Οι θριαμβευτές και οι απομονωτιστές

16:03 31/12/2022 - Πηγή: Novasports

Ο Ολυμπιακός επικράτησε του Παναθηναϊκού στις 3 Δεκέμβρη 2022. Τίποτα το περίεργο εδώ για οποιονδήποτε βλέπει τα πράγματα χωρίς συναισθηματισμούς, όπως ζήτησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας από τους παίκτες του πριν το χθεσινό ντέρμπι του Ο.Α.Κ.Α. Η καλύτερη ομάδα, αυτή που έχει ως μίνιμουμ στόχο τα πλέι-οφ, κυνηγά με ρεαλιστικές ελπίδες το πλασάρισμα στην τετράδα και ονειρεύεται την επιστροφή στο φάιναλ φορ

νίκησε μια άλλη που ανήκει στο κάτω μισό της Ευρωλίγκας, που έχει νέο προπονητή και παίκτες και ακόμη ψάχνεται με περισσότερα ερωτηματικά παρά σταθερές.

Ο Παναθηναϊκός διαλύθηκε από τον Ολυμπιακό δύο ημέρες πριν την πρωτοχρονιά του 2023. Δεν είναι ο πρώτος: μόνο τον Δεκέμβρη συνέβη σε άλλους δύο, τη Βίρτους και την Φενέρμπαχτσε. Φυσικά είναι πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο για τους πράσινους, προφανώς δίνει σπουδαία ώθηση στους προερχόμενους από δύο σερί ήττες ερυθρόλευκους. Το ντέρμπι είναι παραμορφωτικός καθρέφτης, έτσι είναι, έτσι θα είναι πάντα. Αν ο Παναθηναϊκός κονιορτοποιούνταν από τη Ρεάλ θα υπήρχε θέμα, αλλά όχι συζήτηση στη φυσούνα μεταξύ οργανωμένων και Πεδουλάκη/Παπαγιάννη. Αν ο Ολυμπιακός έριχνε 25 στο Σινάν Ερντέμ επί της Εφές δεν θα συναντούσε επιτροπή υποδοχής στο αεροδρόμιο. Τόσο απλά, οπότε πάμε παρακάτω.

Το τέλειο σενάριο του ΟλυμπιακούΠΗΓΗ: In Time Sports

Για τον Ολυμπιακό ήταν το τέλειο σενάριο. Ολοκληρωτική επικράτηση χωρίς τον πολυτιμότερο της σεζόν, το τέλειο παράδειγμα του team basketball που ευαγγελίζεται και διδάσκει ο Γιώργος Μπαρτζώκας άμα τη επιστροφή του στον Πειραιά. Ο Βεζένκοφ έλειπε, όμως όλα τα υπόλοιπα ήταν εκεί: κίνηση χωρίς τη μπάλα, διάβασμα της άμυνας, κυκλοφορία της μπάλας, όλοι ζεστοί, όλοι συμμέτοχοι. Μπάσκετ απολαυστικό στο μάτι και αποτελεσματικό στο ταμπλό: από το ξεκίνημα μπορούσε να καταλάβει κανείς πως οι φιλοξενούμενοι απείχαν 1-2 τρίποντα από το να πατήσουν γκάζι και να εξαφανιστούν στον ορίζοντα.

Κάπως έτσι οι ερυθρόλευκοι ξέφυγαν με άνεση από έναν ύπουλο ύφαλο που θα μπορούσε να υπονομεύσει τη σεζόν και έχουν την άνεση να κοιτάξουν το θέμα του Τάιλερ Ντόρσεϊ με ηρεμία. Καμία άλλη ομάδα δεν σκοράρει περισσότερο από αυτούς με ασίστ (74.2%), έχουν την καλύτερη επίθεση (122.9 ORtg), την 4η καλύτερη άμυνα (110.7 DRtg), την καλύτερη διαφορά (+11.5) παίζοντας σε pace 70.3 (8ος) – όλα σύμφωνα με το RealGM. H συνέχεια είναι ανηφορική (Αρμάνι εντός, Βίρτους εκτός, Μονακό εκτός, Ρεάλ εντός) και θα κρίνει πολλά περισσότερα από ότι το χθεσινό ματς.

Το πράσινο ναυάγιοΠΗΓΗ: In Time Sports

Ο Παναθηναϊκός ήταν η απόλυτη καταστροφή. Ο Ράντονιτς παρουσίασε μια ομάδα που παρουσίασε αποκρουστική εικόνα στο παρκέ με τον τρόπο που αποφάσισε να παίξει. Στην πράσινη πραγματικότητα των τελευταίων 10 ετών, προπονητές έχουν απολυθεί με πιο ασήμαντες αφορμές από το χθεσινό ναυάγιο. Πιάνοντας τον σφυγμό στα κατάλληλα σημεία της εγχώριας αθλητικογραφίας καταλαβαίνει κανείς πως προβλέπονται αλλαγές – δεν χρειαζόταν καν η ινσταγραμική ανακοίνωση του προέδρου – αυτή απλά τις επιβεβαίωσε. Έγραφα στο χθεσινό σημείωμα: “Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που προβλέπουν αλλαγές στο πράσινο στρατόπεδο με περισσότερη ακρίβεια από την δυσαρέσκεια και κυρίως την έκρηξη του κόσμου. Έτσι, μια πιθανή ήττα με καθαρό τρόπο δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε αποσταθεροποιητικές εξελίξεις που πριν τρεις εβδομάδες και μια ψυχωμένη ανατροπή επί της Αρμάνι δεν διαφαίνονταν στον ορίζοντα.” Αλλά σε αυτό θα επιστρέψουμε αργότερα.

Το τριφύλλι βγήκε στο παρκέ λίγο πριν την αυγή του 2023 και αποφάσισε πως το βασικό πλάνο στην επίθεση είναι να μετατρέψει το παρκέ του Ο.Α.Κ.Α σε τσιμέντο, την Ευρωλίγκα σε παιδική χαρά και τον Μπέικον στον παιχταρά που παίζει με άσχετους συμπαίκτες των οποίων η δουλειά είναι να κοιτάνε και να σουτάρουν αν περισσέψει κάτι ή αν πάρουν επιθετικό ριμπάουντ. Η εικόνα ήταν, το ξαναγράφω, αποκρουστική. Προσβλητική για την ιστορία και την παράδοση του συλλόγου και για το ίδιο το άθλημα. Κανείς δεν παίζει έτσι την τελευταία 5ετία στην Ευρωλίγκα: η τελευταία φορά που συνέβη ήταν όταν ο Κιθ Λάνγκφορντ έκανε ό,τι ήθελε στο Καζάν. Η Ούνιξ κατέληξε τελευταία. Κάτι παρόμοιο, αλλά όχι τόσο απαράδεκτο, είχε συμβεί στη μοναδική σεζόν του Τζέιμς στο Μιλάνο. Η Αρμάνι έμεινε άνετα εκτός πλέι-οφ με τον Μάικ να παίρνει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ.

Ο Μπέικον στην κορυφή, κάθετη διείσδυση απέναντι σε όλη την άμυνα, αιώρηση, εκτέλεση μετά από επαφή. Εναλλακτικά, μαρκαρισμένο τζαμπ σουτ από τα 5 μέτρα ή το τρίποντο. Όλοι οι υπόλοιποι κοιτούν. Η αποκλειστική ευθύνη του πόιντ γκαρντ είναι να πάει την μπάλα ως τη μέση, του σέντερ να διεκδικήσει επιθετικό ριμπάουντ (το οποίο δεν θα παρθεί ποτέ γιατί ο Αμερικανός έχει κουβαλήσει στη ρακέτα όλη την άμυνα), των παικτών στα φτερά να γυρίσουν πίσω στην άμυνα. Δυνατή πλευρά δεν υπάρχει, όλες αδύνατες είναι. Ένα έκτρωμα που γίνεται τάχα μου λειτουργικό επειδή ο Μπέικον είναι παιχταράς και σπάνιας πάστας σκόρερ και που βλέπεται μόνο αν το συγκρίνει κανείς με το απόλυτο χάλι της άμυνας.

Ο νούμερο ένα δείκτης μιας απογοητευτικής άμυνας δεν είναι τα ελεύθερα σουτ, αλλά τα λέι-απ. Προσμετρώ σε αυτά για προφανείς λόγους και τα καρφώματα και μένω άναυδος από τον αριθμό αυτών που επέτρεψε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο, διάστημα στο οποίο στην ουσία κρίθηκε το παιχνίδι. Ο Μουστάφα Φαλ πρέπει να απόρησε και ο ίδιος βλέποντας τους αντιπάλους του να τον αντιμετωπίζουν εκ νέου με μονή κάλυψη, επιτρέποντας του να ισοπεδώσει όποιον βρήκε στον διάβα του και παράλληλα να μοιράσει τη μπάλα περίπου όπως και όποτε ήθελε.

Ο Γκουντάιτις δοκιμάστηκε για δεύτερη φορά ως πρώτο ανάχωμα και απέτυχε οικτρά – είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Αλλά να αφήνει κανείς τον αποδεδειγμένα ανήμπορο να τον αντιμετωπίσει Παπαγιάννη να υποφέρει είναι στα όρια του ανεξήγητου. Δεν έχει σημασία ποια τακτική ακολουθήθηκε στο pick n roll: αλλαγές, hedge out, drop: Σλούκας και Γουόκαπ έπαιξαν εναλλάξ τον ρόλο του Μωυσή που άνοιγαν στα δύο την Ερυθρά Θάλασσα: από τα φτερά απλά παρακολουθούσαν την ώρα που η πίεση στη μπάλα ήταν ανύπαρκτη. Η transition άμυνα υπέφερε αναμενόμενα από το συνεχιζόμενο hero ball, ο Γουίλιαμς και ο Μπέικον χανόντουσαν στο δεύτερο (και πολλές φορές από το πρώτο) rotation και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Ολυμπιακός έπαιρνε και επιθετικά ριμπάουντ τις σπάνιες φορές που αστοχούσε. Ναυάγιο.

Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόνΠΗΓΗ: In Time Sports

Τα δάχτυλα έχουν ευθυγραμμιστεί και δείχνουν σχεδόν αποκλειστικά προς τον Ντέγιαν Ράντονιτς. Σταχυολογώ τα βασικότερα επιχειρήματα, για την οικονομία της συζήτησης:

Η ομάδα δεν είχε πλάνο και έπαιζε μπάσκετ σχολικού επιπέδουΗ ομάδα έχει δομικές αδυναμίες ως αποτέλεσμα του κακού καλοκαιρινού σχεδιασμούΔεν ήθελε τον παικταρά Μπέικον, χωρίς αυτόν θα πάλευε να ξεπεράσει τους 60 πόντουςΈχει αποτύχει να δώσει φυσιογνωμία στην ομάδα

Η ευθύνη του προπονητή για τον τρόπο παιχνιδιού και στην γενικότερη εικόνα της ομάδας είναι αυταπόδεικτη. Που όμως έχει πραγματικά αποτύχει ο Μαυροβούνιος; Ας προσπαθήσουμε να πάμε λίγο βαθύτερα, λίγο μακριά από τα τσιτάτα και το καφενείο.

Τι ομάδες φτιάχνει ο Ράντονιτς; Το δείγμα είναι μεγάλο για να μην γνωρίζουμε: σκληρές, αλτρουιστικές, προσανατολισμένες κοντά στο καλάθι, χωρίς να παίρνουν πολλά ρίσκα για να ελέγχουν τον ρυθμό και να μπορούν να στήνουν την άμυνα τους. Τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο μόνο με αριθμητικό πλεονέκτημα και σιχαίνονται να εκτελούν στα πρώτα 8-10 δευτερόλεπτα και ειδικά χωρίς να ακουμπούν τη μπάλα στο χαμηλό ποστ.

Τι είναι ο Παναθηναϊκός;

Μια ομάδα που παίζει στον τέταρτο (!) υψηλότερο ρυθμό της Ευρωλίγκας (70.9 μαζί με την Φενέρμπαχτσε, πίσω μόνο από Άλμπα, Μπασκόνια, Ρεάλ) χωρίς να έχει ούτε τους χειριστές, ούτε και το συνολικό ρόστερ για να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Και όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, ούτε τον προπονητή που μπορεί/θέλει να υποστηρίξει έναν τέτοιο τύπο παιχνιδιού.Μια ομάδα που τείνει να καταργήσει τα όποια πλεονεκτήματα του βασικού της πόιντ γκαρντ, Νέιτ Γουόλτερς, του οποίου η επίδραση στο παιχνίδι φθίνει γεωμετρικά σε σημείο που είναι σχεδόν διακοσμητικός στα τελευταία παιχνίδια της Ευρωλίγκας. Διαβάζω έκπληκτος τη χθεσινή σύγκριση του δίδυμου Σλούκα/Γουόκαπ σε σχέση με τους Γουόλτερς/Λι: μα οι δεύτεροι δεν τρέχουν καν συστήματα όταν ο Μπέικον είναι στο παρκέ! Ο Λι είναι ούτως ή άλλως περιορισμένων δυνατοτήτων δημιουργός και αδυνατεί να ελέγξει τον ρυθμό – ο Γουόλτερς που διακρίνεται ακριβώς σε αυτό δεν έχει τη μπάλα στα χέρια του. Ενδεικτικά, ο Αμερικανός ξεκίνησε με 11.8 πόντους και 6.3 ασίστ στα πρώτα πέντε παιχνίδια του και πέσει στους 5.7 πόντους και τις 2.3 ασίστ στα έξι επόμενα, με την αξιολόγηση του να υποδιπλασιάζεται (5.7 από 12.6).Μια ομάδα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο εγωίστρια. Ακόμα και οι παίκτες που συνηθίζουν να παίζουν ομαδικά όπως ο Πονίτκα αποφασίζουν να σουτάρουν όποια μπάλα περνάει από τα χέρια τους: χθες ο Πολωνός είχε 1 ασίστ και 1/6 σουτ. Την ίδια στιγμή απορώ με όσους προφήτευαν πως ο Γκριγκόνις θα μεταμορφωνόταν τάχα μου με την άφιξη του Μπέικον, αφού η βαρύτητα του σταρ θα του έδινε χώρο δράσης. Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί αν προέκυπτε μέσα από ένα συγκεκριμένο πλάνο που θα επέτρεπε στον Λιθουανό να επιτεθεί σε close out καταστάσεις και να εκτελέσει spot up σουτ, δηλαδή να κάνει το παιχνίδι του. Όχι τυχαία, ο μόνος που επιπλέει στη νέα πραγματικότητα είναι ο Ντέρικ Γουίλιαμς, ο μοναδικός που νιώθει άνετα στη νέα συνθήκη – χωρίς να σημαίνει πως είναι το ίδιο αποτελεσματικός. Οι απομονώσεις του Μπέικον δεν είναι πρόβλημα από μόνες τους, αντιθέτως είναι ένας από τους τρόπους για να αναδειχθεί το ταλέντο του. Όμως αυτή τη στιγμή ο κάθε παίκτης του Παναθηναϊκού φέρεται να νιώθει σε απομόνωση.Μια ομάδα που αδυνατεί να κρύψει τα τρωτά της σημεία. Προφανώς ο καλοκαιρινός σχεδιασμός ήταν ελλειμματικός, αλλά αυτό σε ένα βαθμό το περιμένει κανείς όταν αγοράζει μια καινούρια ομάδα και δεν έχει απεριόριστο μπάτζετ στη διάθεση του. Το ζήτημα δεν είναι να σβήσει κανείς μονοκοντυλιά και την φετινή ομάδα ως ένα ακόμα λάθος, ειδάλλως ο Παναθηναϊκός είναι εσαεί καταδικασμένος να κυνηγάει την ουρά του. Το πραγματικό θέμα είναι να κοιτάξει πως θα τονώσει την κατακρημνισμένη αυτοπεποίθηση του Παπαγιάννη, ο οποίος δεν μπορεί να ενοχλήσει καν οποιονδήποτε φτάνει στη στεφάνη και περιφέρει τον εκνευρισμό του στο παρκέ μην ακουμπώντας τη μπάλα στην επίθεση. Πως θα δώσει τους ταιριαστούς ρόλους με τους οποίους οι παίκτες θα είναι στο μέτρο του δυνατού τακτοποιημένοι και ευχαριστημένοι, αφού αυτό που τους ζητείται δεν τους εκθέτει.Η πραγματική ευθύνη του ΡάντονιτςΠΗΓΗ: In Time Sports

Για αρχή, ο συμπαθής Μαυροβούνιος δεν έχει δέκα σερί ήττες από τον Ολυμπιακό. Κουβαλάει το βάρος του περσινού 0-7: συμβαίνει, αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Εκεί που έχει ο έμπειρος κόουτς έχει αποτύχει οικτρά είναι στην αδυναμία του να κάνει την ομάδα να τον ακούσει και εν τέλει να τον σεβαστεί. Ουδείς είναι σε θέση να εμπνεύσει τους παίκτες του αν αυτοί δεν τον πιστεύουν: αυτό φαίνεται να είναι η πραγματικότητα στο ΟΑΚΑ αυτές τις μέρες.

Το πράγμα φυσικά φάνηκε από την αρχή. Στην πρώτη του εμφάνιση με τα πράσινα στην Ευρωλίγκα, χωρίς καν να έχει ξεπεράσει το τζετ λαγκ και να γνωρίζει καλά-καλά τα ονόματα των συμπαικτών του, ο Μπέικον πήρε 15(!) σουτ κόντρα στην Παρτίζαν πετυχαίνοντας 17 πόντους με 4/15, 2 λάθη και 8PIR. Αυτό μπορεί να ήταν μια αναμενόμενη εξέλιξη, όμως μπορείτε να είστε σίγουροι για την επίδραση που έχει στο μυαλό όλων των υπόλοιπων. Αυτό δεν σημαίνει πως κανείς δεν θέλει να παίζει με τον σούπερ σταρ, αλλά πως κάθε νεοφερμένος πρέπει να μπει στους κανόνες του γκρουπ. Αν με την άφιξη του αυτή ρίχνει τα τείχη της, σταματάει να είναι ομάδα και θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη της. Μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ξανά και να είναι καλύτερη, μπορεί και όχι.

Ο Ράντονιτς αυτή τη στιγμή εμφανίζεται αδύναμος ως προπονητική προσωπικότητα να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες στην ομάδα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα επιβάλλει στον Μπέικον να παίζει μόνο με τον δικό του τρόπο, αλλά πως θα πρέπει να τον πείσει να μπει στην υπηρεσία του συνολου, ειδάλλως ο Αμερικανός θα συνεχίζει να σκοράρει 25άρες και 30άρες και ο Παναθηναϊκός θα χάνει εύκολα (όπως Εφές, Ολυμπιακός) ή δύσκολα (Βαλένθια, Μπάρσα) και θα κερδίζει σποραδικά, αφήνοντας το κοινό να αναρωτιέται γιατί δεν έχει κι άλλους Μπέικον για να μπει στα πλέι-οφ και να κυνηγήσει τα περασμένα μεγαλεία.

Αν ο Μαυροβούνιος έχει οποιονδήποτε μέλλον στον Παναθηναϊκό και δεν ακολουθήσει το δρόμο των υπόλοιπων που αποχώρησαν το δίμηνο Δεκέμβρη – Γενάρη, τότε οφείλει να πέσει μαχόμενος και σε κάθε περίπτωση με τις δικές του ιδέες. Αυτό άλλωστε είχε κάνει to 2016 ο προϊστάμενος του, Αργύρης Πεδουλάκης. Η τότε ομάδα του είχε χάσει με κάτω τα χέρια από τον Ολυμπιακό στο Σ.Ε.Φ. (88-63), με τον ίδιο να αναφέρει πως «είτε θα γίνουμε σκληροί, είτε εγώ δεν θα είμαι εδώ». Την επόμενη ημέρα ήρθε η παραίτησή του μετά από σύσκεψη με την ιδιοκτησία, στην οποία σύμφωνα με τα ρεπορτάζ της εποχής του ζητήθηκε να τηρηθεί όρος που προέβλεπε την πρόσληψη βοηθού εξειδικευμένου στην επίθεση.

Σε περίπτωση που συνεχίσει να παρουσιάζει στο παρκέ μια ομάδα συμβιβασμένη με την απόλυτη αναρχία, οι μέρες του είναι μετρημένες. Το ότι έβαλε νερό στο κρασί του και αποδέχτηκε την απόκτηση του Μπέικον δεν είναι πρόβλημα: αυτά συμβαίνουν σε ένα σωρό ομάδες και οι προπονητές βρίσκουν τους τρόπους να ενσωματώσουν την ένεση ποιότητας. Όμως είναι απολύτως προδιαγεγραμμένο πως αν δεν βρει τρόπο να κάνει ξανά την ομάδα δική του, τότε δεν θα είναι προπονητής της για πολύ καιρό ακόμα.