Ρεκόρ ταχύτητας μοτοσυκλετών

17:50 13/3/2018 - Πηγή: Novasports

Στις 13/3 του 1936 ο Έρικ Φέρνιχου κατέρριψε το ρεκόρ ταχύτητας μοτοσυκλετών στη Βρετανία (229,4 χλμ) στην οβάλ πίστα Brooklands και ετοιμαζόταν να «σπάσει» και το παγκόσμιο ρεκόρ. Δυστυχώς δεν το κατάφερε αφού σκοτώθηκε όταν μία ριπή ανέμου έβγαλε εκτός πορείας την Brough Superior και τον οδήγησε σε πτώση. Το δυστύχημα έγινε ένα μήνα μετά την κατάκτηση του Αγγλικού ρεκόρ στην Ουγγαρία σε κλειστό δρόμο (από την κυκλοφορία) όπου 33χρονος Φέρνιχιου προσπαθούσε να περάσει

το παγκόσμιο ρεκόρ του Έρνστ Χεν (277,3 χλμ). Ο Χεν είχε τα παρατσούκλι «Λευκό Φάντασμα» λόγω της λευκής του στολής, του λευκού του δέρματος και του πόσο αδύνατος ήταν. Σε αντίθεση με τον Φέρνιχιου ο Χεν πέθανε το 2005 σε ηλικία 117 ετών.

Λίγο πριν το δυστύχημα ο Φέρνιχιου μίλησε στον δημοσιογράφο του MotorSport και περιέγραψε πως ήταν να οδηγείς μία μοτοσυκλέτα με 4,8 χλμ το λεπτό. Θυμηθείτε πως είμαστε στο 1936. Οι μοτοσυκλέτες για να έχουν μικρό βάρος, δεν είχαν φρένα, και ήταν κατασκευασμένες από ελαφριά μέταλλα όπως το μαγνήσιο (τρομερά εύφλεκτο). Οι στολές των αναβατών ήταν… υφασμάτινες και τα κράνη… δερμάτινα.

«Αυτό που παλεύω να αντιμετωπίσω είναι η κολοσσιαία πίεση του αέρα που προσπαθεί να με πετάξει από την μοτοσυκλέτα» έλεγε ο Φέρνιχιου και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ να σηκώσω το κεφάλι μου ούτε χιλιοστό. Αν τα γυαλιά μου δεν είναι τοποθετημένα καλά, οι φακοί πιέζονται στα μάτια μου και μέχρι να επιβραδύνω, δεν μπορώ να δω κάτι. Αυτό που δεν περίμενα είναι οι πόνοι στα δόντια μου. Τα μάγουλά μου χτυπούν τόσο έντονα πάνω τους που συνήθως ματώνουν. Ο μόνος τρόπος για να το αποφύγω αυτό είναι να ρουφάω τα μάγουλά μου και να τα κρατώ ακίνητα. Ο θόρυβος του κινητήρα, μετά από μια ορισμένη ταχύτητα, εξαφανίζεται ή πνίγεται στο βρυχηθμό του ανέμου. Ο δρόμος είναι μία στενή κορδέλα από σκυρόδεμα με μία πράσινη γραμμή στο πλάι που είναι τα δέντρα. Όσο οδηγώ σκέφτομαι πως όλα είναι μέσα στο μυαλό μου και δεν κλείνω το γκάζι. Στο τέλος νοιώθω ανακούφιση όταν διακρίνω τους χρονομέτρες και φτάνω στο τέρμα. Τότε προσπαθώ να μειώσω ταχύτητα κάτι που πρέπει να γίνει πολύ σταδιακά».

Όσο για τον κίνδυνο ο Φέρνιχιου τον περιέγραψε παραπάνω από υπαρκτό στην τελευταία του συνέντευξη: «Πρέπει πάντα να υπάρχει κίνδυνος όταν εξερευνούμε το άγνωστο και όταν οδηγούμε με ταχύτητες που ποτέ δεν είχαν επιτευχθεί με δίκυκλα οχήματα. Είναι ένας άγνωστος κόσμος. Αλλά δεν το σκέφτομαι. Υπάρχουν τόσα πολλά άλλα πράγματα, να σκεφτώ όταν οδηγώ πάνω από 180 χλμ. Κάποια στιγμή είχα μία αστάθεια είδα τους θεατές να σκορπίζουν από το δρόμο νοιώθοντας, πως θα γίνει ατύχημα. Κράτησα όμως την μοτοσυκλέτα και γέλασα δυνατά».

Στην ερώτηση γιατί το κάνει; Απάντησε: «Όλοι με ρωτούν; Γιατί το κάνω και απαντώ Για να πάνε τα πράγματα μπροστά. Οι τουρίστες ταξιδεύουν τώρα με τις ταχύτητες που πετύχαινα όταν άρχισα να αγωνίζομαι, αν και έχουν περάσει μόνο δεκαπέντε χρόνια από τότε. Το φορτηγό μου είναι δύο τόνων και είναι τόσο γρήγορο όσο η πρώτη μου αγωνιστική μοτοσυκλέτα. Αυτή είναι η πρόοδος. Για αυτήν και το Βρετανικό κύρος αγωνιζόμαστε».