Περασμένα μεγαλεία...

22:15 1/2/2018 - Πηγή: Novasports

Ο τροχός... γυρίζει, οι εποχές αλλάζουν, μαζί και οι ποδοσφαιρική πραγματικότητα για έναν σύλλογο. Το παράδειγμα της Μίλαν είναι ενδεικτικό ότι η επιτυχία και η κυριαρχία διαρκούν για πάντα. Μια ομάδα με 18 πρωταθλήματα στην Ιταλία, με 7 κύπελλα Πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης, με ποδοσφαιριστές που καθήλωναν ανθρώπους απ όλο τον κόσμο στην τηλεόραση και γέμιζαν ασφυκτικά το εντυπωσιακό Σαν Σίρο για πολλά χρόνια, έφτασε σε σημείο στενάχωρο για όσους πρόλαβαν έστω και τις τελευταίες χρονιές του μεγαλείου της...

Όταν φτάνει να παίζει αυτή η ομάδα ημιτελικό κυπέλλου Ιταλίας και να μην γεμίζει

ούτε το ένα από τα διαζώματα του Σαν Σίρο... Όταν αντίπαλος είναι η Λάτσιο και η τακτική του Γκατούσο χαρακτηρίζεται εύκολα "μηδενικού ρίσκου"... Όταν η ομάδα κάνει μια κλασική ευκαιρία σε 90 λεπτά, δεν έχει έκρηξη, φρεσκάδα και καμία φαντασία στην ανάπτυξή της (εν αντιθέσει με τη Λάτσιο που αν μη τι άλλο έβγαλε και 5 συνεργασίες της προκοπής)... Τότε καταλαβαίνεις ότι είναι συνδυασμός πραγμάτων αυτός που οδηγεί την άλλοτε μεγάλη δύναμη του Καμπιονάτο σε ομάδα της... σειράς.

Ακούγεται (ίσως) σκληρός ως χαρακτηρισμός, αλλά μάλλον δεν είναι αν αναλογιστεί κανείς πως οι κορυφαίοι παίκτες αυτής της ομάδας είναι ο τερματοφύλακας (Ντοναρούμα), ο στόπερ (Μπονούτσι) και ο δεξιός μπακ (Αμπάτε). Ο μοναδικός από τους μεσοεπιθετικούς που κάνει το κάτι παραπάνω, είναι ο Κεσί. Σε ένα σύνθετο ρόλο με μεγάλη αμυντική συμμετοχή αλλά και βασικό ρόλο τη δημιουργία.

Ποιος να μη δικαιολογήσει λοιπόν την εικόνα του άδειου γηπέδου ακόμη και σε έναν ημιτελικό του ιταλικού κυπέλλου; Ποιος μπορεί να μη δικαιολογήσει το "ξενέρωμα" των φίλων της Μίλαν που έζησαν εποχές τεράστιας δόξας σε ομαδικό επίπεδο αλλά και ποδοσφαιριστές παγκόσμιας ακτινοβολίας στο παρελθόν. Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Ζέεντορφ, Τσέζαρε Μαλντίνι, Ζορζ Γουεά, Αλταφίνι, Κλάιφερτ, Πίρλο, Γκούλιτ, Ιντζάγκι, Πάολο Μαλντίνι, Τασότι, Σεφτσένκο, Φαν Μπάστεν, Αλμπερτίνι... δεκάδες... εκατοντάδες θα μπορούσε να θυμηθεί κάποιος...

Λογικό να "ξενερώσεις" με ένα πρωτάθλημα τα τελευταία 13 χρόνια. Αυτό της περιόδου 2010-11 όταν η Μίλαν είχε στη γραμμή κρούσης τρεις παίκτες που πέτυχαν από 14 γκολ. Ιμπραχίμοβιτς, Πάτο και Ρομπίνιο σημείωσαν συνολικά τα 42 από τα 65 τέρματα της ομάδας. Ταυτόχρονα διέθεταν την καλύτερη (μακράν της δεύτερης) αμυντική επίδοση του πρωταθλήματος με μόλις 24 γκολ παθητικό.

Στο ίδιο διάστημα προσθέστε και το Τσάμπιονς Λιγκ σε ελληνικό έδαφος, αφού η παρέα του Ιντζάγκι, του Μαλντίνι, του Νέστα, του Γκατούζο, του Πίρλο και του Κακά (εκπληκτικός άξονας σε ποιότητα) πήρε τον τελικό στο ΟΑΚΑ απέναντι στη Λίβερπουλ των Ματσεράνο, Κάουτ, Τζέραρντ και Τσάμπι Αλόνσο... Συνυπολογίστε πως οι "ροσονέρι" είχαν τότε και προπονητή... Κάρλο Αντσελότι.

ΥΓ Καλός και χρυσός ο Γκατούσο ως παίκτης, αλλά για προπονητής που θα αλλάξει επίπεδο στη Μίλαν...

ΥΓ1 2018 έχουν και στην Ιταλία... Και όπως φαίνεται σε ένα μόνο από τα πολλά τέτοια παραδείγματα στην κερκίδα, υπάρχουν ακόμη χώρες (όχι βόρειες αλλά της Μεσογείου) που οι φίλοι των ομάδων βλέπουν παρέα τα παιχνίδια. Χωρίς να σκοτώνονται... Αιώνες πίσω είμαστε...

ΥΓ3 Κανένα λαϊκό δικαστήριο παρά την απογοήτευση για την εικόνα και όχι μόνο για το αποτέλεσμα. Γιατί με τέτοια εικόνα δύσκολα θα διεκδικήσει εισιτήριο πρόκρισης στη Ρώμη η Μίλαν.