Ο συγκλονιστικός Γκρεγκ Πόποβιτς μιλά για τον χαρακτήρα

23:45 23/8/2018 - Πηγή: Novasports

Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στο HoopsHype, ο Γκρεγκ Πόποβιτς μιλά για τον χαρακτήρα που αναζητά στους παίκτες του, τη φορά που πήγε τους Σπερς σε στίβο μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας και τι του δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση στην προπονητική.

Για τον χαρακτήρα των ομάδων του:
«Μερικές φορές όταν ακούω ανθρώπους να μιλούν για τον χαρακτήρα, θεωρώ ότι είναι λίγο γενικός όρος. Έχουμε δει όλους εκατομμύρια βιβλία πάνω σε αυτό και όλοι έχουμε διαφορετική ερμηνεία για το τι συνιστά χαρακτήρα. Οι άνθρωποι λένε συνεχώς ότι οι ομάδες μας έχουν χαρακτήρα και ξέρουν πώς να

κερδίζουν, πώς να χάνουν, τέτοια πράγματα.

Προσπαθώ να είμαι πιο συγκεκριμένος στον ορισμό μου, ειδικά όταν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα των παικτών που αποκτάμε. Όταν περνάω ένα παιδί από συνέντευξη προκειμένου να δω αν θα τον επιλέξω στο ντραφτ, τον παρατηρώ στο γυμναστήριο, όταν μιλάει, όταν τρώει και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Η αίσθηση του χιούμορ είναι τεράστιας σημασίας για μένα και το επιτελείο μου γιατί θεωρώ πως αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αυτοσαρκαστούν ή να γελάσουν με τον εαυτό τους, θα τους είναι δύσκολο να αφοσιωθούν σε μια ομάδα.

Παρατηρείς έναν τύπο σαν τον Τιμ Ντάνκαν. Δεν αλλάζει ποτέ έκφραση, αλλά μπορεί να σε αιφνιδιάσει με μερικά από τα πιο έξυπνα σχόλια στον κόσμο. Μπορεί να είμαστε στην προπόνηση και να του φωνάζω για τα ριμπάουντ, να του λέω «θα πάρεις κανένα ριμπάουντ απόψε, τι θα γίνει; Δεν έχεις κάνει τίποτα». Και μετά θα μου πει: «Έι, Ποπ». Θα απαντήσω, «Ναι». Θα μου πει «ευχαριστώ για την ενθάρρυνση» και θα επιστρέψει στο παρκέ. Έχει κωμικές στιγμές που κανείς δεν παρατηρεί. Νομίζω πως όταν ένας παίκτης έχει αυτήν την ικανότητα και δείχνει σεβασμό, είναι κάτι καλό».

Για τα άλλα στοιχεία του χαρακτήρα που επιζητά:
«Το να είσαι σε θέση να εκτιμήσεις την επιτυχία κάποιου άλλου έχει τεράστια σημασία. Αν περνάω από συνέντευξη έναν νεαρό και λέει πως «εγώ θα έπρεπε να έχω επιλεγεί All-American αλλά επέλεξαν τον Τζόνι αντί εμού», ή «ο προπονητής μου έπρεπε να με επιλέγει περισσότερο, δεν με βοήθησε», δεν πρόκειται να τον επιλέξω γιατί θα μου δημιουργήσει πρόβλημα με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. ΣΕ κάποιο σημείο θα αρχίσει να σκέφτεται ότι δεν παίζει αρκετά, οι ή γονείς του θα αρχίσουν να αναρωτιούνται γιατί δεν παίζει, ή ο μάνατζερ του θα αρχίσει να τηλεφωνεί υπερβολικά συχνά. Δεν τα χρειάζομαι αυτά τα πράγματα, έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω. Θα βρω κάποιον άλλο, ακόμα και αν είναι λιγότερο ικανός, αρκεί να μην έχουν αυτό το θέμα στον χαρακτήρα του.

Η εργατικότητα είναι κάτι που προφανώς αναζητούμε στο σκάουτινγκ. Για τα ντραφτ πικ που ψάχνουμε πηγαίνουμε στις προπονήσεις των λυκείων και των κολλεγίων και παρατηρούμε πως ένας παίκτης αντιδρά στις σχέσεις του με τους προπονητές και τους συμπαίκτες του. Η φράση που χρησιμοποιούμε είναι αν «ένας παίκτης έχει ξεπεράσει τον εαυτό του» (gotten over themselves).

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που μιλά για τον εαυτό του όλη μέρα, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι άνθρωπος που μπορεί να ακούσει καλά. Αν τον περνάς από συνέντευξη και σου μιλάει πριν του πεις οτιδήποτε, ξέρεις ότι έχει αξιολογήσει ό,τι είπες. Για αυτούς τους ανθρώπους σκεφτόμαστε «έχει ξεπεράσει τον εαυτό του αυτό το άτομο;». Αν ναι, τότε θα δεχτεί παραμέτρους Θα αποδεχτεί τον ρόλο, θα αποδεχτεί πως δεν θα παίξει πολύ σε ένα αγώνα. Αυτό μου λέει πολλά.

Επίσης εξετάζουμε πως αντιδρά κάποιος σχετικά με τα παιδικά του χρόνια. Μερικά από αυτά τα παιδιά πέρασαν δύσκολα μεγαλώνοντας. Μία στο τόσο κάποιος είχε εύκολα παιδικά χρόνια, αλλά τις περισσότερες φορές πολλά παιδιά έχουν δεχτεί ήδη ισχυρά χτυπήματα. Μου αρέσει να ακούω πως κάποια από αυτά χρειάστηκε να μεγαλώσουν έναν αδερφό ή αδερφή, ή ότι βρέθηκαν σε μονογονεϊκή οικογένεια ή ότι τους μεγάλωσε ένας παππούς ή γιαγιά, αλλά και πάλι κατέληξαν να ξεχωρίζουν στις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις στο σχολείο.

Μου αρέσει αν δω ότι έχουν συμμετάσχει σε κάποια δράση της τοπικής κοινότητας, ή χρειάστηκε να ξεπεράσουν κάτι δύσκολο όπως ένας σκληρός τραυματισμός. Κάτι τέτοιο μου δείχνει τι χαρακτήρα έχω απέναντί μου. Νομίζω ότι όλα αυτά μαζί συνθέτουν το εσωτερικό μέταλλο κάποιου. Θέλω να ξέρω από τι είναι φτιαγμένοι, τι έχουν στα οστά, στην καρδιά και στο μυαλό τους. Όλα αυτά τα πράγματα συνθέτουν τον χαρακτήρα.

Για πράγματα που κάνει για να ενισχύει τον χαρακτήρα της ομάδας του:
Μερικά χρόνια πριν χαρίσαμε ένα πρωτάθλημα, για να το πούμε σύντομα. Πριν την αρχή της επόμενης σεζόν ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Δεν προσπαθούσα να είμαι ο «κύριος σκληρός», αλλά ήθελα να κάνω κάτι για να ενισχύσω τη συντροφικότητα και τον σεβασμό του ενός για τον άλλο. Ήθέλα τα παιδιά να περάσουν κάτι δύσκολο ο ένας με τον άλλο.

Μια μέρα στην προετοιμασία εκείνης της σεζόν τα λεωφορεία παραλάμβαναν την ομάδα από το Antler’s Plaza. Οι παίκτες νόμιζαν ότι θα πηγαίναμε σε άλλη μια προπόνηση, αλλά πήγαμε στο Jacks Valley (σ.σ. χώρος προετοιμασίας της πολεμικής αεροπορίας των Η.Π.Α). Όλοι αναρωτιούνταν τι διάολο έκαναν εκεί.

Το λεωφορείο πάρκαρε και όλοι ξεκίνησαν να σηκώνονται, αλλά είπα στους προπονητές «εμείς κατεβαίνουμε» και στους παίκτες «εσείς θα παραμείνετε καθισμένοι για λίγο». Βγήκαμε έξω και οι λοχίες ανέβηκαν και ξεκίνησαν τα γυμνάσια, λες και οι παίκτες ήταν «ψάρακες».

Οι παίκτες αιφνιδιάστηκαν, ξεκίνησαν να ρωτούν τι συμβαίνει, αλλά οι λοχίες ούρλιαζαν «σε μένα μιλάς;». Τα παιδιά είχαν πάθει σοκ. Δεν ήξεραν αν θα έπρεπε να αρχίσουν να γελάνε ή να πουν «Έι, Ποπ ,τι διάολο κάνεις;». Επικρατούσε ησυχία στο λεωφορείο, μόνο οι λοχίες μιλούσαν.

Έβγαλαν τους παίκτες σε σειρά από το λεωφορείο και τους τοποθέτησαν σε σχηματισμούς μοίρας. Ήταν απίστευτο. Οι υπόλοιποι προπονητές και εγώ κρυβόμασταν πίσω από ένα δέντρο και είχαμε… πεθάνει, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Δεν το ξέραμε ότι οι παίκτες θα έμπαιναν σε αυτή τη διαδικασία, αλλά αυτό ήταν απόδειξη για το τι παίκτες είχαμε. Ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν και να κάνουν ό,τι τους ζητούσες.

Κάποια στιγμή ένας λοχίας είπε «αναύπαση, χαλαρώστε όλοι». Ξεκίνησε να γελάει και τότε οι παίκτες γύρισαν και μας κοίταξαν. Ξεκίνήσαμε και εμείς να γελάμε και πλέον η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική. Τους έδωσαν από ένα τουφέκι, τους μίλησαν και πήγαν στον στίβο μάχης. Είχαμε παίκτες να σκαρφαλώνουν σε σχοινιά. Τον Τόνι Πάρκερ να πέφτει στο νερό. Τον Τιμ Ντάνκαν να περνά κάθε εμπόδιο και εγώ να τρέμω αφού φανταζόμουν κάποιον ρεπόρτερ να με ρωτά «όταν ο Τίμι έσπασε την πλάτη του πέφτοντας από τον κορμό, τι σκεφτόσουν; Πόσο έξυπνος είσαι που τους έβαλες να τα κάνουν αυτά;».

Αλλά έτσι είναι ο Ντάνκαν. Ήθελε να το κάνει, και τότε το ένα του πόδι δεν ήταν καν λειτουργικό. Αλλά και πάλι τα έκανε όλα. Αυτό ήταν το τρομερό. Όταν τελείωσε, είπαν πως ήταν από΄τα πιο διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα πράγματα έχουν κάνει στην καριέρα τους. Το να βλέπω τη συναδελφικότητα, τον ένα να ζητωκραυγάζει για τον άλλο, να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο, οι σκηνές άξιζαν εκατομμύρια δολλάρια».

Για τον Τίμ Ντάνκαν και το παράδειγμα που δίνει:
«Κάτι που κάνω επίτηδες στις ασκήσεις είναι να τα βάζω ηθελημένα με τους σταρ. Ο Ντάνκαν, ο Πάρκερ, ο Τζινόμπιλι θα τα ακούσουν περισσότερο από τον καθένα. Καταλαβαίνετε τι αποτέλεσμα έχει αυτό. Αν το κάνεις αυτό και οι σταρ ανταποκριθούν με τον σωστό τρόπο, όλοι οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν. Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι χαλαρός όταν κάποιος ξεπεράσει τα όρια. Τα νεαρά παιδιά θα το δουν, θα χάσεις το σεβασμό και η ομάδα θα αποκτήσει ρωγμές. Νομίζω ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Οι σταρ πρέπει να είναι διατεθειμένοι να δώσουν το παράδειγμα και να δεχτούν την επίπληξη για να μπουν όλοι στη θέση τους. Είναι μεγάλο θέμα για μας.

Πηγαίνω κάθε βράδυ για ύπνο και δεν ανησυχώ για κανένα στην ομάδα. Το πρωί δεν σκέφτομαι ποτέ «ωχ, πρέπει να ξεκαθαρίσω αυτό τον χαμό». Δεν συμβαίνει. Όλοι οι άλλοι περνούν τον μισό τους χρόνο να ξεκαθαρίζουν πράγματα ή προσπαθώντας να πείσουν τους εαυτούς τους ότι δύο παίκτες τους τα πάνε καλά μεταξύ τους, κλπ. Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν πως το κάνω, νομίζω ότι έχει να κάνει με την λογική. Δεν χρειάζεται να είσαι έξυπνος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο, αλλά πολλοί δεν το καταλαβαίνουν. Όταν έχουν προβλήματα τους λέω «εσύ το έκανες αυτό στον εαυτό σου». Δεν υπάρχουν προβλήματα αν μια ομάδα δουλεύει σωστά, στην ώρα της και χρησιμοποιεί τον χαρακτήρα της.

Για το πώς αντιμετωπίζει παιδιά με δύσκολα παιδιά χρόνια:
«Περνάμε πολύ χρόνο συζητώντας πολιτικά ή φυλετικά θέματα, για φαγητό ή ποτό, για διεθνή γεγονότα και άλλα θέματα για να δείξουν ότι η απόλαυση στη ζωή δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά στον αθλητισμό. Δουλεύουμε με τους παίκτες με μικρά πράγματα, όπως το πώς θα μιλάνε στα media ή πως θα μιλάνε σωστά. Νομίζω ότι τα ονα βοηθήσεις κάποιον να μιλάει σωστά και να αντιδρά με τον κατάλληλο τρόπο στα media τον βοηθά να έχει μια περισσότερο παραγωγική ζωή. Κάνουμε μαθήματα στην ομάδα όπως λεξιλόγιο και πρωτεύουσες πολιτειών για να δούμε ποιος θα τα βρει πιο γρήγορα πριν ξεκινήσει η προπόνηση, για να βάλουμε τους παίκτες σε διαδικασία σκέψης. Από αυτές τις ασκήσεις μπορείς να δεις ποιος δεν τα καταφέρνει. Όταν κατανοήσεις γιατί συμβαίνει αυτό – ίσως το παιδί αυτό δεν μπορεί να διαβάσει καλά, τον βάζεις να κάνει μαθήματα. Είναι δύσκολο γιατί ντρέπεται πολύ, αλλά σιγά σιγά ξεκινά να διαβάζει και νιώθει καλά με τον εαυτό του. Θα πάω σε δείπνο με κάποιον που θα φάει για πρώτη φορά μύδι ή θα πει για πρώτη φορά κρασί. Ότι και να συμβαίνει, περνάς χρόνο μακριά από το παρκέ».

Για το ότι πρέπει να γνωρίσεις κάποιον πριν να είσαι σε θέση να τον επηρεάσεις και να τον βάλεις στη διαδικασία των στόχων της ομάδας.
«Η μεγαλύτερη χαρά μου είναι όταν κάποιος επιστρέφει στην πόλη με τα παιδιά του, ή όταν ένας από τους παίκτες μου παίρνει θέση στο προπονητικό μου τιμ και η σχέση παραμένει η ίδια για 10, 15 χρόνια. Σε μερικές περιπτώσεις περνάς μόνο τρία χρόνια με κάποιον, αλλά τα μαθήματα που έχει πάρει από εσένα έχουν κάνει τη διαφορά, ακόμα και αν τους έχεις κάνει μεταγραφή σε άλλη ομάδα ή τους έχεις κόψει. Χρόνια μετά επιστρέφουν και σου λένε ότι είχες δίκιο, ότι τώρα καταλαβαίνουν τι τους έλεγες.

Νομίζω πως το χτίσιμο της σχέσης τους βοηθά να θέλουν να παίξουν για σένα, για την ομάδα, για τους συμπαίκτες τους. Πέρα από αυτό, εγωιστικά τελείως, αυτή είναι η μεγαλύτερη πηγή ικανοποίησης για μένα. Εντάξει, το πρωτάθλημα είναι τέλειο, αλλά ξεθωριάζει γρήγορα. Το έχεις για πάντα, κανείς δεν μπορεί να σου το στερήσει. Η ικανοποίηση που παίρνω όταν ο Τόνι Πάρκερ φέρνει το παιδί του στο γραφείο μου ή κάποιος άλλος παίκτης που πέρασε από την ομάδα επιστρέφει σαν προπονητής.

Δεν μπορείς να αντλείς την ικανοποίηση σου από το να μάθεις σε κάποιον πώς να σουτάρει ή πώς να κάνει box out για να πάρει ριμπάουντ. Αυτό δεν είναι και πολύ σημαντικό αν κοιτάξεις τη μεγάλη εικόνα. Αν μπορείς να κάνεις και τα δύο, τότε μπορείς να είσαι ικανοποιημένος. Αυτό είναι ένα από τα κίνητρά μου, φαντάζομαι πως είναι εγωϊστικό, αλλά είναι αληθινό».

Πηγή: Excerpted from Forces of Character: Conversations about Building a Life of Impact by Chad Hennings and Jon Finkel. (2015)Απόδοση κειμένου από αναδημοσίευση του HoopsHype.com