από τους δύο μπασκέτες με κάποιους πιτσιρικάδες που είχαν στήσει εκεί μονό, παριστάνοντας τους ήρωες τους.

«Είναι παιδιά φίλων του, ανίψια, κάτι;», ρωτάω κάποιους που χαζεύουν το θέαμα.

«Όχι, δεν έχει καμία σχέση μαζί τους», μου απαντούν αμήχανα.

Ξαφνικά μου φάνηκε το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Τι πιο ιαματικό από το παιχνίδι;

Κάπως έτσι έκλεισε ο κύκλος της ανθρωπιάς, μια Πέμπτη βράδυ στο Μαρούσι.